Πού πήγε η μπάλα;

(Απόσπασμα απο το άρθρο του Κώστα Καναβούρη "Που πήγε η μπάλα;" στην ΑΥΓΗ ΤΗΣ ΚΥΡΙΑΚΗΣ)

"...Με άλλα λόγια, μας λένε ότι, για να μην καταστραφούμε, χρειάζεται να καταστραφούμε! Δεν είναι παράλογο, είναι η ουσία και η δομή της κρίσης. Αφού κατέστρεψαν ό,τι ήταν δυνατόν να είναι κερδοφόρο διά της καταστροφής του (από δημόσιο πλούτο, περιβάλλον φυσικό, πολιτικό και οικονομικό, συνειδήσεις, ψυχές και σώματα) τώρα θέλουν να εισπράξουν και την καταστροφή ως υπέρτατο κέρδος που θα αλλάξει θηριωδώς τα πράγματα ώστε να παραμείνουν θηριωδώς ίδια και χειρότερα. Είναι αλήθεια ότι έγινε μεγάλη προετοιμασία μέχρι να φτάσουμε στη σημερινή κατάσταση όπου η εξόντωση επιβάλλεται ως αναγκαία λύση σε έναν λαό κουρασμένο άλλοτε από ματαιώσεις, άλλοτε όμως και κουρασμένο από την ικανοποίηση. Μια ικανοποίηση ανάξιων αναγκών, ανάξιας ποιότητας και ανάξιου βίου.
Όντως έγινε μεγάλη προετοιμασία -ακόμη και διά του οπορτουνισμού της παροχής, ακόμη και διά του πολυκερματισμού της κοινωνίας σε ιδιοτελείς ομάδες με έφεση στην αρπαγή- που κράτησε πολύ καιρό και ήταν τόσο πολύπλοκη ώστε κατάφερε ακόμη και την αριστερά να την αποκοιμίσει και σε αρκετές περιπτώσεις να την εκμαυλίσει.
Κι ας μην ξεγελούν οι στεντόρειες κραυγές των "όχι", των "κάτω", των "αντί" και άλλων γραφικών -στο βαθιά σκεπτόμενο ιστορικό κράτος της εξουσίας- κειμενικών διατυπώσεων. Ολίγον κατ' ολίγον έγινε έτσι το πράγμα ώστε η αριστερά να διεκδικεί πάνω στο φάσμα της πραγματικότητας και όχι στο πλαίσιο της ίδιας της πραγματικότητας. Αποτέλεσμα; Να έχουμε σήμερα μια αριστερά απογυμνωμένη από επιχειρήματα, απολύτως αιφνιδιασμένη και εξαιρετικά αμήχανη ώστε να πείσει. Γι' αυτό και ο λαός, αυτός ο επίσης διαπαιδαγωγημένος κατάλληλα λαός που ολολύζει πανικόβλητος, που σε λίγο θα ουρλιάζει -και δικαίως- από την απόγνωση, να της γυρνάει την πλάτη.
Άντε τώρα να επιχειρηματολογήσεις με άδεια χέρια. Καλά τα λες, θα σου πούνε, αλλά τώρα τι γίνεται; Κι εσύ αδυνατείς να εξηγήσει ότι αυτό το σαθρό και παρακρουστικό "τώρα" προέρχεται από ένα σαθρό και παρακρουστικό "πριν" που δεν το κατανόησες γι' αυτό και πάντοτε το αίτημα ζωής που διεκδικούσες ήταν (και είναι δυστυχώς) δεκαετίες πίσω από το αίτημα ζωής που διατύπωνε, νοηματοδοτούσε και επέβαλε ως κοσμοαντίληψη η τάξη πραγμάτων, η οποία με τη σειρά της δεν είναι πάγιο και αμετάβλητο ιστορικό δεδομένο, αλλά το ακριβώς αντίθετο: ένα ζέον υλικό που ρέει διεκδικώντας την ύπαρξή του διαρκώς, έχοντας συνείδηση και συγκρότηση της μεταβλητότητάς του. Γι' αυτό και νικάει. Εκεί όπου ο αντίπαλός του ηθικολογεί, το σύστημα επιβάλλει την ηθική του. Εκεί όπου ο αντίπαλός του αισθηματολογεί, το σύστημα επιβάλλει την αισθητική του. Και εκεί όπου ο αντίπαλος διαλογίζεται και συλλογίζεται, το σύστημα επιβάλλει τη λογική του. Σε όλο το πολύπλοκο άπειρο που συνέχει το καθολικό δημόσιο γεγονός μέχρι το απόλυτο ίχνος του ιδιωτικού γεγονότος..."