Το χρονικό της δικτατορίας (1967-1974), του Παντελή Βούλγαρη

Επτά «πέτρινα» χρόνια μέσα από την κάμερα του Π. Βούλγαρη
«Το Χρονικό της Δικτατορίας 1967- 1974», ένα ανέκδοτο ντοκιμαντέρ του Έλληνα σκηνοθέτη.
Το 37λεπτο ανέκδοτο ντοκιμαντέρ του Παντελή Βούλγαρη «Το Χρονικό της Δικτατορίας 1967- 1974». ταινία, η οποία περιέχει πολύτιμο αρχειακό υλικό· από την κηδεία των Γεωργίου Παπανδρέου και Γιώργου Σεφέρη ως τις δίκες του Αλέκου Παναγούλη και άλλων αγωνιστών.
« Σε αυτό το φιλμ υπάρχει ό,τι καταφέραμε εμείς που μείναμε στον τόπο » είπε ο σκηνοθέτης, ο οποίος θυμήθηκε ότι την ώρα του πραξικοπήματος του 1967 ο ίδιος συμμετείχε στα γυρίσματα της ταινίας «Κιέριον» του Δήμου Θέου. « Συμμετείχαν όλοι» είπε συγκινημένος. « O Αγγελόπουλος, η Μαρκετάκη, ο Φέρρης, ο Βαλτινός. Ήταν μια ταινία όμως που άρχισε να φθίνει,γιατί άλλους τους συνελάμβαναν και άλλοι φεύγανε».
Σιγά σιγά άρχισε να καταγράφει ό,τι μπορούσε με μια κάμερα Super 8. Φυλακές του Μπογιατίου, κάποια στρατοδικεία... Αργότερα το υλικό έφθασε στο Παρίσι, όπου ο Κώστας Γαβράς το είδε μαζί με τον Κρις Μαρκέρ. Αμέσως βοήθησαν τον Βούλγαρη, στέλνοντάς του μια μηχανή 16 mm και φιλμ. Έτσι συνεχίστηκε η κινηματογράφηση. Η κηδεία του Πέτρουλα, οι φυλακές της Ακροναυπλίας, η πορεία της Ειρήνης. « Στη Δικτατορία, από ένστικτο, φανταζόμασταν ότι κάτι θα συμβεί στην κηδεία του Γεωργίου Παπανδρέου », ανέφερε ο σκηνοθέτης, « αλλά κανείς δεν μπορούσε να διανοηθεί ότι θα μαζεύονταν 500.000 άνθρωποι. Ήταν ένας τρόπος για να φανεί ότι η Ελλάδα δεν είναι μια χώρα που δεν αντιδρά ». Όλα αυτά όμως γίνονταν κρυφά. Έπρεπε να έχεις ειδική άδεια για να κυκλοφορείς με κάμερα στους δρόμους της Αθήνας. « Ήταν μια εποχή συντροφικότητας, το ξεκίνημα του Νέου Ελληνικού Κινηματογράφου, μια εποχή που τη θυμάμαι σε ένα κλίμα φοβίας και ανασφάλειας,αλλά ταυτόχρονα και βαθιάς ανθρωπιάς. Άρα, είναι ένα χρήσιμο υλικό.Για να ξαναθυμηθούμε εμείς και για να μάθουν οι νέοι ».
Δεν έλειψαν οι δυσκολίες και τα κυνηγητά. Αλλά αυτό δεν πείραζε γιατί «καταγράψαμε σημαντικά πράγματα από ταράτσα σε ταράτσα, όπως τα γεγονότα στη Νομική. Ίσως η ποιότητα να μην είναι πάρα πολύ καλή,όμως το γεγονός που καταγράφεις είναι» συμπλήρωσε στο τέλος της παρουσίασης ο Νίκος Καβουκίδης.

Θυμάμαι: Η αρχή και το τέλος μιας τυραννίας

Ντοκουμέντα και αναμνήσεις από την άνοδο και την πτώση της Δικτατορίας των Συνταγματαρχών. Από το αρχείο της ΕΡΤ
Σκηνοθέτης: Νίκος Παπαθανασίου

"Επισκεφτείτε την Ελλάδα / Visitez la Grèce" (1969), σε σκηνοθεσία Φώτου Λαμπρινού

"Επισκεφτείτε την Ελλάδα / Visitez la Grèce" (1969), σε σκηνοθεσία Φώτου Λαμπρινού

"Μαρτυρίες"

 Οι «Μαρτυρίες» του Νίκου Καβουκίδη, αποτελούν ένα πολυσήμαντο κινηματογραφικό χρονικό της περιόδου που αρχίζει με την εξέγερση του Πολυτεχνείου, τον Νοέμβριο του 1973 και φτάνει ως και τον Αύγουστο του 1975.

Ο κινηματογραφιστής καταγράφει, με συγκινησιακή φόρτιση κι εκφραστική δύναμη, σημαίνουσες στιγμές και γεγονότα που έλαβαν χώρα εκείνη την εποχή, όπως η κηδεία του Κώστα Βάρναλη, η απεργία πείνας του Βαγενά, η επιστροφή των αγωνιστών από τις εξορίες και τις φυλακές, οι πρώτες μεγάλες αγροτικές κινητοποιήσεις και η σταδιακή συγκρότηση του μεταπολιτευτικού αστικοδημοκρατικού πολιτικού σκηνικού.

Ανατρέχει στο παρελθόν για να διαφωτίσει ιστορικά τη σύγχρονη ιστορική συγκυρία. Επίσης το ντοκιμαντέρ περιλαμβάνει την πρώτη δημόσια εμφάνιση των θωρακισμένων της Χωροφυλακής (τις λεγόμενες "αύρες του Καραμανλή" ) στις 7 Φεβρουαρίου του 1975 κι εκτεταμένα πλάνα από τις συγκρούσεις ΜΑΤ-οικοδόμων στις 23 Ιουλίου του ίδιου έτους.

- το κείμενο από Black Tracker όπου υπάρχει σε καλή ποιότητα σε torrent

Η δικαιοσύνη και η δημοκρατία

του Θανάση Σκαμνάκη
από το ΠΡΙΝ

Ημέρα αποκατάστασης της δημοκρατίας θεωρείται η σημερινή και στο Προεδρικό Μέγαρο «δίδεται δεξίωσις». Πρώτης τάξεως υπόμνηση. Θα δοκιμάσω την υπομονή και τη μνήμη σας, παραθέτοντας μόνο πληροφορίες.  

Εμείς; Καμένο χαρτί

της Πηνελόπης Σαββινίδου 

από την Αυγή

21 Απριλίου 1967, ημέρα Παρασκευή. Μία εβδομάδα πριν από το Πάσχα.

Πρωινό; Ηλιόλουστο. Δικτατορία. Από στόμα σε στόμα διαδίδεται η είδηση στην προσφυγική γειτονιά. Κόσμος κατηφορίζει την οδό Ελλησπόντου στη Νεάπολη της Νίκαιας.

Οι κομμουνιστές - αριστεροί, θρύλοι για την περιοχή (άνθρωποι με πολλά χρόνια σε φυλακές κι εξορίες), “συνοδεία” αστυνομικών της Ασφάλειας, κατηφορίζουν κι αυτοί.

Δικτατορία! Απορίες, έκπληξη, τα ερωτήματα πολλά...

Για τους παλιούς; Μικρασιατική καταστροφή, πόλεμος 1940-'41, Γερμανική Κατοχή, Μπλόκο της Κοκκινιάς, Εμφύλιος...

Πάλι από την αρχή...

Από τον γύψο στην Εντατική

Αντιδικτατορική αφίσα του Σάββα Τζανετάκη.
Κυκλοφόρησε στις Σκανδιναβικές χώρες,
παρουσιάστηκε στην Observatorium gallery
της Στοκχόλμης τον Μάιο του 1970 (Αυγή)

από την Αυγή*

Οι επέτειοι προσφέρονται για πανηγυρισμούς, αλλά κυρίως για περισυλλογή. Από το 1967 μέχρι σήμερα, μέσα σε 44 χρόνια, η χώρα διήνυσε πολιτικά, πολιτισμικά και οικονομικά έναν ολόκληρο αιώνα. Με αγώνες, ήττες, κατακτήσεις, απογοητεύσεις, ελπίδες, τελικά, όμως, η πορεία φάνηκε να έχει θετικό πρόσημο, ιδιαίτερα με την ένταξη της χώρας στον ευρωπαϊκό πυρήνα. Όλοι προσέβλεπαν σε ένα μέλλον ευημερίας, που αποδεικνύεται όμως σε σημαντικό βαθμό πλαστό και υπερχρεωμένο, ενώ χειμάζεται η ευρωπαϊκή προοπτική.

Πάνω στα ερείπια του αναπτυξιακού μοντέλου, που στηριζόταν στην πεποίθηση της αέναης μεγέθυνσης και της αυτορύθμισης των αγορών, πάνω στα επίχειρα της δημοσιονομικής εκτροπής, διαπιστώνει κανείς το αποτύπωμα των εξουσιών του δικομματισμού που διαχειρίστηκαν, ως έμπιστοι του αστισμού, με αλαζονεία και ιδιοτέλεια το μέλλον της χώρας.

Πάνω στην κρίση που ζούμε επενδύθηκε η ιδεολογία της "χρεωκοπίας της Μεταπολίτευσης", δηλαδή επιχειρείται η ανατροπή δημοκρατικών και κοινωνικών κατακτήσεων, που οφείλονται στη δυναμική που ξεπήδησε από την κατάρρευση της δικτατορίας και την ορμητική είσοδο των μαζικών κινημάτων στο προσκήνιο. Γι' αυτό και με τόση λύσσα οι κυρίαρχοι του Μνημονίου συκοφαντούν την αριστερά, δηλαδή υπονομεύουν τις λαϊκές κατακτήσεις.

Ο Καρατζαφύρερ πήρε την ιδέα από τον δικτάτορα!

από AntistaChef

Τελικά ο φίλος AntistaChef έχει κάνει λάθος! Ο Καρατζαφέρης δεν είναι "ο μόνος πολιτικός με ολοκληρωμένη πρόταση για την εξαφάνιση του Ελληνικού έθνους", με τη χρήση δηλαδή της πυρηνικής ενέργειας. Πριν τον θαυμαστή -και ίνδαλμα ταυτοχρόνως- του κ. Παγκάλου, είχε προηγηθεί ο... Γεώργιος Παπαδόπουλος!

Στην Ελευθεροτυπία 23/8/2008, διαβάζουμε:

Το 1971, η χούντα υπέγραψε συμφωνία με τη Βρετανία για την κατασκευή ενός πυρηνικού σταθμού, προσφέροντας για αντάλλαγμα 40.000 τόνους καπνού! Η ολοκλήρωση του πυρηνικού εργοστασίου προβλεπόταν για το 1974, χρόνος πολύ σύντομος για ένα τέτοιο εγχείρημα, που μαρτυρά άλλωστε και την αφέλεια και προχειρότητα των εμπνευστών του σχεδίου. Το σχέδιο ναυάγησε γιατί δεν ενδιαφέρθηκε καν η βρετανική καπνοβιομηχανία. (...) Το 1972, η Ελληνική Επιτροπή Ατομικής Ενέργειας ανακοίνωσε κάποια σχέδια βάσει των οποίων, ώς το 1990, η Ελλάδα θα αποκτούσε 4.200 μεγαβάτ πυρηνικής ισχύος. (...) Η υποψήφια περιοχή ήταν η Κάρυστος στην Εύβοια, μια ανάσα μόνο από την Αθήνα. Ενα ισχυρό αντιπυρηνικό κίνημα, που αναπτύχθηκε εξαιτίας αυτών των σχεδίων, ματαίωσε τελικά το εγχείρημα και το 1982 η ελληνική κυβέρνηση (σ.σ. στην εξουσία είναι πλέον το ΠΑΣΟΚ) ανακοίνωσε και επίσημα ότι ακυρώνει κάθε σχέδιο για τη δημιουργία πυρηνικού σταθμού στην Ελλάδα.

Ώστε την ιδέα του Γεωργίου Παπαδόπουλου αντέγραψε ο Καρατζαφύρερ! Βρε, βρε κάτι συμπτώσεις...

- Το ό,τι ζούμε δηλαδή το οφείλουμε στη βρετανική καπνοβιομηχανία! Να της ανάψουμε καμιά λαμπάδα!

Πριν από τα κόμματα της Τάξης και τα ΜΜΕ, είχε προλάβει άλλος...

Από το κλείσιμο της χθεσινής ανακοίνωσης της Πρωτοβουλίας Αλληλεγγύης (ολόκληρη εδώ)‎: 

 

... Ως προς την επιμονή τους (σ.σ. ΜΜΕ και πολιτικών δυνάμεων) να ασχολούνται με το μέρος όπου γίνεται η απεργία πείνας, κι όχι με την ουσία των αιτημάτων του δίκαιου αυτού αγώνα ενάντια σε πολιτικές αποκλεισμού, διαίρεσης και εξαίρεσης δικαιωμάτων όλων μας, έχει τοποθετηθεί καλύτερα από εκείνους ήδη κάποιος άλλος.

 

"Κύριοι, οφείλετε να αντιμετωπίσετε τους ελαχίστους ταραξίας, οι οποίοι κάθονται στα σκαλοπάτια, μέσα εις τον περίβολον των ανωτάτων εκπαιδευτικών ιδρυμάτων και, ασκούντες ψυχολογικήν βίαν επί της συντριπτικής πλειοψηφίας των Ελλήνων σπουδαστών, δεν τους επιτρέπουν να προσέλθουν εις τας αίθουσας και να παρακολουθήσουν το μάθημα. Αν νομίσετε ότι σας χρειάζεται βοήθεια, θα την ζητήσετε σεις και εγγράφως".

Γεώργιος Παπαδόπουλος, 

ομιλία προς τις συγκλήτους των Πανεπιστημίων στο κτίριο της Βουλής, 

2 Μάρτη 1973

 

Το σχολείο στον "γύψο"

(πηγή)

του Τριαντάφυλλου Μηταφίδη* 

από την Αυγή

«Εδώ Πολυτεχνείο Θεσσαλονίκης, καλούμε τους καθηγητές Μέσης Εκπαίδευσης και τους δασκάλους να αναλάβουν τις ευθύνες τους. Στιγματίζοντας το πικρό δηλητήριο της αμάθειας που προσφέρθηκε στα Ελληνόπουλα την τελευταία επταετία, να αναλάβουν επιτέλους τον ρόλο τους. Καταγγέλλουμε το εξοντωτικό πλαίσιο που τους μεταβάλλει από πνευματικούς λειτουργούς σε όργανα της κρατικής γραφειοκρατίας και τους ζητούμε να συμπαρασταθούν στους πρώην μαθητές τους. Έλληνες δάσκαλοι, σταθείτε στο ύψος του κοινωνικού σας ρόλου. Πείτε στα παιδιά σας την αλήθεια. Συμπαρασταθείτε με απεργίες, διαδηλώσεις και καταλήψεις στον αγώνα του ελληνικού λαού ενάντια στον φασισμό. Τα πανεπιστήμια όλης της χώρας κρατάνε και σας περιμένουν...»

Γιατί τους προσκυνάς...

(πηγή)

του Θανάση Καρτερού

από την Αυγή

Τι ήταν το Πολυτεχνείο; Η έφοδος στον ουρανό ενός μεγάλου τμήματος της φοιτητικής νεολαίας της εποχής. Μιας μικρής μειοψηφίας όμως, αν θέλουμε να είμαστε ειλικρινείς, στο σύνολο της νεολαίας και του λαού. Τόσο αποφασισμένης εντούτοις, που να ξεπεράσει ακόμα και τις ανασχέσεις για τη μεγάλη λαϊκή εξέγερση που όλο περίμενε και όλο δεν έβλεπε. Εξ ου και το πολύ συνηθισμένο σύνθημα των ημερών «λαέ, πεινάς, γιατί τους προσκυνάς».

1973 - 2010 ΔΕΝ θα τελειώσουν ΕΤΣΙ όλα αυτά!

Το παρακάτω κειμενάκι το είχα αναρτήσει πριν 7 μήνες. Αφορμή, τότε, η πρώτη "επίσκεψη" του ΔΝΤ στην Ελλάδα. Δεν έχω να πω κάτι περισσότερο για  τη σημερινή μέρα...

Όλη η χώρα μια ΣΤ' δημοτικού...

Καλοκαίρι του 74, τέλη Ιούλη ήτανε, μας φόρτωσε ο πατέρας στ' αμάξι και φύγαμε για την Ομόνοια.

Παιδάκι εγώ, αλλά θυμάμαι ολοζώντανα τις εικόνες που έβλεπα μέσα από το Fiatάκι. Κόσμος να βγαίνει στους δρόμους, να φωνάζει, να πανηγυρίζει. Άλλοι φωνάζαν "κάτω η χούντα", άλλοι χορεύανε, άλλοι "ζήτω η δημοκρατία", άλλοι "ζήτω η λαοκρατία" -κι αυτό το κατάλαβα καλύτερα, γιατί, σκέφτηκα, θέλουν κράτος του λαού, αλλά οι άλλοι με το κράτος του δήμου... Εγώ έναν Δήμο ήξερα κι αυτός ήταν φίλος του αδελφού μου! Είδα και κάτι πανό με ένα σήμα που δεν είχα ξαναδεί, ένα σφυρί κι ένα δρεπάνι, κι αυτοί που το κρατούσαν ήταν χαρούμενοι, και φωνάζαν για το τέλος της χούντας. Την λέξη "χούντα" την ήξερα! Την είχα ακούσει από τον πατέρα μου και από τον κυρ-Γιώργο Β. για τον -φοιτητή τότε- Πάνο Τ. που τον είχε σαπίσει στο ξύλο η χούντα. Την είχα ακούσει κι ήξερα πως ήταν κάτι πολύ κακό...

Πολυτεχνεία του χτες και του σήμερα

από anaf8

από Αριστερό Βήμα

Σε ποιό κανάλι θα ανέκρινε σήμερα τους φοιτητές ο Νίκος Μαστοράκης; Μπορεί η ιδιωτικοποίηση των ΑΕΙ να μας φέρει στην ταράτσα της Νομικής; Πόση μπάλα χωράει σε μια δικτατορία και πόσοι αστυνομικοί σε κάθε πεζοδρόμιο;

Ραδιοφωνικοί ήχοι και απόηχοι μιας εξέγερσης (ραδιοφωνική εκπομπή του Άρη Χατζηστεφάνου στον Σκάι 100,3) 

Πατήστε εδώ για να ακούσετε την εκπομπή

.-.-.-.-.-.-.-.

 - Το πρώτο τραγουδάκι και θέμα της εκπομπής αφιερωμένο στον φίλο -βάζελο- Παρασκευά :)

- Άντε να δούμε πότε θα φύγουν με ελικόπτερο και οι σημερινοί "μαστοράκηδες" που με το ίδιο ακριβώς ύφος ανακρίνουν κάθε απεργό, δικάζουν κάθε διαδηλωτή, καταδικάζουν κάθε αντιφρονούντα...

Ο "Τζαίημς Μποντ"

(πηγή)

Ο "Τζαίημς Μποντ"
Tου Κώστα Καναβούρη (ΑΥΓΗ)

Ο γιος μου είναι 16 ετών. Όταν ήμουν στην ηλικία του, στην Ελλάδα είχαμε μαύρη χούντα κι όποιος δεν έζησε εκείνα τα χρόνια στην επαρχία δεν μπορεί να καταλάβει πόσο τεράστια ήταν η διαφορά της πίεσης μεταξύ κέντρου και επαρχίας. Ούτε η παραμικρή διέξοδος, ούτε μια αχτίδα φωτός. Ειδικά για τα παιδιά αριστερών οικογενειών.

Είδα, τότε, συμμαθητή μου (και απόλυτα φιλικής μας οικογένειας παιδί) να περιφρονείται κατάφωρα στο σχολείο από καθηγητές και οι γονείς του να είναι και οι δύο στην εξορία. Μέχρι τώρα απορώ πώς επιβίωσε ο παιδικός μου φίλος. Ταυτόχρονα είμαι βέβαιος ότι υπό άλλες συνθήκες διαφορετικά θα είχε ανθίσει και διαφορετική θα ήταν η ζωή του. Είμαι επίσης βέβαιος ότι εκείνο το παιδί με τον πλούσιο -αλλά βαθιά θλιμμένο- ψυχικό κόσμο, πολλά περισσότερα θα είχε να προσφέρει και στον εαυτό του και στην κοινωνία. Αυτό όμως είναι και το έγκλημα το διαρκές της κάθε χούντας και της κάθε καταπιεστικής βαρβαρότητας: το ότι σημαδεύει, συνθλίβει και περιθωριοποιεί από φόβο τους ανθρώπους στο διηνεκές.

Μεταπολιτευτικές στρεβλώσεις...

Του Γιώργου Μπράμου (από την ΑΥΓΗ)

Ο αείμνηστος Τάκης Λαμπρίας είχε επισημάνει κάποτε πως το μεγάλο τραύμα που άφησε στη χώρα η Δικτατορία της 21ης Απριλίου δεν ήταν τόσο οικονομικό, πολιτικό ή κοινωνικό, αλλά πρωτίστως πολιτιστικό. Προεκτείνοντας λίγο αυθαίρετα και σχηματικά εκείνη τη σκέψη, θα συμπλήρωνα πως το τραύμα βάθυνε και κακοφόρμισε στα χρόνια της μεταπολίτευσης. Με κορύφωση τους τρόπους, τις συμπεριφορές, τη στάση και την αντίληψη για τη ζωή, την επιβίωση και την καθημερινότητα που έχει πλέον (τελεσίδικα και μη αναστρέψιμα;) επιβάλει η ιδιωτική τηλεόραση.

Έκθεση μνήμης στο Γεντί Κουλέ...

Η φωτογραφία είναι από nooz.gr Είναι από την έκθεση στο Γεντί Κουλέ "Στιγμιότυπα της Αντιδικτατορικής Αντίστασης". που διοργανώνει η Εταιρεία Διάσωσης Ιστορικών Αρχείων (Ε.Δ.Ι.Α.) με τα Αρχεία Σύγχρονης Κοινωνικής Ιστορίας (ΑΣΚΙ) με αφορμή τη αυριανή συμπλήρωση 43 χρόνων από την εγκαθίδρυση της Δικτατορίας, την 21η Απριλίου 1967

Όλη η χώρα μια ΣΤ' δημοτικού...

Καλοκαίρι του 74, τέλη Ιούλη ήτανε, μας φόρτωσε ο πατέρας στ' αμάξι και φύγαμε για την Ομόνοια. Παιδάκι εγώ, θυμάμαι ολοζώντανα τις εικόνες που έβλεπα μέσα από το Fiatάκι. Κόσμος να βγαίνει στους δρόμους, να φωνάζει, να πανηγυρίζει. Άλλοι φωνάζαν "κάτω η χούντα", άλλοι χορεύανε, άλλοι "ζήτω η δημοκρατία", άλλοι "ζήτω η λαοκρατία" κι αυτό το κατάλαβα καλύτερα, γιατί, σκέφτηκα, θέλουν κράτος του λαού, αλλά οι άλλοι με το κράτος του δήμου... Εγώ έναν Δήμο ήξερα κι αυτός ήταν φίλος του αδελφού μου! Είδα και κάτι πανό με ένα σήμα που δεν είχα ξαναδεί, ένα σφυρί κι ένα δρεπάνι, κι αυτοί που το κρατούσαν ήταν χαρούμενοι, και φωνάζαν για το τέλος της χούντας. Την λέξη "χούντα" την ήξερα! Την είχα ακούσει από τον πατέρα μου και από τον κυρ-Γιώργο Β. για τον -φοιτητή τότε- Πάνο Τ. που τον είχε σαπίσει στο ξύλο η χούντα. Την είχα ακούσει κι ήξερα πως ήταν κάτι πολύ κακό...

Άλλωστε πριν λίγους μήνες, τον Νοέμβρη του 73, μας την είχε πει κι ο δάσκαλος. Θυμάμαι που δακρυσμένος, έκλεισε την πόρτα της τάξης, για τον φόβο των ιουδαίων, και μας μίλησε για την χούντα. Μας είπε πως τα αδέλφια μας, κάτι πολύ ωραία αγόρια και κορίτσια λίγο μεγαλύτερα από εμάς, είχαν κλειστεί σε ένα κτήριο στην Αθήνα που το λέγανε Πολυτεχνείο, κι από εκεί μέσα καλούσαν τον κόσμο να ξεσηκωθεί κατά της χούντας για να έρθουν καλύτερες μέρες για την Ελλάδα... Αυτά καταλάβαμε πως μας είπε ο κύριος Δ. και βγήκε συγκινημένος από την τάξη γιατί δεν μπορούσε να κάνει μάθημα... Στην αρχή είμαστε σιωπηλοί, περισσότερο γιατί είδαμε τον δάσκαλο πρώτη φορά έτσι, παρά για αυτά που μας είπε, μα γρήγορα η χαρά που χάσαμε το μάθημα, σκέπασε τις άγουρες σκέψεις... Ώσπου κάποια στιγμή, ήρθε ένα παιδί από άλλη τάξη και μας έφερε Την είδηση: "Έρχονται πλοία των Αμερικάνων να σώσουν τους φοιτητές! Έρχονται οι Αμερικάνοι να σώσουν την Ελλάδα!"... Μας άκουσε όλη η πόλη τότε, φεύγανε σαν σαΐτες οι τσάντες και τα τετράδια στον αέρα, "ζήτω" και κραυγές χαράς!

Γυρνώντας στο σπίτι, η μάνα μου, που έκλαιγε ακούγοντας το ραδιόφωνο φοβούμενη πως είναι εκεί κι ο μεγάλος μου αδελφός, με έστειλε για κούρεμα! Πήγα στον κυρ-Αντώνη, έκατσα στη καρέκλα και του είπα φαρδιά-πλατιά την είδηση καμαρωτός-καμαρωτός που... ήξερα και δεν ήξερε: ¨Ερχονται οι Αμερικάνοι να σώσουν τους φοιτητές, να σώσουν την Ελλάδα, από την χούντα!" Τότε, δεν κατάλαβα γιατί ο κυρ-Αντώνης δεν χάρηκε, πολύ αργότερα έμαθα ότι ήταν θαυμαστής του Παπαδόπουλου και της Δέσποινας! Αλλά αυτό το "έρχονται οι αμερικάνοι να μας σώσουν" το έλεγα συνέχεια Πέμπτη και Παρασκευή... Το Σάββατο πια, με τη μάνα μου να κλαίει συνέχεια γιατί δεν ήξερε αν ήταν κι ο αδελφός μου ανάμεσα στους νεκρούς και τραυματίες, με την μεγαλύτερη μου αδελφή μου να μιλά με έναν φοιτητή θλιμένα στην άκρη της γειτονιάς κι εγώ να ακούω από δίπλα κρατώντας της το χέρι, κατάλαβα πως κάτι πήγαινε λάθος με την "είδηση".

Σήμερα, 36 χρόνια μετά, τίποτα δεν είναι το ίδιο. Εγώ δεν πάω πια ΣΤ' δημοτικού, οι φοιτητές δεν αντιστέκονται στην καταστροφή του μέλλοντός τους, οι γονείς δεν αντιστέκονται στην καταστροφή του μέλλοντος των παιδιών τους, και το ΔΝΤ και ο υπό δημιουργία ευρωπαϊκός "μηχανισμός" αναλαμβάνουν πράγματι από μεθαύριο την διακυβέρνηση της χώρας αφού κάθε τι θα περνά από την έγκρισή τους...

Υπάρχουν όμως και ομοιότητες... Ο μαθητής της άλλης τάξης που μας μετέφερε την ψεύτικη "είδηση" περί ερχομού των αμερικάνων για τη σωτηρία μας, υπάρχει ακόμα και κάνει ακριβώς το ίδιο πράγμα. Είναι ο πολιτευτής της υποδούλωσης, είναι ο δημοσιογράφος της παπαγαλίασης, είναι ένα ολόκληρο σύστημα αποβλάκωσης και εξουδετέρωσης κάθε αντίστασης στον μονόδρομο του "αισθάνομαι περισσότερο σοσιαλιστής από ό,τι πριν" ΓΑΠ και του επίσης σοσιαληστή Στρος Καν. Και βλέπω γύρω μου χιλιάδες παιδάκια της ΣΤ' δημοτικού να τους πιστεύουν κι ας είναι -υποτίθεται- ενήλικες κι όχι σπόρια όπως εμείς τότε!  

Όταν, τότε, 8 μήνες αργότερα μας πήρε ο πατέρας με το Fiatάκι για την Ομόνοια, είδα πολλούς να πανηγυρίζουν. Αλλά στο μεταξύ το ξεπούλημα και δράμα της Κύπρου είχε ολοκληρωθεί κι ακόμα τρέχει αυτή η πληγή..

Αν κάποια στιγμή στο μέλλον ξαναβγεί ο κόσμος στους δρόμους πανηγυρίζοντας για την πτώση της οικονομικής χούντας, αναρωτιέμαι τι απώλειες θα έχουμε να θρηνούμε σαν άτομα, σαν πολίτες, σαν κοινωνία και σαν χώρα...  

 .-.-.-.-.

---  Και μια παρατήρηση προς το νέον ΠΑΣΟΚ. Ευτυχώς που, λόγω των προβλημάτων στις αερομεταφορές που δημιούργησε η ενεργοποίηση του ηφαιστείου στην Ισλανδία, αναβλήθηκε για την Τετάρτη η άφιξη του ΔΝΤ. Βρε παιδιά, δεν μπορούσατε να το σκεφτείτε μόνοι σας; 21η του Απρίλη, την Τετάρτη έχουμε!... Τι, θέλατε να έχουμε δύο επετείους ντροπής κοντά-κοντά;