Διακοπές στο σπίτι!

(από live journal)

του Θανάση Λεκάτη

από τον Ριζοσπάστη

Οταν ο κόσμος σέρνει όσα σέρνει στους μεγαλοδημοσιογράφους των αστικών ΜΜΕ, κάποιοι από τον κλάδο σκίζουν «ιμάτια». Κι όμως λίγα λέει ο κόσμος για αυτούς τους συγκεκριμένους, που ξερνούν καθημερινά χολή ενάντια στα λαϊκά δικαιώματα. Δεν υπάρχει μέρα που ο ένας μετά τον άλλο αυτοί να μη βγουν και σε πρώτο πληθυντικό να διακηρύξουν «τέρμα τα κεκτημένα».

Και για να μη τους μείνει η ρετσινιά του επίδοξου φύρερ πασαλείβουν στο χαρτί και κάτι περί «αναδιανομής από μηδενική βάση», μια μπούρδα δηλαδή. Εκτός κι αν αύριο οι βιομήχανοι αρχίζουν και μοιράζουν τα κέρδη στους εργάτες για να 'χει, αδερφέ, και κάποιο νόημα η αναδιανομή.

Οι ίδιοι κάνουν τη μια κωλοτούμπα μετά την άλλη, όταν μετά τη γενναιοδωρία τους στην αναδιανομή βάζουν σαν κριτήριο τη «συμμετοχή στην προσπάθεια». Δηλαδή, θα πάρεις αύξηση, αν αποδείξεις ότι έχεις συμμετάσχει στην προσπάθεια να αυξηθούν τα κέρδη; Εκεί που το ανέκδοτο γίνεται εμπαιγμός είναι όταν μιλάνε για «κοινωνική δικαιοσύνη». Κάθε φορά που το έχουν πει ήταν για να κόψουν δικαιώματα στο όνομα της κοινωνικής δικαιοσύνης. Βάφτισαν άδικο να βγαίνουν οι γυναίκες στη σύνταξη πιο νωρίς από τους άντρες. Οπως άδικο είναι γι' αυτούς να πληρώνουν ασφαλιστικές εισφορές οι εργοδότες, άδικο να πληρώνουν γενικά μισθούς κι ακόμα πιο άδικο να κάνουν επενδύσεις από τα κεφάλαιά τους και όχι από κρατική επιδότηση.


Σε λίγο βγαίνουν στο μεϊντάνι και οι εφοπλιστές να εξηγήσουν πως μπαίνουν μέσα και ότι για να ανταγωνιστούν άλλους εφοπλιστές πρέπει να ξηλωθεί γενναία το κρατικό ταμείο. Σε μια επίδειξη κοινωνικής δικαιοσύνης προαναγγέλλουν κόψιμο δρομολογίων, γιατί είναι άδικο ο νησιώτης να έχει συγκοινωνία όταν ο εφοπλιστής στερείται το χαβιάρι του.

Ηδη οι βιομήχανοι επιδιώκουν να εμφανιστούν αγκαλιά με τους εργάτες - λέμε τώρα... - διαπιστώνουν, μάλιστα, πως δεν αντέχει ο κόσμος άλλη λιτότητα, βάζουν και τον εαυτό τους μέσα στον κόσμο. Αυτό, αφού πρώτα εξασφάλισαν την υπογραφή της ΓΣΕΕ σε μια τριετή σύμβαση μείωσης μισθών.

Η διαστροφή σ' όλο της το μεγαλείο είναι όταν «αντιπολίτευση» εμφανίζεται να σημαίνει παρότρυνση στην κυβέρνηση να κάνει καλύτερα τη δουλειά της, έτσι που οι αντιπολιτευόμενοι να μπερδεύονται με τους κυβερνητικούς που λένε τα ίδια κάνοντας «εποικοδομητική κριτική».

Σ' αυτόν τον τόπο, τελικά, γίνεται καθαρό πως το πρόβλημα είναι ο «λαϊκισμός» που διακηρύσσει πως αντίπαλος είναι τα μονοπώλια, ενώ αντίπαλος είναι οι αυτοαπασχολούμενοι τους οποίους ετοιμάζεται να κατατροπώσει ο υπουργός Εργασίας τώρα που καθάρισε με τους εργάτες. Εκτός κι αν οι αυτοαπασχολούμενοι βρουν και αυτοί τη θέση που τους αντιστοιχεί στο λαϊκό μέτωπο για να 'ρθουν επιτέλους τα πράγματα με το κεφάλι πάνω και τα πόδια κάτω.

Ασχετο (1): «Staycation» (από το «μένω» και «διακοπές» στα αγγλικά): Ο νεολογισμός πλασάρεται ως αντίδοτο στο γεγονός ότι οι άνθρωποι δεν μπορούν γιατί δεν έχουν να κάνουν διακοπές. Κι έτσι παροτρύνονται να κάνουν διακοπές στο σπίτι. Μην έχετε καμιά αμφιβολία πως σε λίγο ανάλογες συμβουλές θα παρουσιαστούν σαν δημιουργικές ιδέες και στον ελληνικό Τύπο.

Ασχετο (2): Οσοι είδαν την παράσταση «Αχαρνής» και δεν ανήκουν στο σύστημα εξουσίας έχουν να λένε και να ξαναλένε το μπράβο τους. Αυτή η πλατιά αποδοχή της παράστασης -και ειδικά όσα συνέβησαν μέσα στο θέατρο με τους θεατές όρθιους να επιβραβεύουν ξανά και ξανά όλους τους συντελεστές και ειδικά το κείμενο που έχει πολλές αντιστοιχίσεις με το σήμερα- έχει θορυβήσει κάτι άλλους. Που ένας ένας ξεσκαρίζουν μέσα από τις μόνιμες στήλες που έχουν στις εφημερίδες για άσχετα με το θέατρο θέματα. Οπως χτες κάποιος Ιωακειμίδης στα ΝΕΑ που αντλεί κύρος προβάλλοντας τον τίτλο του πανεπιστημιακού. Αλλά δεν κάνει κριτική με όρους επιστήμονα. Αισθητικά, γράφει, ήταν μηδέν η παράσταση. Δηλαδή; Αναπαράγει, γράφει, το «καλός λαός, κακοί πολιτικοί». Προφανώς, ο κύριος καθηγητής αναγνώρισε κάπου τον εαυτό του ανάμεσα σ' αυτούς που ηθοποιοί και θεατές γιουχάρανε. Την άλλη φορά να πάρει μαζί του ξίδι. Η παράσταση δε μιλάει γενικά για τους πολιτικούς. Τους δείχνει πολύ συγκεκριμένα, όπως και εκείνη τη διανόηση που έχει επιλέξει την αυλή του αφέντη για να σιτιστεί.