"Καιρός του σπείρειν, καιρός του θερίζειν"

Το τελευταίο τριαντάφυλλο (φωτ. Josef Sudek, πηγή)

της Βασιλικής Α. Δραγάτση

από την Αυγή

Εδώ και πολύ καιρό νιώθω ένα πάγωμα, μια περίεργη αδιαφορία. Σαν να μην με αφορά το περίεργο αλισβερίσι των ημερών: το τζογαδόρικο «στοίχημα» που πρέπει να κερδίσει η Ελλάδα, οι επενδύσεις, η ανάπτυξη, οι «αγορές»... Αποδέχομαι την όποια κατηγορία για νηπιακή πολιτική σκέψη, ανωριμότητα, αφέλεια, ακόμα και για υφέρποντα λαϊκισμό... και συνεχίζω...

Αδιαφορώ ακόμα και για το πώς φτάσαμε ώς εδώ... Σε όλα τα χρόνια της συνειδητής ζωής μου, θυμάμαι τους νυν να τα φορτώνουν όλα στους πρώην, τα ίδια ονόματα να ανακυκλώνονται και οι ίδιοι άνθρωποι που δημιούργησαν τα προβλήματα να παριστάνουν τις «μωρές παρθένες» και να υπόσχονται λύσεις... Τόσες «ψυχές μαραγκιασμένες από δημόσιες αμαρτίες» ξεπερνάν τα όρια της αντοχής μου!... Απαξιώνω τον πολιτικό κόσμο της χώρας, μήπως; Δεν περίμενε εμένα για να απαξιωθεί, τα καταφέρνει μια χαρά κι από μόνος του... Δεκαετίες τώρα...!

Πτώχευση γενικώς...

Γκρεμίζοντας τους μύθους!

Ένα μυθικό σύμβολο αντίστασης του ελληνικού λαού, ο Μανώλης Γλέζος, ο άνθρωπος που στις 30 Μαΐου 1941, μαζί με τον Λάκη Σάντα, κατέβασε τη ναζιστική σημαία από την Ακρόπολη, κείτεται χτυπημένος από τις δυνάμεις της «τάξης» του Χρυσοχοΐδη. Ένας από τους ανθρώπους που συμβόλισαν την έννοια της Αντίστασης, ο οποίος πρόσφερε στην πατρίδα του αδιάκοπα επί δεκαετίες, βρέθηκε σωριασμένος από χέρι βέβηλο, ώστε να αναδειχθεί ένας νέος ισχυρότατος συμβολισμός: ότι αυτό το θλιβερό και χρεωκοπημένο κράτος στην κατρακύλα του μπορεί να συμπαρασύρει ακόμη και τους μύθους του...

(από Ανεμογκάστρι)

Την ίδια ημέρα... Οι Γερμανοί προτείνουν να πουλήσουμε την Ακρόπολη και τα νησιά...

«Άκουσα επίσης την πρόταση ότι πρέπει να πουλήσουμε την Ακρόπολη... Δεν είναι η κατάλληλη στιγμή για τέτοιες προτάσεις» είπε ο Έλληνας αναπληρωτής ΥΠΕΞ Δημήτρης Δρούτσας

Κι όσο κι αν (ελπίζω...) κάτι άλλο εννοούσε, αυτή η σοκαριστική Δρούτσια τεραστιοηλιθιότητα επαναλαμβάνει την ίδια απειλή: ότι αυτό το θλιβερό και χρεωκοπημένο κράτος στην κατρακύλα του μπορεί να συμπαρασύρει ακόμη και τους μύθους του.

Ε, και; Τι πιο αναμενόμενο; Κι έχει μείνει κάτι προς γκρέμισμα; Τόσα χρόνια δεν τα λέγαμε; Όλα δεν έδειχναν γκρεμό;

Περί βαρβαρότητας (3)...

Αυτής που φοράει την μάσκα του μέσου ανθρωπάκου. Αυτής των νοικοκυραίων! Αυτής που θα κάνει τα πάντα για να προασπίσει την μικροαστική της χυδαιότητα. Τα πάντα! Τα είπε όλα ο Γαβράς στο "Τσεκούρι" κι ο Τρίερ στο "Dogville"... Νόμιζα...

Ισπανία. 2009. Ο 33χρονος Φρανς Ρίλες, παράνομος μετανάστης από την Βολιβία, δούλευε τον τελευταίο ενάμιση χρόνο σε φούρνο στη Βαλένθια, 12 ώρες την ημέρα για μόλις 23 ευρώ μεροκάματο κι ανασφάλιστος.

Δούλευε και την Παρασκευή... Μέχρι που η μηχανή που πλάθει το αλεύρι εγκλωβίζει το χέρι του και το κόβει στο ύψος του μπράτσου...

Τα αφεντικά του τον μεταφέρουν αιμόφυρτο στο νοσοκομείο... Ή, για την ακρίβεια, κοντά στο νοσοκομείο...

Τον αδειάζουν από το αμάξι στο δρόμο, εκατό μέτρα από το νοσοκομείο και φεύγουν αφήνοντάς τον με ακατάσχετη αιμοραγία!

Γυρίζουν πίσω στον φούρνο, παίρνουν το κομμένο χέρι, το πετάνε στον κάδο των απορριμμάτων και εξαφανίζονται...

Οι γιατροί στο νοσοκομείο αναζητούν το ακρωτηριασμένο μέλος για να το συγκολλήσουν, αλλά μάταια...

Το βρίσκουν την άλλη ημέρα οι αστυνομικοί στον σκουπιδοντενεκέ.

Όμως, είναι πολύ αργά για να γίνει η επέμβαση αποκατάστασης...

πηγή: Η ΑΥΓΗ

Παγωνιά...

Θέλω ανάσα...

Ιδιώνυμο, Παραγγελιά και Κατερίνα Γώγου Στο Δρόμο...

Θα 'ρθει καιρός που θ' αλλάξουν τα πράγματα.

Να το θυμάσαι Μαρία.

Θυμάσαι Μαρία στα διαλείμματα εκείνο το παιχνίδι

που τρέχαμε κρατώντας τη σκυτάλη;

Μη βλέπεις εμένα - μην κλαις. Εσύ είσαι η ελπίδα

Ακου, θα 'ρθει καιρός

που τα παιδιά θα διαλέγουν γονιούς

δε θα βγαίνουν στην τύχη

δεν θα υπάρχουν πόρτες κλειστές

με γερμένους απ' έξω

και τη δουλειά

θα τη διαλέγουμε

δε θα 'μαστε άλογα να μας κοιτάνε στα δόντια.

Οι άνθρωποι - σκέψου! -

θα μιλάνε με χρώματα

κι άλλοι με νότες

Να φυλάξεις μοναχά

σε μια μεγάλη φιάλη με νερό

λέξεις κι έννοιες σαν κι αυτές

απροσάρμοστοι-καταπίεση-μοναξιά-τιμή-κέρδος-εξευτελισμός

για το μάθημα της ιστορίας.

Είναι Μαρία - δε θέλω να λέω ψέματα -

δύσκολοι καιροί.

Και θάρθουνε κι άλλοι.

Δεν ξέρω - μην περιμένεις κι από μένα πολλά -

τόσα έζησα τόσα έμαθα τόσα λέω

κι απ' όσα διάβασα ένα κράτησα καλά:

"Σημασία έχει να παραμένεις άνθρωπος".

Θα την αλλάξουμε τη ζωή!

Παρ' όλα αυτά Μαρία.