Τι σημαίνει σήμερα ο κομμουνισμός;

από την Εποχή

 

Οι φιλόσοφοι Λισιέν Σεβ και Αντρέ Τοζέλ συζητούν για το άτομο και τα κοινά αγαθά, το κράτος και την εξουσία, το κόμμα και τον κοινωνικό μετασχηματισμό από τη σκοπιά της κομμουνιστικής κουλτούρας, που βρίσκεται αντιμέτωπη με τη βαρβαρότητα της καπιταλιστικής παγκοσμιοποίησης.

Μέσα στα όρια που μας έχουν απομείνει, θα μπορούσαμε να επιχειρήσουμε να αποσαφηνίσουμε τρία μεγάλα ζητήματα της κομμουνιστικής κουλτούρας: άτομο και κοινό αγαθό, κράτος και πολιτική εξουσία, κόμμα και κοινωνικός μετασχηματισμός. Αλλά ίσως θα μπορούσαμε να αρχίσουμε από τον δικό σας ορισμό του κομμουνισμού και από το πώς αρθρώνεται με την υπόθεση της συλλογικότητας αυτού του φόβητρου που έχει πλήξει μια και καλή την υπόληψη του κομμουνισμού.

Λισιέν Σεβ: Η έννοια του συλλογικού, του κολεκτιβισμού δεν έχει τίποτα το μεμπτό, ωστόσο προτιμώ τον όρο κοινός (commun), που σημαίνει κάτι που μοιραζόμαστε. Ο καπιταλισμός, περισσότερο από κάθε άλλη φορά, αντιπροσωπεύει τη φρενίτιδα της ιδιωτικοποίησης όλων όσων παράγονται από κοινού. Στόχος του κομμουνισμού είναι να κάνουμε κοινά όλα αυτά που παράγονται από κοινού σεβόμενοι την αυθεντική σφαίρα του ιδιωτικού. Ο καπιταλισμός είναι η οικουμενική αλλοτρίωση. Μιλώντας για την αλλοτρίωση αναφερόμαστε στον Μαρξ του Κεφαλαίου και δεν καταφεύγουμε σε μια αφηρημένη φιλοσοφική θεώρηση ούτε περιοριζόμαστε στην περιγραφή της εμπειρίας του ζει «ο αλλοτριωμένος εργαζόμενος», όπως έκανε ακόμα στα νεανικά του έργα ο Μαρξ. Έτσι ονομάζουμε την πολύ μεγάλη ιστορική διαδικασία, που αποξενώνει (Entfremdung) τους ανθρώπους από τις κοινωνικές δυνάμεις που οι ίδιοι δημιουργούν και τις αντιπαραθέτει σε όλους και στον καθένα, σαν να ήταν τυφλές δυνάμεις. Το δράμα της ιδιωτικοποίησης του κοινού είναι ότι καθιστά αδύνατη κάθε διαχείριση και έλεγχο αυτού του κοινού: του πλούτου, των εξουσιών και των γνώσεων. Η χρηματοπιστωτική κρίση, η κοινωνική εξαθλίωση που κυριαρχεί, το αστυνομικό κράτος, η ψευδής συνείδηση, ο πόλεμος παντού, ο γενικευμένος παραλογισμός, όλα μας σπρώχνουν με την πλάτη στον τοίχο.

Ζώντας στην εποχή των τεράτων. Η κρίση, η Ευρώπη, ο Κομμουνισμός

από Αριστερό Βήμα

Εκπληκτική επιτυχία σημείωσε η διάλεξη του Σλάβοϊ Ζίζεκ στο ΕΜΠ, την Κυριακή, 19 Δεκεμβρίου 2010, με θέμα "Ζώντας στην εποχή των τεράτων- Η κρίση, η Ευρώπη, ο Κομμουνισμός". Επί τρεις ώρες, περίπου δύο χιλιάδες άνθρωποι άκουσαν και συζήτησαν με τον Σλοβένο φιλόσοφο καίρια ζητήματα που αφορούν την κρίση του παγκοσμιοποιημένου καπιταλισμού και της πολυπολιτισμικότητας, τη σύγχρονη δικτατορία των ειδικών και την επίθεση του κεφαλαίου εναντίον της κριτικής σκέψης, τη συστημική βία και το νόημα της κοινωνικής επανάστασης, ως διεργασίας που δεν αρνείται απλώς το υπάρχον, αλλά θεμελιώνει μια νέα κοινωνική τάξη πραγμάτων. Στη συζήτηση συμμετέσχε, με εισηγητική παρέμβαση και ο καθηγητής του πανεπιστημίου του Λονδίνου Κώστας Δουζίνας, ο οποίος διατύπωσε ένα τριπλό "κατηγορώ" εναντίον της συστημικής ελληνικής διανόησης, της κατεστημένης δημοσιογραφίας και των σεχταριστικών τάσεων στις αριστερές ηγεσίες. Τη συζήτηση στο κατάμεστο αμφιθέατρο του Μ.Α.Χ. (η οποία θα επιδιώξουμε να παρουσιαστεί σε βίντεο από την ιστοσελίδα μας τις επόμενες μέρες) συντόνισε ο καθηγητής του πανεπιστημίου Αθηνών, Γιώργος Μανιάτης. Ακολουθεί το (κατά προσέγγιση) κείμενο της ομιλίας του Σλάβοϊ Ζίζεκ. 

Ο Μαρξ γεννήθηκε νωρίς

(πηγή)

του Γιώργου Ρούσση

από την Κυριακάτικη Ελευθεροτυπία

Προς μεγάλη μου χαρά, ο εκδότης μου Κώστας Γκοβόστης μου ανακοίνωσε την εξάντληση της πρώτης έκδοσης του βιβλίου μου «Ο Μαρξ γεννήθηκε νωρίς – Η ετεροχρονισμένη επικαιρότητα της κομμουνιστικής χειραφέτησης», και την επανέκδοσή του.

Για να μην παρεξηγηθώ ότι διαφημίζω την πραμάτεια μου για να πουλήσω το βιβλίο, καλό είναι να γνωρίζουν οι αναγνώστες της στήλης ότι η πρώτη έκδοση μου απέδωσε γύρω στα 1.300 ευρώ σε δύο περίπου χρόνια.

Αν γράφω λοιπόν σήμερα γι’ αυτό, οφείλεται στο ότι από τη μια, ως αναμενόμενο το βιβλίο δεν προβλήθηκε καθόλου από τον αστικό τύπο, και από την άλλη διότι θεωρήθηκε σε τέτοιο βαθμό αντικομμουνιστικό που δεν έγινε δεκτή ούτε καν η επί πληρωμή διαφήμισή του από την εφημερίδα που υποτίθεται ότι έχει σαν σκοπό της να προβάλλει το κομμουνιστικό όραμα(1). Επρεπε λοιπόν να σπάσω το εμπάργκο.