 |
Barbara Morgan, Protest, 1940 (πηγή) |
από ΑΥΓΗ
Ο Ανδρέας Λοβέρδος βρήκε εκτός ιστορικού χρόνου τις απειροελάχιστες αυξήσεις στις οποίες κατάληξε η διαιτησία για κάποιους κλάδους εργαζομένων του ιδιωτικού τομέα. Όταν λέμε πάγωμα, εννοούμε πάγωμα! Δεν βρήκε όμως καθόλου εκτός ιστορικού χρόνου τη νεκρανάσταση, μετά από 25 χρόνια, πράξης νομοθετικού περιεχομένου του 1985, με την οποία ο Ανδρέας Παπανδρέου πάγωσε τους μισθούς για τη διετία 1985-1987.
Μικρή σημασία έχουν στη συγκεκριμένη περίπτωση τα περί τραγωδίας ή φάρσας. Το βέβαιο είναι ότι η πόρνη η ιστορία έχει το συνήθειο να επαναλαμβάνεται, όταν πρόκειται για την επιβολή της βαρβαρότητας. Η καταστολή γίνεται τότε αναγκαία και οι κυβερνήσεις φτάνουν να ξεχνούν ακόμα και ό,τι έχουν με πολύ κόπο φιλοτεχνήσει (το πολύτιμο δημοκρατικό τους πρόσωπο ή προσωπείο κατ’ άλλους), για να περάσουν ό,τι έχουν ταχθεί να περάσουν.
Μα παραβιάζουν ακόμα και τους νόμους; Φυσικά. Ακόμα και το σύνταγμα; Φυσικότερα. Παραβιάζουν ακόμα και τον κοινό νου, θα λέγαμε, αφού ο κοινός νους δεν μπορεί να δεχτεί ότι το σύνταγμα κατοχυρώνει ορισμένα στοιχειώδη δικαιώματα, αλλά κατοχυρώνει και την παραβίασή τους. Το δέχονται όμως μια χαρά και το διακηρύσσουν ανεπίληπτοι συνταγματολόγοι - παρεμπιπτόντως και υπουργοί. Και τα δικά σας, δικά μας και τα δικά μας, δικά μας, όπως το διατυπώνει ο λαϊκός σαρκασμός.
Θα περάσουν λοιπόν πιθανότατα και τον νέο τους Φρανκεστάιν. Ο οποίος θα επαναφέρει στον σημερινό ιστορικό χρόνο όσους ο Ανδρέας Λοβέρδος χαρακτηρίζει καθόλου έξυπνους αλλά ιδιαιτέρως πονηρούς. Υπάρχει όμως μια θεμελιώδης διαφορά ανάμεσα στο σύνταγμα και στον ιστορικό χρόνο. Το Σύνταγμα δεν μπορεί να υπερασπιστεί τον εαυτό του και περιμένει από τους πολίτες -τους συνταγματολόγους πρωτίστως- να το κάνουν. Ο ιστορικός χρόνος όμως μπορεί.
Και όχι μόνο μπορεί. Έχει και το χούι να εκδικείται όσους προσπαθούν να τον φυλακίσουν σε Μνημόνια και κατασταλτικές πράξεις. Απελευθερώνεται όταν έρθει η ώρα του, ακόμα κι όταν όλα μοιάζουν παγωμένα, και τότε γράψε αλίμονο σε όποιον βρεθεί μπροστά του. Να υπενθυμίσουμε στον επί του ιστορικού χρόνου υπουργό τους σεισμούς από την Πράξη που θέλει να αντιγράψει; Ή να του υπενθυμίσουμε, μέρα που είναι σήμερα, τι έγινε με κείνους που φυλάκισαν τον ιστορικό χρόνο με τεθωρακισμένα; Γιατί η ιστορία επαναλαμβάνεται βέβαια και έτσι, αλλά επαναλαμβάνεται και αλλιώς…
Ο Ανδρέας Λοβέρδος βρήκε εκτός ιστορικού χρόνου τις απειροελάχιστες αυξήσεις στις οποίες κατάληξε η διαιτησία για κάποιους κλάδους εργαζομένων του ιδιωτικού τομέα. Όταν λέμε πάγωμα, εννοούμε πάγωμα! Δεν βρήκε όμως καθόλου εκτός ιστορικού χρόνου τη νεκρανάσταση, μετά από 25 χρόνια, πράξης νομοθετικού περιεχομένου του 1985, με την οποία ο Ανδρέας Παπανδρέου πάγωσε τους μισθούς για τη διετία 1985-1987.
Μικρή σημασία έχουν στη συγκεκριμένη περίπτωση τα περί τραγωδίας ή φάρσας. Το βέβαιο είναι ότι η πόρνη η ιστορία έχει το συνήθειο να επαναλαμβάνεται, όταν πρόκειται για την επιβολή της βαρβαρότητας. Η καταστολή γίνεται τότε αναγκαία και οι κυβερνήσεις φτάνουν να ξεχνούν ακόμα και ό,τι έχουν με πολύ κόπο φιλοτεχνήσει (το πολύτιμο δημοκρατικό τους πρόσωπο ή προσωπείο κατ’ άλλους), για να περάσουν ό,τι έχουν ταχθεί να περάσουν.
Μα παραβιάζουν ακόμα και τους νόμους; Φυσικά. Ακόμα και το σύνταγμα; Φυσικότερα. Παραβιάζουν ακόμα και τον κοινό νου, θα λέγαμε, αφού ο κοινός νους δεν μπορεί να δεχτεί ότι το σύνταγμα κατοχυρώνει ορισμένα στοιχειώδη δικαιώματα, αλλά κατοχυρώνει και την παραβίασή τους. Το δέχονται όμως μια χαρά και το διακηρύσσουν ανεπίληπτοι συνταγματολόγοι - παρεμπιπτόντως και υπουργοί. Και τα δικά σας, δικά μας και τα δικά μας, δικά μας, όπως το διατυπώνει ο λαϊκός σαρκασμός.
Θα περάσουν λοιπόν πιθανότατα και τον νέο τους Φρανκεστάιν. Ο οποίος θα επαναφέρει στον σημερινό ιστορικό χρόνο όσους ο Ανδρέας Λοβέρδος χαρακτηρίζει καθόλου έξυπνους αλλά ιδιαιτέρως πονηρούς. Υπάρχει όμως μια θεμελιώδης διαφορά ανάμεσα στο σύνταγμα και στον ιστορικό χρόνο. Το Σύνταγμα δεν μπορεί να υπερασπιστεί τον εαυτό του και περιμένει από τους πολίτες -τους συνταγματολόγους πρωτίστως- να το κάνουν. Ο ιστορικός χρόνος όμως μπορεί.
Και όχι μόνο μπορεί. Έχει και το χούι να εκδικείται όσους προσπαθούν να τον φυλακίσουν σε Μνημόνια και κατασταλτικές πράξεις. Απελευθερώνεται όταν έρθει η ώρα του, ακόμα κι όταν όλα μοιάζουν παγωμένα, και τότε γράψε αλίμονο σε όποιον βρεθεί μπροστά του. Να υπενθυμίσουμε στον επί του ιστορικού χρόνου υπουργό τους σεισμούς από την Πράξη που θέλει να αντιγράψει; Ή να του υπενθυμίσουμε, μέρα που είναι σήμερα, τι έγινε με κείνους που φυλάκισαν τον ιστορικό χρόνο με τεθωρακισμένα; Γιατί η ιστορία επαναλαμβάνεται βέβαια και έτσι, αλλά επαναλαμβάνεται και αλλιώς…
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου