του Ηλία Καζάνη
βιολόγος, στο Πανεπιστήμιο
του Cambridge
από την ΑΥΓΗ (27/7/10)
από την ΑΥΓΗ (27/7/10)
Η αγωνία για τις πολιτικές εξελίξεις έχει φτάσει στην κορύφωσή της. Τα γεγονότα εκτυλίσονται γοργά και είναι δύσκολο να αξιολογήσει κανείς εάν είναι αποτέλεσμα προσεχτικών και μελετημένων κινήσεων ή εάν καθορίζονται από συγκυρίες. «Το κόμμα διασπάστηκε».
- Η συμπαγής ομάδα της Ανανεωτικής Πτέρυγας προσπάθησε, αλλά δεν μπόρεσε να συνεχίσει να συμβιβάζεται με τη συμπόρευση με αριστερίστικους (σαν συνώνυμο με το «ανεύθυνους» ακούγεται) σχηματισμούς.
- Ο πρόεδρος και οι περί αυτόν βρέθηκαν σε ασφυκτική πίεση, είναι σαφές πως δεν ήθελαν να ματώσουν, αλλά η πλειοψηφία των μελών δεν φάνηκε να συγκινείται.
- Οι προγενέστερες κινήσεις του πρώην προέδρου με ακρίβεια οριοθέτησαν την μία άκρη του κόμματος και αυτομάτως έθεσαν τους ανανεωτές στην άλλη άκρη και κατέστησαν σαφές το μέγεθος της αιμορραγίας εάν κοβόταν το ένα ή το άλλο άκρο.
«Το κόμμα διασπάστηκε». Το διακύβευμα τεράστιο: η ευρωπαϊκή προοπτική της χώρας, η διείσδυση της οικολογικής σκέψης και πρακτικής στην καθημερινότητα του πολίτη, η αναγκαιότητα αναγέννησης του πολιτικού και οικονομικού συστήματος της χώρας. Σε τέτοιες περιόδους και όταν όλα (τόσα πολλά) και όλοι (τόσοι πολλοί) εξαρτώνται από τις επιλογές σου δεν μπορείς να κρύβεσαι πίσω από «αναγκαίες» συλλογικότητες και συμβιβασμούς, πρέπει να είσαι καθαρός, σαφής και υπεύθυνος, το κόμμα έπρεπε να διασπαστεί, δεν γινόταν αλλιώς...
Κάτι με επανέφερε στην πραγματικότητα και θυμήθηκα το εκλογικό και δημοσκοπικό 4%. Νυν, τέως και μελλοντικοί πρόεδροι, ανανεωτές, ριζοσπάστες και κομμουνιστογενείς του Συνασπισμού, όλοι μαζί κινούνται (τυχαία ή προδιαγεγραμμένα) και στοιβάζονται σε μια γκαρσονιέρα και φυσικά γκρινιάζουν. Α! ξέχασα, κάποια στιγμή οι δημοσκοπήσεις υποσχέθηκαν 18-20%. Αυτό είναι κάτι για να σε κρατήσει στο παιχνίδι, μια ελπίδα στην πολιτική μιζέρια. Ξεχνάνε όλοι πως αυτό το 18-20% είναι που μας ξέκανε, που αποκάλυψε την πολιτική ωριμότητα και οξυδέρκεια του χώρου.
«Το κόμμα διασπάστηκε». Καλό; Κακό; Απογοητευτικό ή ενθαρρυντικό; Πάνω από όλα ειλικρινές και από μικροί μαθαίνουμε (θεωρητικά τουλάχιστον) πως η ειλικρίνεια είναι προτέρημα, είναι δύναμη. Απογοητευτικά ελικρινής εξέλιξη επομένως (ή ίσως επιτέλους). Η ανανεωτική αριστερά συνεχίζει να κινείται μόνο στη διάσταση της σκέψης, φέρνοντας μαζί της τα απωθημένα των συσσωρευμένων αποτυχιών της, των εμφανών ανεπαρκειών της και μοιράζοντας παντού αγκυλώσεις που δεν την αφήνουν να κάνει παρά μόνο μικρά-μικρά πραγματικά βήματα. Καβγαδίσαμε για την ευρωπαϊκή προοπτική της χώρας και τον προσανατολισμό του χώρου. Ποια ήταν η αφορμή και η βάση της διαφωνίας; Ποιος ήταν ο σαφώς προσδιορισμένος πολιτικός στόχος που έθεσαν οι διάφορες τάσεις και τον οποίον δεν υπηρέτησε η ηγεσία; Απουσία στόχου, μόνο η γκρίνια μένει να γεμίσει το κενό.
Η πραγματοποίηση της πρώτης πανευρωπαϊκής απεργίας. Νά ένας στόχος. Ισπανοί, Πορτογάλοι, Ιταλοί και Έλληνες απεργούν για πολύ συγγενείς λόγους, αλλά χώρια. Γιατί η Ευρωπαϊκή Ένωση δεν ενοποίησε εκτός από την οικονομική και εργοδοτική πολιτική και τα συνδικάτα, καθώς και το δικαίωμα σε συντονισμένη και ενοποιημένη απεργιακή κινητοποίηση, σε ομοιογενή απεργιακά δικαιώματα (στη Βρετανία για να απεργήσεις πρέπει να περάσεις από χίλια κύματα). Ας δουλέψει λοιπόν κάθε (πρώην) τάση προς αυτόν τον στόχο και ας έχει το γραφείο της όπου θέλει, δεν με νοιάζει.
Να εντοπιστούν θύλακες του Δημοσίου που μπορούν και πρέπει να δουλέψουν σωστά και αποδοτικά και να μπουν στην πολιτική και συνδικαλιστική προτεραιότητα. Αντί να πωλούνται δημόσιοι οργανισμοί μόνο και μόνο για να δουλέψουν πιο αποδοτικά, ας γίνουν δοκιμές αναγέννησης μέσα στο υπάρχον σύστημα. Να προσδιορισθούν οι οικονομικές και δοικητικές παράμετροι που εμποδίζουν την ομαλή λειτουργία συγκεκριμένων υπηρεσιών, να προταθούν λύσεις και να θυσιάσουν οι υπάλληλοι ό,τι κρίνουν απαραίτητο έτσι ώστε να παραμείνουν οι υπηρεσίες αυτές στην ιδιοκτησία και τον έλεγχο της χώρας. Ας δουλέψει λοιπόν κάθε (πρώην) τάση προς αυτόν τον στόχο και ας έχει το γραφείο της όπου θέλει, δεν με νοιάζει.
Αν δεν μπουν σαφείς στόχοι, αν δεν γίνουν μάχες (δημόσια και καθαρά) για την επίτευξή τους, εάν δεν προκύψουν πολλές (δημόσιες, καθαρές και επώδυνες) ήττες και μικρές αλλά ελπιδοφόρες νίκες (ποιος δεν χάρηκε όταν η κυβέρνηση μιμήθηκε -δημαγωγικά βέβαια- τον ΣΥΝ στο αίτημα για ελεύθερη πρόσβαση στις παραλίες), τότε δεν μπορείς να περιμένεις αλλαγή. Πώς θα καλέσεις τον κόσμο να σε υποστηρίξει, σε ποιους θα απευθυνθείς και τι θα ζητήσεις;
«Το κόμμα διασπάστηκε», αυτό μου θυμίζει το "διαίρει και βασίλευε". Τουλάχιστον σε αυτήν την περίπτωση δεν μπορεί κανείς να βρει εξωτερικό δάκτυλο που έσπρωξε τα γεγονότα (με εξαίρεση το θαυμάσιο δημοσκοπικό 18-20%), βέβαια το αποτέλεσμα είναι το ίδιο ανεξαρτήτως του ποιος έσπρωξε στη διαίρεση. Υπάρχει και η εκδοχή τού διαίρεσε το σύνολο για να έχεις πολλές ομάδες, άρα και πολλούς ομαδάρχες: διαίρει και βασίλευε στην ομάδα σου. Τέλος, υπάρχει και η ποιητική εκδοχή τού βασίλευε: ο ήλιος βασιλεύει, δηλαδή σιγά-σιγά σβήνει, χάνεται. Διαίρει και βασίλευε, σιγά-σιγά σβήσε και κοιμήσου.
Κάτι με επανέφερε στην πραγματικότητα και θυμήθηκα το εκλογικό και δημοσκοπικό 4%. Νυν, τέως και μελλοντικοί πρόεδροι, ανανεωτές, ριζοσπάστες και κομμουνιστογενείς του Συνασπισμού, όλοι μαζί κινούνται (τυχαία ή προδιαγεγραμμένα) και στοιβάζονται σε μια γκαρσονιέρα και φυσικά γκρινιάζουν. Α! ξέχασα, κάποια στιγμή οι δημοσκοπήσεις υποσχέθηκαν 18-20%. Αυτό είναι κάτι για να σε κρατήσει στο παιχνίδι, μια ελπίδα στην πολιτική μιζέρια. Ξεχνάνε όλοι πως αυτό το 18-20% είναι που μας ξέκανε, που αποκάλυψε την πολιτική ωριμότητα και οξυδέρκεια του χώρου.
«Το κόμμα διασπάστηκε». Καλό; Κακό; Απογοητευτικό ή ενθαρρυντικό; Πάνω από όλα ειλικρινές και από μικροί μαθαίνουμε (θεωρητικά τουλάχιστον) πως η ειλικρίνεια είναι προτέρημα, είναι δύναμη. Απογοητευτικά ελικρινής εξέλιξη επομένως (ή ίσως επιτέλους). Η ανανεωτική αριστερά συνεχίζει να κινείται μόνο στη διάσταση της σκέψης, φέρνοντας μαζί της τα απωθημένα των συσσωρευμένων αποτυχιών της, των εμφανών ανεπαρκειών της και μοιράζοντας παντού αγκυλώσεις που δεν την αφήνουν να κάνει παρά μόνο μικρά-μικρά πραγματικά βήματα. Καβγαδίσαμε για την ευρωπαϊκή προοπτική της χώρας και τον προσανατολισμό του χώρου. Ποια ήταν η αφορμή και η βάση της διαφωνίας; Ποιος ήταν ο σαφώς προσδιορισμένος πολιτικός στόχος που έθεσαν οι διάφορες τάσεις και τον οποίον δεν υπηρέτησε η ηγεσία; Απουσία στόχου, μόνο η γκρίνια μένει να γεμίσει το κενό.
Η πραγματοποίηση της πρώτης πανευρωπαϊκής απεργίας. Νά ένας στόχος. Ισπανοί, Πορτογάλοι, Ιταλοί και Έλληνες απεργούν για πολύ συγγενείς λόγους, αλλά χώρια. Γιατί η Ευρωπαϊκή Ένωση δεν ενοποίησε εκτός από την οικονομική και εργοδοτική πολιτική και τα συνδικάτα, καθώς και το δικαίωμα σε συντονισμένη και ενοποιημένη απεργιακή κινητοποίηση, σε ομοιογενή απεργιακά δικαιώματα (στη Βρετανία για να απεργήσεις πρέπει να περάσεις από χίλια κύματα). Ας δουλέψει λοιπόν κάθε (πρώην) τάση προς αυτόν τον στόχο και ας έχει το γραφείο της όπου θέλει, δεν με νοιάζει.
Να εντοπιστούν θύλακες του Δημοσίου που μπορούν και πρέπει να δουλέψουν σωστά και αποδοτικά και να μπουν στην πολιτική και συνδικαλιστική προτεραιότητα. Αντί να πωλούνται δημόσιοι οργανισμοί μόνο και μόνο για να δουλέψουν πιο αποδοτικά, ας γίνουν δοκιμές αναγέννησης μέσα στο υπάρχον σύστημα. Να προσδιορισθούν οι οικονομικές και δοικητικές παράμετροι που εμποδίζουν την ομαλή λειτουργία συγκεκριμένων υπηρεσιών, να προταθούν λύσεις και να θυσιάσουν οι υπάλληλοι ό,τι κρίνουν απαραίτητο έτσι ώστε να παραμείνουν οι υπηρεσίες αυτές στην ιδιοκτησία και τον έλεγχο της χώρας. Ας δουλέψει λοιπόν κάθε (πρώην) τάση προς αυτόν τον στόχο και ας έχει το γραφείο της όπου θέλει, δεν με νοιάζει.
Αν δεν μπουν σαφείς στόχοι, αν δεν γίνουν μάχες (δημόσια και καθαρά) για την επίτευξή τους, εάν δεν προκύψουν πολλές (δημόσιες, καθαρές και επώδυνες) ήττες και μικρές αλλά ελπιδοφόρες νίκες (ποιος δεν χάρηκε όταν η κυβέρνηση μιμήθηκε -δημαγωγικά βέβαια- τον ΣΥΝ στο αίτημα για ελεύθερη πρόσβαση στις παραλίες), τότε δεν μπορείς να περιμένεις αλλαγή. Πώς θα καλέσεις τον κόσμο να σε υποστηρίξει, σε ποιους θα απευθυνθείς και τι θα ζητήσεις;
«Το κόμμα διασπάστηκε», αυτό μου θυμίζει το "διαίρει και βασίλευε". Τουλάχιστον σε αυτήν την περίπτωση δεν μπορεί κανείς να βρει εξωτερικό δάκτυλο που έσπρωξε τα γεγονότα (με εξαίρεση το θαυμάσιο δημοσκοπικό 18-20%), βέβαια το αποτέλεσμα είναι το ίδιο ανεξαρτήτως του ποιος έσπρωξε στη διαίρεση. Υπάρχει και η εκδοχή τού διαίρεσε το σύνολο για να έχεις πολλές ομάδες, άρα και πολλούς ομαδάρχες: διαίρει και βασίλευε στην ομάδα σου. Τέλος, υπάρχει και η ποιητική εκδοχή τού βασίλευε: ο ήλιος βασιλεύει, δηλαδή σιγά-σιγά σβήνει, χάνεται. Διαίρει και βασίλευε, σιγά-σιγά σβήσε και κοιμήσου.
-η φωτογραφία είναι από το flickr
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου