«Τρίτος κόσμος» παντού

Amr Okasha, Cartoon Movement

του Δημήτρη Μυ

από το Ποντίκι  

Δεν είναι μυστικό. Η ευημερία των λίγων, βασίζεται στην αρπαγή. Ισως είναι δύσκολο να το αντιληφθούμε κοιτώντας τη προσωπική μας ανέχεια και να τη συσχετίσουμε με την υποτιμημένη εργασιακή μας δύναμη η οποία δημιουργεί, τελικά, τον πλούτο. Παραδόξως, είναι ευκολότερο να δούμε τη «μεγάλη εικόνα». Ίσως έτσι καταλάβουμε τι μας... ξημέρωσε, τι μας συμβαίνει και κυρίως τι πρόκειται να μας συμβεί.

Εμείς οι …πρώην «τυχεροί» «δυτικοί» Ευρωπαίοι και Βορειομερικάνοι, φωνάζουμε– δικαίως- για την επίθεση που δέχονται τα εργασιακά «κεκτημένα» μας. Κάποιοι άλλοι, περισσότεροι από τους μισούς κατοίκους του πλανήτη, δεν έχουν καν τη δύναμη να φωνάξουν γιατί, στην κυριολεξία, δεν έχουν να φάνε…

Μιλώντας για δυτικοευρωπαίους και Αμερικανούς δύο στοιχεία είναι χαρακτηριστικά και απαντούν σε τι κόσμο (δημοκρατικό και... ελεύθερο) ζούμε. Πρώτον, στην Αμερική, ένας στους επτά κατοίκους τρέφεται με κουπόνι από την πρόνοια!!!. Στη Γερμανία, 7,5 εκατομμύρια εργαζόμενοι ζουν με μισθό μέχρι 400 ευρώ!!!. Αν λοιπόν, στις μητροπόλεις του καπιταλισμού «έτσι είναι η ζωή» φανταστείτε τι πρόκειται να συμβεί στην περιφέρεια, σε χώρες (τελευταίους τροχούς) σαν την Ελλάδα!!!

Ο κόσμος παραμένει απρόβλεπτος και ζωντανός

(πηγή)

του Ρούσσου Βρανά 

από ΤΑ ΝΕΑ

Πτώματα, μετρούμε πτώματα. Είτε από το φυσικό σκίρτημα της Γης είτε από «αυτό που κάνει ο άνθρωπος στον άνθρωπο», τα πιο πολλά από αυτά μένουν όμως απροσμέτρητα, αόρατα: άνθρωποι που καταποντίζονται στο ιαπωνικό παλιρροϊκό κύμα, άμαχοι που θάβονται στη φλογισμένη λιβυκή έρημο, άστεγοι που ξεπαγιάζουν κάθε χειμώνα στις καλοζωισμένες δυτικές πολιτείες μας.

Στην επιφάνεια του κόσμου ανοίγονται ρήγματα. Από τη Λιβύη μέχρι το Αφγανιστάν κι από τη Λατινική Αμερική μέχρι την Ευρώπη, μακραίνει ο κατάλογος με τις ευαίσθητες τεκτονικές ζώνες του πλανήτη. Παντού ενεργοποιούνται πάλι αρχαία ρήγματα που είχαμε πιστέψει πως μας είχαν ξεχάσει και που καταγράφονται ακόμη και από τους πιο πρωτόγονους πολιτικούς σεισμογράφους. Να πώς ερμηνεύαμε μέχρι σήμερα τις καταγραφές τους, λέει ο φιλόσοφος Ροζέ Πολ -Ντρουά:   

«Κάποιοι έλεγαν πως όσο ο κόσμος μας θα γινόταν πιο ορθολογικός τόσο η ειρήνη θα γινόταν πιο μόνιμη. ∆ιατυπωμένη από τον Ρουσώ, αυτή η ιδέα τελειοποιήθηκε από τον Καντ στο περίφημο "Σχέδιο για μια διαρκή ειρήνη", που έβλεπε υπερεθνικές συμμαχίες να αποσοβούν βαθμιαία τις συγκρούσεις. Σε αυτή την ιδέα εγγράφονται ο ΟΗΕ αλλά και η σύγχρονη ιδέα της παγκόσμιας διακυβέρνησης. Στο άλλο άκρο, υπήρξαν διανοητές που θεωρούσαν ανόητη ακόμη και την ιδέα της προόδου. Οπως ο Σοπενχάουερ ή ο Νίτσε, ήταν πεπεισμένοι πως οι πόλεμοι δεν έχουν τέλος, πως το μέλλον της ανθρωπότητας ποτέ δεν είναι βέβαιο και πως ο ορθός λόγος είναι πάντα ανίσχυρος μπροστά στο χάος της Ιστορίας».   

Αρχή του τέλους για την παγκοσμιοποίηση

(πηγή)

του Γιάννη Κιμπουρόπουλου

από τον Δρόμο (13.11)

(via Αριστερό Βήμα)

Την αρχή του τέλους της παγκοσμιοποίησης σήμανε συμβολικά η Σύνοδος Κορυφής των 20 πλουσιότερων οικονομιών του πλανήτη, το γνωστό G20, στη Σεούλ της Νότιας Κορέας. Η σύνοδος δεν πρόσθεσε τίποτα περισσότερο στις αποφάσεις που είχαν λάβει προ μηνός οι υπουργοί Οικονομίας των χωρών του Ομίλου. Ταυτόχρονα, όμως, βοήθησε να αποκαλυφθεί σε όλο της το μεγαλείο -ή μάλλον σε όλη της την αποκρουστικότητα η ατμόσφαιρα του γενικευμένου πολέμου όλων εναντίον όλων, με τελικά θύματα τις κοινωνίες οι οποίες δοκιμάζονται αλλού από ατυχέστατες «κεϊνσιανές» πολιτικές (βλέπε ΗΠΑ) και αλλού από προγράμματα εξουθενωτικής λιτότητας (βλέπε Ευρώπη).

Για ποιον χτυπά η καμπάνα...

Τζιότο ντι Μποντόνε, «Οι δαίμονες έξω από το Αρέτσο»
(π. 1296)

του Ζοζέ Σαραμάγκο

από τα Ενθέματα 

της Κυριακάτικης ΑΥΓΗΣ

Πάνε τετρακόσια και χρόνια από σήμερα, όταν, σ’ ένα χωριό λίγο έξω από τη Φλωρεντία, οι κάτοικοι, ενώ βρίσκονταν σπίτι ή δούλευαν στο χωράφι, άκουσαν την καμπάνα της εκκλησίας. Σε εκείνους τους άγιους καιρούς, οι καμπάνες χτυπούσαν πολλές φορές τη μέρα, κι έτσι ο ήχος δεν παραξένεψε κανέναν. Ωστόσο, η καμπάνα χτυπούσε πένθιμα, και κανένας δεν ήξερε κάποιον που να ’χε πεθάνει στο χωριό. Οι κάτοικοι δεν άργησαν να συγκεντρωθούν μπροστά στην εκκλησία, περιμένοντας να μάθουν ποιος πέθανε. Η καμπάνα ήχησε για λίγο ακόμα, και μετά σταμάτησε.

Τότε, ένας άνθρωπος βγήκε από την εκκλησία· δεν ήταν ο νεωκόρος που χτύπαγε συνήθως την καμπάνα. Οι συχωριανοί του τον ρώτησαν πού ήταν ο κωδωνοκρούστης και ποιος πέθανε. Ο άνθρωπος απάντησε: «Εγώ χτύπησα την καμπάνα. Και τη χτύπησα πένθιμα για τη Δικαιοσύνη, την εκλιπούσα Δικαιοσύνη, αφού πια η Δικαιοσύνη έχει εκλείψει».