Η Γαλλία σε νόμιμη εξέγερση

© EPA (πηγή)

του Ρούσσου Βρανά

από ΤΑ ΝΕΑ

Όπως πάντα... οι συνήθεις ύποπτοι, οι συνοδοιπόροι, που ξαναβρίσκονται μαζί με κάθε ευκαιρία, σαν να τους σπρώχνει στους δρόμους μια έμφυτη κλίση. Παλιοί αριστεροί, ασπρομάλληδες απόμαχοι του γαλλικού Μάη, ξαναδίνουν το «παρών» ενάντια σε ένα κράτος που συντρίβει, που ξεσκίζει και που ξαναπαίρνει πίσω κομμάτι κομμάτι όλα όσα οι παππούδες τους είχαν κερδίσει με νύχια και με δόντια. Αιώνιοι αντιρρησίες, πάντα στην αντίπερα όχθη, εκείνων που δεν βρίσκονται στην εξουσία. Στην όχθη του λαού. Ενός λαού που φοβάται, αλλά και που φοβίζει εκείνους που καμώνονται πως τον κυβερνούν... 

© EPA (πηγή)

Ύστερα είναι και οι νέοι. Με τον άκρατο ενθουσιασμό τους. Με το αντιδραστικό τους πνεύμα. Με το πάθος τους να φέρουν τα πάνω κάτω, να υπάρξουν, να ακουστούν, να νιώσουν ότι τους υπολογίζουν κι αυτούς για πολίτες. Ανυποψίαστοι για τα πολιτικά τερτίπια, είναι οι πιο αυθεντικοί. Δεν κάνουν πίσω. Όταν οι άλλοι διαλύονται ήσυχα για να επιστρέψουν στη φυσιολογική ζωή, αυτοί παραμένουν στη μέση της πλατείας.

Σαν να θέλουν να παρατείνουν τη διάρκεια του χάους. Παρακινούν το πλήθος, το κάνουν να χορεύει, το κάνουν να φωνάζει. Έχουν όλη τη ζωή μπροστά τους και δεν εννοούν να αφήσουν κανέναν να τους την πάρει.

Μα εκείνοι... που έχουν τραβήξει περισσότερο την προσοχή της Ανιές Μεγιάρ είναι οι νεοφερμένοι, οι νεοπροσύλητοι σε αυτές τις διαδηλώσεις. 

«Είναι πολυάριθμοι», λέει. «Και πληθαίνουν ολοένα. Είναι η σιωπηλή πλειοψηφία που αποφάσισε πως δεν αντέχει πια. Είναι όλοι εκείνοι που δεν ασχολούνταν με την πολιτική, επειδή νόμιζαν ότι η πολιτική είναι κάτι που δεν τους αφορά. Ώσπου η πολιτική ασχολήθηκε αυτή μαζί τους. Τους κυνήγησε. Μπήκε στο σαλόνι τους. Μπήκε στη δουλειά τους. Μπήκε ακόμη και στα ψώνια τους στο σούπερ μάρκετ. Και στο σχολειό των παιδιών τους. Είναι όλοι εκείνοι που κατάλαβαν ότι αυτή η πολιτική δεν κρατάει αιχμαλώτους. Είναι όλοι εκείνοι που η κρίση τούς ήρθε κατακέφαλα. Οι μισθοί τους πατώνουν, οι δουλειές τους χάνονται, η γάγγραινα της ανεργίας τούς έχει πάρει στο κατόπι. Ακόμη αντηχούν στα αυτιά τους οι απατηλές υποσχέσεις που δεν δέσμευσαν ποτέ εκείνους που τις πρόφεραν, παρά μονάχα εκείνους που τις πίστεψαν, τα κούφια λόγια που συντρίφτηκαν πάνω σε μια πραγματικότητα την οποία κανείς πια δεν μπορεί να ισχυριστεί πως δεν βλέπει. Όλοι αυτοί κατεβαίνουν τώρα στις πορείες ακόμη και με τα παιδιά τους στην αγκαλιά. Αποφασισμένοι να μην αφήσουν να τους πάρουν τίποτα πια».  

Η σιωπηλή... αυτή πλειοψηφία που άξαφνα βρήκε τη φωνή της, είναι αυτό που σήμερα δίνει στις γαλλικές κοινωνικές κινητοποιήσεις μια αναμφισβήτητη νομιμότητα. Έτσι που η εφημερίδα «Ουμανιτέ» να γράφει: «Η χώρα βρίσκεται σε κατάσταση νόµιµης εξέγερσης».

Άνεργοι στα 30, σύνταξη στα 80. Όχι ευχαριστούμε! (πηγή)