Η καταστροφή ως εργαλείο

του Κώστα Καναβούρη
από την Αυγή της Κυριακής 

Δεν ξέρω ποια σκοτεινά μυαλά συνέλαβαν αυτό το τερατώδες σχέδιο εξόντωσης της ύπαρξης, το οποίο βρίσκεται σε εξέλιξη όχι μόνο στην Ελλάδα, αλλά και όπου αλλού παρουσιάζεται ή τεχνηέντως δημιουργείται η ευκαιρία. Δεν ξέρω πώς έπεισαν και με ποιους τρόπους τα ενεργούμενα που υλοποιούν αυτό το τερατώδες σχέδιο, που δεν αποτελεί κάποιο παραληρηματικό αποκύημα θεωριών συνωμοσίας, αλλά είναι πασιφανές ότι υπάρχει. Δεν ξέρω σε ποια κέρδη (και ποιοι) ελπίζουν πέραν των χρηματικών, μέσα σε έναν κόσμο τον οποίο θα έχουν εξαθλιώσει ψυχικά, νοητικά και σωματικά, αφού τα κέρδη τους δεν θα έχουν κάποιο νόημα (αν υποθέσουμε ότι η επιδίωξη του χρηματικού κέρδους ως μοναδικού νοήματος της ζωής έχει κάποια υπόσταση).

Δεν ξέρω πόσους τόνους διαστροφής μπορεί να εμπεριέχει αυτή η ολοκληρωτική (με την έννοια του φασισμού που επανήλθε και η γη τρέμει) επιχείρηση ανασκολοπισμού της ανθρώπινης φύσης. Εκείνο που ξέρω και που ξέρει ο κάθε νοήμων άνθρωπος είναι πως πράγματι αυτό το τερατώδες σχέδιο εξόντωσης υφίσταται. Και θα πρέπει βάσιμα να υποθέσουμε από τις εξαιρετικά αποχρώσες ενδείξεις ότι πραγματοποιείται με την πλήρη και ενσυνείδητη σύμπραξη των ενεργουμένων που ανέλαβαν το καθήκον της υλοποίησής του. 

Σε όσους στέκουν απαίσια βουβοί σαν πεθαμένοι...

από theovaf1

από Roseta Books  

Ο ποιητής Μιχάλης Κατσαρός, άνθρωπος της αριστεράς, έστειλε στην εφημερίδα ΔΗΜΟΚΡΑΤΙΚΟ ΤΥΠΟ του Σοφιανόπουλου του Αγροτικού Κόμματος (ήταν πάντα μέχρι τις μέρες μας συνεργαζόμενο με το ΚΚΕ – θα θυμάστε (?) τον Κώστα Νάση (πρόεδρος της ΠΑΝΠΕΙΡΩΤΙΚΗΣ) που ήταν υποψήφιος με το ΚΚΕ από την μεταπολίτευση και εντεύθεν) το ποίημα “Η ΔΙΑΘΗΚΗ ΜΟΥ” αλλά αυτός το δημοσίευσε “κουτσουρωμένο”, κόβοντας δηλαδή στίχους από το ποίημα που δεν του άρεσαν ή που νόμιζε ότι τον φωτογράφιζαν όπως π.χ. “τις εκκοκιστικές μηχανές της Μεσσηνίας που τις είχε παραγγείλει για το ρύζι” (από συνέντευξη του Κατσαρού στο Νίκο Λαγκαδινό).

Θ. Γκαϊφύλλιας: Ο μεγαλύτερος κίνδυνος για την Ελλάδα, είμαστε οι Έλληνες

 

από το ιστολόγιο

Να μείνουν μόνο τα τραγούδια

Πρόσφατα ο Θανάσης Γκαϊφύλλιας έδωσε μια ενδιαφέρουσα συνέντευξη  στο μουσικό περιοδικό «Ζω τη Μουσική» (Τεύχος 48 - Περιοδική έκδοση που διανέμεται δωρεάν σε όλη τη Θράκη: Ξάνθη, Κομοτηνή, Αλεξανδρούπολη) της εφημερίδας «Παρατηρητής της Θράκης».

Τη συνέντευξη πήραν δύο νέοι δημοσιογράφοι και ραδιοφωνικοί παραγωγοί που σπουδάζουν στο «Δημοκρίτειο Πανεπιστήμιο Θράκης». Ο Χρήστος Λαγαρίας από τη Βέροια και ο Θάνος Βαφειάδης από την Κομοτηνή. Από τις καλύτερες συνεντεύξεις που έχουμε διαβάσει τα τελευταία χρόνια. Με μεγάλη χαρά το blog «Να μείνουν μόνο τα τραγούδια» τη φιλοξενεί! Τους ευχαριστούμε και τους τρεις…

«Πιστεύω πως ένας λαός είναι άξιος της μοίρας του όταν, αντί να πάρει με τις πέτρες τα πολιτικά σκουπίδια που αποκαλούν τους ποιητές ¨λαπάδες και κουραμπιέδες¨, τους επιβραβεύει με την ψήφο του» 

Θανάσης Γκαϊφύλλιας: Ζούμε σε μιαν αντιηρωική εποχή...

συνέντευξη του Θανάση Γκαιφύλλια 
στον Θάνο Ματζάνα
στην Κυριακάτικη Αυγή 
(κυκλοφορεί σήμερα λόγω 48ωρης απεργίας της ΕΣΗΕΑ)

Ο «αναχωρητής της Κομοτηνής», ο «ερημίτης της Θράκης», «αυτός ο περίεργος τύπος από την επαρχία» και άλλες παρόμοιες... αηδίες μετά συγχωρήσεως! Απλώς ο Θανάσης Γκαϊφύλλιας είχε το θάρρος -αλλά ακόμα και την τιμιότητα, αν θέλετε...- να κάνει αυτό που αρκετοί άλλοι ίσως δεν μπορούν και πολλοί περισσότεροι δεν τολμούν να κάνουν, με άλλα λόγια μόνον αυτό που αισθανόταν και του έλεγε η ψυχή του. «Τα βρόντηξε όλα κάτω» και έφυγε αφήνοντας πίσω του όχι μόνο την Αθήνα αλλά και μια πορεία που, αν και βραχύχρονη, είχε ήδη δείξει ότι ήταν μια από τις πλέον ενδιαφέρουσες και υποσχόμενες της ελληνικής μουσικής των τελευταίων πενήντα χρόνων. Επέλεξε να ζήσει και όχι να αποσυρθεί στην Κομοτηνή -και αυτό κάνει μια μεγάλη διαφορά- και να ακολουθήσει εκεί μια όχι τόσο μοναχική όσο μακριά από το «πολύβουο πλήθος» διαδρομή, τόσο ως άνθρωπος όσο και ως δημιουργός. Αληθινός δημιουργός, καθώς ανάμεσα στις συνειδητές του επιλογές ήταν και το να σταματήσει να βιοπορίζεται από τη μουσική. Η επαγγελματική του ενασχόληση στην Κομοτηνή ήταν ένα δισκοπωλείο και βιβλιοπωλείο, ένα «κέντρο, μια όαση πολιτισμού για όλη την περιοχή», όπως θυμάται με ευχαρίστηση και ικανοποίηση ο ίδιος, μέχρι και λίγα χρόνια πριν, όταν συνταξιοδοτήθηκε και το έκλεισε.

Καλημέρα... η καλή μέρα απ' το πρωί φαίνεται...

Καλημέρα... απ' τον ήλιο τον Ηλιάτορα

Άκου κι εμάς...

Αγύριστο κεφάλι...

Ο Θανάσης Γκαϊφύλλιας τραγουδάει (στη μουσική σκηνή "Πλατώ" της Θεσσαλονίκης 25/05/10), το τραγούδι που, 12 χρόνια πριν, είχε γραφτεί για αυτόν!  

Καλημέρα με την ιστορία του Διομήδη...

από gaifilias

Γράφει ο Θανάσης Γκαϊφύλλιας: Η ιστορία του βασιλιά της Βιστωνίδας Διομήδη, σε μια δική μου σκωπτική εκδοχή. Η ιστορία είναι γνωστή ως ο όγδοος άθλος του Ηρακλή. Το βαθύτερο νόημα όμως είναι πως οι παλιοί μας στείλαν ένα μήνυμα μέσα στο μπουκάλι της μυθολογίας. "Μη βιάζετε τη φύση γιατί θα το πληρώσετε ακριβά"

Θανάσης Γκαϊφύλλιας: Θα βρεθούμε ξανά (τον Σεπτέμβρη)!

"Σήμερα αυτά τα τραγούδια είναι άκρως επίκαιρα. Το τονίζω αυτό! Και απευθύνονται κυρίως στους νέους, γιατί ας μη γελιόμαστε, οι νέοι που ήδη έχουν αποκτήσει συνείδηση είναι και τα μεγαλύτερα θύματα και το νιώθουν αυτό και οργίζονται και σίγουρα αυτή η οργή τους θα βρει τρόπο να εκτονωθεί μέσα από διαμαρτυρίες, μέσα από απεργίες και καταλήψεις, μέσα από αγώνες. Όλα τα κεκτημένα που μας πήρανε εν μία νυκτί, πρέπει να αρχίσουμε να τα παίρνουμε πίσω!

Οι προηγούμενες γενιές δεν στάθηκαν στο ύψος τους για να τα διατηρήσουν…κυρίως η δική μου γενιά είναι αυτή που κατασπατάλησε όλους τους αγώνες που έκαναν οι πατεράδες και οι παππούδες μας. Λοιπόν, οι νέοι τώρα, θα πρέπει να κοιτάξουν λίγο πίσω για να δούνε τα λάθη των παλαιότερων, να διαβάσουν καλά την ιστορία και να γράψουν πραγματικά καινούργια κεφάλαια, καινούργιες σελίδες…γιατί το βιβλίο έχει πια μόνο λευκές σελίδες"

Η συνωμοσία των μετρίων!

Η συνωμοσία των μετρίων
Θανάσης & Κώστας Γκαϊφύλλιας
στίχοι, μουσική Θοδωρή Μανίκα
διασκευή Θανάση Γκαϊφύλλια 
(live @ Ράδιο Αρβύλα 24/05/2010)
πρώτη εκτέλεση Θοδωρής Μανίκας & Thirty Ντέρτι, 1998 

Αδέσποτη νοσταλγία (1): Το κάποτε που λεγόταν... ζωή

«Κάποτε ο χρόνος είχε τέσσερις εποχές, σήμερα έχει δύο. Κάποτε δουλεύαμε οκτώ ώρες, σήμερα έχουμε χάσει το μέτρημα. Κάποτε είχαμε χρόνο να πάμε για καφέ με τους φίλους μας... Τώρα τα λέμε μέσω MSN και Skype. Κάποτε είχαμε χρόνο να κοιτάξουμε τον ουρανό, να δούμε το χρώμα του, να ακούσουμε το κελάηδημα των πουλιών, να νιώσουμε την ευωδιά του βρεγμένου χώματος. Σήμερα τα βλέπουμε στην τηλεόραση.

Κάποτε παίζαμε με τους φίλους μας ποδόσφαιρο στις αλάνες. Σήμερα παίζουμε ποδόσφαιρο στο Playstation.