Μοιραίο...

The End is Over,  Michael James Maxwell
(πηγή)

του Κώστα Καναβούρη 

από την ΑΥΓΗ

Αυτό που λέμε μοίρα και που πολλοί επαφίενται σ' αυτήν καθώς και πολλές θεάσεις του κόσμου (του έσω και του έξω) της θρησκευτικής θέασης εξόχως, προκειμένου να αιτιολογηθούν τα ανεξήγητα, δεν είναι τίποτε άλλο παρά αυτό που μας ανήκει μέσα στην πολύπλοκη μοιρασιά του χρόνου και εξακολουθητικώς βέβαια του τόπου. Η μοίρα είναι το μεράδι μας που λέγανε και οι παλιοί. Κι αυτό που μας ανήκει, είναι απλώς η νόμιμη μοίρα μας. Σε μια ιδανική μάλιστα τάξη πραγμάτων αυτό που μας ανήκει είναι αυτό που μας αξίζει. Δηλαδή, το σημείο όπου η δικαιοσύνη γίνεται υπαρξιακή γιατί συναντά ακριβώς τη νομιμότητα της ύπαρξης. Την αναγκαιότητα της μοίρας με άλλα λόγια, το μοιραίο.

Άρα είναι δικαίωμα και υποχρέωση να αναρωτηθούμε περί του μοιραίου (μας) σε όσα συμβαίνουν επικαθορίζοντας τα όλα και τα όσα και τα ύφαλα και έξαλα μέχρι την ίσαλο γραμμή της ζωής μας. Της μοναδικής ζωής που μας δόθηκε και που δεν θα σταματήσει σ' εμάς, επομένως ούτε καν η μοίρα ανήκει μόνο σ' εμάς, αλλά ανήκει εξίσου στους συνδαιτημόνες της δικής μας ύπαρξης και της δικής μας ανυπαρξίας: στους προηγούμενους και στους επόμενους. Στους άπειρους προηγούμενους και στους άπειρους επόμενους.


Ας αναρωτηθούμε λοιπόν περί του μοιραίου: Είναι άραγε μοιραίο να κατισχύει τη ζωή μας το Μνημόνιο και οι επιταγές του Διεθνούς Νομισματικού Ταμείου; Είναι άραγε μοιραία η υποταγή στα κελεύσματα της Ευρωπαϊκής Ένωσης και στα εξωθεσμικά κέντρα που αυτή επιβάλλει; Είναι άραγε μοιραία η εγκληματική δράση των τραπεζών με την αναγωγή της παραοικονομίας σε οικονομική πραγματικότητα; Είναι άραγε μοιραία η ύπαρξη της φασιστικότατα χάρτινης οικονομίας των αγορών ου μην αλλά και της άυλης οικονομίας των αγορών;

Είναι μοιραίο η οποιαδήποτε χρηματιστική πεταλούδα της Ασίας να μπορεί μαθηματικά και όχι υπό τους κανόνες του αντικειμενικώς τυχαίου, να προκαλεί χρηματηστιριακή καταιγίδα παγκοσμίως που στέλνει τα σπίτια των ανθρώπων και τους ανθρώπους τους ίδιους στην πυρκαγιά και στην πλημμύρα, στον θάνατο και στη φρίκη; Είναι μοιραίο να πεθαίνει κάθε τέσσερα δευτερόλεπτα ένα παιδί από πείνα, δίψα, έλλειψη φαρμάκων κι εμείς να συζητάμε ψύχραιμα για ανθρωπιστική βοήθεια; Είναι μοιραία η γενοκτονία των Παλαιστινίων; Είναι άραγε μοιραία η καταλήστευση του φυσικού πλούτου γης της και η θηριώδης μόλυνση της μήτρας που μας γέννησε; Είναι μοιραία η εξοντωτική έως θανάτου φτώχεια όπου γης, με προεξάρχουσα την Αφρικανική Ήπειρο; Είναι μοιραία η μετακίνηση των πληθυσμών παγκοσμίως (γιατί δεν μπορούμε πλέον να μιλάμε απλώς για μετανάστευση);

Είναι μοιραίος ο ολοένα διογκούμενος φασισμός σε όλον τον πλανήτη; Είναι μοιραίος ο εκάστοτε πρόεδρος των ΗΠΑ; Είναι μοιραία η ξέφρενη πορεία της Κίνας προς την κατάργηση όλων των συνειρμών της λογικής; Είναι μοιραία η κατάργηση ακόμη και αυτής της πάλαι ποτέ αντιδραστικής παγκόσμιας κατανομής εργασίας και η αντικατάστασή της από την αποχαλινωμένη παγκοσμιοποίηση της φρίκης υπό την επωνυμία της εργασίας; Είναι άραγε μοιραία η υποταγή στον τυφλό πανικό της επιβίωσης και στην εθελοδουλία του φόβου για τον φόβο;

Είναι άραγε μοιραία η υποχώρηση ή μάλλον η κατάρρευση της πολιτικής και η κατάληψη του ζωτικού της χώρου από οικονομικά συμφέροντα; Είναι μοιραία η παγκόσμια και η εντόπια αμηχανία της αριστεράς; (Της αριστεράς έτσι; όχι της αριστεράς του Κλίντον και του Μπλερ και του "τέταρτου δρόμου" του Γιώργου Παπανδρέου). Είναι μοιραία η φασιστικοποίηση κρατών και πληθυσμών ολόκληρων; Είναι μοιραίος ο έλεγχος της ζωής διά του ελέγχου των συνειδήσεων από τα μέσα μαζικής καταστολής, ιδιαίτατα δε εκείνα τα μέσα που ευαγγελίζονται την πλήρη ελευθερία;

Και για να πάμε λίγο και στα καθ' ημάς: Είναι μοιραίο να πηγαίνουμε από τσογλανοπαρέα σε τσογλανοπαρέα για να κυβερνάει τη χώρα; Είναι μοιραίο να έχουμε τους πρωθυπουργούς που είχαμε από τον Β' Παγκόσμιο Πόλεμο και μετά μαζί με όλο τον θηριώδη θεσμό που τους περιβάλλει; Είναι μοιραία η κατάντια των δύο τελευταίων πρωθυπουργών, μιας χοντρής -χυδαίας εν τη σιωπή της- σφίγγας και ενός αποτυχημένου ποδηλάτη; Είναι μοιραία τα σκάνδαλα, η συγκάλυψή τους και η αποδοχή αυτής της συγκάλυψης;

Είναι μοιραία η οικονομία του Κόκκαλη και του Βγενόπουλου και του κάθε λαμόγιου με προεξάρχοντα τα λαμόγια τους τραπεζίτες και τις τράπεζες; Είναι μοιραία η απαξίωση της δημόσιας παιδείας και η καταβαράθρωση του δημοσίου συστήματος υγείας; Είναι μοιραία η διάτρητη σε βαθμό καταισχύνης λειτουργία και των τριών εξουσιών; Είναι μοιραία η κατάπτυστη οικονομία του επαγγελματικού και οπαδικού αθλητισμού με τις ανυπολόγιστες επιπτώσεις στη συνολική οικονομία; Είναι μοιραία η καλλιεργημένη βροντωδώς παντοδυναμία του τζόγου; Είναι μοιραία η θρησκειοποίηση της Εκκλησίας; Είναι μοιραία τα επώνυμα και ανέγγιχτα τέρατα που μας περιγελούν ατιμώρητα;

Αν όλα αυτά (και άλλα πολλά περισσότερα) είναι μοιραία τότε ορθώς έκανε ο πρόσφατος κυβερνητικός ανασχηματισμός. Ήταν μοιραίος. Ας αναφωνήσουμε λοιπόν όλοι μαζί: Ζήτω, η Άννα Νταλάρα. Και η Φώφη Γεννηματά άλλωστε. Γιατί όχι;