Γρίφος στο τούνελ...

(πηγή)

του Παντελή Μπουκάλα 

από την Καθημερινή

Ποιο «φως στο τούνελ», όπως μας υπόσχονται οι ευφάνταστοι κυβερνήτες μας. Αντί για φως, ένας διπλός γρίφος σκίασε περισσότερο τα πράγματα τις τελευταίες μέρες: Ποιος Ελληνας πρωθυπουργός εκμυστηρεύτηκε στον κ. Γιουνκέρ ότι «κυβερνάει μια διεφθαρμένη χώρα»; Και από πότε οι σεβαστοί εταίροι γνώριζαν ότι τα οικονομικά της Ελλάδας οδεύουν προς την καταστροφή, πλην όμως σιώπησαν από κυνική ιδιοτέλεια, γιατί και τα όπλα τους έπρεπε να συνεχίσουν να μας πουλάνε οι σύμμαχοι Γάλλοι και Γερμανοί και η ενδεχόμενη ελληνική χρεοκοπία θα μπορούσε να αποδειχθεί πολιτικοοικονομικός θησαυρός για τη διεθνή επιχειρηματική ελίτ; Αμα έχεις τέτοιους φίλους, τι τους θέλεις τους εχθρούς...

Ο πρωθυπουργός που παρέδωσε στη χλεύη τη χώρα του, ο κ. Παπανδρέου όπως τελικά αποκαλύφθηκε, προτίμησε να αυτοπροστατευτεί καταγγέλλοντας τους ταπεινούς υπηκόους του, για να καλύψει έτσι την αβουλία, την αδράνεια και την πρωταγωνιστική συμμετοχή του κομματικού συστήματος στη διάβρωση του τόπου.

Πώς να το κάνουμε· αν μια χώρα είναι διεφθαρμένη, η τελευταία που θα μπορούσε να δηλώσει άσπιλη είναι η ηγεσία της: ούτε το εκμαυλιστικό πελατειακό σύστημα στήνεται μόνο του ούτε στα σκάνδαλα που πλήγωσαν την Ελλάδα τις τελευταίες δεκαετίες (Χρηματιστήριο, Ζίμενς, ομόλογα, Βατοπέδι, για να μην παραλείψουμε τους καταστροφικούς Ολυμπιακούς) πρωτοστάτησε ο «όχλος λαός».

Μικρή σημασία έχει πάντως, και μόνο για την κομματική προπαγάνδα, το ποιος πρωθυπουργός απαξίωσε τη χώρα του. Και οι τρεις τους θα μπορούσαν να είναι. Ο πρώτος, ο εκσυγχρονιστής κ. Σημίτης, εισήγαγε το αριστοκρατικό δόγμα «αυτή είναι η Ελλάδα». Ο δεύτερος, ο επανιδρυτής κ. Καραμανλής, πρωθυπούργευσε εξ αριστοκρατικής επίσης αποστάσεως και δι' αντιπροσώπων, για να μην ταράξει τις συνήθειές του και για να μη φθαρεί ο κυνισμός του από τον συγχρωτισμό με τους «διεφθαρμένους».

Ο τρίτος, ο αντιεξουσιαστής κ. Παπανδρέου, δείχνει να πιστεύει ότι του ανατέθηκε έξωθεν η διοίκηση ενός αναμορφωτηρίου που ο ίδιος ελάχιστα το υπολήπτεται. Ας αφήσουμε λοιπόν τους «κύκλους» και των τριών να επιδίδονται στο αγαπημένο τους παιχνίδι της μετάθεσης ευθυνών. Κι ας χρεώσουμε και στους τρεις την ουσία της ονειδιστικής δήλωσης.