Ας τους αφήσουμε μόνους!

από antistachef

του Κώστα Καναβούρη

από την ΑΥΓΗ

Εντάξει, ας αφήσουμε κατά μέρος αυτόν τον θλιβερό και θλιπτικό αυλάρχη της Αυτού Μεγαλειότητος του Μνημονίου που παριστάνει τον πρωθυπουργό της χώρας, τον Γιώργο Παπανδρέου, ας τον αφήσουμε λέω μέσα στη γελοιότητα (την άγρια γελοιότητα) της εξουσίας του εν τω μέσω των Ηρακλέων του Στέμματός Του: του Νικολάκη αδελφού και του Ανδρίκου αδελφού, των οποίων ουδείς ποτέ περίεργος εν τοις θεσμοίς αναρωτήθηκε για το από πού βρίσκουν τα λεφτά και ζούνε και μάλιστα με σχέσεις που ξεκινούν από τα Μονακό και καταλήγουν στα υψιχρήματα της πετρελαιουργού χρηματοσύνης των Εμιράτων.

Ας τον αφήσουμε. Ας αφήσουμε κι αυτό το αρπακτικό που λέγεται Παμπούκης και κατέχει κρίσιμο υπουργικό θώκο. Τέτοια φάτσα που να κραυγάζει πονηρία είχε καιρό να δει η χώρα. Τέτοια αποφασισμένη ευφροσύνη της αρπαγής και τέτοια ευφράδεια δικανική, χυδαιότατης εξουσίας. Θ' αφήσει εποχή ο Παμπούκης. Να το θυμηθείτε. Θα υπάρξει εποχή καταστροφής που θα φέρει το όνομά του, θα έρθει η στιγμή της παταγώδους πτώσεως, αλλά τι να το κάνεις; 

Ο Παμπούκης δεν είναι Πανταγιάς, δεν είναι και Τσουκάτος: Αλλιώς παίζεται το παιχνίδι τώρα. Και ο καθένας το νιώθει στο πετσί του. Άσχετο αν παραζαλίζεται στην ανάλυση των αιτίων και στην ετυμηγορία των αιτιατών. Άλλωστε, αν το πετσί μας σκεφτόταν, αν το μυαλό μας ήταν το πετσί μας, η ευθεία οδός δηλαδή, η Αππία οδός του πόνου, του μαρτυρίου, και της απελπισίας, ούτε ο Γιώργος Παπανδρέου θα έβλεπε πρωθυπουργία ούτε ο Παμπούκης θα έβλεπε χρηματοβόρα υπουργεία ούτε ο Νικολάκης θα έβλεπε μεγαλεία με τους εμίρηδες και ο Αντρίκος μεγαλεία με τους Αλβέρτους (και ποιος ξέρει με ποιους άλλους) του ναζιστικού Πριγκηπάτου του Μονακό.

Ας τους αφήσουμε όμως αυτούς τους σοσιαλιστές να συναγελάζονται με τους απογόνους αποθήκευσης του φρικτά αιματοβαμμένου χρήματος, ας τους αφήσουμε να συναγελάζονται με τα μέλη του εκτελεστικού αποσπάσματος της ανθρωπότητας, προκειμένου να σώσουν την ανθρωπότητα με τις Μη Κυβερνητικές Οργανώσεις, τις πληρωμένες από το ίδιο χρήμα που σκοτώνει. Ο Αντρίκος επικεφαλής Μη Κυβερνητικής Οργάνωσης. Ο Γιώργος Παπανδρέου πρόεδρος της Σοσιαλιστικής Διεθνούς. Ο Νικολάκης σε θέση έξω φρενών (μαζί με τον επικοινωνιολόγο Σεφερτζή) μετά την καταραμένη κατάληξη της εγκληματογόνου περιβαλλοντικά συμφωνίας με το Κατάρ.

Ο Παμπούκης σε άγρια κατάσταση εμπόλεμης αμηχανίας, στην οποία ενίοτε περιέρχεται ένας αντιεξουσιαστής στην εξουσία. Και πάνω απ' όλους ο Πάγκαλος. Απεριόριστου ειδικού βάρους χυδαιότητας. Απεριόριστης ικανότητας καταπόσεως όλων των δυνατοτήτων που ενυπάρχουν στην αναλυτική σκέψη, στην εναλλακτική υπόθεση αλήθειας που είναι η διαφορετική άποψη, στην κυματισμένη ικμάδα, έστω, των πιθανοτήτων, στους εγερτικούς συνειρμούς πέραν της βαρβαρότητας και γενικώς σε κάθε τι που εκφεύγει από την ευθεία οδό μεταξύ καταπόσεως και αφοδεύσεως.

Α, ναι. Ο Πάγκαλος. Μέγας ως προς το μέγεθος ανήρ. Αποπατεί και παρευρίσκεται. Τώρα το τι ακριβώς έχει προσφέρει σ' αυτόν τον τόπο τόσα χρόνια που αποπατεί και παρευρίσκεται, ουδείς νομίζω εχέφρων μπορεί να το πει με ακρίβεια. Όπως επίσης νομίζω ότι ουδείς εχέφρων μπορεί να πει με ακρίβεια τι θα έχανε η χώρα εάν ο Πάγκαλος δεν έριχνε τη βαριά σκιά του (κάτω από την οποία, όπως και κάτω από παρόμοιες σκιές, τίποτε δεν φυτρώνει) πάνω στα γεγονότα. Ίσως βέβαια μπορούσαμε να πούμε τι θα κέρδιζε η χώρα αν έλειπε ο Πάγκαλος, αν έλειπαν οι Παπανδρέου, οι Παμπούκηδες και όλος ο συρφετός των παρομοίων, αλλά αυτό δεν είναι της ώρας.

Μας ακούνε και τα δελτία ειδήσεων. Ακούνε και αναλόγως ειδησεολογούν. Ακούνε και μάλιστα με κάτι αυτιά να!!! Εφτά γειτονιές αυτιά. Και αναλόγως ειδησεολογούν. Πιάνουν τον παλμό των γεγονότων. Από τον σβέρκο. Και του αλλάζουν τον αδόξαστο. Πού την πονεί και πού τη σφάζει την πραγματικότητα όταν βλέπεις ας πούμε το είδωλο του Μητσοτάκη να περιφέρεται από κανάλι σε κανάλι μαζί με τη σοφία του. Πού την πονεί και πού τη σφάζει την πραγματικότητα, όταν όλα τα κανάλια επιλέγουν τα ίδια, μα τα ίδια θέματα που θα προβάλουν, τα ίδια, μα τα ίδια θέματα τα οποία θα παρασιωπήσουν, τα ίδια, μα τα ίδια θέματα που θα ανασκολοπίσουν, τα ίδια, μα τα ίδια θέματα τα οποία θα απαξιώσουν, τα ίδια, μα τα ίδια φασιστοειδή τα οποία θα προβάλουν, τα ίδια, μα τα ίδια άγρια καθεστώτα της καθημερινότητας τα οποία θα μετατρέψουν σε γλυκασμό κατανόησης, την ίδια, μα την ίδια έκπληξη με τον ίδιο, μα τον ίδιο τρόπο ενδιαφέροντος για τους αναξιοπαθούντες, ως οι παρίες να ήσαν μια ασύμπτωτη παρενέργεια εναντίον της νεολαίας, εναντίον της διεκδικητικής παιδείας, των ουμανιστικών σπουδών, της κάθε αγωνίας που εκφεύγει από την κανονικότητα της Εκκλησίας, του κράτους, του στρατού, της αστυνομίας, της οικογένειας, της σεξουαλικής επιλογής, της ελευθεριακής πολιτικής απόφασης, της κατευθυνόμενης εργασιακής σπουδαιομάθειας.

Ας τα αφήσουμε κατά μέρος όλα αυτά. Ας τους αφήσουμε μόνους μέσα στην πραγματικότητά τους. Μέσα στη διεφθαρμένη τους πραγματικότητα. Μέσα στη διεφθαρμένη χώρα της φαντασίας τους. Ας είμαστε αλλού. Ας είμαστε αλλιώς. Στη χώρα της πραγματικής πραγματικότητας. Κουράγιο.