Εμφάνιση αναρτήσεων με ετικέτα ΚΑΤΑΘΛΙΨΗ. Εμφάνιση όλων των αναρτήσεων
Εμφάνιση αναρτήσεων με ετικέτα ΚΑΤΑΘΛΙΨΗ. Εμφάνιση όλων των αναρτήσεων

Τετάρτη 5 Ιανουαρίου 2011

«Μια δουλειά για τον μπαμπά»

σκίτσο του Χρήστου Τολιάδη από το Έθνος
του Mαριάννας Tζιαντζή
από την Καθημερινή 
(31/12)

«Τα παιδιά της κρίσης» θα μπορούσε να ήταν ο τίτλος για το επόμενο συλλεκτικό λεύκωμα των ΕΛΤΑ με τα γράμματα που έστειλαν τα παιδιά στον Αϊ-Βασίλη το 2010, αλλά και με αυτά που θα στείλουν το 2011 ή το 2012. Καλαίσθητο και χαριτωμένο λένε ότι είναι το λεύκωμα «Γράμματα στον Αϊ-Βασίλη», που κυκλοφόρησε το 2010 με επιλεγμένα γράμματα των παλαιότερων χρόνων. Ομως τα φετινά γράμματα, τα αδημοσίευτα, έχουν γεύση πικρή, σύμφωνα με πληροφορίες που δόθηκαν από το τμήμα δημοσίων σχέσεων των Ελληνικών Ταχυδρομείων.

«Η κρίση άγγιξε τα παιδιά», σχολιάζουν τα δελτία ειδήσεων, όμως εύκολα το άγγιγμα γίνεται χαστούκι και παγερή ριπή που παίρνει και σηκώνει τις βεβαιότητες μικρών και μεγάλων αδιακρίτως. Το 2010, λοιπόν, πολλά παιδιά δεν ζήτησαν κάτι για τον εαυτό τους, ενώ συχνά παρακαλούσαν τον άγιο να φέρει δώρα στα «άλλα» παιδιά, τα πιο φτωχά.

Τρίτη 4 Ιανουαρίου 2011

«Δυστυχές το νέον... φέτος»

Νάχουμε μια ΚΑΛΗ ΧΡΟΝΙΑ μακρια απο παγοβουνα!
(σκίτσο και λεζάντα του Μιχάλη Κουντούρη)
του Γιάννη Κακουλίδη

Βεβαίως και δεν αποτελεί ευχή ο τίτλος του παρόντος κειμένου. Παράφραση της κλασικής ευχής είναι και δεν επιθυμώ να εκληφθεί ως πρόβλεψη. Αλλά φέτος, τον νέον έτος θα ήθελα να είναι παλαιό. Όσο πιο παλιό γίνεται δηλαδή. Να είναι ένα από εκείνα τα έτη που η Πρωτομηνιά και η Αρχιχρονιά ξεκίναγαν με μπόλικο απόθεμα αισιοδοξίας και «καβάτζα» προοπτικής.

Παρασκευή 31 Δεκεμβρίου 2010

Μια κοινωνία σε κατάθλιψη

(πηγή)
του Χρήστου Γραμπόβα
από την Αυγή

Η αγγλική κοινωνία έχει, εδώ και πολλά χρόνια, υποστεί τις νεοφιλελεύθερες αλλαγές που επιβάλλονται από την κυβέρνηση τους τελευταίους μήνες στην ελληνική κοινωνία. Από τη δεκαετία του ’80 η Μάργκαρετ Θάτσερ εφάρμοσε μεγάλες αλλαγές ισοπεδώνοντας εργασιακά δικαιώματα, “εξυγιαίνοντας” (δηλαδή ξεπουλώντας) τις ΔΕΚΟ, και “απελευθερώνοντας” όλα τα “κλειστά” επαγγέλματα. Εικοσιπέντε χρόνια μετά και με την εκβάθυνση του νεοφιλελεύθερου καπιταλισμού από την κεντροαριστερά του Τόνι Μπλερ, ένα μεγάλο μέρος του εργατικού δυναμικού δουλεύει part-time με τετράωρα, Σαββατόβραδα, Κυριακές και αργίες, ενώ οι αμοιβές για το μεγαλύτερο μέρος των εργαζόμενων είναι πολύ χαμηλές. Οι “απελευθερωμένες” αλλά και οι ιδιωτικοποιημένες αγορές κυριαρχούνται από ολιγοπώλια (και μονοπώλια) βρετανικών και ξένων συμφερόντων και οι μικρές επιχειρήσεις έχουν ουσιαστικά εξαφανιστεί.

Σάββατο 11 Δεκεμβρίου 2010

Οι εργαζόμενοι αυτοκτονούν...

(πηγή)
του Ρούσσου Βρανά
από τη στήλη "Δρόμοι" 
στα Νέα

Άλλος ένας... Εργαζόμενος κι αυτός στη γαλλική τηλεφωνική εταιρεία. Σύζυγος και πατέρας ενός μικρού κοριτσιού. Κρεμάστηκε στην αυλή του σπιτιού του, στη Νιμ. Δεν άντεξε την απόφαση της διεύθυνσης να μεταταγεί αλλού και να κάνει μια δουλειά που δεν ήταν η δική του. Μέσα σε δύο εβδομάδες τον Σεπτέμβριο, πέντε εργαζόμενοι στη Φρανς Τελεκόμ ακολούθησαν αυτόν τον δρόμο. Είκοσι τέσσερις συνολικά από την αρχή της χρονιάς. Και τριάντα πέντε την προηγούμενη. Δεν είναι παρά μερικοί από τους 300-400 εργαζόμενους που αυτοκτονούν κάθε χρόνο στη Γαλλία.

Στη Γερμανία εκατοντάδες χιλιάδες εργαζόμενοι το έχουν ρίξει στα χάπια εξαιτίας της εργασιακής ανασφάλειας. Έρευνα της γερμανικής ασφαλιστικής εταιρείας DAK έδειξε πως 2 εκατομμύρια εργαζόμενοι παίρνουν αντικαταθλιπτικά φάρμακα για να αυξήσουν την απόδοσή τους στη δουλειά. Επειδή ο ανταγωνισμός στην εργασιακή ζούγκλα είναι σκληρός. Και οι απολύσεις πολλές.

Γιατί να διαβάσω, δάσκαλε;

(πηγή)
του Χρήστου Κάτσικα
(απόσπασμα)

Ποιο είναι το υπαρκτό σχολείο; Μιλάµε για το σχολείο των δυσαρεστηµένων. Αυτή είναι η σωστή ονοµασία του σηµερινού σχολείου που βιώνει ο εκπαιδευτικός.

Ας προσέξουµε. Οι γονείς είναι δυσαρεστηµένοι καθώς πληρώνουν πολύ ακριβά τη φοίτηση των παιδιών τους στην κατ’ επίφαση δηµόσια και δωρεάν εκπαίδευση. Μάλιστα η δυσαρέσκειά τους τροφοδοτείται δικαίως ακόµη περισσότερο σήµερα, αφού η «επένδυση» στην εκπαίδευση των παιδιών τους έχει όλο και λιγότερη «απόδοση» όπως αποδεικνύει η καθηµερινή εµπειρία και τα στατιστικά στοιχεία µε τους δεκάδες χιλιάδες ανέργους, ετεροαπασχολούµενους και υποαπασχολούµενους πτυχιούχους.