Ο Αλέκος Παπαδόπουλος και οι ορθολογιστές...

του Δημήτρη Χρήστου 

από την Αυγή της Κυριακής

Δεν κατάφερα να παρακολουθήσω τη συνέντευξη του Αλέκου Παπαδόπουλου στον ΣΚΑΪ, στην εκπομπή του κ. Παπαχελά. Διάβασα όπως το σχετικό ρεπορτάζ στην "Καθημερινή", όπου ο πρώην υπουργός Οικονομικών εκτίμησε πως δεν μπορούν να σώσουν την Ελλάδα οι πολιτικές δυνάμεις οι οποίες την οδήγησαν στη χρεωκοπία και συμπλήρωσε πως είναι μεγίστη ανάγκη “Η συμφωνία των δυνάμεων του ορθολογισμού και του ευρωπαϊκού προσανατολισμού και εκσυχρονισμού που βρίσκονται σε όλα τα κόμματα, σε μια συνολική παρέμβαση με στόχο την αποτροπή της κατάρρευσης της οικονομίας της χώρας”.

«Αλεκισμός»: το έσχατο στάδιο του παρασιτισμού

ή ΠΕΝΤΕ ΧΙΛΙΑΔΕΣ ΠΟΝΤΟΙ ΣΤΟ «ΚΑΛΣΟΝ» ΤΟΥ ΠΟΛΙΤΙΚΟΥ ΣΥΣΤΗΜΑΤΟΣ

του Αντώνη Ανδρουλιδάκη

από Τόνοι και Πνεύματα

Ορίζουμε στην κοινή νοηματοδότηση τον λαϊκισμό ως την ψευδεπίγραφη εκδοχή της λαϊκότητας, ως την κατ’ επίφαση λαϊκότητα, αυτού που δείχνει δηλαδή λαϊκό, ενώ στην πραγματικότητα δεν είναι. Ο λαϊκισμός πάντα εδράζεται σε ένα «στημένο» ψεύδος, που εξωθεί σε απλουστευτικά και εκβιαστικά διλήμματα, ανάμεσα σε ασπρόμαυρες (μανιχαϊστικές) εκδοχές. Για να λύσει υπέρ του τα διλήμματα που θέτει -στις πιο ακραίες εκδηλώσεις του- επιχειρεί την ενεργοποίηση των βασικών ανθρώπινων ενστίκτων -όπως αυτό της αυτοσυντήρησης- και απλώνει ένα ισχυρό ενοχοποιητικό δίχτυ για να «συλλάβει» αυτούς που δεν φαίνονται διατεθειμένοι να αποδεχτούν έναν από τους δύο όρους του παιχνιδιού του.

Όμως το πιο ενδιαφέρον στον λαϊκισμό βρίσκεται εν τέλει στην αποτελεσματικότητα του να «πουλάει φύκια για μεταξωτές κορδέλες» φορώντας τη μάσκα του λαϊκού, ιδιαίτερα όταν και ο «Λαός είναι μαραζιάρης» και ευεπίφορος στην πρέζα της λουστραρισμένης παπαριάς,

Μολών λαβέ!

σκίτσο Πάνου Ζάχαρη (πηγή)

του Γιώργου Ανανδρανιστάκη

από την  

Κυριακάτικη Αυγή

Ομολογούμε ότι τόσο σκληρές διαπραγματεύσεις είχαμε να δούμε από τότε που ο Λεωνίδας είπε στους Πέρσες «μολών λαβέ!», μόνο που, στην περίπτωση της ελληνικής κυβέρνησης, η τρόικα έλαβε τελικώς παρά του μη έχοντος.

Παρ' όλα αυτά, η αντίσταση της κυβέρνησης έφερε αποτελέσματα, με σημαντικότερη πρόνοια ότι οι επιχειρησιακές συμβάσεις θα υπερισχύουν των κλαδικών μόνο εφόσον δεν έχουν όρους «απεχθείς».

Ποίοι όροι όμως μπορεί να θεωρηθούν «απεχθείς»; Ότι, επί παραδείγματι, «ο εργοδότης θα δύναται να πτύει εκτός πτυελοδοχείου και να πυροβολεί τον πιανίστα» ή «να ψαύει τους αναπαραγωγικούς του αδένες, άνευ ουσιαστικού λόγου και παρουσία τρίτων προσώπων»;

Από τον Γιώργο στον Αλέκο Παπαδόπουλο…

George Grosz, "Eclipse of Sun" (1926) (πηγή)

του Δημήτρη Καζάκη 

από INPRECOR 

Η πολιτική και το καθεστώς εκποίησης των πάντων υπέρ των δανειστών της χώρας και των διεθνών αγορών δεν μπορεί να συνεχιστεί μέσα στα πλαίσια ακόμη κι αυτού του σαθρού κοινοβουλευτισμού που υπάρχει σήμερα. Η επικείμενη επίσημη πτώχευση της χώρας έχει ως πολιτική προϋπόθεση την μετάβαση σ’ ένα καθεστώς περιορισμένης κυριαρχίας και περιορισμένου κοινοβουλευτισμού, όπου οι δημοκρατικές ελευθερίες και τα δικαιώματα του λαού θα βρίσκονται υπό την αίρεση ανώτερων, «εθνικών» και άλλων σκοπιμοτήτων, που θα καθορίζουν αποκλειστικά οι κυβερνώντες και οι διεθνείς επιτηρητές της Ελλάδας.