Οι νότες είν' (λ)εφτά;

Με αφορμή το κλείσιμο του gamato (του μεγαλύτερου δικτυακού τόπου ανταλλαγής αρχείων μέσω torrent στην Ελλάδα), την σύλληψη και την ποινική δίωξη των διαχειριστών του, αναδημοσιεύω ένα κείμενο που είχα στείλει και είχε δημοσιευθεί στα ΕΝΘΕΜΑΤΑ της ΑΥΓΗΣ στις 26/10/2003. Σχεδόν όλα όσα αναφέρει ισχύουν και σήμερα με κάποιες μικροπροσθήκες ή κάποιες μικροδιαφορές στις τιμές. Επειδή δεν μπόρεσα να βρω το κείμενο σε ιστοσελίδα της ΑΥΓΗΣ ανεβάζω μια "φωτογραφία" του δισέλιδου για του λόγου το αληθές: 

Οι νότες είν' (λ)εφτά;

Η πειρατεία σκοτώνει τη μουσική... Φράση που έγινε σηματάκι και σλόγκαν όλων των δισκογραφικών εταιρειών στην προσπάθειά τους να... τι, αλήθεια; Μήπως να σώσουν τη μουσική που -κατά τα λεγόμενά τους- κινδυνεύει από τους πειρατές; Αλλά ας πάρουμε τα πράγματα κατά σειρά... εμφάνισης!

Εν αρχή ο Έντισον... ε, καλά, δεν θα φτάσουμε εκεί πίσω! Ας περάσουμε στην εποχή του αλήστου μνήμης βινυλίου και ας αναλογιστεί ο καθένας μας πόσους δίσκους 33 στροφών είχε σπίτι του και πόσες κασέτες - αντίγραφα... Να με συμπαθάν οι εταιρείες, αλλά τα αντίγραφα - κασέτες ήταν πολλαπλάσια από τα σημερινά κι όμως τα νούμερα πωλήσεων έφταναν σε ύψη που, τώρα πια, ούτε να τα φανταστούν δεν μπορούν. Δίσκοι όπως Το χαμόγελο της Τζοκόντας του Μάνου Χατζιδάκι, Ο δρόμος των Πλέσσα - Παπαδόπουλου, Τα νησιώτικα με τον Γιάννη Πάριο έχουν ξεπεράσει το 1.000.000 αντίτυπα και συνεχίζουν να πουλάνε ασταμάτητα. Για να θεωρηθεί τότε ένας δίσκος εμπορικά πετυχημένος έπρεπε να ξεπεράσει τις 100.000 κομμάτια, ενώ σήμερα οι 20.000 βραβεύονται! (edit-και τώρα πια οι 6.000!)

Και μιλάμε για εποχές πολύ δυσκολότερες οικονομικά και για κόστος απόκτησης του μέσου αναπαραγωγής (του πικάπ δηλαδή) πολλαπλάσιο από το σημερινό (cd player). Ένα μέσο που δεν πρόσφερε καμία ευκολία μετακίνησης και άρα αξιοποίησής του σε άλλο, πλην του σαλονιού χώρο, σε αντίθεση με τα σημερινά cd players που πάνε παντού. Ένα μέσο ευάλωτο, που τον κάθε λάθος χειρισμό του θα τον άκουγες εσαεί σαν χριτς - χρατς. Ένα μέσο που όσο περισσότερο σ' άρεσε μια δουλειά τόσο γρηγορότερα καταστρεφόταν, γεμίζοντας με ενοχλητικούς θορύβους, ενώ η ποιότητα αναπαραγωγής ήταν από κάκιστη έως... κακή, εκτός κι αν ανήκες στην κατηγορία των ελάχιστων χαϊφιντελιστών που έδιναν μία περιουσία για τα καλά πικάπ, με τα ειδικά πλατό, βελόνες, μπράτσα κ.λπ. Δηλαδή, για να συνοψίσουμε τα παραπάνω, ο μέσος καταναλωτής τότε αγόραζε σε πολλαπλάσιους αριθμούς ένα προϊόν που --από πλευράς τεχνικής απόδοσης, δυνατοτήτων, αντοχής, ευχρηστίας-- σήμερα φαντάζει σαν να μιλάμε για άλλη... χιλιετία κι όχι για κάτι που συνέβαινε έως και πριν από καμιά δεκαριά χρόνια... Τις πταίει λοιπόν για αυτή την πτώση;

ΦΤΑΙΕΙ Η ΠΕΙΡΑΤΕΙΑ απαντούν οι νοικοκυραίοι - εταιρειάρχες και κήρυξαν τον πόλεμο κατά των σιντικοκκινογέννηδων! Είναι άραγε έτσι τα πράγματα;

Τέλος της δεκαετίας του '80 το cd εισβάλλει στη ζωή μας. Στην αρχή ο ήχος του σκληρός, με μπάσα και πρίμα... ντενεκέ, με μηχανήματα πανάκριβα, συσκευασίες πλαστικές χωρίς τις πληροφορίες των ένθετων του βινυλίου και πιο ακριβό. Μια απογοήτευση σκέτη, δηλαδή. Κι όμως, μέσα σε μια πενταετία έχει εξοντώσει το λατρεμένο βινύλιο με συνοπτικές διαδικασίες. Οι λόγοι πολλοί, στέκομαι σε δύο:  

• Για τις εταιρείες, λιγότερο κόστος παραγωγής και, ως νέο προϊόν, μέσο αναθέρμανσης και αύξησης της αγοράς, 

• Για τους καταναλωτές, μικρότερο μέγεθος και -άρα- αποθηκευτικός χώρος, ευκολία πρόσβασης σε συγκεκριμένο τραγούδι, αισθητή βελτίωση -από ένα σημείο και μετά- της ποιότητας του ήχου, κάθετη πτώση τιμών στα players. 

Οι εταιρείες τρίβουν τα χέρια τους. Με ελάχιστο κόστος αναπαράγουν χιλιάδες παλιούς τίτλους, πείθοντας και τους τελευταίους αμετανόητους λάτρεις των 33 στροφών να προσχωρήσουν στον κόσμο του cd. Το βινύλιο εξαφανίζεται και τη θέση του πια παίρνει ο ψηφιακός οπτικός δίσκος.

Από αυτό το σημείο και μετά αρχίζουν τα παράλογα. Ενώ σε ΟΛΑ τα προϊόντα της ψηφιακής τεχνολογίας υπάρχει ραγδαία πτώση των τιμών, το cd συνεχώς ακριβαίνει! Ενδεικτικά να αναφέρω πως το cd player που αγόρασα το 1991 έκανε 210.000 δραχμές, ενώ σήμερα με 30.000 αγοράζεις διπλό cd player recorder με απείρως μεγαλύτερες δυνατότητες, ευκολίες και ποιότητα ήχου. Αντίθετα, το cd από τις 2,600 δραχμές που έκανε τότε πήγε στα 16-20 ευρώ (5, 6 η και 7.000 δραχμές) σήμερα! (edit ενώ μέχρι τον Δεκέμβρη του 2004 έφτασε να κάνει και 25 ευρώ αλλά τους έκοψε κάπως την ρεμούλα η έξυπνη επιχειρηματικά κίνηση της universal)…

Αλλά μήπως αυτή είναι η πραγματική του αξία;

Υπολογίζοντας αμοιβές καλλιτεχνών (δημιουργών και εκτελεστών), πνευματικά δικαιώματα (11%), ώρες στούντιο, μακέτες, συσκευασία, μεταφορικά, το κόστος κυμαίνεται στα 20-30.000 ευρώ για μια παραγωγή 5.000 αντιτύπων (αναλυτικότατα μπορεί κανείς να βρει τα στοιχεία στο περιοδικό Λαϊκό Τραγούδι, τχ. Απριλίου 2003, αλλά και στην εφημερίδα Τα Νέα, 13.9.2003). 

Με περίπου 15 ευρώ χονδρική τιμή, οι εισπράξεις φτάνουν τις 75.000 ευρώ, έχουμε δηλαδή κέρδος για την εταιρεία 45-55.000 ευρώ. Αν δε ο δίσκος ανατυπωθεί σε άλλα 5.000 αντίτυπα, το κόστος (πνευματικά δικαιώματα, εκτύπωση, συσκευασία) είναι 9-13.000 ευρώ (αφού δεν υπάρχουν τα έξοδα ηχογράφησης, μουσικών, φωτογράφων, μακέτας, στούντιο), οπότε το κέρδος φτάνει τα 62-66.000 ευρώ. Συνοπτικά: 10.000 πωλήσεις αποφέρουν κέρδος στην ΕΤΑΙΡΕΙΑ 107-121.000 ευρώ (προ φόρων εννοείται). 

Και το κέρδος αυτό ανεβαίνει κατακόρυφα στα cd (που τον τελευταίο καιρό έχουν κατακλύσει την αγορά) από ζωντανές ηχογραφήσεις με επανεκτελέσεις παλιών και καινούργιων τραγουδιών. Για να μην μιλήσουμε πια για την -ελληνική και μόνο- αρπαχτή με τα cd - συλλογές παλιών τραγουδιών που διακινούν εταιρείες μέσω της τηλεόρασης. Οι συνδρομητές της Nova, αλλά και οι χρήστες του Διαδικτύου, ξέρουν πως στην Ιταλία, στην Ισπανία, στην Βρετανία κ.λπ. παλιές συλλογές, π.χ. με ροκ του '60 ή με μπλουζ, τζαζ κ.λπ. πωλούνται 4-8 ευρώ ανά cd και οι θεματικές συλλογές ή συλλογές με πρόσφατα χιτ 10-12 ευρώ ανά cd, ενώ στην ελληνική τηλεόραση βλέπουμε συνέχεια εκείνα τα 69,9 ευρώ να αρκούν (sic!) για να μας έρθουν 4 cd στην πόρτα μας "μ' ένα τηλεφώνημα"!!! 

Τέλος, εκείνες οι απίθανες συλλογές που κυκλοφοράνε στα περίπτερα είναι απορίας άξιον πώς δεν κινητοποιούν τους δημιουργούς και την ΑΕΠΙ, αφού στις περισσότερες των περιπτώσεων δεν τους αναφέρουν πουθενά ή κι όταν το κάνουν καλύτερα να... μην το έκαναν! (Καρδαρλάς ο Καλδάρας, Μίκης Χατζιδάκις και άλλα απίθανα!)

Εν ολίγοις, ένα προϊόν κόστους 4-5 ευρώ φτάνει στον καταναλωτή ως και 500% ακριβότερο!!!  Απέναντι λοιπόν σ' αυτήν τη στάση των εταιρειών οι καταναλωτές κατέβασαν τους ρυθμούς αγοράς cd.

Δεν έπαψαν βέβαια να ακούνε μουσική. Απλώς αναζήτησαν αλλού την πηγή της...

Σ' αυτό το διάστημα υπήρξε μια σημαντική εξέλιξη σ' έναν, καταρχάς, άσχετο τομέα, που σύντομα όμως θα ταρακουνούσε τις, έως τότε, βουτηγμένες στο βαζάκι με το μέλι δισκογραφικές. Μιλάμε για τη ραγδαία εξέλιξη των πολυμέσων στα κομπιούτερ και την απίστευτη, σε ποιότητα και ταχύτητα, εξέλιξη της κάρτας ήχου τους, αφού, με κόστος κάτω των 200 ευρώ, (edit σήμερα και με 50) μπορείς σήμερα να έχεις στο σπίτι σου ένα ολόκληρο στούντιο αναπαραγωγής, εγγραφής και επεξεργασίας ήχου, που μόνο επαγγελματικές μονάδες είχαν πριν από μια πενταετία με κόστος εκατομμυρίων.

Έτσι άρχισε η μαζική αναπαραγωγή σε CDR και CDRW (επανεγγράψιμα cd) αλλά το κακό --για τις εταιρείες-- ήταν αυτό που ακολούθησε. 

Καλά, τα αντίγραφα ήρθαν να αντικαταστήσουν τις κασέτες, οπότε έως εκεί εντάξει! Έλα όμως που εμφανίστηκε το mp3. Ένας αλγόριθμος δηλαδή, που επέτρεπε την συμπίεση - αποσυμπίεση του ήχου έως και 10 φορές, χωρίς ουσιαστική απώλεια ποιότητας για τα δεδομένα των περισσοτέρων ακροατών. Έγινε δηλαδή εφικτό να έχεις στον υπολογιστή σου μια ολόκληρη δισκοθήκη με χιλιάδες τραγούδια αλλά και -λόγω μικρού μεγέθους- να τα ανταλλάσσεις με άλλους χρήστες στο Διαδίκτυο. 

Η επανάσταση που έφερε το Napster ήταν άνευ προηγουμένου. Μια εφαρμογή που ξεκίνησε για ανταλλαγή αρχείων μεταξύ φίλων για να γίνει σύντομα ο... Μπιν Λάντεν των εταιρειών, αφού μέσω αυτής είδαν εκατομμύρια τραγούδια να γίνονται κτήμα όλων χωρίς οι ίδιες να αποκομίζουν κανένα όφελος. Ύστερα από μακρόχρονες δικαστικές διαμάχες, το Napster έπαψε την ελεύθερη διακίνηση κι έγινε συνδρομητικό. Στη θέση του ξεφύτρωσαν άλλα δέκα (με κορυφαίο το Αudiogalaxy) που κι αυτά έχασαν στα δικαστήρια. 

Γρήγορα όμως ήρθε η απάντηση. Με το σύστημα P2P χρήστες υπολογιστών έρχονται σε απευθείας συνδιαλλαγή, χωρίς τη διαμεσολάβηση κάποιου διακομιστή, οπότε δικτυακοί τόποι όπως το Kazaa, το Morfeus ή το WΙΝΜΧ (edit για να ακολουθήσουν αργότερα τα torrent) χτυπάνε νούμερα από 3.000.000 χρήστες και πάνω επί εικοσιτετραώρου βάσεως!

Κάθισαν λοιπόν οι εταιρείες, τα μετρήσανε και καταλήξανε στο εξής απίθανο συμπέρασμα: Όλα αυτά είναι διαφυγόντα κέρδη, γιατί όσοι κατεβάζουν δωρεάν mp3 θα αγοράζανε τους δίσκους μας!!!

• Σαν να λέμε δηλαδή πως, αν δεν υπήρχε η τηλεόραση και η μέσω αυτής τηλεθέαση κινηματογραφικών ταινιών, όλες αυτές οι αμερικάνικες σαβούρες θα έκοβαν τα (αντίστοιχα με τους τηλεθεατές) δισεκατομμύρια εισιτήρια! 

• Ξεχνώντας πως η πλειοψηφία των χρηστών του Διαδικτύου είναι έφηβοι και, άρα, μη ισχυροί οικονομικά. 

• Κάνοντας πως δεν βλέπουν ότι τα 9 στα 10 mp3 ανταλλάσσονται επειδή ακριβώς είναι δωρεάν (η διακίνηση mp3 από τα δικτυακά σημεία πώλησης, όπου με 1 ευρώ μπορείς να αποκτήσεις όποιο τραγούδι θέλεις σε καλή ποιότητα, μόλις που αγγίζει το 1/1.000 της όλης διακίνησης). 

• Παραβλέποντας το γεγονός της τζάμπα διαφήμισης που γίνεται από την ανταλλαγή mp3, που εκ του ασφαλούς θα οδηγήσει τον χρήστη στην αγορά του cd όταν δει ότι αυτό αξίζει τον κόπο (το 2000, με το NAPSTER και το MP3.COM ελεύθερα, οι πωλήσεις cd στις ΗΠΑ ανέβηκαν 8%, σύμφωνα με το http://www.wired.com/ news/business/0,1367,35848,00.html) (edit δυστυχώς αυτό το λινκ δεν ισχύει πια). 

• Αποσιωπούν το γεγονός πως η κατακόρυφη πτώση πωλήσεων αφορά τα σκουπίδια της μουσικής βιομηχανίας και όχι τις δουλειές εκείνων που επιμένουν να παράγουν καλή μουσική. 

Παράδειγμα;

Ποιος πάει να αγοράσει σήμερα τους χρυσούς δίσκους του 1993 Λάμπω της Βίσση, Ζηλεύω της Δημητρίου, Θέλεις του Πανταζή, Να μείνεις της Στανίση; Ποιος θυμάται έστω κι ένα τραγούδι από αυτούς τους δίσκους; Παίζονται πουθενά ή μήπως τους έχουν ξεχάσει και οι ίδιοι; 

Αντίθετα, "αντιεμπορικοί" δίσκοι της ίδιας χρονιάς συνεχίζουν να πουλάνε, να κάνουν επανεκδόσεις και κυρίως να τραγουδιούνται: Αντικατοπτρισμοί Μάνου Χατζιδάκι, Λαύριο Βαγγέλη Κορακάκη, Καράβι απόψε το φιλί Μανώλη Λιδάκη, Μισό φεγγάρι της Ελένης Τσαλιγοπούλου, Κύκλος του Σωκράτη Μάλαμα, Αχ ψυχή μου φαντασμένη του Ορφέα Περίδη κ.λπ.  

Μήπως λοιπόν η αλήθεια κρύβεται στο σλόγκαν "τη σαβούρα κατεβάζω, το καλό το αγοράζω"

Τίποτα από όλα αυτά δεν φαίνεται όμως να απασχολεί τη μουσική βιομηχανία. Φταίει το mp3, λένε, γι' αυτό και αποφάσισαν να τιμωρήσουν τους πελάτες τους. Στην αρχή βάλανε "κλειδιά" που σου επέτρεπαν ένα μόνο αντίγραφο, αλλά έπειτα από διαμαρτυρίες για κατεστραμμένα cd rom, παγωμένους υπολογιστές, αποσύρσεις δίσκων, τα κατήργησαν. Τώρα εξέλιξαν τα συστήματά τους...

Πρόσφατα αγόρασα ένα cd της Αρετής Κετιμέ με παραδοσιακά τραγούδια. Η ετικέτα στο πίσω μέρος με προειδοποιούσε πως παίζει σε MAC και PC, αλλά έχει σύστημα (CDS 200) ελέγχου αναπαραγωγής, αφαιρώντας μου έτσι το δικαίωμα του αντίγραφου ασφαλείας! Ερχόμενος στην δουλειά σκεφτόμουν ότι χαλάλι το χαράτσι των 600 δραχμών ανά τραγούδι, αφού η Αρετούλα αξίζει να στηριχθεί κ.λπ. κ.λπ... Δυστυχώς όμως το cd στο MAC έπαιξε μόνο το πρώτο τραγούδι και μετά αρχίσανε διακοπές και θόρυβοι. Τα ίδια και χειρότερα έγιναν στο PC στο σπίτι, όπου τα προγράμματα αναπαραγωγής cd PCDJ, Musicmatch, Winamp, Itunes ούτε καν το αναγνώρισαν, ενώ με το Windows Media Player ο υπολογιστής πάγωσε. Μετά από επανεκκίνηση και καταργώντας το autostart, το cd μπόρεσε να αναπαραχθεί σε έναν δικό του player, με μέτριο ήχο από συμπιεσμένο αρχείο (αναλυτικά στοιχεία για τα συστήματα κλειδώματος στο Hitech 10/2003). Δηλαδή πλήρωσα CD για ποιότητα mp3!!! Αν αυτό δεν είναι απάτη, πώς αλλιώς ονομάζεται;

Στην Αγγλία έχει ήδη δημιουργηθεί ένωση για τα "ψηφιακά δικαιώματα" με τίτλο Campaign for Digital Rights (CDR). Στην ιστοσελίδα της (http://ukcdr.org) (edit ούτε αυτό ισχύει πια) τα κλειδωμένα cd αναφέρονται ως (διε)φθαρμένοι ηχητικοί δίσκοι (corrupt audio discs CAD), λογοπαίγνιο που αποδίδει την πραγματικότητα αφού, ανάμεσα στο ηχητικό υλικό, υπάρχουν σημεία με θόρυβο που δεν μπορούν να προσπεράσουν τα cd-rom των κομπιούτερ, τα φορητά cdplayer και αυτά των αυτοκινήτων, καταργώντας έτσι στην πράξη ένα από τα βασικά ατού που καθιέρωσαν το cd… από το «παίζει παντού» ξαναγυρίσαμε στο «παίζει μόνο στο σαλόνι»!!!

Μ' αυτά και μ' αυτά μη νομίζει κανείς πως υποστηρίζω τα πειρατικά cd. Σε πάνω από 4.000 δίσκους που έχω δεν υπάρχει ούτε ένα τέτοιο κατασκεύασμα. Γιατί περί κατασκευάσματος πρόκειται και όχι για αποθήκευση μουσικής. Πουλάνε οι έρμοι μετανάστες να βγάλουν το μεροκάματο, αλλά δεν αξίζει τον κόπο να αγοράσει κάποιος κάτι που του πουλιέται με 1.600% κέρδος, σε νάιλον θήκες του σουπερμάρκετ, χωρίς καμιά πληροφορία για τους δημιουργούς (οι οποίοι χάνουν και αυτό το ελάχιστο 11%), που ένα στα δύο είναι χαλασμένο και, με μαθηματική ακρίβεια, θα προκαλέσει βλάβη στο μηχάνημα αναπαραγωγής από τις φτηνές κόλλες, τα λάθος χαρτιά και την εν γένει κακή ποιότητα υλικού και που, μόνο αν είσαι τυχερός, θα αντέξει να παίξει πάνω από 5-6 φορές.

Από την άλλη μεριά του Ατλαντικού έρχονται τον τελευταίο καιρό εντελώς αντιφατικά μηνύματα ως προς το τι μέλλει γενέσθαι για την ούτως ή άλλως άρρωστη αυτή κατάσταση. Μετά την προ ολίγων μηνών καταδίκη των εταιρειών και υποχρέωσή τους για επιστροφή χρημάτων λόγω υπερβολικού κέρδους, (φαντάζεται κανείς πως μια τέτοια δικαστική απόφαση είναι ποτέ δυνατόν να βγει στην Ελλάδα για οποιοδήποτε τομέα;...) υπάρχουν δύο "γραμμές".

Η μία, αντιμετωπίζοντας τον μέσο καταναλωτή, από Γιαγκούλα έως ηλίθιο, επιμένει στα υψηλά επίπεδα τιμών και προσπαθεί να κρατηθεί με όρους ξεπερασμένους από κάθε άποψη. Παράδειγμα: κάθε χρήστης που κατέβασε κάποιο τραγούδι από το Kazaa υποχρεούται από την RIIA (Ένωση Αμερικανικών Δισκογραφικών Εταιρειών) να υπογράψει δήλωση... μετάνοιας και πως δεν θα το ξανακάνει (!!!) αν θέλει να αποφύγει το πρόστιμο των 750 έως 150.000 δολαρίων! (RAM, 10/2003, ενώ στο site http://www.theinquirer.net/?article=10733 (edit θαύμα-θαύμα, αυτό το λινκ είναι ακόμα ενεργό!!!) θα βρείτε πως για να μηνύσει μόνο τους Αμερικανούς χρήστες του ΚΑΖΑΑ, η RIAA θα χρειαστεί 2.191,78 χρόνια!!!) Αντιμετώπιση που μας θύμισε την προ εικοσαετίας περίπου δήλωση υπουργού του ΠΑΣΟΚ πως θα καταρρίπτεται όποιος δορυφόρος είναι πάνω από την Ελλάδα προκειμένου να προστατευτεί το μονοπώλιο της κρατικής ραδιοτηλεόρασης!!! Η RIAA με χιλιάδες μηνύσεις πέτυχε να περιορίσει τον τελευταίο ένα χρόνο τους χρήστες του KAZAA (φτάνοντας σε κοινωνική αλητεία όπως στην περίπτωση της απαίτησης 2200 δολαρίων από την 12χρονη μαθήτρια Brianna Lahara – κάτι που ξεσήκωσε θύελλα διαμαρτυριών στις ΗΠΑ)… αλλά όχι να περιορίσει και την διακίνηση των mp3 που μέρα με την μέρα αυξάνεται καθώς είναι γνωστή η ρήση «ο,τι κλειδώνει ξεκλειδώνει» και καθημερινά ξεφυτρώνουν σαν μανιτάρια οι δικτυακοί τόποι ή τα p2p προγράμματα που μπορείς να ανταλλάξεις οτιδήποτε…

Υπάρχει όμως και η άλλη πλευρά: πρόσφατα (3.9.2003) η Universal ανακοίνωσε πως ρίχνει κατά 1/3 τις τιμές της κι έτσι η προτεινόμενη τιμή πώλησης των cd της θα είναι 12,98 δολάρια, κάτι το οποίο σημαίνει πως καινούργια cd θα υπάρχουν στις βιτρίνες με τιμή γύρω στα 10 δολάρια!!! Επίσης, η Apple στην αρχή και οι Napster, Rhapsody, eMusic, MusicMatch, στη συνέχεια, ανακοίνωσαν πως, μετά από συμφωνία με εταιρείες και δημιουργούς, έφτιαξαν δικτυακά δισκοπωλεία όπου μπορείς να αγοράσεις όποιο τραγούδι επιθυμείς με 90 περίπου σεντς.

Τα πράγματα λοιπόν είναι απλά. Ποιος θα αγοράσει ελαττωματικό πειρατικό cd σε νάιλον σακουλάκι όταν το κανονικό με όλα τα καλούδια του θα κάνει 10 ευρώ; Κι ακόμα παραπέρα: η πώληση, μέσω Διαδικτύου, μεμονωμένων τραγουδιών, δεν απαλλάσσει εταιρείες και δημιουργούς από τον βραχνά των 12 και βάλε τραγουδιών που οδηγεί στην κυκλοφορία δίσκων με 2-3 καλά τραγούδια - οδηγούς και τα υπόλοιπα "βάλε - σαβούρα - να - γεμίσει - το - cd";.  

Για όλους όσοι αγαπούν τη μουσική και σέβονται τους δημιουργούς της, η απάντηση είναι ξεκάθαρη. Για τους εμπόρους όμως της μουσικής βιομηχανίας το πράγμα παραμένει περιπεπλεγμένο και η προσπάθεια εξαπάτησης και καταλήστευσης του καταναλωτή είναι εκ των ουκ άνευ. Εξάλλου ένα ολόκληρο δίκτυο ραδιοφωνικών και τηλεοπτικών σταθμών τρέφεται από τη διακίνηση της πανάκριβης ηχοσαβούρας, η δε ανοχή - συνενοχή του δημοσιογραφικού κόσμου είναι δεδομένη, με αντάλλαγμα την δωρεάν δημιουργία ογκωδέστατων ατομικών δισκογραφικών συλλογών που ενίοτε καταλήγουν να γίνουν και τραπεζάκι σαλονιού ή ταπετσαρία τοίχου!!! (το έχω δει με τα μάτια μου… ντάνες cd και πανω κρύσταλλο κι έτοιμο το τραπεζάκι!!!)…

Κλείνοντας να αναφερθώ στα καθ’ ημάς. Πέρισυ ο Διονύσης Τσακνής κυκλοφόρησε το νέο του cd σε δική του παραγωγή με τιμή πώλησης 7 μόλις ευρώ ενώ ο Θανάσης Γκαϊφύλλιας έχει κατέβει χρόνια από το τραίνο της αρπαχτής των εταιρειών και διαθέτει τα cd του μέσω ταχυδρομείου στα 6 ευρώ. Αυτά σε ατομικό επίπεδο. Σε συλλογικό επίπεδο υπήρξε μία και μόνη αντίδραση (τουλάχιστον εξ όσων γνωρίζω): το... μακρινό 1996 ο Σύλλογος Δισκοπωλών (ΣΕΔΙΚΑΠ) διοργάνωσε συναυλία (ΠΑΛΛΑΣ 20.2.1996) με τίτλο "Για την τιμή του ελληνικού τραγουδιού" (Αφροδίτη Μάνου, Βούλα Σαββίδη, Ελένη Τσαλιγοπούλου, Τάνια Τσανακλίδου) και είχε στείλει επιστολή στις δισκογραφικές εταιρείες στην οποία, ανάμεσα στα άλλα, ανέφερε:

"...Το cd, που έχει αποθηκευμένη μια από τις πλέον ευγενικές απολαύσεις του ανθρώπου και την πνευματική κατάθεση των δημιουργών, ευτελίστηκε σε κάθε είδος περιοδικών, απορρυπαντικών και γλυκισμάτων, σαν προϊόν κατώτερο από αυτό που συνοδεύει (...) Όταν εισέρχεται (σ.σ.: ο καταναλωτής) σ΄ ένα κατάστημα για να αγοράσει ένα cd της αρεσκείας του με τιμή 6-6.500 δρχ. λογικό είναι να δέχεται ένα είδος ισχυρού σοκ με ανάλογους συνειρμούς π.χ. ότι το κατάστημα τον ληστεύει, ότι πιάνεται κορόιδο κ.λπ. (...) Σε περιόδους μακρόχρονης λιτότητας (...) ο φιλόμουσος αγοράζει από το κατάστημα δίσκων μόνο τον πολύ αγαπημένο του καλλιτέχνη και περιορίζεται σε αυτά που του προσφέρονται δωρεάν (...) με αποτέλεσμα την σημαντική μείωση των πωλήσεων (...) είναι απαράδεκτο το φαινόμενο να προσφέρονται δωρεάν cd ίδια με αυτά που έχουμε κι εμείς στα ράφια μας αλλά οι "προσφέροντες" να τα αγοράζουν με 380 δρχ., ενώ οι επιχειρήσεις μας με 3-4.000 δρχ. (...) στο τέλος ο καταναλωτής θα αγανακτήσει...". 

 Προσυπογράφουμε!

Και...

αγανακτήσαμε!!!

Oταν λοιπόν ξανακούσετε κάποιον από τους «δημοσιογράφους» που λαδώνουν οι εταιρείες με δωρεάν παροχή τόνων cd  (κάτι που σε καμία άλλη χώρα δεν επιτρέπεται από τις ίδιες τις ενώσεις των δημοσιογράφων επί ποινή μάλιστα για τους παραβάτες έως και την διαγραφή) ή  στιχουργoύς - παραγωγούς των σκυλάδικων (αργόσχολους στα fame story και στα μεσημεριανάδικα) να ωρύονται παπαγαλίζοντας το «η πειρατεία σκοτώνει την μουσική» απαντήστε τους - νοερά έστω- ότι η ρεμούλα τους και η χαμηλότατη ποιότητα των «έργων» τους γέννησε και τρέφει την πειρατεία…

Και μην κάνουν πως ανησυχούν – τρομάρα τους – για την μουσική. Η μουσική υπήρχε – ευτυχώς – και πριν από αυτά τα αρπαχτικά και – ασφαλώς – θα υπάρχει και μετά…  Σιγά μην πεθαίνει η μουσική αν δυσκολεύεται να πάρει το 4ο τζιπ ή σκάφος η τάδε σκυλού παραγωγός…