 |
Μονοφωνική πολυφωνία!(από antistachef) |
Σεβαστό δικαίωμα η απεργία, αλλά τις άλλες επαγγελματικές ομάδες δεν τις σκέφτεσθε; Η παραπάνω φράση είναι μόνιμη επωδός στα χείλη των τηλεοπτικών δημοσιογράφων σε κάθε απεργιακή κινητοποίηση. Μάλιστα σε αυτή την κουβέντα, που σχεδόν κάθε μέρα βλέπουμε στις ειδήσεις των οκτώ, συμμετέχουν πάντα, συνηγορώντας υπέρ αυτής της μονόδρομης "κοινής λογικής" εκπρόσωποι επιχειρηματιών, εμπόρων ή άλλων εργοδοτικών οργανώσεων, οι οποίοι συμπληρώνουν την άποψη με το επιχείρημα ότι δεν είναι ώρα, μεσούσης της κρίσης, για διαμαρτυρίες και κινητοποιήσεις, γιατί χαμένη θα είναι η οικονομία, ο τουρισμός, η ναυτιλία, οι μεταφορές, οι καταναλωτές κ.λπ.
Η ενορχηστρωμένη αυτή επιδίωξη επιβολής της άποψης "θίγεστε, ναι, το καταλαβαίνουμε, το λέει όμως το Μνημόνιο". "Τι να κάνουμε τώρα, δουλέψτε γιατί έρχεται η καταστροφή, θα φύγουν οι τουρίστες, ταλαιπωρείται ο κόσμος και δεν κατεβαίνει να ψωνίσει", δεν είναι καινούργια. Ούτε βέβαια οι συνδικαλιστές (οι συντεχνίες, όπως απαξιωτικά καλείται όποια ομάδα διεκδικεί στα νεοφιλελεύθερα χρόνια) ανακάλυψαν τις απεργίες τα τελευταία χρόνια, ούτε οι λοιπές κοινωνικές ομάδες, εδώ και αλλαχού, νιώθουν πρωτόγνωρη δυσφορία από τις απεργίες.
Το καινούργιο στοιχείο στην κατάσταση αυτή είναι η κρίση που εξέθρεψαν οι συνταγές απορρύθμισης της οικονομίας. Τα πραγματικά αδιέξοδα είναι η απελπισία για το μέλλον που μάς επιφυλάσσουν. Η ανεργία, η φτώχεια και η προοπτική για γεράματα σε χαρτόκουτο. Και εν πάση περιπτώσει, όταν σου επιβάλλει κάποιος να ζήσεις σε μικρότερο δωμάτιο δεν τα βάζεις με τον διπλανό σου επειδή δεν έχεις χώρο!
Το Μνημόνιο, για το οποίο δεν επιχαίρουν, κατά δήλωσίν τους, επιχειρηματίες, μεγαλέμποροι, μεγαλοεργολάβοι και μεγαλοοτιδήποτε, αλλά ταυτόχρονα το κραδαίνουν μόλις κάποιος κοινωνικός φορέας διαμαρτυρηθεί, γίνεται όχημα με το οποίο οι εργοδότες μπορούν να σουλατσάρουν σε περιοχές και δρόμους δικαιωμάτων και λαϊκών κατακτήσεων που ούτε στα όνειρά τους δεν είχαν επισκεφθεί. Γι' αυτόν τον λόγο άλλωστε είναι τακτικοί συνδαιτυμόνες στα δελτία των οκτώ για να βάλουν πλάτη μαζί με τους τηλεδημοσιογράφους, οι οποίοι, αφού έριξαν (κροκοδείλια) δάκρυα για τις "τροϊκοσυνέπειες" πάνω στα γεροντάκια, στις μητέρες και στη γενιά των 500 ευρώ, έχουν απροκάλυπτα αναλάβει τον ρόλο του συνηγόρου της κυβέρνησης, του Μνημονίου και της αγοράς.
Η ενορχηστρωμένη αυτή επιδίωξη επιβολής της άποψης "θίγεστε, ναι, το καταλαβαίνουμε, το λέει όμως το Μνημόνιο". "Τι να κάνουμε τώρα, δουλέψτε γιατί έρχεται η καταστροφή, θα φύγουν οι τουρίστες, ταλαιπωρείται ο κόσμος και δεν κατεβαίνει να ψωνίσει", δεν είναι καινούργια. Ούτε βέβαια οι συνδικαλιστές (οι συντεχνίες, όπως απαξιωτικά καλείται όποια ομάδα διεκδικεί στα νεοφιλελεύθερα χρόνια) ανακάλυψαν τις απεργίες τα τελευταία χρόνια, ούτε οι λοιπές κοινωνικές ομάδες, εδώ και αλλαχού, νιώθουν πρωτόγνωρη δυσφορία από τις απεργίες.
Το καινούργιο στοιχείο στην κατάσταση αυτή είναι η κρίση που εξέθρεψαν οι συνταγές απορρύθμισης της οικονομίας. Τα πραγματικά αδιέξοδα είναι η απελπισία για το μέλλον που μάς επιφυλάσσουν. Η ανεργία, η φτώχεια και η προοπτική για γεράματα σε χαρτόκουτο. Και εν πάση περιπτώσει, όταν σου επιβάλλει κάποιος να ζήσεις σε μικρότερο δωμάτιο δεν τα βάζεις με τον διπλανό σου επειδή δεν έχεις χώρο!
Το Μνημόνιο, για το οποίο δεν επιχαίρουν, κατά δήλωσίν τους, επιχειρηματίες, μεγαλέμποροι, μεγαλοεργολάβοι και μεγαλοοτιδήποτε, αλλά ταυτόχρονα το κραδαίνουν μόλις κάποιος κοινωνικός φορέας διαμαρτυρηθεί, γίνεται όχημα με το οποίο οι εργοδότες μπορούν να σουλατσάρουν σε περιοχές και δρόμους δικαιωμάτων και λαϊκών κατακτήσεων που ούτε στα όνειρά τους δεν είχαν επισκεφθεί. Γι' αυτόν τον λόγο άλλωστε είναι τακτικοί συνδαιτυμόνες στα δελτία των οκτώ για να βάλουν πλάτη μαζί με τους τηλεδημοσιογράφους, οι οποίοι, αφού έριξαν (κροκοδείλια) δάκρυα για τις "τροϊκοσυνέπειες" πάνω στα γεροντάκια, στις μητέρες και στη γενιά των 500 ευρώ, έχουν απροκάλυπτα αναλάβει τον ρόλο του συνηγόρου της κυβέρνησης, του Μνημονίου και της αγοράς.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου