κείμενο blog Ο βιβλιοθηκάριοςΖητείται ποιητής να κάνει σύμβολο το θάνατο ενός παιδιού 15 χρονών. Ήρθε μετανάστης στις νύχτες μας, ανακύκλωνε τα χνάρια της καταρρέουσας ευδαιμονίας μας, έψαχνε ελπίδα και τροφή στα σκουπίδια μας. Τον σκότωσε ο χρόνος ή εμείς;
Το ρολόι σπρώχνει τις ενοχές μας πιο πέρα. Ένας ποιητής παρακαλώ να κάνει σύμβολο ένα θάνατο, γιατί αυτός ο θάνατος δεν μας αφήνει να κοιταχτούμε στα μάτια. Ένας ποιητής να σώσει αυτό το θάνατο από τις τηλεοράσεις και όσους μιλούν πολύ και τους υπευθύνους. Και την πολύ ανάλυση.
Το όνομά του δεν το ξέρω. Ένα αγόρι που μάζευε σκουπίδια σκοτώθηκε από ένα ρολόι που εξερράγη και σκόρπισε στη νύχτα. Ένας ποιητής να δώσει έναν προορισμό στα κομμάτια ενός παιδιού και της ψυχής μας.
Δεν υπάρχει αμοιβή
.-.-.-.-.-.-.-.-.-.-.-.-.-.-.-.-.-.-.-.-.-.-.-.-.-.-.-.-.-.-.-.-.-.-.-.-.
σκίτσο Ανδρέα Πετρουλάκη από την ΚΑΘΗΜΕΡΙΝΗ
Επίσης, για την δολοφονία του 15χρονου Χαμιντουλάν Ναζαφί:
Άκουσα έναν κάτοικο της περιοχής, ο οποίος ερωτήθηκε αν ήξερε τη συγκεκριμένη οικογένεια και τις συχνές επισκέψεις της στους κάδους της γειτονιάς. Η απάντησή του ήταν τόσο ειλικρινής, που προκαλεί ρίγος: “Εδώ αποφεύγουμε να βλέπουμε ο ένας τον άλλον, είναι επικίνδυνα τα πράγματα…”.Ποιος έχει κερδίσει όταν άνθρωποι που ζουν στην ίδια γειτονιά αποφεύγουν να κοιτάζουν ο ένας τον άλλο; Εντάξει, οι περισσότεροι μεγαλώσαμε και ζούμε σε μια μεγαλούπολη, όπου κυριαρχεί η αποξένωση και οι άνθρωποι δεν γνωρίζονται μεταξύ τους. Ο τρόπος ζωής, οι γρήγοροι ρυθμοί, οι υποχρεώσεις, η έλλειψη χρόνου και όλα αυτά που μάθαμε να γράφουμε στις σχολικές μας εκθέσεις οδήγησαν εκεί. Προφανώς αυτή η αδιαφορία και η αποξένωση ήταν απλώς ο προθάλαμος για να φτάσουμε στο σημείο να φοβόμαστε τον διπλανό μας, όποιος κι αν είναι αυτός. Δε μιλάμε καν για έννοιες άπιαστες, όπως η αλληλεγγύη και η αλληλοϋποστήριξη. Μιλάμε για την απλή και άδολη “καλημέρα”.
Ποιος κερδίζει από αυτό; Προφανώς ο ίδιος που οπλίζει αστυνομικούς, ο ηθικός αυτουργός μιας έκρηξης στα σκουπίδια. Το επόμενο στάδιο είναι μάλλον να επιτίθεσαι προκαταβολικά σε αυτόν που θα σε κοιτάξει, έστω και από αφηρημάδα, επειδή ενδέχεται και να θέλει να σου κλέψει το πορτοφόλι. Δεν απέχει πολύ, φυσικά, από την λογική που οδηγεί τους ιδιωτικούς υπαλλήλους να στέκονται απέναντι στους “προνομιούχους” εργαζόμενους στο δημόσιο. Όλους εκείνους που είπαν πως ναι, ορθώς κόπηκαν τα προνομιακά επιδόματα και ο 13ος μισθός στο δημόσιο -αντί να σκεφτούν μήπως θα ήταν λογικότερο να διεκδικούσαν κι εκείνοι αντίστοιχα “προνόμια”.
Μπορεί να ακούγεται πολύ γραφικό, αλλά συνήθως όταν σε ένα σύνολο, όποιο κι αν είναι αυτό, ο καθένας κοιτάει την πάρτη του, επιβουλεύεται τον διπλανό του, επειδή τάχα έχει πέντε δεκάρες παραπάνω, και η επιβίωσή του εξαρτάται από το θάνατο του άλλου -τότε αυτό το οργουελικό πράγμα δεν αποτελεί πια σύνολο, αλλά έχει μετατραπεί σε ζούγλα. Το θέμα είναι πως ακόμα και στη ζούγκλα υπάρχουν κανόνες, ναι, ναι, κανόνες που έχουν τεθεί από τη φύση, γιατί αλλιώς και η ζούγκλα θα είχε οδηγηθεί νομοτελειακά στον αφανισμό.
Δεν με ενδιαφέρουν οι συναισθηματισμοί και οι εκρήξεις οργής και αγανάκτισης, που καταγράφηκαν στο διαδίκτυο (και υποθέτω και στα ΜΜΕ, τα οποία δεν παρακολουθώ πια). Ο θρήνος της μάνας, η διασκορπισμένη σε τέσσερις χώρες οικογένεια, η οδύσσεια της πορείας από τις βόμβες του Αφγανιστάν, μέχρι τις βόμβες της Αθήνας. Όλα αυτά είναι η βασιλική οδός, για να ξεχαστεί το θέμα γρήγορα, αφού οι επόμενες ειδήσεις θα είναι η άφιξη του Αγίου Φωτός/Αρχηγού κράτους από την Ιερουσαλήμ, το ξεκοκάλισμα του οβελία, τα τροχαία της Δευτέρας του Πάσχα και η (ακριβοπληρωμένη) πορεία της φτωχής πλην τίμιας Ελλάδας στη Γιουροβίζιον.
Aφήνω στην άκρη τον παραλληλισμό με τον Γρηγορόπουλο, στην περίπτωση του οποίου κάηκε το σύμπαν (και καλώς κάηκε). Βλέπεις ένας 15χρονος Έλληνας νεκρός από μπάτσο στα Εξάρχεια δεν είναι το ίδιο με ένα 15χρονο Αφγανό νεκρό από βόμβα στα Πατήσια ή με έναν 24χρονο νεκρό Αλβανό εργάτη -πάλι από μπάτσο- στο Βύρωνα. Λες και δεν είναι όψεις της ίδιας κοινωνίας και τα τρία. Εκτός και αν τελικά ισχύει πως αυτή η κοινωνία συνηθίζει στους νεκρούς από σφαίρες αστυνομικών ή βόμβες, πράγμα μάλλον πιθανό και ενδεχομένως αναμενόμενο.
Μάλλον είναι ακόμα πιο εξοργιστικές οι παραμυθίες του Υπουργού για “καθεστώς επικουρικής προστασίας στην οικογένεια-”κηδεία δημοσία δαπάνη αι όπως αρμόζει στον πολιτισμό και τη θρησκεία του νεκρού παιδιού” (σε ποιο Τζαμί και σε ποιο νεκροταφείο, αλήθεια; Κωνσταντινουπόλεως; Σουφλίου;) – ταξιδιωτικά έγγραφα” και λοιπές παρηγοριές. Τόση άλλωστε είναι η διαφορά του σοσιαληστικού ΠαΣοΚ από την δεξιά ΝΔ: η τελευταία απλά δεν θα είχε κάνει τίποτα. Όμως, ακριβώς αυτά τα γιατροσόφια του Υπουργού δηλώνουν πως δεν αντιμετωπίζεται το υπαρκτό πρόβλημα της άθλιας και ταπεινωτικής διαβίωσης των μεταναστών, πως δεν εφαρμόζεται ένα ολοκληρωμένο και σαφές σχέδιο θεραπείας του μεταναστευτικού, πως δεν δίνεται καμία απάντηση στον εκκολαπτόμενο φασισμό. Στο κάτω κάτω, η κοινωνία ολόκληρη επωφελείται από αυτή τη μεσοβέζικη και μεσαιωνική κατάσταση: ναι, ναι, ολόκληρη η κοινωνία, δλδ κι εσύ που δίνεις ψίχουλα στην αλβανίδα παραδουλεύτρα, τη φιλιπινέζα νταντά, τον πακιναστανό εργάτη, γιατί δεν έχουν χαρτιά και άρα δεν μπορούν να διεκδικήσουν τίποτα. Και, φυσικά το κράτος και οι πολιτικοί που προτιμούν οι ψηφοφόροι να στρέφονται εναντίον των μεταναστών, από το να στραφούν εναντίον των ιδίων. Παράλληλα, η “ευγενική πράξη” του πασοκοΥπουργού αποτελεί την επιβεβαίωση ότι “πρόκειται για ένα ακόμα μεμονωμένο περιστατικό”, το οποίο αντιμετωπίζουμε ατομικά και κατά μόνας -ελπίζοντας (;) πως δεν θα επαναληφθεί.
Μόνο που θα επαναληφθεί με τον ένα ή τον άλλο τρόπο. Για τον πολύ απλό λόγο πως κάποιους συμφέρει η πολυδιάσπαση της κοινωνίας, ο ατομισμός και η συλλογική αποκτήνωση. Είναι πολύ βολικό για κείνους που θέλουν να μας πείσουν πως το έλλειμα και ο κίνδυνος πτώχευσης είναι συλλογική μας υπόθεση, ζήτημα της “Ελλάδας μας”, να παρακολουθεί ο κόσμος ένα έκτακτο δελτίο που ανακοινώνει την δολοφονία ενός ανήλικου μετανάστη, σαν “μικρή διακοπή από τη ροή του κανονικού προγράμματος”. Και να σκέφτεται ο ανυποψίαστος μικρομεσαίος πως ήταν άτυχος ο μικρός Χαμιντουλάν, πως είναι τραγική η κατάσταση στο Αφγανιστάν (όπου à propos υπηρετούν και έλληνες φαντάροι -αχ ναι, τι νόμιζες, τυχαίο είναι;), πως όλα είναι του θεού (κι η παντρειά της τύχης) ή, ακόμα χειρότερα, πως μπορεί και να πληρώνει αμαρτίες. Με αυτό τον τρόπο, και ο ανυποψίαστος μικρομεσαίος πείθεται ακόμα περισσότερο πως είναι “πάλι καλά” μες την επιβίωσή του, πως αυτός θα τη βολέψει μωρέ, αυτός δεν χρειάζεται να ψάχνει για φαγητό στα σκουπίδια (ακόμα). Θα συνεχίσει να μαζεύει αποδείξεις, προσπαθώντας να σώσει την Ελλάδα και το τομάρι του, υποθηκεύοντας ταυτόχρονα το μέλλον. Αλλά κανείς δεν απολαμβάνει την ζωή που αξίζει σε όλους.
Ιδέες για σενάρια (από tovytio.wordpress.com)
Ο σεναριογράφος, γεμάτος φαντασία και ευαισθησία, που θα επιχειρούσε να δείξει σε μια ταινία μικρού μήκους τον πάτο προς τον οποίο κινούμαστε με μεγάλες ταχύτητες, ηττήθηκε απ’ την ιλιγγιώδη πραγματικότητα. Οι συμβολισμοί ξεπερνούν τα όρια. Παιδί 15 χρονών, μετανάστης χωρίς χαρτιά, ψάχνει νύχτα στα σκουπίδια για φαγητό ή ότι άλλο, σκοτώνεται από βόμβα που σκάει στα χέρια του, βόμβα που πιθανότατα τοποθετήθηκε από κάποια ομάδα που αυτοπροσδιορίζεται ως επαναστατική οργάνωση. Ακόμη υπήρξε ασυνεννοησία σχετικά με ένα τηλεφώνημα σε τηλεοπτικό κανάλι (γιατί οι βόμβες, το μακελειό και οι υποψηφιότητες ανακοινώνονται πλέον στα κανάλια). Τέλος κάποιοι υπαινίσσονται ότι υπεύθυνη μπορεί να είναι κάποια ακροδεξιά οργάνωση. Η λέξη που έρχεται στο μυαλό είναι συνέπεια. Το παιδί σκοτώθηκε από τον πιο συνεπή σύντροφο που γνώρισε στην ζωή του. Με βόμβες συνομίλησε στην πατρίδα του, με θάλασσες και λαθρέμπορους στην διαδρομή, με μπάτσους, σκουπίδια και αδιάφορους στον προσωρινό προορισμό του. Ήταν ταγμένο στη βία, όπως και πολλοί ακόμη που μοιράζονται την ίδια τύχη, τύχη που τους έχει επιφυλάξει μια συγκεκριμένη κοινωνία. Εμείς κι ο υπόλοιπος αναπτυγμένος κόσμος. Κατά κάποιο τρόπο λοιπόν και σε αντίθεση με το Γρηγορόπουλο, του οποίου η δολοφονία υπήρξε μια παρέκκλιση, ένας εντελώς έξω απ’ τα αναμενόμενα σκοτωμός, η ζωή του συγκεκριμένου παιδιού έμοιαζε να περιμένει, με κάποια περιέργεια, τον τρόπο που θα τελείωνε.
***
Αυτό που ο σεναριογράφος επιλέγει όμως ως λύση του δράματος είναι εντελώς εξοργιστικό και ως ένα σημείο καθηλωτικό. Αν όντως είναι κάποια επαναστατική οργάνωση, τότε μπορούμε να αρχίσουμε να αντιλαμβανόμαστε ότι σε αυτό το έργο κάθαρση δεν υπάρχει, δεν προβλέπεται. Η ιδεολογία είχε ήδη φανεί έτσι κι αλλιώς από το περιστατικό της Αγ. Παρασκευή, όσο και απ’ την επιλογή του εχθρού. Μαζί μας ή εναντίον μας, αστός ή επαναστάτης. Επαναστάτης που επιθυμεί όχι να ανατρέψει την εξουσία, αλλά να αντικαταστήσει τον εξουσιαστή. Τακτική που δεν ανατρέπει τους τρόπους του συστήματος αλλά αγκαλιάζει όλες ανεξαιρέτως τις πρακτικές του. Φρασεολογία και λογική που βαδίζει στον ίδιο δρόμο με αυτόν που υποτίθεται ότι εχθρεύεται. Εμπρός λοιπόν ας σκορπίσουμε τον τρόμο. Ας καθηλώσουμε τους πάντες, αφού έτσι κι αλλιώς η επανάσταση θα γίνει για μερικούς θαρραλέους και πρωτοπόρους. Προσοχή όχι από, για. Ο υπόλοιπος κόσμος είναι αυτή η αποκρουστική μάζα του ρουσφετιού και της καβάντζας. Του ΠΑΣΟΚ και της ΝΔ. Ο υπόλοιπος κόσμος ας πέσει κάτω απ’ τα πυρά, δικά μας ή του εχθρού. Ποιος σας είπε ότι θέλουμε να αλλάξουμε τον κόσμο επειδή θέλουμε κοινωνική δικαιοσύνη, ελευθερία, αλληλεγγύη για όλους; Ξέρουμε τί δεν θέλουμε. Και ξέρουμε ότι ο σκοπός αγιάζει τα μέσα.
***
Οι τέτοιοι επαναστάτες όμως, πετυχαίνουν κάτι πολύ περισσότερο απ’ το να μας τρομοκρατήσουν. Μας καθηλώνουν. Δίνουν ξανά το λόγο στους επαγγελματίες πολιτικούς, κάνοντας την καλύτερη δυνατή πάσα ώστε να ακούσουμε ωκεανούς ηθικολογίας και μια ατέλειωτη γλίτσα δημοκρατικής αοριστολογίας. Ύστερα αποκαθηλώνουν τις λέξεις. Επανάσταση σημαίνει τρομοκρατία, ιδεολογία σημαίνει βία, δικαιοσύνη σημαίνει οφθαλμός αντί οφθαλμού. Ξέραμε ότι αυτά τα πίστευε η πλειοψηφία των βουλευτών. Δεν ξέραμε ότι είχαν πείσει και τους πολίτες αυτής της χώρας.
***
Ακούω συνεχώς ότι χρειαζόμαστε καλύτερη αστυνομία ή σχέδιο ή ότι στην συγκεκριμένη περίπτωση δεν ερεύνησε σωστά η ελ.ας κλπ. Η έκρηξη μιας βόμβας είναι ένα καθαρά κοινωνικό ζήτημα. Ο έλεγχος είναι αδύνατος και ούτως ή άλλως απρόσφορος.
***
Άλλη μια στιγμή αγανάκτησης έρχεται ας πούμε όταν βλέπεις πρώτη φορά «το όνομα του πατρός». Όταν η ταινία μεταφέρεται στην πραγματικότητα με τον τίτλο «μάριος ζ.» ή «ζαρντινιέρα» (ή ας το πούμε με τον πιο τραγικό τίτλο «Αμάρυνθος») το έδαφος δεν μπορεί παρά να παρουσιάζει ρωγμές τέτοιες που θα προκαλούσε ένας σεισμός 7 ρίχτερ. Μπορείς να λες, ότι θα σταθούμε αλληλέγγυοι, ότι θα πάρουμε καλό δικηγόρο, ότι θα κάνουμε καμπάνια στα μέσα, ότι θα παλέψουμε να βελτιώσουμε το σύστημα απονομής δικαιοσύνης. Το ζήτημα όμως παραμένει ότι οι ενέργειες αυτές είναι μια βία ανεξέλεγκτη και ζωντανή. Μπορείς να λες ότι θα καταθέσουμε νομοσχέδια, ότι θα εκδημοκρατίσουμε την αστυνομία ή το δικαστικό σώμα, αλλά κατά βάθος το ξέρεις. Στην δημοκρατία που ζούμε αυτές οι βιαιότητες είναι αποδεκτές από τους από πάνω και ως ένα σημείο και από τους από κάτω. Συμβαίνουν κάθε μέρα και είτε το θέλουμε είτε όχι, κανείς δεν μπορεί να πείσει για το αντίθετο κάποιον που θα πει: «το σύστημα δεν αποτυγχάνει, δεν κάνει λάθος σ’ αυτές τις περιπτώσεις. Απλά λειτουργεί». Δεν αναφέρομαι καν στη νομιμοποιημένη βία που ασκεί η πολιτεία στους μετανάστες. Σε ονομάζω παράνομο και λαθραίο, σε βάζω σε μια βάρκα, σε τρομοκρατώ, σε χτυπάω, σε γκετοποιώ, σε συζητάω στα πάνελ και τη βουλή. Φυσικά και δεν κατήργησα ποτέ τη δουλεία, απλά χρειαζόμασταν μαύρους ηθοποιούς στο Χόλυγουντ. Η βία είναι παροιμιώδης και μόνο ένα ελάχιστο κομμάτι της αποτελείται από αυτό που κάποιοι ονομάζουν επαναστατική βία.
***
Για να τελειώνουμε. Όποιος επιλέγει να παίξει με το αίμα και τις ζωές σήμερα κινδυνεύει να έχει τις ίδιες αφετηρίες με την κρατούσα ιδεολογία που κυριαρχεί στις συνόδους κορυφής και τα οικονομικά fora. Καταλαβαίνει από ισχύ και επικράτηση, όχι από ζωή. Και οι δύο επιδεικνύουν μια ελαφρότητα στον τρόπο που αντιμετωπίζουν την ανθρώπινη ζωή. Και οι δύο είναι αγαπημένα παιδάκια του ίδιου πατερούλη και του ίδιου Νόμου. Παρόλα αυτά όποιος επιμένει να ακούει όσους μιλάνε απ’ τα έδρανα της βουλής, κάνει ένα εξίσου χοντρό λάθος. Οι ληστείες, οι βόμβες και οι σπασμένες βιτρίνες ας βαραίνουν όσους χαμογελούν κάνοντας δηλώσεις σε σοβαρούς και ψύχραιμους δημοσιογράφους.
Είναι 3:20 τα ξημερώματα όταν ξεκινάω να γράφω αυτό το κείμενο. Θα έπρεπε να κοιμάμαι από ώρα. Όχι πως έχω κάποιον λόγο να πέσω νωρίς για ύπνο – άνεργος είμαι, και αυτό σημαίνει ότι μπορώ να ξυπνάω και να κοιμάμαι όποτε γουστάρω. Επίσης, σημαίνει ότι δεν μπορώ να ζήσω τον εαυτό μου και πρέπει να εξαρτώμαι από άλλους για την επιβίωσή μου. Αλλά για την ώρα ας το προσπεράσουμε αυτό.Λίγες ώρες νωρίτερα, μια απίστευτη τραγωδία εκτυλίχθηκε στα Πατήσια. Ναι, στα Πατήσια, στην Αθήνα, στη γειτονιά μας. Όχι στο Ιράκ ή στο Νταρφούρ. Εδώ, στα μέρη μας. Ένα 15χρονο αγόρι από το Αφγανιστάν σκοτώθηκε, ενώ η 10χρονη αδελφή του και η μητέρα του τραυματίστηκαν από έκρηξη βόμβας. Σύμφωνα με το επικρατέστερο (αυτή την ώρα) σενάριο, η οικογένεια αναζητούσε τροφή στους κάδους σκουπιδιών της περιοχής, όπως έκανε συχνά τα βράδια, και ανακάλυψε τυχαία μια βαλίτσα, η οποία περιείχε έναν εκρηκτικό μηχανισμό. Ποιος έβαλέ τη βόμβα, πού την έβαλε, ποια ήταν τα κίνητρά του, πώς έσκασε η βόμβα, είναι ερωτήματα που δεν μπορούν να απαντηθούν ακόμα.Υπάρχουν, όμως, και κάποια άλλα ερωτήματα που πρέπει να θέσουμε. Ερωτήματα που είναι πιο επίκαιρα από ποτέ, και αναζητούν μάταια απαντήσεις.Το πρώτο είναι: Πότε γίναμε τόσο απάνθρωποι; Άκουσα έναν κάτοικο της περιοχής, ο οποίος ερωτήθηκε αν ήξερε τη συγκεκριμένη οικογένεια και τις συχνές επισκέψεις της στους κάδους της γειτονιάς. Η απάντησή του ήταν τόσο ειλικρινής, που προκαλεί ρίγος: “Εδώ αποφεύγουμε να βλέπουμε ο ένας τον άλλον, είναι επικίνδυνα τα πράγματα…”. Αποφεύγουμε να βλέπουμε ο ένας τον άλλο. Αποφεύγουμε όχι απλά να ανοίξουμε κουβέντα μαζί του, να τον ρωτήσουμε πώς τα περνάει, τι τον απασχολεί, ποια είναι τα προβλήματά του. Ή έστω να του πούμε μια καλημέρα. Αποφεύγουμε ακόμα και να τον κοιτάξουμε. Βυθισμένοι στον ασήμαντο μικρόκοσμό μας, αδιαφορούμε για τον “άλλο”. Από φόβο, λέει. Και ποιος τον δημιουργεί τον φόβο, αν όχι εμείς οι ίδιοι; Και ποιος προσπαθεί (και με ποιον τρόπο) να νικήσει τον φόβο του; Και ποιος είναι τελικά αυτός ο “άλλος”; Και πόσοι “άλλοι” υπάρχουν, και πόσοι διαφορετικοί τρόποι αντιμετώπισης των “άλλων”;Φυσικά, αυτά τα πράγματα δεν είναι καινούργια. Κι εγώ μεγάλωσα μαθαίνοντας ότι η ζωή στην πόλη ήταν απρόσωπη, ότι κάποιοι από εμάς δεν ξέρουν καν ποιος είναι ο γείτονάς τους, ότι τελικά σε μια μεγαλούπολη ο καθένας κοιτάζει την πάρτη του και δεν ασχολείται με το περιβάλλον το οποίο διαμορφώνει, αλλά και διαμορφώνεται από αυτό. Όμως τι πρέπει να γίνει για να καταλάβουμε πόσο απάνθρωπο είναι αυτό; Να φοβόμαστε ο ένας τον άλλο, είτε επειδή ο “άλλος” έχει διαφορετικό χρώμα, είτε επειδή μιλάει άλλη γλώσσα, είτε επειδή βγάζει περισσότερα ή λιγότερα λεφτά από μας, είτε για οποιονδήποτε ηλίθιο λόγο επινοήσουμε; Τι είναι αυτό που μας ώθησε τόσο μακριά από την ανθρώπινη φύση μας, που μας μετέτρεψε από κοινωνικά όντα σε μοντέρνους ερημίτες, που το μόνο που θέλουν είναι να απομονωθούν από αυτούς που τους περιτριγυρίζουν;Πάμε σε μία άλλη κατηγορία ερωτήσεων, που όμως ίσως έχει κάποιες κοινές απαντήσεις με την προηγούμενη: Γιατί τέτοια αδιαφορία από τα ΜΜΕ; Σε μια στιγμή που εκτυλισσόταν ένα πρωτοφανές δράμα, κανένα από τα ελληνικά κανάλια δεν άλλαξε τη ροή του προγράμματος του, δεν έδωσε σε αυτήν την είδηση κάτι παραπάνω από ένα σύντομο έκτακτο δελτίο, πριν επιστρέψουν στα κλασικά σκουπίδια που μας ταΐζουν με το κιλό εδώ και χρόνια. Εξαίρεση ο ΣΚΑΪ, και μπράβο του. Αν δεν υπήρχε ο ΣΚΑΪ, μπορεί ακόμα και τώρα να μην είχα μάθει τιποτα για τον θάνατο του 15χρονου.Εϊναι, άραγε, το Dancing with the stars πιο σημαντικό από το θάνατο ενός 15χρονου παιδιού; Είναι, μήπως, οι εξελίξεις στην “Παταγονία” πιο ενδιαφέρον θέμα από την έκρηξη μιας βόμβας με νεκρό και τραυματίες στο κέντρο της Αθήνας; Ή να έχει η στρατευμένη “ενημέρωση” της ξεπεσμένης Αθλητικής Κυριακής προτεραιότητα απέναντι στην άμεση ενημέρωση για ένα γεγονός που συνέβαινε εκείνη ακριβώς την ώρα;Προσωπικά, έμαθα για την έκρηξη μέσω του Twitter. Το πρώτο έκτακτο δελτίο ήρθε 10 λεπτά αργότερα. Και κράτησε ένα λεπτό, ίσα-ίσα για να δείξει το κανάλι ότι την έβγαλε την υποχρέωση, ας επιστρέψουμε τώρα στα πιο σημαντικά. Αυτό είναι “ενημέρωση”; Είναι “κοινωνική στάση”; Είναι “προτεραιότητα”;Και, για να κάνουμε και τη σύνδεση με τα πρώτα ερωτήματα, μήπως ο φόβος που έχουμε για τον “άλλο” καλλιεργείται αποκλειστικά και μόνο από τα ΜΜΕ; Μήπως τα ΜΜΕ έχουν “ξεχάσει” ότι σκοπός τους είναι η απεικόνιση της πραγματικότητας, και όχι η δημιουργία μιας άλλης, φανταστικής πραγματικότητας στα κεφάλια του κοινού τους; Μήπως δείχνοντας ένα συγκεκριμένο κομμάτι της πραγματικότητας, μας οδηγούν στο συμπέρασμα ότι τα κομμάτια που αποκλείουν απλά δεν υπάρχουν;Και αν θεωρήσουμε ΜΜΕ με την ευρύτερη έννοια και τα blogs, τότε τα πράγματα είναι ακόμα χειρότερα: Γνωστό και μη εξαιρετέο blog (δε γράφω ποιο, αλλά είτε θα το έχετε ακούσει, είτε θα το μαντέψετε εύκολα) δημοσίευσε, λίγες ώρες μετά το θάνατο του 15χρονου, φωτογραφία του πτώματος (!), δήθεν “για να δουν οι δολοφόνοι τι έκαναν”. Φυσικά, οι δολοφόνοι άλλη δουλειά δεν είχανε. παρά να ψάχνουν στα blogs να δουν τι κάνανε. Πρέπει να είναι κανείς πάρα πολύ αφελής για να πιστέψει μια τέτοια δικαιολογία. Μιλάμε για τη δημοσίευση μιας φρικτής φωτογραφίας, μια εντελώς ανήθικη πράξη, η οποία δείχνει το σκοτεινό πρόσωπο της blogόσφαιρας, το κομμάτι εκείνο των bloggers που θέλουν να γίνουν χαλίφηδες στη θέση του χαλίφη. Τι είναι, λοιπόν, αυτό; Είναι “δημοσιογραφία”; Είναι “ηθική”; Είναι “ρεπορτάζ”;Θα δείτε και θα ακούσετε πολλά τις επόμενες μέρες. Προσέξτε ποιους πιστεύετε και ποιους όχι. Η πληροφορία στις μέρες μας είναι πιο δυνατή από οτιδήποτε άλλο. Και μια (επίτηδες) λανθασμένη πληροφορία μπορεί να πετύχει πράγματα που δεν τα φανταζόμαστε καν.Άνθρωποι που ψάχνουν στα σκουπίδια για να φάνε…
Τηλεθεατές που ψάχνουν στα κανάλια σκουπίδια για να καταναλώσουν…
Σκουπίδια που ψάχνουν κορόιδα να τα αγοράσουν…Ως πότε τα σκουπίδια θα είναι η βασική τροφή μας;
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου