Πτώχευση γενικώς...

Γκρεμίζοντας τους μύθους!

Ένα μυθικό σύμβολο αντίστασης του ελληνικού λαού, ο Μανώλης Γλέζος, ο άνθρωπος που στις 30 Μαΐου 1941, μαζί με τον Λάκη Σάντα, κατέβασε τη ναζιστική σημαία από την Ακρόπολη, κείτεται χτυπημένος από τις δυνάμεις της «τάξης» του Χρυσοχοΐδη. Ένας από τους ανθρώπους που συμβόλισαν την έννοια της Αντίστασης, ο οποίος πρόσφερε στην πατρίδα του αδιάκοπα επί δεκαετίες, βρέθηκε σωριασμένος από χέρι βέβηλο, ώστε να αναδειχθεί ένας νέος ισχυρότατος συμβολισμός: ότι αυτό το θλιβερό και χρεωκοπημένο κράτος στην κατρακύλα του μπορεί να συμπαρασύρει ακόμη και τους μύθους του...

(από Ανεμογκάστρι)

Την ίδια ημέρα... Οι Γερμανοί προτείνουν να πουλήσουμε την Ακρόπολη και τα νησιά...

«Άκουσα επίσης την πρόταση ότι πρέπει να πουλήσουμε την Ακρόπολη... Δεν είναι η κατάλληλη στιγμή για τέτοιες προτάσεις» είπε ο Έλληνας αναπληρωτής ΥΠΕΞ Δημήτρης Δρούτσας

Κι όσο κι αν (ελπίζω...) κάτι άλλο εννοούσε, αυτή η σοκαριστική Δρούτσια τεραστιοηλιθιότητα επαναλαμβάνει την ίδια απειλή: ότι αυτό το θλιβερό και χρεωκοπημένο κράτος στην κατρακύλα του μπορεί να συμπαρασύρει ακόμη και τους μύθους του.

Ε, και; Τι πιο αναμενόμενο; Κι έχει μείνει κάτι προς γκρέμισμα; Τόσα χρόνια δεν τα λέγαμε; Όλα δεν έδειχναν γκρεμό;

Από τότε που, προ των πυλών της εξουσίας, οι "σοσιαλαριστεροί" βάφτισαν ταραξίες τους διαδηλωτές και τους νεκρούς Κουμή, Καννελοπούλου θύματα προβοκάτσιας... Από τότε που η ελπίδα του μισού -αποκλεισμένου επί 40 χρόνια- λαού κατάντησε με παπανδρεϊκή συνταγή, κραυγή για την εξουσία, κραδαίνοντας την Αυριανή αλητεία μέσα στη βουλή ως υπόδειγμα δημοσιογραφίας... Και το λάδωμα θεσμός και δεσμός... Και οι πύραυλοι της μανούλας Ρωσίας καλοί και σοσιαλιστικά πυρηνικοί. Η αξιοπρέπεια των απέξω αντικαταστάθηκε από την καπατσοσύνη της κλεμμένης επιχορήγησης, το βλέμμα στο αύριο από το ό,τι φάμε κι ό,τι αρπάξει -στην ανάγκη και- ο κώλος μας με αριστερό μορατόριουμ, ο μπλε μπάρμπας στην Κορώνη άλλαξε σε πράσινο βύσμα. Το αγαπημένο παιδί του λαού έπαψε να είναι το μπανάλ φτωχό αλλά τίμιο κι έγινε το λουσάτο λαμόγιο αλλά λαμόγιο εις τη νιοστή...

Αναμενόμενη η συνέχεια... Να, οι δικαστές μπουκάρουνε σε ταμείο που ουδέποτε βάλανε φράγκο, δίνουν κι αύξηση στον εαυτό τους και πάει, άδειασε το Αρωγής για κείνους που τα μαζεύανε... Να κι οι συνδικαλιστές π.χ. του ΟΤΕ να κλέβουνε για πάντα την ελπίδα των νεώτερων συναδέλφων τους. Να, η πόλη με τα λιγότερα δένδρα, και την μεγαλύτερη κατανάλωση ενέργειας για ψύξη, θέρμανση, φουλ τα καλοριφέρ με 20 βαθμούς πολικό ψύχος, φουλ τα κλιματιστικά με 30 βαθμούς τροπικό καύσωνα! Να και νέες εθνικές ιδεοληψίες με την ολυμπιάδα της ντόπας, ντόπα φαρμακευτική και μίζα αστρονομική. Ξαφνικά, με δανεικά κι αγύριστα από τα παιδιά τους, όλοι θέλουν πολυκατάστημα στη πόρτα τους για να καταναλώσουν την ευημερία της μιας χρήσης. Και στο περίπτερο με το δεύτερο αυτοκίνητο... 

Κι η διαφήμιση να σβύνει, μέρα την μέρα, πολιτισμό αιώνων. Πριν λίγο καιρό δεν βγάλανε σε διαφήμιση τους επαναστάτες του 1821 να λένε πως "δεν ξαναέγινε τέτοια επανάσταση" σαν της κινητής εταιρείας παρακολουθήσεων και απαγχονισμών;  Ήταν λιγώτερο κωλοδάχτυλο εκείνο από της Αφροδίτης; Με τον κρεμασμένο ακόμα στο σχοινί, δεν βγάλανε τον προπονητή της Εθνικής Ελλάδας μπάσκετ να τους διαφημίζει; Και νάαα με κινητά-σκουλαρίκια, σαν έκτα δάχτυλα ομιλούντα, οι Νεοέλληνες, για τα οποία δουλεύουν ένα-δυό μήνες το χρόνο, για να τηλεπικοινωνούν άνευ λόγου και αιτίας! Θυμάστε την διαφήμιση που έπαιρνε τηλέφωνο όχι γιατί είχε κάτι να πει, αλλά... επειδή είχε φτηνές μονάδες; Κι όσοι δεν έχουν κινητό να παρουσιάζονται σαν βάρβαροι! Είχαν προηγηθεί τα ακάλυπτα καμάρια (της ανυπότακτης αριστεράς -κάποτε-, εκσυχρονισμού -τότε-, οικολογίας -τώρα-) , να κάνουν πλύση εγκεφάλου πως το ουκ άνευ της ζωής είναι τα ψώνια στον Γερμανό τους, για να πάρουν σειρά άλλοι αριστεροί (sic) καλλιτέχνες για την προπαγάνδα των τραπεζικών δανείων... 

Και να σφυρίζουν οι μίζες στον αέρα, κάθε γκισές και λάδωμα, κάθε έργο και τούβλα με πεντοχίλιαρα τότε, 500ευρα τώρα, κάθε αρρώστια και το δικό της μέγεθος φακέλλου, όσο πονάς, όσο τρομάζεις, όσο πεθαίνεις τόσο πληρώνεις τους ορκισμένους ιπποκρατικούς ανάλγητους πλασιέδες φαρμάκων που κάνουν τους γιατρούς. Κι οι ταξιτζήδες να αρνούνται να βάλουν διαχωριστικά κι ας τους ληστεύουν, γιατί, αν βάλουν, η καθημερινή ληστεία τους με τις διπλοτριπλοτετραπλές κούρσες θα πρέπει να σταματήσει... 

Γκαζώνουν τα τετρακίνητα τζιπ στα κακοτράχαλα βουνά της Αθήνας, οι υστερικοί κλόουν της τηλεοπτικής ανίας με τσιρίδες και χειρονομίες πιστεύουν πως έτσι ποιούν ήθος -τρομάρα τους!-, τα μουσικά χασμουρητά ονομάζονται έντεχνα τραγούδια δημιουργώντας τους -κατά Ελεφάντη- νεοανθρώπους που δεν τραγουδούν, ανθρώπους που δεν χορεύουν. Η γκλαμουριά κι η αταλαντοσύνη βαφτίζεται λαϊκό τραγούδι με τις ίδιες κι απαράλλακτες συνθέσεις-μουσικοαχταρμάδες για την επίδειξη της νεοπλουτίστικης γκαρνταρόμπας. Φωνές του υπογαστρίου στη θέση της Νίνου, της Μοσχολιού και της Κονιτοπούλου, κάποιοι που ρεύονται από μικροφώνου στη θέση του Μπιθικώτση, του Καζαντζίδη και του Γούναρη, ο Ζαμπέτας για 15 χρόνια να μην βρίσκει δισκογραφική ή/και ερμηνευτές, ο Μούτσης να σιωπά μπροστά στη χυδαιότητα και να αποσύρεται σαν τόσους άλλους που σάρωσε η Βισσοκαρβέλια φτήνεια...

Η πουτανιά να διαφημίζει την πραμάτεια της στα μεσημεριανάδικα, τα γουναράδικα-σκυλάδικα να γίνονται τα νέα πολιτιστικά κέντρα δια στόματος του χυδαίου Γιαννόπουλου, η εγκράτεια να μεταφράζεται σε δειλία, ανικανότητα ή, νεο-ελληνιστί, loser, το 90% μελαχρινό των κοριτσίστικων κομών των σχολικών αυλών να μεταλλάσεται σε 90% ξανθό στην Ερμού, στις πίστες και στα Χόντος σέντερ της αδιαφορίας για τις κραυγές των χιλιάδων πειραματόζωων που πάνω τους δοκιμάστηκαν τα χημικά της ασχήμιας...

Ο εξυπνακισμός, η χυδαιότητα κι ο ρατσιμός να σουλατσάρει στα ΟΛΑ του απόπατου, το σάλιο να τρέχει άφθονο στο γλύψιμο του νεοελληνικού μικροαστισμού στα τηλετσαντίρια, ο ηλεκτρικός θόρυβος να καλύπτει το μέλισμα του κανόνα της Σάμου, του ουτιού των βυζαντινών αγιογραφιών, του ταμπουρά του Μακρυγιάννη, του μπουζουκιού του Βαμβακάρη και του Κορακάκη... 

Ο βιασμός της καλαισθησίας σε ζωντανή μετάδοση και 16:9 φορμά, ο γείτονας να φτιάχνει παράνομο πανοσήκωμα και να σου κρύβει τον ήλιο και τον ουρανό, τα αλλοτινά μας όμορφα ακρογιάλια από τους στίχους του Ελύτη λάφυρα να γίνονται στα χέρια μιας αλήτικης ελίτ φοροφυγάδων, ο τέως αριστερός ρηγάς υπερυπουργός του πρωθυπουργού με το πλέι στέισον, να στήνει με τον... πνευματικό του οφσορούχο, την μπίζνα των -κάποτε  τρεφόμενων με πίστη και ακρίδες- καλογέρων...

Καρέτες, φώκιες και δελφίνια να κατακρεουργούνται από την ταχύπλοη ηλιθιότητά μας, να βροντάει και να αστράφτει όχι ο Όλυμπος κι η Γκιώνα, μα το Χάμερ και η εξωλέμβιος.  Το λαλιώτικο σχέδιο της κοινωνικοποίησης της ενοχής με το "όλοι ίδιοι είναι", να φτάνει να φτιάχνει -με "σοσιαλιστικό" σπρώξιμο- το πρώτο απειλητικό ακροδεξιό κόμμα στην Ελλάδα! Η νεοελληνική ξεφτίλα να ονοματίζεται καθεστώς από το βήμα της βουλής δια χειλέων "εκσυγχρονιστή" καθηγητάκου πρωθυπουργεύοντα, που δίδαξε ήθος λαδοπόντικα όταν -σαν κατάλαβε πως χάνει- παρέδωσε άρον-άρον το κόμμα στο "χαζό" για να του χρεώσει την δική του ήττα, κάτι που μιμίθηκε ο πρωθυπουργός της Ραφήνας... 

Η πρετεντερική ξετσιπωσιά να βαφτίζεται έγκυρη δημοσιογραφία διαλαλώντας τους κατά καιρούς καταλληλότερούς της, οι εφημερίδες μέσα πίεσης για τις αναθέσεις μεγάλων και μικρών έργων, τα άτυχα πλάσματα που πετιώνται στο δρόμο μόλις γίνει βαρετή η "αλα-μπιμπελό-χρήση" τους να πεθαίνουν λιωμένα από τις ρόδες, σφαδάζοντας από τις φόλες, εξαθλιωμένα από την πείνα και τις αρρώστιες ή να πέφτουν θύματα βασανισμού από νεοβάρβαρους που ανεβάζουν και τα ανδραγαθήματά τους στο ίντερνετ για να τους καμαρώσουν όλοι, τα τελευταία μεγάλα θηλαστικά της Ευρώπης να γίνονται θυσία για την εγνατία ταχύτητά μας... 

Η ισχνά αμοιβόμενη σε χρήμα, μα με περίσσιο πάθος, δασκάλα καλλιτεχνικών να απολύεται γιατί δήλωσε στο Εψιλον πως αυτά έπρεπε να τα μαθαίνουν τα παιδιά στο σχολείο και να μην πληρώνουν οι γονείς, εξαγριώνοντας τους αδιάφορους δημόσιους της νεολαίας δασκαλογδαρτάδες μιας δημόσιας δωρεάν παιδείας που ούτε δωρεάν είναι, ούτε παιδεία, η άλλη δασκάλα να δικάζεται που δίδασκε ελληνικά στα μεταναστόπουλα και εκτός ωραρίου, η άλλη να χαρακώνεται με σβάστικες για τον ίδιο λόγο στην κάποτε λεβεντομάνα μα πια τραμπουκομάνα Κρήτη... 

Ο εφοπλιστής να μετατρέπει σε καμπίνες τα στεγανά, οι ελεγκτές να φιμώνονται αφού ο υπουργός ναυτηλίας Παπουτσής κάνει κρουαζιέρες με το κότερο του εφοπλιστή, το Σάμινα τελικά να γίνεται πλωτό φέρετρο για δεκάδες στις Πόρτες της Πάρου, ο εφοπλιστής να μην αντέχει τις τύψεις και να αυτοκτονεί, αλλά ο ένοχος υπουργός Παπουτσής να παριστάνει τώρα τον αριστερό στη βουλή κατά το παλιό ασφαλίτικο τέχνασμα του καλού και κακού μπάτσου... 

Εθνικοχριστιανή να εκλέγεται πρώτη βουλευτίνα του ΚΚΕ επί χρόνια επειδή ξέρει να... καπνίζει και να παραληρεί από τηλεοράσεως, η Αλέκα να δηλώνει πως δεν τα έχει με τον Κινέζο ιμπεριαλιστή και να καθησυχάζει τον παρομοιώδη μέσο κυρ-Παντελή, που συνηθίζει την κάθε την βρωμιά αρκεί να έχει γεμάτο τον ντορβά κι επαναστάσεις -που δεν θα σπάσει ούτε τζάμι!- στα όνειρά του αναζητεί, και πριν ακούσουμε έστω το τραγούδι του κύκνου (έτσι, για το ονόρε) στην (ελπίσαμε επιτέλους) καθάρια λίμνη μιας πραγματικής αριστεράς, να γεμίζουν τα αυτιά μας από επιθανάτιο ρόγχο στα θολά νερά της δικής μου ανανεωτικής, όχι δικής μου ρευματικής, όχι δικής μου αλεκοαλέξαινας, μα πάντα λακκουβίτσας...

Χιλιάδες, μπορεί να είναι αυτά τα πήγαινε-έλα της μνήμης στην κατηφόρα της τελευταίας 25ετίας. Flash back μιας παράλογης ταινίας που το σενάριο προέβλεπε end χωρίς happy, αλλά ο... θεός της ελλάδας θα φρόντιζε να μην το δούμε... Έλα μου όμως που οι θεοί πεθάνανε πριν 150 χρόνια, κι ας μην ξέρουν τα ελληνόπαιδα ούτε γραμμή από την εξέλιξη και το μεγαλειώδες ταξίδι της επιστήμης της ζωής μετά τον Δαρβίνο, καθώς η εκκλησία αποφασίζει πάντα για την αγνωσία τους, με τις ιουδαϊκές ανοησίες ακόμα να επιβάλονται ως αλήθειες εξ αποκαλύψεως...

Το πρώτο κραχ έγινε τότε με τον Κοσκωτά. Τότε που ο Διονύσης μας έδωσε ανάσα μεσ' στην μπόχα των λαμόγιων με το υπέροχο "κωλοέλληνες":

Μελαμψές φυλές
κοντοπόδαρες,
Σειληνοί του κράτους
που ξερνάει και να`τους,
τσιφτετέλληνες
με γονείς ληστές
των συντρόφων τους θύτες
για αμνηστία οι αλήτες
τώρα διοικητές.
Κράτος ασυστόλων
και πεσμένων κώλων
κωλοέλληνες.


Η χάρτα αυτού του κράτους κρύβει απάτη
που φτάνει στον γνωστό αγριορωμιό
στο ντάτσουν μιας φυλής που ζει φευγάτη
απ`ό,τι Ελληνικό στον κόσμο αυτό.


Κωλοέλληνες
μασκαρλίκια δες
στο Άλφα της Αξίας
της Αρχής της Μίας
λουτροκαμπινές.
Τιμωρός καιρός
πέντε αιώνες δύσης
εθνικής θα ζήσεις
από δω και μπρος
με αγγλικές αλφαβήτες
μαλλιαροί μου Ελλαδίτες
θλιβερές μου πορδές.


Πνεύμα αλήτικο
Ελλαδίτικο
σε μικρά Ασία,
Κύπρο, Λευκωσία
ΒόρειοΉπειρο.
Δεν ακούει κανείς
στο χειρότερο
του Ελληνισμού κομμάτι
στην Ελλάδα ζεις


Μια φάουσα καταπίνει τον αέρα,
τη θάλασσα, την πόλη, το ιερό,
πλημμύρισε σκουλίκια η μητέρα
το ρόδο καταγής βγάζει καπνό.


Δεν υπάρχει ελπίς
στην Ελλάδα ζεις.


Σκαλιστές σκιές
μακρυχέρηδες
με το φως σπασμένο
κρατικοποιημένο,
αχ, οι Έλληνες !
Αλλά εκεί στην ξένη
στην οθόνη σκυμμένοι
θεϊκά δεμένοι
με την οικουμένη
στους απέναντι τόπους
φωτοκολλημένοι
απ` τον εδώ ουρανό τους.


Κι ενώ εδώ θα ζούμε καταρρεύσεις
ο έξω Ελληνισμός θα προχωρεί
και φως και μουσική μιας άλλης σκέψης
στη μείζονα Ελλάδα θα εκραγεί
στους Πανέλληνες

Μετά ο Νιόνιος τα ξέχασε, κουράστηκε, γέρασε... ταυτίστηκε με όσους από αυτούς βάλαν το σακκάκι τους αλλιώς και αυτοχαρακτηρίσθηκαν εκσυγχρονιστές, για να οδηγήσουν την Λέγκο Λέγκο μάνα από το κραχ του Ολυμπιακού και της τράπεζας Κρήτης, στο craaash του Focus και της Τζούλιας...

(από την Ελληνοφρένεια)

Από τις έκπτωση στην πτώχευση, κι από 'κει στην κατεδάφιση... γενικώς. Άραγε η ψιθυριστή ξανθιά δήλωση "ο πατέρας μου με έβαλε σε αυτή τη δουλειά από τα έξι μου" ταρακούνησε κανέναν τσοντοθεατή; Μπα... Τώρα είναι η ώρα του λογαριασμού και του λιθοβολισμού. Βαρβαρότητα, πέτρες, πέτρες παντού και εύκολα... Τόσα ερείπια μέσα και γύρω... Άντε πιάσε μιά και χτύπα! Εύκολο! Μάτσο οι εχθροί, οι στόχοι, οι αίτιοι... Η καταραμένη ΕΕ, η κακή δεξιά, το κλέβω-και-το-βάζο-ΠΑΣΟΚ, η εκπορνευμένη Τζούλια, ο 88χρονος που 'μεινε νιός Γλέζος, ο πεινασμένος ξένος, το αδέσποτο που εκλιπαρεί για φαΐ και χάδι, το κακό το ριζικό μας κι η φτέρνα που σαν σκουλήκι μας πατεί, οι γκομένες, οι πρώην και οι επόμενες, ο διαιτητής, προ πάντων αυτό το κοράκι της παράγκας... Όλα, σε όλα, για όλα, οι άλλοι! Ποτέ εμείς... Καλού-κακού να σπάσουμε και κανένα καθρέφτη γιατί, που ξέρεις, καμμιά φορά μπορεί και να κοιταχτούμε...

Βαρέθηκα! Πως το 'λεγε κι ο τρελός; Βαρέθηκα, να λέω πως θα αλλάξει...

Καληνύχτα με την Κατερίνα...

Μην με ξεχάσεις όμως το πρωί
γιατί έχω ακούσει πολλούς ανθρώπους έτσι
που τόκαναν για να μην ενοχλούν τους δίπλα
ή, έτσι για αστείο
και δεν ξαναξυπνήσανε
κι ούτε που παίξανε

ποτέ.