Μπορεί η Ευρώπη να ξεφύγει από την παγίδα του χρέους;

των Κώστα Λαπαβίτσα, Andy Storey

εφημερίδα Guardian, 5 Μαΐου 2011 

πηγή: tvxs 

Οι χρηματοπιστωτικές αγορές έχουν ζητήσει με επιτυχία την επιβολή αυστηρών μέτρων λιτότητας στην περιφέρεια της ζώνης του ευρώ -στην Ελλάδα, την Ιρλανδία και την Πορτογαλία- για να αντιμετωπίσουν το δημόσιο χρέος τους. Οι αγορές έχουν εκφράσει, επίσης, ανησυχίες για το χρέος στις ΗΠΑ, τη Μ. Βρετανία και την Ιαπωνία, καλώντας σε λιτότητα. Το δημόσιο χρέος φαίνεται να λειτουργεί σαν μάσκα, πίσω από την οποία κρύβεται ένας σκοτεινός κόσμος από πιστωτές, στους οποίους είναι υποθηκευμένες ολόκληρες οικονομίες.

Μπορεί αυτή η μάσκα να πέσει; Έπεσε σε άλλες χώρες μέσω του μηχανισμού ελέγχου του χρέους. Πρωτοβουλίες, όπως αυτή που έλαβε χώρα στη Βραζιλία, το Εκουαδόρ και αλλού, προκειμένου να ξεσκεπάσουν από το πέπλο μυστηρίου το χρέος και προκειμένου να μάθουν ποιος δάνεισε σε ποιον και τι, πότε και για ποιο σκοπό. Συνήθως, υπάρχει η προσδοκία ότι ένα μέρος τουλάχιστον του χρέους θα αποδειχθεί «παράνομο» και συνεπώς να μπορεί να αποκηρυχθεί.

Οκτώ επείγουσες προτάσεις για μιαν άλλη Ευρώπη

του Ερίκ Τουσέν
από Ελληνική Επιτροπή Ενάντια στο Χρέος 
(via You Pay Your Crisis)

Η κρίση κλονίζει την Ευρωπαϊκή Ένωση από τα θεμέλιά της. Για πολλές χώρες, ο βρόχος του δημόσιου χρέους κλείνει πάνω τους και οι χρηματαγορές τους σφίγγουν το λαιμό. Με την ενεργό συνενοχή των κυβερνήσεων, της Ευρωπαϊκής Επιτροπής, της Ευρωπαϊκής Κεντρικής Τράπεζας και του ΔΝΤ, οι χρηματοδοτικοί θεσμοί που βρίσκονται στη ρίζα της κρίσης πλουτίζουν και κερδοσκοπούν πάνω στα χρέη των κρατών. Η εργοδοσία επωφελείται από τη κατάσταση για να εξαπολύσει βίαιη επίθεση ενάντια σε μια σειρά οικονομικών και κοινωνικών δικαιωμάτων της πλειοψηφίας του πληθυσμού.

Η μείωση των δημοσιονομικών ελλειμμάτων πρέπει να γίνει, όχι μειώνοντας τις δημόσιες κοινωνικές δαπάνες αλλά με την αύξηση των φορολογικών εσόδων, παλεύοντας ενάντια στη μεγάλη φοροδιαφυγή και φορολογώντας περισσότερο το κεφάλαιο, τις χρηματιστικές συναλλαγές, την περιουσία και τα εισοδήματα των πλούσιων νοικοκυριών. Για να μειωθεί το έλλειμμα, πρέπει επίσης να μειώσουμε ριζικά τις εξοπλιστικές δαπάνες, καθώς και τις άλλες δαπάνες που είναι κοινωνικά άχρηστες και επικίνδυνες για το περιβάλλον. Αντίθετα, είναι βασικό να αυξήσουμε τις κοινωνικές δαπάνες, ειδικά για να αντισταθμίσουμε τις συνέπειες της οικονομικής ύφεσης. Όμως πέρα από αυτά, πρέπει να αντιμετωπίσουμε αυτή τη κρίση σαν μια ευκαιρία για να έλθουμε σε ρήξη με τη καπιταλιστική λογική και να πραγματοποιήσουμε τη ριζική αλλαγή κοινωνίας. Η προς δημιουργία νέα λογική θα πρέπει να έλθει σε ρήξη με το παραγωγισμό, να ενσωματώσει τον οικολογικό παράγοντα, να ξεριζώσει τις διάφορες μορφές καταπίεσης (φυλετικής, πατριαρχικής, κλπ) και να προωθήσει τα κοινά αγαθά.

Κοινωνικό φαινόμενο η «Χρεοκρατία»

του Γιώργου Δελαστίκ

από το Έθνος 

Εκρηκτικές διαστάσεις πήρε η τηλεθέαση στο Διαδίκτυο του εξαιρετικού ντοκιμαντέρ «Χρεοκρατία» που αναφέρεται στην κρίση του ελληνικού δημόσιου χρέους. Δημιούργημα δύο νέων σε ηλικία δημοσιογράφων, του Αρη Χατζηστεφάνου και της Κατερίνας Κιτίδη, και χρηματοδοτημένο εξ ολοκλήρου με προσφορές σωματείων και εκατοντάδων μεμονωμένων ατόμων, το ντοκιμαντέρ αυτό συνάντησε απίστευτης έκτασης αποδοχή: μέσα σε μόλις δέκα μέρες από την έναρξη της προβολής του, πάνω από μισό εκατομμύριο (!) άνθρωποι έσπευσαν να το δουν στο Διαδίκτυο, όπου μέχρι στιγμής είναι και ο μοναδικός τρόπος που μπορεί κανείς να το δει.

Debtocracy: Γιατί δεν συνυπέγραψα

του Γιάννη Βαρουφάκη

από το protagon

Το ντοκιμαντέρ Debtocracy το είδατε φαντάζομαι (αν όχι πατήστε εδώ για να το δείτε - αξίζει). Πριν το σχολιάσω, ας πάρουμε τα πράγματα από την αρχή.

Στις 2 Φεβρουαρίου πήρα ένα email από τον Jamie Galbraith, γνωστό οικονομολόγο (και γιο του μεγάλου John Kenneth Galbraith), με το οποίο με ρωτούσε την άποψή μου για την προσπάθεια δημιουργίας μιας Επιτροπής Λογιστικού Ελέγχου (ΕΛΕ) της οποίας στόχος θα ήταν να μελετήσει προσεκτικά την σύσταση του ελληνικού δημόσιου χρέους: σε ποιον χρωστάμε, πότε δανειστήκαμε, για ποιον λόγο, τι έγιναν αυτά τα χρήματα, κατά πόσον η Βουλή και η κοινή γνώμη τηρείτο ενήμερη για αυτές τις συμφωνίες δανεισμού κλπ. (Το κείμενο με το οποίο περιγράφεται η συγκεκριμένη προσπάθεια διατίθεται εδώ ενώ μια πολύ πιο επιστημονικά διεξοδική παρουσίαση, υπό την επιμέλεια του καλού συνάδελφου Κώστα Λαπαβίτσα, βρίσκεται εδώ). Το ερώτημα του Galbraith ήταν αν θεωρώ σκόπιμο να υπογράψει (κι αν εγώ θα υπέγραφα).

Διάβασα προσεκτικά το σκεπτικό της ΕΛΕ. Εξ αρχής η προδιάθεσή μου ήταν θετική. Πράγματι, η διαφάνεια και η λογοδοσία αποτελούν βασικές αρχές της δημοκρατίας χωρίς τις οποίες η δημοκρατία δεν είναι παρά ένα άδειο πουκάμισο με το οποίο καλύπτονται λογιών-λογιών απολυταρχικές ανομίες. Ο λαός, είναι αλήθεια, δικαιούται να γνωρίζει σε ποιον χρωστά και τι έγιναν τα χρήματα τα οποία δανείστηκαν κατά καιρούς οι κυβερνώντες στο όνομά του. Ιδίως όταν η αποπληρωμή του χρέους είναι τόσο δυσβάστακτη που θέτει υπό απειλή ακόμα και την ύπαρξη της χώρας.

Κι όμως. Όταν τελείωσα την ανάγνωση του σκεπτικού της ΕΛΕ, και μετά από βασανιστική σκέψη, αποφάσισα ότι δεν θα συνυπέγραφα την προσπάθεια. Η απάντησή μου στον Galbraith ήταν η εξής (σε δική μου ελεύθερη μετάφραση):

Ποιος φοβάται το Debtocracy;

του Πιτσιρίκου

Παρακολουθώ τις αντιδράσεις που προκάλεσε και προκαλεί το «Debtocracy» και έχω ενθουσιαστεί. Ένα ανεξάρτητο ντοκιμαντέρ που προβλήθηκε στο Διαδίκτυο και διανέμεται δωρεάν έχει καταφέρει να ξεβρακώσει ένα ολόκληρο σύστημα. Εντάξει, ένα χρεοκοπημένο σύστημα.

Οι πρώτες αρνητικές αντιδράσεις για το «Debtocracy» προήλθαν από επικοινωνιολόγους και διαφημιστές. Λογικό ήταν. Αφενός ένα ντοκιμαντέρ που γυρίστηκε με προσφορές των θεατών -χωρίς χορηγούς και διαφημιζόμενους- χαλάει την πιάτσα και αφετέρου πολλοί απ’ αυτούς εργάζονται για κόμματα και πολιτικούς που θίγονται από το «Debtocracy». Φυσικά, αν το «Debtocracy» είχε χορηγούς και διαφημίσεις- οι επικοινωνιολόγοι και οι διαφημιστές θα το αντιμετώπιζαν με πολύ μεγάλο σεβασμό. Οι πουτάνες σέβονται τους πελάτες.

Αφήνω τους διαφημιστές και τους επικοινωνιολόγους –αυτή τη μεγάλη πληγή του σύγχρονου ελληνικού αίσχους- και περνάω στους δημοσιογράφους (αν και αυτοί διαφημιστές και επικοινωνιολόγοι έχουν καταντήσει). Μέχρι τη στιγμή που γράφονται αυτές οι γραμμές δεν έχει υπάρξει ούτε ένα δημοσιογραφικό κείμενο με θετική κριτική στο «Debtocracy» – αν μπορούσαν, θα χρέωναν στο «Debtocracy» και τη χρεοκοπία της χώρας.

Debtocrasy [final] // Χρεοκρατία

DEBTOCRACY // ΧΡΕΟΚΡΑΤΙΑ

Σκηνοθεσία/Σενάριο Κατερίνα Κιτίδη Άρης Χατζηστεφάνου Επιστημονική επιμέλεια Λεωνίδας Βατικιώτης Σκίτσο/Animation Μάγδα Πλευράκη/BitsnBytes Μουσική Γιάννης Αγγελάκας Μοντάζ Άρης Τριανταφύλλου Κάμερες Θανάσης Τσάντας, Julia Reinecke  Διεύθυνση Φωτογραφίας Άρης Χατζηστεφάνου Συντελεστές Μιχάλης Αλιμάνης, Αγγελική Γαϊδατζή, Φανή Γαϊδατζή, Ιουλία Κιλέρη, Μαργαρίτα Τσώμου Παραγωγή Κώστας Εφήμερος 2011 - BitsnBytes.gr

Ο Αρης Χατζηστεφάνου και η Κατερίνα Κιτίδη μιλούν με οικονομολόγους, δημοσιογράφους και προσωπικότητες από όλο τον κόσμο περιγράφοντας τα βήματα που οδήγησαν την Ελλάδα στην παγίδα του χρέους- τη χρεοκρατία. Το debtocracy παρακολουθεί την πορεία χωρών όπως ο Ισημερινός, που δημιούργησαν Επιτροπές Λογιστικού Ελέγχου αλλά και την αντίστοιχη προσπάθεια που ξεκίνησε στην Ελλάδα.
Πηγή: http://debtocracy.gr/

διαβάστε και –αν συμφωνείτε- υπογράψτε την έκκληση για τη δημιουργία Επιτροπής Λογιστικού Ελέγχου επί του ελληνικού δημοσίου χρέους.

Γέλα πουλί μου γέλα

(πηγή)

του Πιτσιρίκου 

Οι δημοσιογράφοι βρίσκονται σε τετραήμερη απεργία, οι εκδότες έβγαλαν από την Πέμπτη τα κυριακάτικα DVD με περιτύλιγμα την εφημερίδα, η Ελλάδα βαδίζει στον γκρεμό αλλά τις τελευταίες δυο ημέρες κάτι έχει αλλάξει οριστικά και αμετάκλητα – μια για πάντα. Μετά την κυκλοφορία του Debtocracy το βράδυ της περασμένης Τετάρτης στο Διαδίκτυο, τίποτε δεν θα είναι πια το ίδιο στη χώρα μας.

Την Δευτέρα το πρωί -που οι δημοσιογράφοι θα επιστρέψουν στα γραφεία τους- το Debtocracy μάλλον θα το έχουν παρακολουθήσει περισσότεροι από 500 χιλιάδες Έλληνες. Και κάποιοι απ’ αυτούς τους δημοσιογράφους θα πρέπει να γράψουν ή να μιλήσουν γι’ αυτό το «φαινόμενο» – αν τους το επιτρέψουν, βέβαια.

Χρεοκρατία - Όταν η δημοκρατία υποτάχθηκε στο χρέος

DEBTOCRACY from ThePressProject on Vimeo.
από Debtocrasy

Το βράδυ της Τετάρτης 6 Απριλίου κλείνουμε την τηλεόραση, στα δελτία των 8 και των 9, και ανοίγουμε το Ιντερνετ. Από τη διεύθυνση xreokratia.gr και debtocracy.gr, από τις 20:00 και μετά θα είναι διαθέσιμο το πρώτο ελληνικό ντοκιμαντέρ που στηρίχθηκε αποκλειστικά στην οικονομική ενίσχυση των θεατών και το οποίο θα διατίθεται χωρίς δικαιώματα χρήσης και αναμετάδοσης.

Το δημόσιο χρέος διαμορφώθηκε με παράνομες και αντισυνταγματικές διαδικασίες!

σκίτσο του Πέτρου Τσιολάκη

του Παναγιώτη Λαφαζάνη
από ISKRA

Το δημόσιο χρέος δεν διαμορφώθηκε με νόμιμες διαδικασίες! Αντίθετα, θα επιχειρηματολογήσω για το ότι η γιγάντωσή του, χρόνο με το χρόνο, όλο το προηγούμενο διάστημα, παραβίαζε τη νομιμότητα και το Σύνταγμα!

Δεν προβάλλω ένα δικό μου αυθαίρετο ισχυρισμό! Όσο και αν φανεί παράδοξο, είναι το ίδιο το Ελεγκτικό Συνέδριο που αμφισβητεί ευθέως τη νομιμότητα και τη Συνταγματικότητα του δημοσίου χρέους.

Γερμανικές... χειροπέδες

σκίτσο του Carlos Latuff από το Δρόμο της Αριστεράς

του Δημήτρη Καζάκη
από το Ποντίκι

Υπό τη σκιά των μεγάλων λα­ϊκών εξεγέρσεων στον αρα­βικό κόσμο που, εκτός όλων των άλλων, έχουν πυροδοτή­σει έναν παροξυσμό κερδοσκοπίας στα διεθνή χρηματιστήρια εμπορευμάτων με απρόβλεπτες διαστάσεις και προε­κτάσεις για την παγκόσμια οικονομία, όπως επίσης και υπό τη σκιά των εκλο­γών στην Ιρλανδία, που απ’ ό,τι φαίνε­ται θα μετατρέψουν την οικονομική κρίση της ευρωζώνης σε ανοιχτά πολι­τική για το σύνολο των κρατών-μελών, συνεχίζονται τα πάρε-δώσε ανάμεσα στους ισχυρούς προκειμένου να βρε­θεί έγκαιρα – ως το τέλος Μαρτίου – κάποια μορφή μηχανισμού διαχείρισης των χρεοκοπιών εντός της ευρωζώνης.

Προς το παρόν όλα είναι ανοιχτά. Κι όλα προμηνύουν μια δραματική επι­δείνωση της κατάστασης. Ιδίως για τις χώρες, όπως η Ελλάδα, που βρίσκονται ήδη σε κατάσταση χρεοκοπίας.

Έκκληση για Επιτροπή Λογιστικού Ελέγχου του ελληνικού δημόσιου χρέους -- Έλληνες και ξένοι που τη στηρίζουν

από Αριστερό Βήμα 

Οι υπογράφοντες πιστεύουμε ότι υπάρχει επιτακτική ανάγκη να δημιουργηθεί Επιτροπή Λογιστικού Ελέγχου (ΕΛΕ) η οποία θα εξετάσει το ελληνικό δημόσιο χρέος. Η τρέχουσα πολιτική της Ε.Ε. και του ΔΝΤ για την αντιμετώπιση του δημόσιου χρέους έχει επιφέρει μεγάλο κοινωνικό κόστος στην Ελλάδα. Κατά συνέπεια, ο ελληνικός λαός έχει δημοκρατικό δικαίωμα να απιτήσει πλήρη πληροφόρηση όσον αφορά το χρέος που είναι δημόσιο ή εγγυημένο από το κράτος.

Ο σκοπός της ΕΛΕ θα είναι η εξακρίβωση των αιτίων του δημόσιου χρέους, των όρων με τους οποίους έχει συναφθεί, καθώς και της χρήσης των δανείων. Στη βάση των συμπερασμάτων της, η ΕΛΕ θα διαμορφώσει κατάλληλες προτάσεις για την αντιμετώπιση τους χρέους, συμπεριλαμβανομένου του χρέους που θα αποδειχθεί παράνομο, μη νομιμοποιημένο ή απεχθές. Η επιδίωξη της ΕΛΕ θα είναι να συνδράμει την Ελλάδα ώστε να λάβει όλα τα απαραίτητα μέτρα για να αντιμετωπίσει το βάρος του χρέους, επιτρέποντας παράλληλα στη χώρα να διαπραγματευτεί καλύτερα με τους πιστωτές της. Τέλος, η ΕΛΕ θα επιχειρήσει να διαπιστώσει ευθύνες για τις προβληματικές συμβάσεις χρέους.

Παρουσίαση της Πρωτοβουλίας για τη συγκρότηση Επιτροπής Λογιστικού Ελέγχου του δημόσιου χρέους

από Αριστερό Βήμα

Την Πέμπτη 3 Μαρτίου, στις 12 το μεσημέρι, στην ΕΣΗΕΑ, η Πρωτοβουλία για τη συγκρότηση Επιτροπής Λογιστικού Ελέγχου (ΕΛΕ) του δημόσιου χρέους, με συνέντευξη Τύπου θα δώσει στη δημοσιότητα την έκκλησή της, την οποία υπογράφουν πάνω από 200 προσωπικότητες από την Ελλάδα και το εξωτερικό. Βουλευτές, πολιτικοί, συνδικαλιστές, αγωνιστές του εργατικού κινήματος, οικονομολόγοι, συνταγματολόγοι, νομικοί, άνθρωποι των γραμμάτων και των τεχνών, δήμαρχοι, δημοσιογράφοι, αγωνιστές των κινημάτων ενάντια στην ακρίβεια, του κινήματος των διοδίων, εκπρόσωποι επιτροπών γειτονιάς, αγωνιστές του αγροτικού κινήματος ζητούν να έλθουν στο φως οι όροι υπό τους οποίους έχουν συναφθεί τα δάνεια που εξαναγκάζεται να επωμιστεί η μεγάλη λαϊκή πλειοψηφία, με επαχθή αντικοινωνικά και αντεργατικά μέτρα, μέσω των αλλεπάλληλων Μνημονίων που υπογράφει η κυβέρνηση με την Ε.Ε. και το ΔΝΤ

Πολιτικό χρέος για την Αριστερά η σύνθεση

συνέντευξη της Σοφίας Σακοράφα
στον Δρόμο της Αριστεράς 

πηγή: Βαθύ Κόκκινο

- Το πολιτικό σύστημα βρίσκεται στο επίκεντρο της κριτικής και της αμφισβήτησης. Πολλοί ζητούν τη σαρωτική κατεδάφιση του. Βλέπετε μια καινούργια διάταξη στο πολιτικό τοπίο; Τι χρειάζεται για να γίνει αυτή;

- Το πολιτικό σύστημα, ακριβώς επειδή γνωρίζει αυτήν την κρίση, προσπαθεί να αναδιατάξει δυνάμεις. Ήδη έχει παρουσιαστεί μια έντονη κινητικότητα στην κατεύθυνση της διατήρησης του, της διάσωσης του. Αναμφισβήτητοι πυλώνες του είναι οι μηχανισμοί προπαγάνδας που προσπαθούν -και μέχρι ση μέρα το καταφέρνουν- να εμπεδώσουν το δόγμα του μονόδρομου, την αντίληψη της συνένοχης κοινωνίας και φυσικά τη λογική του κοινωνικού αυτοματισμού.

Κρίσιμο παραμένει, εάν από την άλλη μεριά θα διαμορφωθεί μία πρόταση με διαφορετικό προσανατολισμό, μια πρόταση πειστική και ταυτόχρονα δυναμική. Και με απόλυτη αγωνία και ειλικρίνεια σας λέω, εάν όχι σήμερα τότε πότε;...

Η Ελλάδα σύμβολο του παράνομου χρέους

πηγή: The Press Pro­ject

To The Press Pro­ject συνεχίζοντας το διάλογο για τα χαρακτηριστικά του ελληνικού δημόσιου χρέους και τη δυνατότητα να κριθεί παράνομο και απεχθές σε πολύ μεγάλο ποσοστό του παρουσιάζει σήμερα κείμενο του διακεκριμένου επιστήμονα Ερίκ Τουσέν.

Να αποκρούσουμε την τρομοκρατία της χρεοκοπίας

(πηγή)

Ο δημόσιος έλεγχος του χρέους, καταλύτης για την ανάπτυξη κοινωνικού κινήματος
της Σοφίας Σακοράφα

από το ΠΡΙΝ (πηγή)

Η φιλοξενία που μου προσφέρει σήμερα το «Πριν» είναι καταρχήν σημαντική και παράλληλα στο μυαλό μου έχει μία πολυεπίπεδη σημασία. Πυρήνας αυτής της σκέψης μου είναι το γεγονός ότι μπορεί να έχουμε μια διαφορετική αντίληψη ή κοσμοθεωρία για το πώς θα ανατραπεί αυτό το σύστημα, αλλά ταυτόχρονα καταλήγουμε σε μια κοινή διαπίστωση, αυτή που έκανε και ο Θ. Αγγελόπουλος, ότι τελικά αυτός ο κόσμος είναι πολύ κακός για να είναι οριστικός. Με την έννοια αυτή το σημερινό βήμα, είναι βήμα μιας κοινής διαπίστωσης, αλλά και η απαρχή μιας ζύμωσης τόσο σε ιδεολογικό, όσο και σε πολιτικό επίπεδο.