Απ' την εποχή των τεράτων στην εποχή του ονείρου...

"'Τα σπλάχνα και η θάλασσα ποτέ δεν ησυχάζουν' έγραψε ο Διονύσιος Σολωμός σ' έναν από τους ακριβέστερους και γι' αυτό μεγαλειώδους ομορφιάς στίχους του.Αυτό ακριβώς επιδιώκεται σήμερα. Η νεκρική ησυχία των σπλάχνων, ώστε να πάψει να υφίσταται η συνείδηση της ομορφιάς του κόσμου. Και η αντικατάστασή της από ένα ά-σχημο, ανερμήνευτο φοβικό γεγονός.Και ακριβώς επειδή η συνείδηση της ομορφιάς, η συνείδηση ότι αξίζει να ζεις είναι ανίκητη, έχει εξαπολυθεί όλη αυτή η απίστευτα βάρβαρη επιχείρηση καθολικής λοβοτομής πάντων και πασών. Δεν ξέρω κατά πόσον ισχύει το ελπιδοφόρο αξίωμα πως η ίδια μας η ομορφιά θα μας σώσει. Εκείνο που ξέρω όμως είναι πως, αν το ξεχάσουμε, τότε έχουμε ανοίξει την Κερκόπορτα για να μπούνε στην πόλη οι φοβεροί χειρούργοι (και όχι χειρουργοί) με τα νυστέρια της λοβοτομής."

Διαβάζοντας και αναρτώντας πριν το υπέροχο κείμενο του Κώστα Καναβούρη μου ήρθαν δυο τραγούδια. Έβαλα πριν τον Θανάση Γκαϊφύλλια να τραγουδά το "Αντισταθείτε" του Μιχάλη Κατσαρού

Τώρα θέλω να το στολίσω με την ομορφιά του Χατζιδάκι, του Γκάτσου και της Ελενίτσας! 

Ελένη Τσαλιγοπούλου - Έλα πάρε μου τη λύπη

στίχοι: Βασίλης Καρδής (ψευδώνυμο του Νίκου Γκάτσου)

μουσική: Μάνος Χατζιδάκις

από τον δίσκο: Στην εποχή του ονείρου (1998)

- Στη χούντα, ο Λευτέρης Παπαδόπουλος έλεγε στο Μάνο Λοΐζο πως πρέπει να βρουν τρόπο να γράψουν πολιτικά τραγούδια για να τονωθεί το ηθικό του κόσμου. Κι ο Μάνος επέμενε πως κι ένα όμορφο ερωτικό τραγούδι, πολιτικό κι επαναστατικό είναι... Ή όχι;

Καλημέρα...

Νίκη Τσαϊρέλη - Νύχτα στο σπιτάκι μου ναρθείς
στίχοι, μουσική: Βαγγέλης Κορακάκης
από το cd: Εκεί που σβήνει ο άνεμος (1996)
ενορχήστρωση: Ηρακλής Βαβάτσικας

- Αν δεν κάνω λάθος πρέπει να είναι το μοναδικό καλαματιανό που έχει γράψει ο Β. Κορακάκης. 

Παράτα τα!

από AsimosKrok

στίχοι, μουσική: Νικόλας Άσιμος

Τα παιδιά "ζωγραφίζουν"...

Το πλοίο είχε όνομα «Πατρίδα»

από somosdim

Βίκυ Μοσχολιού - Το πλοίο είχε όνομα «Πατρίδα»

στίχοι: Μιχάλης Μπουρμπούλης

μουσική: Γιάννης Σπανός 

από τον δίσκο: Η Βίκυ Μοσχολιού τραγουδά Σπανό (1977)

Το πλοίο είχε όνομα "Πατρίδα",
με ναύτες και στρατιώτες φεύγεις αύριο.
Αποσκευές σου μόνο μια σφραγίδα
και το φιλί που σου ’δωσα στο Λαύριο.

Για τα νησιά που πας και δεν γυρίζεις
απόβραδο σε πήρανε την Κυριακή
κι έμεινα μόνη μου να μουρμουρίζω
πως θα ’ν’ οι μέρες μου μια μαύρη φυλακή.

Πάρε μαζί σου μια φωτογραφία
και τ’ άσπρο που σιδέρωσα πουκάμισο.
Εγώ θα φύγω για την επαρχία
κι εσύ για της πατρίδας τον παράδεισο.


.-.-.-.-.-.-.

- Χθες το πρωί έβαλα σε κάποια ανάρτηση μια φράση του Μ. Λουντέμη από το "Οδός Αβύσσου, αριθμός 0". Δεν θυμάμαι αν διάβαζα αυτό, ή κάποιο άλλο από τα βιβλία του, όταν πρωτάκουσα στο ράδιο αυτό το υπέροχο τραγούδι στα 15-16 μου. Το είχα ξεχάσει πια, μπορεί και να είχα να το ακούσω από τότε... Μα μόλις έγραψα το όνομα Λουντέμης και μου ήρθαν στο νου οι εικόνες από τους τόπους εξορίας, όλη η μελωδία άρχισε να ξαναπαίζει στα αυτιά μου. 

Περίεργο πράγμα το τραγούδι. Λειτουργεί στη ζωή μας με τόσους και τόσους τρόπους -κι ένας από αυτούς και ως "αποθηκευτικό μέσο". Κάτι σαν σκληρός δίσκος που μαζί με τον στίχο, τη μελωδία και τη φωνή αποθηκεύεις και στιγμές, εικόνες, περιόδους της ζωής σου, χαρές, απογοητεύσεις, ελπίδες, διαψεύσεις, ένα χάδι, ένα βιβλίο, ένα φιλί, ένα αντίο, εκείνο το γλέντι ή το άλλο βράδυ το αφόρητο, μάτια, ματιές, ιστορίες κι όνειρα... Τι κι αν μείνει για χρόνια ένα ανάμεσα στα πολλά "εικονίδια της επιφάνειας εργασίας που δεν χρησιμοποιούνται";  Φτάνει ένα τυχαίο κλικ πάνω του για να ξανανοίξουν μπροστά σου όλα όσα κάποτε κράτησες σαν πολύτιμα, ή κι εκείνα που ήθελες να διαγράψεις μα το ξέχασες...  Σε πάει εκεί...

Πόλη μαγική

Διονύσης Θεοδόσης - Πόλη μαγική 
 στίχοι: Άλκης Αλκαίος
μουσική: Θάνος Μικρούτσικος
α' εκτέλεση: Διονύσης Θεοδόσης

στο δίσκο: Όσο κρατάει ένας καφές (1989)

Στην πόλη αυτή τη μαγική,
πώς έγινε έτσι το πρωί;
Πού πήγαν τόσες μουσικές,
πού πήγαν τόσα λόγια;

Κι εγώ τρελός που τριγυρνά,
σε σπίτι που ‘πιασε φωτιά,
ψάχνω για εξόδους μυστικές
και για κανάλια υπόγεια.

Και εσύ στον άνεμο φτερό,
να κοροϊδεύεις το καιρό
και όπου η ζωή σε βγάλει.
Ας ήταν να ‘ρθεις τώρα εδώ,
στο γκρεμισμένο μου ουρανό
και να πετάξεις πάλι.

Στην πόλη αυτή τη μαγική,
πώς έγινε έτσι το πρωί;
Πού πήγαν τόσες Κυριακές,
πού πήγαν τόσοι φίλοι;

Από μια κίτρινη κλωστή,
κρεμιέται ο κόσμος και η ζωή,
κι εγώ κρεμιέμαι από το χτες
και απ’ τα γλυκά σου χείλη.

Και εσύ στον άνεμο φτερό,
να κοροϊδεύεις το καιρό
και όπου η ζωή σε βγάλει.
Ας ήταν να ‘ρθεις τώρα εδώ,
στο γκρεμισμένο μου ουρανό
και να πετάξεις πάλι.

- Σε "διάλογο" με την όμορφη Μαγική πόλη της Ρένας... 

(στα πρόχειρα... κάποια στιγμή καλύτερα...)

- Στο e-orfeas υπάρχει ένα εξαιρετικό αφιέρωμα στον Διονύση Θεοδόση από τον Τάσο Καραντή

Δώσε θάρρος στο ΣΕΒ να σου ανέβει στο κρεβάτι...

σκίτσο του Στάθη από την Ελευθεροτυπία

της Τζένης Κ.

από το Ποντίκι

Η κλινοπάλη μεταξύ ΣΕΒ και Κυβέρνησης βρίσκεται στην κορύφωσή της, στη φάση δηλαδή που ο Δασκαλόπουλος, (για να τις προσωποποιούμε τις καταστάσεις) αποδεικνύει στο Χρυσοχοΐδη ποιος είναι ο άντρας. Κι επειδή τα στελέχη της Κυβέρνησης από τις πρώτες καυτές νύχτες του Μνημονίου και εντεύθεν έχουν γίνει όλα τους παθητικά, το «κίνκυ» και νεοφιλελεύθερο παιχνίδι της επιβολής -γιατί να το κρύψωμεν άλλωστε;- είναι μιλημένο, στημένο, σικέ, (αν ανήκετε στους έκφυλους αναγνώστες, μπορείτε να το γράψτε στη φαντασία σας με υ, συκέ)…

Ένας είναι το λοιπόν ο αφέντης του αναπτυξιακού σουμιέ…, ελόγου του ο καπετάν Μήτσος, που όπως στραγγίζει τη γιαούρτη στο εργοστάσιο έτσι γουστάρει να στραγγίζει και τις συγκυρίες υπέρ του κέρδους και του υπερκέρδους των επιβητόρων που εκπροσωπεί. Κι επειδή στην παρούσα φάση βρίσκεται από πάνω, επειδή κρατάει το μαχαίρι κρατάει και το καρπούζι, εκβιάζει πάνω στη συνουσία τον εξαρτημένο παρτενέρ του και του ζητάει όλο και περισσότερα. 

Καλημέρα... με ένα ανατολίτικο μαντήλι...

Αφού προχθές έπιασα τις Μικρές Περιπλανήσεις, αδύνατον να μην βάλω κι αυτό:

από MsTsip

Μικρές περιπλανήσεις - Ανατολίτικο μαντήλι

ερμηνεία: Ελένη Κολετζάκη και όλοι...

στίχοι: Στέργιος Παπαποστόλου
μουσική: Νίκος Αρμπιλιάς, Χρήστος Γαμβρέλης, Λεωνίδας Κουλίτσης
από τον δίσκο: Μικρές Περιπλανήσεις (1992)


Ανατολίτικο μαντήλι από τ' Αλγέρι, απ' το Σινά,
άπιαστο μακρινό μου δείλι, τις νύχτες μάγεψες ξανά.

Παλιό καράβι εκεί με φέρνει, σαν το τραγούδι το πιοτό,
όλο το φως θαρρείς μου παίρνει, κι άλλο μου δίνει να σε βρω.

Μιά μουσική μες στον αγέρα, τις θύμησές μου σεργιανά,
και τη χαμένη μου τη μέρα, μες στη φωνή σου αναζητά...

Με δυό λόγια όλα κι όλα, που απ' τις νύχτες τα' κλεψες,
μπήκες στα τραγούδια τώρα, μα κι αυτά τα πλάνεψες...

Τραγουδάνε και παίζουν: Νίκος Αρμπιλιάς (Αρμπελιάς στον δίσκο, μπουζούκι, μαντολίνο), Μάνθος Αρμπελιάς (κιθάρα, κρουστά), Χρήστος Γαμβρέλης (ακορντεόν), Λεωνίδας Κουλίτσης (κιθάρα, μπαγλαμά), Ελένη Κολετζάκη (κρουστά), Σταυρούλα Παπαηλία.  

Τα τραγούδια των Μικρών Περιπλανήσεων μας ήρθαν σαν αιγαιοπελαγίτικο αεράκι-δώρο από την Κω. Εκεί τους άκουσε ο Νίκος Παπάζογλου και κατέβασε το φορητό στούντιο, τους ηχογράφησε με τον παλιό όμορφο τρόπο (όλα τα όργανα κι οι φωνές μαζί) κι έτσι βγήκε ένας από τους καλύτερους -για μένα- ελληνικούς δίσκους... 

Αντιγράφω από το οπισθόφυλλο το σημείωμα του Νίκου Παπάζογλου: 

"Η ηχογράφηση αυτή έγινε στην Κω, στο πνευματικό κέντρο της Ι. Μητροπόλεως που τόσο ευγενώς μας παραχώρησε ο σεβασμιώτατος Μητροπολίτης Κώων Αιμιλιανός. 

Σ' αυτόν τον χώρο, γεμάτο από δέματα τροφίμων και ρούχων που περίμεναν την αποστολή τους στην Αλβανία, για τρία συνεχόμενα απογεύματα στήθηκε το ευμετάφερτο "ηλιακό" στούντιο μέσ' την καρδιά του χειμώνα και αποτυπώθηκε η δημιουργική ενασχόληση αυτής της παρέας με το τραγούδι, καρπός χαρούμενης συναναστροφής και άσκησης στη μουσική. Τα επαγγέλματά τους διάφορα: μαρμαράδες, δάσκαλοι, δημοτικοί υπάλληλοι. Η αγάπη τους όμως για το τραγούδι, πιο δυνατή από τις διαφορές τους, τους ενώνει σε μια ομάδα που όταν πιάσει τα όργανα προβάλλει το όραμα της αρμονίας που ονειρεύεται, όπως άλλωστε αναρίθμητες παρέες από άκρη σε άκρη της Ελλάδος. 

Εγώ το μόνο που έκανα ήταν να τους ενθαρύνω. 

Πέστε τα παιδιά, πέστε τα!..."

Και ευτυχώς συνέχισαν να "τα λένε"! Η δισκογραφία τους, που περιλαμβάνει 5 δικούς τους δίσκους και συμμετοχές σε άλλους 8, υπάρχει εδώ (και στην Λύρα ένα "βιογραφικό" σημείωμα του συγκροτήματος)...

-Γιατί, όποτε ακούω αυτό το τραγούδι, μου έρχεται στο μυαλό το κρασί της ορεινής Νάξου και το λιόγερμα στο Φανάρι, δεν μπορώ να το εξηγήσω... Όχι πως θέλω, δηλαδή...

Καλημέρα... για αυτά τα μάτια σου...

από Gladiator23111

Νίκος Πορτοκάλογλου, Μελίνα Κανά - Κλείσε τα μάτια σου 

στίχοι, μουσική: Νίκος Πορτοκάλογλου 

από την ταινία: Ακροπόλ (1995)

σκηνοθεσία, σενάριο: Παντελής Βούλγαρης

Σαν μοναχός χωρίς το ράσο,
σαν προσφυγάκι δίχως πάσο, 

έτσι κι εγώ, το δρόμο έχασα κι αργούσα,
γιατί χωρίς ελπίδα αγαπούσα...

Σαν την αυγή μετά τη νύχτα,
σαν το φιλί μετά την πίκρα.
έτσι κι εσύ, ήρθες στη μαύρη μοναξιά μου,
φωτιά να βάλεις στα όνειρά μου.

Κλείσε τα μάτια σου, να φύγω, να χαθώ.
Γι΄ αυτά τα μάτια σου, θα ξαναρθώ...
Γι΄ αυτά τα μάτια σου, πεθαίνω, ξεψυχώ,
κλείσε τα μάτια σου, ν΄ αναστηθώ...

Το τραγούδι κυκλοφόρησε σε δύο δίσκους το 1996, στο soundtrack της ταινίας "Ακροπόλ" και στον δίσκο του Νίκου Πορτοκάλογλου "Άσωτος υιός". Επειδή το παραπάνω έχει μεν καλό ήχο αλλά δεν είναι το κανονικό κλιπάκι, να και το επίσημο που έχει χειρότερο ήχο μεν αλλά περισσότερο Πορτοκάλογλου και Κανά  απ' τα... χρόνια του 60!

από trod80

Καλημέρα... με μικρές περιπλανήσεις...

από nekand30

Μικρές περιπλανήσεις - Μικρές περιπλανήσεις

ερμηνεία: Νίκος Αρμπιλιάς και όλοι...

στίχοι: Στέργιος Παπαποστόλου
μουσική: Νίκος Αρμπιλιάς
από τον δίσκο: Μικρές Περιπλανήσεις (1992)

Μικρές περιπλανήσεις μ' εκείνους που δεν ήρθαν...
Στις άδειες ώρες θ' ακουμπήσεις, θα χαθείς...

Ψεύτικα σαν στολίδια, τα λόγια σου λυγάνε,

πώς να σωθείς;

Της πρώτης μου αγάπης 

τις ωραίες τις στιγμές
πού να τις βρω;

Κοντά μου πάντα θα' ναι, 

στο δρόμο, στο λιμάνι, 

στο σταθμό.

Στο παγωμένο χέρι, στον αποχωρισμό,
στα θλιμμένα τα βράδια, 

στον καφέ τον πρωινό...

Φθαρμένες παραστάσεις... Ένας αγέρας λέει,
σχεδία η ζωή, δεν θα προφτάσεις αλλού να πας...

Στο κρύο άδειοι οι δρόμοι, η πόλη κρυφά γελάει...

Να μ' αγαπάς...

Τραγουδάνε και παίζουν: Νίκος Αρμπιλιάς (Αρμπελιάς στον δίσκο, μπουζούκι, μαντολίνο), Μάνθος Αρμπελιάς (κιθάρα, κρουστά), Χρήστος Γαμβρέλης (ακορντεόν), Λεωνίδας Κουλίτσης (κιθάρα, μπαγλαμά), Ελένη Κολετζάκη (κρουστά), Σταυρούλα Παπαηλία.  

Τα τραγούδια των Μικρών Περιπλανήσεων μας ήρθαν σαν αιγαιοπελαγίτικο αεράκι-δώρο από την Κω. Εκεί τους άκουσε ο Νίκος Παπάζογλου και κατέβασε το φορητό στούντιο, τους ηχογράφησε με τον παλιό όμορφο τρόπο (όλα τα όργανα κι οι φωνές μαζί) κι έτσι βγήκε ένας από τους καλύτερους -για μένα- ελληνικούς δίσκους... 

Αντιγράφω από το οπισθόφυλλο το σημείωμα του Νίκου Παπάζογλου: 

"Η ηχογράφηση αυτή έγινε στην Κω, στο πνευματικό κέντρο της Ι. Μητροπόλεως που τόσο ευγενώς μας παραχώρησε ο σεβασμιώτατος Μητροπολίτης Κώων Αιμιλιανός. 

Σ' αυτόν τον χώρο, γεμάτο από δέματα τροφίμων και ρούχων που περίμεναν την αποστολή τους στην Αλβανία, για τρία συνεχόμενα απογεύματα στήθηκε το ευμετάφερτο "ηλιακό" στούντιο μέσ' την καρδιά του χειμώνα και αποτυπώθηκε η δημιουργική ενασχόληση αυτής της παρέας με το τραγούδι, καρπός χαρούμενης συναναστροφής και άσκησης στη μουσική. Τα επαγγέλματά τους διάφορα: μαρμαράδες, δάσκαλοι, δημοτικοί υπάλληλοι. Η αγάπη τους όμως για το τραγούδι, πιο δυνατή από τις διαφορές τους, τους ενώνει σε μια ομάδα που όταν πιάσει τα όργανα προβάλλει το όραμα της αρμονίας που ονειρεύεται, όπως άλλωστε αναρίθμητες παρέες από άκρη σε άκρη της Ελλάδος. 

Εγώ το μόνο που έκανα ήταν να τους ενθαρύνω. 

Πέστε τα παιδιά, πέστε τα!..."

Και ευτυχώς συνέχισαν να "τα λένε"! Η δισκογραφία τους, που περιλαμβάνει 5 δικούς τους δίσκους και συμμετοχές σε άλλους 8, υπάρχει εδώ (και στην Λύρα ένα "βιογραφικό" σημείωμα του συγκροτήματος)...

-Οδηγούσα -μοίραζα βιβλία σε βιβλιοπωλεία τότε- όταν το πρωτάκουσα... Στο τέλος της πρώτης στροφής έκανα στην άκρη θαμπωμένος, στο τέλος του τραγουδιού με είχε πνίξει ο στίχος και η μουσική... Κατέβηκα, πήγα στο περίπτερο, τηλέφωνο στον 902,  "από που είναι αυτό το διαμάντι;"...

Καλημέρα... άραγε, ποιος ξέρει...

από Ataktos751

Μαρία Φωτίου - Πέρασε ο καιρός

στίχοι, μουσική: Δημήτρης Ζερβουδάκης (Νέοι επιβάτες)
από τον δίσκο: Σχετικά Παράνομο (1985)

Όλο μ' αρχές και με δημόσιες απορίες
μου πιπιλίζεις χρόνια ολάκερα το νου
για της καρδιάς μου τις μοναχικές γωνίες
φράγκο δε δίνεις, είσαι τώρα αλλουνού

Πέρασε ο καιρός...

Είσαι σ' άλλα μέρη...

Θ' ανταμώσουμε; 

Άραγες, ποιος ξέρει...

Στης σχέσης το απόγειο ποτέ δεν ήρθες
όλο βιτρίνα κι υποθέσεις σχετικές

Μα στη ζωή αυτή τη δίχως ευκολίες
μόνο του ονείρου σου θα μείνουν οι στιγμές

 

-25 χρόνια μετά και δεν το έχει κουράσει καθόλου ο δρόμος! Τ' αγαπώ πολύ, πάρα πολύ, αυτό το πάντα ολόφρεσκο τραγούδι! 

Το 1985 οι Δημήτρης Ζερβουδάκης (κιθάρα, τραγούδι), Μαρία Φωτίου (τραγούδι), Γιώργος Κανακάρης (μπουζούκι, τζουρά), Γιάννης Ψαρουδάκης (μπουζούκι, μπαγλαμά), Πέτρος Ίμβριος (ακορντεόν), Στέφανος Κανελλής (κρουστά), φοιτητές τότε όλοι στο Πανεπιστήμιο Θεσσαλονίκης, φτιάχνουν το συγκρότημα "Νέοι Επιβάτες". Ο δίσκος τους "Σχετικά παράνομο" ήταν ανεξάρτητη παραγωγή και ΔΥΣΤΥΧΩΣ δεν έχει κυκλοφορήσει σε cd (τουλάχιστον μέχρι πριν 2-3 χρόνια), αλλά το υπέροχο αυτό τραγούδι υπάρχει σε ένα ΚΑΤΑΠΛΗΚΤΙΚΟ cd με τίτλο "Ό,τι ψάχνω". Κυκλοφόρησε μαζί με το περιοδικό ΔΙΦΩΝΟ (στο τεύχος 110, τέλη του 2004), όπου, υπό την επιμέλεια των Οδυσσέα Ιωάννου, Μιχάλη Κουμπιού, μαζεύτηκαν 16 τραγούδια-διαμάντια που, κάθε φορά που τα έπαιζαν στο ρ/σ Μελωδία,  σπάγαν(+μ)ε τα τηλέφωνα με μόνιμη ερώτηση "από ποιό δίσκο είναι αυτό το διαμάντι;"...  Οι "Νέοι Επιβάτες" συμμετείχαν και σε τρεις δίσκους του Γιάννη Μαρκόπουλου: Ρεπορτάζ (1985), Τολμηρή επικοινωνία (1987), Ηλεκτρικός Θησέας (1988). Έκτοτε οι Δημήτρης Ζερβουδάκης και Μαρία Φωτίου συνέχισαν με προσωπικούς -και πάντα πολύ καλούς- δίσκους ενώ ο Γιάννης Ψαρουδάκης δημιούργησε το συγκρότημα "Οκτάβα".

-Είπα πως μ'αρέσει πολύ το τραγούδι;  :) Καλημέρααα...

Καλημέρα... με των άστρων τις φωνές...

από tamvakologou

Ελένη Πέτα - Των άστρων οι φωνές

στίχοι: Γιάννης Καλπούζος

μουσική: Κώστας Φαλκώνης

από τον δίσκο: Ίδια μάτια, άλλο βλέμμα (1999)

Στην ερημιά κι αν προχωρώ και στα στενά

η μοναξιά, μες τους πολλούς με συναντά

Και προσπαθώ σαν τους τρελούς να κρατηθώ

απ' τον ιστό του φεγγαριού ψηλά να βγω

Ακούς των άστρων τις φωνές ακόμα

ή πατάς κι εσύ γερά στο χώμα;

Δες, αδειάσαν του ουρανού οι δρόμοι

κι εγώ νιώθω μόνη

Ακούς, των άστρων τις φωνές ακόμα,

ή πατάς κι εσύ γερά στο χώμα;

Ποιος μου πήρε ό,τι αγαπάω

πες μου πού να πάω...

Το γκρίζο φως της λογικής ανθίζει εδώ

σαν βουητό της εθνικής , σαν τον καπνό

Κι εγώ πετώ με της ψυχής τον αετό

μες την ηχώ της εποχής να μη χαθώ

Το τραγουδάκι το θυμήθηκα σαν είδα (εδώ) αυτή τη νυχτερινή φωτογραφία.

Είναι από το μαρτυρικό Αφγανιστάν που, δεκαετίες τώρα, πληρώνει φόρο αίματος στα γεωπολιτικά παίγνια... Αλλά, άλλα μου έφερε στο νου αυτό το ουράνιο ψηφιδωτό. Σκέφτηκα πως, κάτι ανάλογο βλέπανε κι οι πρόγονοί μας, πριν κάνουμε τον ουρανό χωματερή για τα αέρια απόβλητά μας... Το λεξικό λέει πως "κόσμος" σήμαινε αρχικά τάξη, διευθέτηση και πήρε στη συνέχεια την έννοια του συνόλου των πραγμάτων στο σύμπαν, λόγω της τάξης και της αρμονίας που χαρακτηρίζει το φυσικό υλικό σύστημα.  
Και της ομορφιάς, ε; Κόσμος, κοσμώ, κόσμημα...

Καλημέρα... απ' την εποχή του ονείρου...

Ελένη Τσαλιγοπούλου - Έλα πάρε μου τη λύπη