Γιατί ο Παπανδρέου έγινε Μητέρα Τερέζα;

από antistachef

του Θανάση Καρτερού

από Κυριακάτικη ΑΥΓΗ

ΕΙΝΑΙ μόνο υπό το κράτος των δημοσκοπήσεων; Μήπως έχει άλλα στοιχεία που δεν τα έχουμε εμείς; Μήπως ξέρει κάτι που εμείς δεν ξέρουμε; Άγνωστο, αλλά ένα είναι βέβαιο: Ο Παπανδρέου φο-βά-ται! Φοβάται τις εκλογές που έρχονται. Και φοβάται πολύ. Τόσο πολύ, που από μεταρρυθμιστής Τρικούπης να μεταλλάσσεται σε "ανθ’ ημών Γουλιμή". *

ΠΡΩΤΟΝ, σταμάτησε να κάνει τον λιονταρή, "θα κάνω και θα ράνω και θα σας μεταρρυθμίσω όλους" και έκρυψε τα μεταρρυθμιστικά του σχέδια στο συρτάρι για να τα ξαναβγάλει μετά τις εκλογές. Πίεσαν, παρακάλεσαν, προειδοποίησαν μάλιστα και τους Ευρωπαίους να κρύψουν κι αυτοί στο συρτάρι τους νέους λογαριασμούς για το έλλειμμα, που συνεπάγονται νέους λογαριασμούς για την τσέπη μας. Μετά τις εκλογές βλέπουμε.

ΔΕΥΤΕΡΟΝ, θυμήθηκε την ανεργία και εξαπέλυσε πακέτο μέτρων. Και για τη στήριξη των ανέργων και για την περίθαλψη τους και άλλα κοινωνικώς ευαίσθητα. Η ένσταση ότι επιδοτεί τα αφεντικά για να μην κάνουν απολύσεις δεν αναιρεί το γεγονός ότι ξαφνικά συγκινήθηκε δημοσίως μέχρι δακρύων λίγο πριν από τις εκλογές για τους άνεργους.

ΤΡΙΤΟΝ και το πιο χαρακτηριστικό, τον έπιασε ο πόνος για μισό εκατομμύριο συνταξιούχους τους οποίους η πολιτική του έριξε στον Καιάδα. Τώρα ξαφνικά τους πετάει από πάνω κέρματα, κάπου μισό ευρώ τη μέρα, και τους φωνάζει ότι δεν τους έχει ξεχάσει. Είπε μάλιστα και το αμίμητο «αυτό το αντέχουμε» εννοώντας ότι αντέχουν να επιστρέψουν ένα μικρό μέρος απ’ όσα τους πήραν με το Μνημόνιο και την περικοπή των συντάξεων, από την οποία δεν εξαίρεσαν ούτε τους ταλαίπωρους των εφτακοσίων ευρώ.

ΤΕΤΑΡΤΟΝ, και να δείτε ότι δεν θα είναι το τελευταίο, άφησε στην άκρη την πάρλα ότι δεν ψηφίζουμε για το Μνημόνιο ούτε για την πολιτική της κυβέρνησης, αλλά για καλούς δημάρχους και για τον καλό "Καλλικράτη". Και αποφάσισε πάλι να οχυρωθεί πίσω από ένα δίλημμα -γίνονται εκλογές αλλιώς για το ΠΑΣΟΚ; Κι επειδή δεν προλάβαινε έτσι βιαστικά που τούμπαρε την εκλογική του στρατηγική να φτιάξει καινούργιο, αναπαλαίωσε το παλιό του 2009: Εξακολουθούμε να αλλάζουμε ή βουλιάζουμε!

ΑΥΤΑ όλα μοιάζουν με κινήσεις προεκλογικού πανικού. Και προσφέρονται βεβαίως για πικρές σκέψεις όσων πίστεψαν ότι τουλάχιστον ο Παπανδρέου έχει ένα κάποιο ήθος διαφορετικό από τους προκατόχους του. Ότι κάτι, ρε παιδί μου, πιστεύει από όσα λέει, όταν λέει ότι ήρθε για να αλλάξει τις παλιές συνήθειες, να καταργήσει το φθοροποιό καθεστώς εξαγοράς ψήφων, την αθλιότητα της προεκλογικής μπαρούφας, τον εκβιασμό κάθε φορά ή τον εκμαυλισμό ή τον εκφοβισμό των ανθρώπων που οδεύουν προς την κάλπη. Κι ότι δεν φοβάται το πολιτικό κόστος!!

ΠΑΝΕ αυτά τώρα. Ολοταχώς στη γνωστή καθεστωτική ανηθικότητα και στη γνωστή υποτίμηση της νοημοσύνης του πολίτη. Τα θύματα της πολιτικής του παραμυθιάζονται με μισό ευρώ τη μέρα -πάνε τα μπερεκέτια με τους χιλιάδες διορισμούς στο δημόσιο, με τα χιλιάδες ρουσφέτια, με τους κομματικούς στρατούς. Σημασία δεν έχει όμως μόνο το υλικό μέρος της πρωτοβουλίας. Σημασία έχει η προσήλωση στα θέσμια, η απόφασή του να συνεχίσει την οικογενειακή παράδοση, η εκδήλωση της ικανότητάς του όλα να τα αλλάζει κι όλα τα ίδια να μένουν. Εκτός από τα εισοδήματα και τα δικαιώματα μισθωτών και εργαζομένων...

ΓΙΑΤΙ όμως αλήθεια φοβάται τόσο πολύ πριν τις εκλογές ώστε να εμφανίζεται με το ράσο της Μητέρας Τερέζας; Γιατί καταφεύγει σε όσα σάπια καταφεύγει και τρέχει στις διακαναλικές και στις γειτονιές, αφού στο κάτω-κάτω το εκλογικό αποτέλεσμα δεν θα αλλάξει τους συσχετισμούς στη Βουλή; Γιατί δίνει στην αναμέτρηση αυτή τον χαρακτήρα σχεδόν δημοψηφίσματος; Γιατί την παίρνει επάνω του, για να αντιγράψουμε την ημιεπίσημη της κυβερνήσεως;

ΔΙΟΤΙ απλούστατα έχει καταλάβει, ξέρει, του το είπαν, το βλέπει, ότι τίποτε δεν θα είναι το ίδιο για τον ίδιο, για την κυβέρνησή του, για την πολιτική του, για τους προστάτες του, για το Μνημόνιο του και για την τρόικά του, αν οι εκλογές αυτές γίνουν εκλογές μας. Στην Αττική πρωτίστως. Κι αυτό κάνει αυτή τη μάχη να αξίζει κάθε κόπο...

.-.-.-.-.-.-.

* Όταν το 1895 ο Χαρίλαος Τρικούπης απέτυχε να εκλεγεί βουλευτής για τέσσερις ψήφους αναφώνησε απαξιωτικά: “Ανθ’ ημών Γουλιμής”. Ο άσημος Γουλιμής ήταν αυτός που του πήρε την έδρα