Ντόλτσε… «βήτα»

Φωτογραφία του Michael Dweck (πηγή)

του Κίμωνα Φραγκάκη

από το Status

«Και τώρα τι θα κάνετε εσείς οι κουφάλες του λάιφσταϊλ που ευαγγελίζεστε το bling;», με ρώτησε προχθές ένας τύπος. «Με τη χώρα σε χρεοκοπία δεν έχετε πια κανένα επιχείρημα για να μας ωθείτε στην καταναλωτική επίδειξη».

«Ευτυχώς…», του απάντησα με απροσποίητη ανακούφιση.  Η νεοπλουτίστικη «βλαχιά» που κυριάρχησε τα τελευταία χρόνια μού προκαλούσε απελπισία. Όλα έπρεπε να είναι πολυτελή! Βασιλικά! Και χρυσαφένια… Τα «palace» μαγαζιά, οι «royal» υπηρεσίες, τα «golden» προϊόντα απειλούσαν να εξαφανίσουν κάθε τι αυθεντικά στυλάτο, λιτά ελληνικό, ακόμα και στα νησιά. Ξενοδοχείο «Κουφονήσι Imperial», ας πούμε. Πόσο μπανάλ αμετροέπεια! Η χώρα μας, τόπος με ιστορία και προσωπικότητα, είχε αποφασίσει να μιμηθεί το πιο τεχνητό και τζούφιο μέρος στον πλανήτη, το Ντουμπάι.

Όλη αυτή η φάση, η χρυσοποίκιλτη, δεν ήταν ντόλτσε βίτα. Περισσότερο σε ντόλτσε… «βήτα» έφερνε προς το τέλος. Κάτι σαν την κυβέρνηση Καραμανλή. Είναι περίεργο πώς η σπατάλη σε κάνει καμιά φορά να νιώθεις φτηνός. Όσο κι αν ακούγεται αντιφατικό, τώρα, μέσα στην κρίση, μπορούμε να διεκδικήσουμε περισσότερες στιγμές αυθεντικά γλυκιάς ζωής. Τώρα, το καλοκαίρι, που όλα είναι πιο απλά.

Η «γλυκιά ζωή» δεν έχει σχέση με την επίδειξη. Έχει σχέση με τη φαντασία, το χιούμορ, την ευαισθησία. Είναι θέμα γούστου – και το γούστο είναι σημαντικότερο από το χρήμα, πώς να το κάνουμε; Είναι της μόδας –και σωστό– να βάζουμε την ηθική κρίση πάνω από την οικονομική. Να μην ξεχνάμε όμως και την κρίση αισθητικής. Είναι εκκωφαντική και διαβρώνει τόσο τα ήθη (ευτελίζει τα πάντα) όσο και την οικονομία (τι τουρισμός αναλογεί σε μια trash χώρα;).

Η αισθητική είναι σημαντικότερη από την αγοραστική δύναμη. Γι’ αυτό και η κρίση αισθητικής δίνει την ευκαιρία να ξεχωρίσουν αυτοί που διαθέτουν γούστο. 

• Ισχύει για τους σεφ που μαγειρεύουν ευρηματικά, με ταπεινά πολλές φορές, αλλά πάντα φρέσκα, ντόπια υλικά, αντίθετα με εκείνους που κομπάζουν πως «δημιουργούν» με πανάκριβες, κατεψυγμένες πρώτες ύλες. 

• Ισχύει για τα μαγαζιά που απέκτησαν τη μορφή –και της ρυτίδες– τους από το ατέρμονο πηγαινέλα των πελατών. Που διαθέτουν χαρακτήρα διότι διακοσμήθηκαν τόσο απ’ το προσωπικό μεράκι του ιδιοκτήτη, όσο και από το τυχαίο γεγονός. Όχι απαραίτητα από κάποιον ντεκορατέρ με παραισθήσεις μεγαλείου. 

• Ισχύει, βέβαια, για το ντύσιμο. Τα περιοδικά έχουν προσφέρει κατά καιρούς πολλούς πομφολυγώδεις ορισμούς για το στυλ. Στην πραγματικότητα, στυλ είναι να ξέρεις ποιος είσαι. Είτε γεννηθείς γεμάτος αυτοπεποίθηση, είτε φας χρόνια στους ψυχαναλυτές για να μπορέσεις να κοιταχτείς στον καθρέφτη, στυλ είναι να ξέρεις ποιος είσαι και να μη νοιάζεσαι τι πιστεύουν οι γύρω σου για σένα. Όλα τα άλλα είναι για να πουλάμε εμείς τεύχη. Να γιατί στυλάτος και γεννιέσαι και γίνεσαι, αλλά δεν επιβάλλεσαι με το χρήμα και τις φίρμες.

(...)

Η άγαρμπη, ελέω 2004, τάση αναβίωσης της ελληνικότητας με σύγχρονα υλικά εγκαταλείφθηκε απότομα μετά τους αγώνες. Δεν προλάβαμε να αποφασίσουμε τι θέλουμε ούτε από τα ολυμπιακά ακίνητα που ρημάζουν ούτε από τους εαυτούς μας. Συνεχίσαμε να καταναλώνουμε άκριτα και κακόγουστα, εις βάρος του περιβάλλοντος και της ταυτότητάς μας. Τώρα αρχίζουμε να καταλαβαίνουμε ότι κανένας πλούτος, χρήμα δανεικό ή αναπτυξιακό μέρισμα δεν πρόκειται να δώσει την απάντηση στο ποιοι είμαστε.

Το καλοκαίρι της κρίσης είναι μια πρώτης τάξης ευκαιρία να έρθουμε πιο κοντά στον τόπο μας. Να νιώσουμε το θρόισμα της φύσης που ψιθυρίζει απαντήσεις στα υπαρξιακά μας ερωτήματα. Να συντονιστούμε ξανά με τα στοιχεία που συνθέτουν την ιδιοπροσωπία μας και μας δίνουν το αυθεντικό μας στυλ. Απαλλαγμένοι από τα βαρίδια και τα «πρέπει» της υπερκαταναλωτικής ντόλτσε «βήτα». Σαν να βουτάμε στη θάλασσα γυμνοί.

.-.-.-.-.-.-.-.-.-.-.-.-.

Το κείμενο είναι από το Status!

Το έβαλα όπως πάντα στην αρχή, το ξαναλέω και τώρα για να το πιστέψω...