Στους συντρόφους που αποχώρισαν

του Στέλιου Παππά

από την ΑΥΓΗ

Ανταμώσαμε στους δρόμους του 114, του Πέτρουλα και του Χαλκίδη, στους ήχους του Μίκη, του Μάνου και του νέου κύματος.

Ξανανταμώσαμε στην Μπουμπουλίνας, στο Αβέρωφ, στον Κορυδαλλό, στη Γυάρο και στη Λέρο.

Στις παράνομες οργανώσεις συναντηθήκαμε για να κρατήσουμε το φρόνημα του λαού μας ανυπότακτο.

Νιώσαμε την ανάγκη να συνεχίσουμε την πορεία που μας άφησε κληρονομιά η γενιά της αντίστασης και του εμφύλιου, όχι μόνο με την καρδιά και την παλικαριά μας, αλλά και με τη σκέψη μας.

Ανταμώσαμε τότε τους νέους στοχασμούς του κομμουνιστικού και αριστερού κινήματος στην Ευρώπη.

Φέραμε νέες αξίες που ελευθέρωναν τον νου και τα όνειρά μας από τα γραφειοκρατικά και δογματικά τείχη.

Λευτερώσαμε τη Μαρξιστική σκέψη από τα δεσμά μιας αναλλοίωτης κοσμοθεωρίας.


Δεν διστάξαμε να δούμε τα λάθη μας κατάματα.

Λάθη που διευκόλυναν τον αντίπαλο γιατί έκοψαν τις γέφυρες που μας ένωναν με τον λαό μας και κόστισαν στο λαϊκό κίνημα και στη χώρα.

Δώσαμε στον σοσιαλισμό τα θεμελιώδη πανανθρώπινα απελευθερωτικά χαρακτηριστικά του, τη δημοκρατία, την ελευθερία, την αυτοδιαχείριση.

Χαράξαμε τη στρατηγική του Δημοκρατικού Δρόμου, μια αδιάλειπτη πορεία «αλλεπαλλήλων ρήξεων», όπως λέγαμε.

Το λέγαμε γιατί η δική μας αριστερά θέλαμε να είναι τολμηρή, να κάνει τις ρήξεις και συνάμα να στοχάζεται στο έδαφος της δημοκρατίας που χτίζει γέφυρες με τον λαό και με κάθε προοδευτικό κίνημα.

Γι' αυτό τα τελευταία χρόνια συναντηθήκαμε με τα νέα κινήματα στην Ευρώπη και στον κόσμο. Περπατήσαμε μαζί με χιλιάδες άλλους και άλλες στην Πράγα, στο Παρίσι, στη Φλωρεντία.

Γι' αυτό πρωτοστατήσαμε στη μεγάλη συνάντηση της Ευρωπαϊκής Αριστεράς μέσα στις γραμμές του κόμματος Ευρωπαϊκή Αριστερά.

Όλοι εμείς προγενέστεροι και κατοπινοί, πορευτήκαμε μαζί γιατί μεγαλώσαμε με τους καημούς του λαού μας.

Τώρα που το καλοθυμάμαι και στο Πολυτεχνείο ήμασταν όλοι εκεί.

Η δική μας ευτυχία είναι το χάδι της μάνας, το χαμόγελο του παιδιού, το υψωμένο περήφανα κεφάλι της εργατικής μας τάξης, είναι η σπίθα των νέων ιδεών που πετάγονται καθώς σμιλεύονται οι πέτρες της αριστερής διανόησης.

Όμως τώρα που η νέα γενιά μεθάει με το κρασί της κοινής μας ιστορίας.

Τώρα που η αριστερά στην Ελλάδα και στην Ευρώπη ξαναβρίσκει τον βηματισμό της

και προσπαθεί να υπερασπίσει κατακτήσεις ενός αιώνα.

Τώρα που ορθώνει το μπόι της, στην απίστευτης βιαιότητας επίθεση.

Τώρα αναζήτησες μονοπάτια άλλα.

Όμως επειδή σ' αυτή την κοινή μας πορεία γίναμε όλοι το ίδιο σοφοί, ξέρεις αυτό που ξέρω κι εγώ.

Αυτό που προφητικά έγραψε ο ποιητής.

«Τον έπαινο του δήμου και των σοφιστών», «την αγορά το θέατρο και τους στεφάνους» της κοινής μας διαδρομής έχασες.

«Αυτά πού θα τα βρεις στη Σατραπεία και τι ζωή χωρίς αυτά θα κάνεις;».

Κι εγώ βαθιά ρεαλιστής και συνάμα ονειροπόλος, πονάω σαν σε σκέπτομαι στην αυλή της Σατραπείας καθώς η αυταρχία θα φουντώνει.

Ματώνω σαν το σκέπτομαι.

Μα όχι, δεν μπορεί να βρει στήριγμα στο δικό σου χέρι.

Σύντροφε η θέση σου είναι μαζί μας.