από tamvakologou
Ελένη Πέτα - Των άστρων οι φωνές
στίχοι: Γιάννης Καλπούζος
μουσική: Κώστας Φαλκώνης
από τον δίσκο: Ίδια μάτια, άλλο βλέμμα (1999)
Στην ερημιά κι αν προχωρώ και στα στενά
η μοναξιά, μες τους πολλούς με συναντά
Και προσπαθώ σαν τους τρελούς να κρατηθώ
απ' τον ιστό του φεγγαριού ψηλά να βγω
Ακούς των άστρων τις φωνές ακόμα
ή πατάς κι εσύ γερά στο χώμα;
Δες, αδειάσαν του ουρανού οι δρόμοι
κι εγώ νιώθω μόνη
Ακούς, των άστρων τις φωνές ακόμα,
ή πατάς κι εσύ γερά στο χώμα;
Ποιος μου πήρε ό,τι αγαπάω
πες μου πού να πάω...
Το γκρίζο φως της λογικής ανθίζει εδώ
σαν βουητό της εθνικής , σαν τον καπνό
Κι εγώ πετώ με της ψυχής τον αετό
μες την ηχώ της εποχής να μη χαθώ
Το τραγουδάκι το θυμήθηκα σαν είδα (εδώ) αυτή τη νυχτερινή φωτογραφία.
Είναι από το μαρτυρικό Αφγανιστάν που, δεκαετίες τώρα, πληρώνει φόρο αίματος στα γεωπολιτικά παίγνια... Αλλά, άλλα μου έφερε στο νου αυτό το ουράνιο ψηφιδωτό. Σκέφτηκα πως, κάτι ανάλογο βλέπανε κι οι πρόγονοί μας, πριν κάνουμε τον ουρανό χωματερή για τα αέρια απόβλητά μας... Το λεξικό λέει πως "κόσμος" σήμαινε αρχικά τάξη, διευθέτηση και πήρε στη συνέχεια την έννοια του συνόλου των πραγμάτων στο σύμπαν, λόγω της τάξης και της αρμονίας που χαρακτηρίζει το φυσικό υλικό σύστημα.
Και της ομορφιάς, ε; Κόσμος, κοσμώ, κόσμημα...
Και της ομορφιάς, ε; Κόσμος, κοσμώ, κόσμημα...
Σωστά τα λέει το λεξικό..
ΑπάντησηΔιαγραφήΛες εμείς οι λίγοι, οι μικροί να είμαστε σε θέση να χαλάσουμε κάτι τέτοιο ;
Οχι Ρήγα μου , φυσικά όχι..
Τα παιχνιδάκια μας και τα τσαλιμάκια μας, δεν είναι αρκετά.
Παιδικά παιχνιδάκια είναι, με μπόλικο σαματά.
γιατί νομίζουμε πως ο Κόσμος, είναι αυτό το λίγο, το μικρό που μπορούμε ν αντιληφθούμε..
στα μέτρα μας μονάχα..
Καλησπέρα νεαρέ..