Τα μικροαστικά, σήμερα

του Θανάση Σκαμνάκη
από το ΠΡΙΝ (30/7/10)

Στο προηγούμενο σημείωμα η αναφορά γινόταν σε εκείνο το απαράδεκτο «όλοι φταίμε» για την κρίση, που μας βαφτίζει συνενόχους απαξάπαντες και συνεπώς, δικαίως και άνευ αντίδρασης, δικαιούνται οι εξουσίες να ζητούν από όλους, κυρίως από τους εργαζόμενους, να συνεισφέρουν στο να ξελασπώσουν οι τράπεζες και το σύστημα. Όμως η οργή για το «όλοι φταίμε» δεν σημαίνει πως πρέπει να παραβλέψουμε την παθογένεια της ελληνικής κοινωνίας τις πρόσφατες δεκαετίες, όταν η λαμογιά έγινε επιστήμη και τρόπος ζωής για ευρύτερα μικροαστικά τμήματα. 

• Όταν, αρχίζοντας από τα Μεσογειακά Ολοκληρωμένα Προγράμματα και συνεχίζοντας με τις κατοπινές επιδοτήσεις, ένα μέρος των αγροτών συμβιβάστηκαν με την ιδέα να καταστρέψουν την παραγωγή και το μέλλον, στο όνομα μιας σχεδόν άκοπης ευμάρειας στο παρόν. (Υπήρχαν βέβαια κι εκείνοι που φώναζαν πως η Κοινή ευρωπαϊκή Αγροτική Πολιτική είναι καταστροφική για την ελληνική γεωργία, αλλά τα λεφτά έτρεχαν και ποιος δίνει βάση στους καθ’ έξιν κινδυνολόγους όταν τρέχουν τα λεφτά; Ένα 4Χ4 είναι πιο πειστικό επιχείρημα από τις προκηρύξεις). 
• Όταν νομίσανε, κάποιοι, πως ήρθε ο καιρός τους για να πάρουν μέρος στο φαγοπότι. Έσπευσαν στο Χρηματιστήριο να πολλαπλασιάσουν εν μια νυκτί την περιουσία τους. Κι έμειναν πλείστες οικοδομές στα μπετά. (Πώς όμως, οι εν λόγω κάποιοι, να εξεγερθούν εναντίον εκείνων που πραγματικά πολλαπλασίασαν τις περιουσίες τους με τα λεφτά των αφελών;). 
• Όταν φορτώσαμε το αμάξι, που είναι ακόμη στο δάνειο, μ’ ένα γαμάτο στερεοφωνικό και κάνουμε βόλτα στις παραλίες παίζοντας με το απωθημένο όνειρο της ευμάρειας τόσων γενεών.  

Σε γενικές γραμμές η μικροαστική μας κοινωνία έπεσε στην παγίδα. Στην πραγματικότητα βούλιαξε.

Και είναι δύσκολο να βγει από εκεί για να υψώσει ανάστημα. Περισσότερο που ένας πραγματικός ή μεταφυσικός, συγκεκριμένος ή αόριστος φόβος πλανάται πάνω από τα κεφάλια. Ένας φόβος που δεν προσδιορίζεται σαφώς και γι’ αυτό γίνεται παραλυτικός.

Σε μια τέτοια συνθήκη η Αριστερά –μικρή, μεγάλη– δείχνει να νοιώθει ικανοποιημένη επειδή τα ’λεγε αυτή. Και προφανώς περιμένει να εισπράξει τα κέρδη της ορθής πρόβλεψης. Οι δυσκολίες ωστόσο είναι πολύ μεγάλες για να τις ξεπεράσει με την παραδοσιακή αυταρέσκειά της. Σε μια εποχή που καταρρέουν οι μικρές ιδιοκτησίες, η Αριστερά νοιώθει πιο βολικά στη δική της. Και δυσπιστεί σε κάθε τι που μπορεί να θέσει εν αμφιβόλω τα όρια της ιδιοκτησίας αυτής. Σε μια εποχή που χρειάζεται να υπερβεί κάθε προηγούμενο όριο, εξακολουθεί να μετρά με το υποδεκάμετρο μιας αυτοπροσδιοριζόμενης συνέπειας όλα τα συμβαίνοντα. Και δυστυχώς δεν είναι μόνο το ΚΚΕ!