Απλά μια υπόθεση: αν ο Άρης Βελουχιώτης...

"Οι πρωτοκαπεταναίοι στα Γιάννινα"
(Κώστας Μπαλάφας, "Το αντάρτικο στην Ήπειρο")

του Γιώργου Ανδρέου

από ως3

Απλά μια υπόθεση... Αν ο Βελουχιώτης φυλάκιζε όλη την ομάδα Σιάντου (και ακολουθούσε ένα μοντέλο Τίτο, «σπάζοντας» τα με το Στάλιν, τις μοιρασιές στη Γιάλτα κλπ), δεν υπέγραφε Καζέρτα, Λίβανο, δεν άφηνε τους Άγγλους να αποβιβαστούν στην Αττική, δεν υπέγραφε (φυσικά) ούτε τη Βάρκιζα κι η Ελλάδα εξελισσόταν σε λαϊκή δημοκρατία γιουγκοσλαβικού τύπου:

• Δεν θα συνέβαιναν τα Δεκεμβριανά, ούτε ο Εμφύλιος.

• Θα τιμωρούνταν οι συνεργάτες των Γερμανών (και δεν θα κυριαρχούσαν οι Γερμανοτσολιάδες, οι Χίτες κι οι Λαδοβούλγαροι ιδεολογικά και οικονομικά, όπως δυστυχώς συνέβη στο μετεμφυλιακό κράτος των διώξεων και της Μακρονήσου).

• Δεν θα επέστρεφε η βασιλεία.

• Δεν θα συνέβαινε η φρίκη της Χούντας κι η Κυπριακή τραγωδία.

• Δεν θα χτιζόταν (γκρεμιζόταν δηλαδή) η Ελλάδα με το άθλιο σύστημα αντιπαροχής.  Θα επιβίωνε η νεοκλασική Αθήνα, η πολυσυλλεκτική παλιά Θεσσαλονίκη, όλες οι εξαιρετικά ενδιαφέρουσες πόλεις (πχ.  Νάουσα, Γιάννενα, Χανιά, Ηράκλειο) και δεν θα καταστρέφονταν το φυσικό κι αρχιτεκτονικό κάλλος των νησιών του Αιγαίου.

Ναι, θα υπέφεραν δύο γενιές από έλλειψη δημοκρατίας κι όλα τα γνωστά δεινά του «υπαρκτού»  (δεινά που τελικά θα οδηγούσαν σε κατάρρευση το καθεστώς, όπως συνέβη με όλα τα «σοσιαλιστικά» καθεστώτα), ναι, θα στερούνταν ο κόσμος τη σημαντική δυναμική της αστικής δημοκρατίας κι όλα τα θετικά (και αρνητικά) που την χαρακτηρίζουν - όμως, όταν  θα επικρατούσε η δυτικού τύπου πολιτειακή εξέλιξη, η Ελλάδα θα είχε διασώσει πλούτο πολιτισμού και περιβάλλοντος, αρχιτεκτονικής και παιδείας.

Δείτε τί συνέβη στις χώρες του «υπαρκτού» που εξελίχτηκαν σε αστικές δημοκρατίες: Το πολιτικό κι επιστημονικό προσωπικό τους ανταποκρίθηκε αξιοπρεπώς στις (οδυνηρές) αλλαγές και σιγά-σιγά οι χώρες αυτές ανακτούν το χαμένο έδαφος έχοντας ως προίκα όλα τα θετικά στοιχεία που διέσωσε ο κατ' ουσία συντηρητικός γραφειοκρατικός πολιτικός μηχανισμός του παρελθόντος τους.

Συγκρίνετε αυτή την εκδοχή με όσα συνέβησαν στην Ελλάδα (την εν τέλει χρεοκοπημένη, λοιδωρημένη, αδύναμη, αμήχανη και σήμερα απολύτως αναξιόπιστη  στη διεθνή κοινότητα) από το 1944 έως σήμερα: Είναι δύσκολο, πολύ δύσκολο να μην σκεφτείτε  πως η υπόθεση μου ίσως έχει κάποια βάση.

(Προσοχή: Δεν μιλώ για νίκη του μοιραίου Ζαχαριάδη και του Δημοκρατικού στρατού στον Εμφύλιο, η υπόθεση μου βασίζεται στην ανάληψη της εξουσίας από τον Άρη Βελουχιώτη, έναν αληθινά χαρισματικό λαϊκό ήρωα της τότε συγκυρίας, που οι ελαφρόμυαλοι κομματικοί γραφειοκράτες της Αριστεράς της εποχής αποκήρυξαν κι ουσιαστικά καταδίκασαν σε θάνατο).  

Έτσι κι αλλιώς, τα χάλια της Ελλάδας από τη φρίκη του εμφυλίου κατάγονται. Και συνεχίζονται δυστυχώς ως τις μέρες μας, οδηγώντας σε πλήρη διάλυση τη δύστυχη πατρίδα, τη χώρα όπου εξήντα χρόνια οι λύκοι φυλάνε τα πρόβατα κι οι Εφιάλτες δικάζουν τους πατριώτες ως  προδότες. 

.-.-.-.-.-.-.

Πριν βιαστεί κάποιος να απαξιώσει το παραπάνω κείμενο του αγαπημένου μου συνθέτη, ας ρίξει και μια ματιά στην παρακάτω είδηση που διάβασα στη σημερινή (29/9) ΑΥΓΗ: 

"Οι μισοί περίπου Ρουμάνοι θεωρούν ότι η ζωή στη χώρα τους επί των ημερών Τσαουσέσκου ήταν καλύτερη, σύμφωνα με πρόσφατη έρευνα που χαρακτηρίσθηκε για τα ευρήματά της ως «εθνική αμνησία». Ειδικότερα, το 61% θεωρεί τον κομμουνισμό «καλή ιδέα», το 47% λέει ότι «ήταν καλή ιδέα με κακή εφαρμογή», ενώ το 78% δηλώνει ότι «κανείς απ' την οικογένειά του ουδέποτε υπέφερε στη διάρκεια του κομμουνισμού». Το 49% δηλώνει ότι η ζωή ήταν καλύτερη επί κομμουνισμού, καθώς όλοι είχαν μια δουλειά (62%), αξιοπρεπείς συνθήκες επιβίωσης (26%), εγγυημένη στέγη (19%)..."

Ανάλογα νούμερα είχα διαβάσει προ μηνών κάπου στο δίκτυο και για τους τέως Ανατολικογερμανούς. Νούμερα που πριν μια δεκαετία μόνο ως ανέκδοτο θα μπορούσαν να ειπωθούν. Και μιλάμε για τα δύο πιο χυδαία μοντέλα του "υπαρκτού" ε;

Έτσι απλά ως υπενθύμιση πως η ιστορία βγάζει κοροϊδευτικά τη γλώσσα σε όσους την μετράνε με βάση το μπόι τους...