Η μεγάλη ευκαιρία του Πλουτιστάν!

Ενδιαφέρον! Το χάσμα μεταξύ πλουσίων και φτωχών,
δεν είναι τόσο μεγάλο όσο νομίζαμε! (πηγή)

του Ρούσσου Βρανά 

από ΤΑ ΝΕΑ 

Η οµαλότητα δεν είναι πια αυτό που γνωρίζαµε άλλοτε. Σε οµαλές συνθήκες, κάθε εργαζόµενος θεωρούσε δεδοµένο πως η κυβέρνηση της χώρας του θα έκανε τα πάντα για να του εξασφαλίζει µια δουλειά και µια αξιοπρεπή ζωή. Τώρα, µε όσα συµβαίνουν στην Ευρώπη και την Αµερική, καλούµαστε να συνηθίσουµε σε µια νέα «οµαλότητα».

Κι αυτό ακριβώς είναι που ανησυχεί τον οικονοµολόγο Πολ Κρούγκµαν. «Αρχίζει να µε πιάνει ένα δυσάρεστο συναίσθηµα για τις προοπτικές των αµερικανών εργαζοµένων», έγραφε τις προάλλες στους «Τάιµς της Νέας Υόρκης». «Οµως όχι τόσο για αυτό που ίσως νοµίζετε. Ναι, η ανάπτυξη επιβραδύνεται και πιθανότατα η ανεργία δεν θα µειωθεί αλλά θα αυξηθεί. Οµως, το χειρότερο από όλα είναι πως η κυβέρνησή µας δεν ενδιαφέρεται και πως η οικονοµική απόγνωση έχει γίνει η νέα οµαλότητα».

Ο αµερικανός οικονοµολόγος πιστεύει πως σύντοµα η αµερικανική κυβέρνηση, όπως ήδη κάνουν πολλές κυβερνήσεις στην Ευρώπη, θα βαφτίσει την υψηλή ανεργία «διαρθρωτική», κάτι δηλαδή που θα αποτελέσει µόνιµο στοιχείο του οικονοµικού τοπίου. Και έτσι, καταδικάζοντας µεγάλο αριθµό εργαζοµένων σε µακροχρόνια ανεργία, θα µετατρέψει αυτή τη δικαιολογία σε µια ζοφερή πραγµατικότητα. Ακόµη πιο ζοφερή από τη σηµερινή. Περισσότεροι από ένας στους πέντε Αµερικανούς είχαν εισοδηµατικές απώλειες τουλάχιστον 25% την προηγούµενη χρονιά, σύµφωνα µε µεγάλη έρευνα που έκανε το Ιδρυµα Ροκφέλερ. 

Η έρευνα κατέγραψε µεγάλη οικονοµική ανασφάλεια, η οποία δεν οφείλεται µόνο στην τρέχουσα κρίση, αλλά είναι αποτέλεσµα µιας τριακονταετούς επίθεσης που δέχτηκαν οι θέσεις εργασίας, οι αµοιβές και το βιοτικό επίπεδο των εργαζοµένων. Την ίδια ώρα, τα επιχειρηµατικά κέρδη άγγιξαν ύψη - ρεκόρ, κυρίως χάρη στη µείωση του εργατικού κόστους, τις απολύσεις και τις περικοπές αµοιβών και επιδοµάτων. Μάλιστα, σε πολλές περιπτώσεις, επιχειρήσεις σηµείωσαν υψηλότατα κέρδη, µολονότι οι πωλήσεις και τα έσοδά τους είχαν µειωθεί.

Η αντίφαση αυτή κάνει µερικούς να αναρωτιούνται: Αραγε τι µας χρειάζονται πια οι πλούσιοι εµάς τους υπόλοιπους; Και ο Ρόµπερτ Φρανκ γράφει στη «Γουόλ Στριτ Τζέρναλ»: 

«Πέρυσι, µε την άνοδο των µετοχών, οι πλούσιοι ανέκαµψαν. Και ενώ η πραγµατική οικονοµία κλονιζόταν από την υψηλή ανεργία και το στεγαστικό κραχ, οι πλούσιοι ξαναφτιάχνονταν κι άρχιζαν πάλι να αγοράζουν είδη πολυτελείας. Ποιος ξέρει τι θα φέρει το µέλλον. Ενα όµως δείχνει ξεκάθαρο: πως οι οικονοµικές προοπτικές του Πλουτιστάν αποσυνδέονται ολοένα και περισσότερο από τις προοπτικές της χώρας». 

Μάλιστα, ο Μάικλ Λιντ του Νέου Αµερικανικού Ιδρύµατος υποστηρίζει στο περιοδικό «Σάλον» ότι οι πλούσιοι Αµερικανοί δεν χρειάζονται πια την υπόλοιπη Αµερική, αφού οι πλούσιοι δηµιουργούν σήµερα τις περιουσίες τους µε εργαζοµένους που βρίσκονται στο εξωτερικό, πουλώντας σε καταναλωτές που βρίσκονται στο εξωτερικό και κάνοντας συναλλαγές κυρίως στο εξωτερικό.

Αυτή είναι η νέα οµαλότητα του συστήµατος. Και η παγκόσµια οικονοµική κρίση είναι η µεγάλη ευκαιρία του για να συνηθίσουν σε αυτήν οι εργαζόµενοι των χωρών (αχρείαστοι να 'ναι, αφού πάντα θα υπάρχουν χώρες µε φθηνότερους).