 |
| (πηγή) |
από την Κυριακάτικη Αυγή (17/9)
Αυτή την εβδομάδα η αριστερά κατήγαγε έναν ιδεολογικό και πολιτικό θρίαμβο. Χωρίς μάλιστα καν να τον επιδιώξει. Όλα όσα λέει και καταγγέλλει -με αποχρώσεις, διαφορετική ένταση και αποκλίνουσες οπτικές- επιβεβαιώθηκαν με τον πιο θλιβερό -και όχι πανηγυρικό- τρόπο. Η ουσία τους συμπυκνώθηκε σε όσα, για τους δικούς του λόγους, αποκάλυψε ο πρόεδρος του Eurogroup Ζαν Κλοντ Γιούνκερ. Μια προσεκτική αποκωδικοποίηση της δήλωσης που προκάλεσε πολιτικό ταράκουλο στην Αθήνα βεβαιώνει του λόγου το αληθές. Με λίγα λόγια ο κ. Γιούνκερ είπε:
- Ότι η δημοσιονομική βόμβα πάνω στην οποία καθόταν η ελληνική οικονομία εδώ και χρόνια ήταν γνωστή σε όλη την ευρωπαϊκή νομενκλατούρα και στην πολιτική ελίτ της Ε.Ε.
- Ότι οι δύο ανωτέρω συνιστώσες της Ε.Ε. παραπλάνησαν συνειδητά και την ελληνική και ευρωπαϊκή κοινή γνώμη.
- Ότι όλοι οι δημόσιοι έπαινοι των Ευρωπαίων αξιωματούχων για τον υποτιθέμενο αναπτυξιακό πρωταθλητισμό της Ελλάδας είναι συνειδητά ψεύδη.
- Ότι η ενιαία αγορά και η Ευρωζώνη δεν είναι παρά μηχανισμοί τροφοδότησης των εξαγωγικών, αποικιοκρατικών συμφερόντων και των πλεονασμάτων του γαλλογερμανικού άξονα.
- Ότι τα δύο κόμματα εξουσίας στην Ελλάδα εδώ και δεκαετίες «δούλευαν» για τη σημερινή κρίση του χρέους συντηρώντας παράλληλα ένα διεφθαρμένο σύστημα λεηλασίας του εθνικού πλούτου.
Αυτά για τον κ. Γιούνκερ, ο οποίος θα έχει πιθανότατα τους λόγους του να «προβοκάρει» με κάθε τρόπο την προωθούμενη από τη Γερμανία «σιδηρά πειθαρχία» στο υπό αναθεώρηση Σύμφωνο Σταθερότητας. Είτε γιατί δεν θέλει να αποδυναμωθεί ο δικός του ρόλος ως προέδρου του Eurogroup είτε γιατί και η χώρα του, αν και μητρόπολη της ευρωπαϊκής γραφειοκρατίας, έχει ένα υπέρογκο κρατικό χρέος, κοντά στο 100%.
Πέρα από τις ιδιοτέλειες του κ. Γιούνκερ, ο απρόκλητος θρίαμβος της αριστεράς καταγράφεται και στον τρόπο με τον οποίο η κυβέρνηση του Μνημονίου και η «διχασμένη προσωπικότητα» Ν.Δ. αντέδρασαν αλληλοϋβριζόμενες για την πατρότητα της πρωθυπουργικής «εξομολόγησης» στον κ. Γιούνκερ: «Ποιος αδιάφθορος κυβερνά, τελικά, αυτόν τον διεφθαρμένο τόπο;».
Όσοι δεν έχουν μνήμη αμοιβάδας προφανώς δεν έχουν ξεχάσει τα πάμπερς του Κοσκωτά και τον «κουτσονόμο» ούτε τις τραγελαφικές προσπάθειες των κυβερνήσεων Καραμανλή και Σημίτη να διαχειριστούν τη διαπλοκή διά του «βασικού μετόχου», ούτε τους «νταβατζήδες» του Μπαϊρακτάρη, ούτε την ακατάσχετη διαφθορολογία του κ. Παπανδρέου. Η διαχείριση της διαφθοράς αφορά τα δύο κόμματα εξουσίας και τους πρωταγωνιστές τους. Δεν έχει αφήσει αλώβητο κανένα τους.
Αλλά ο θρίαμβος της αριστεράς περιλαμβάνει κι άλλα λάφυρα:
- την έμμεση ομολογία του ΔΝΤ και της κυβέρνησης ότι το νέο χρέος που φορτώνει στην Ελλάδα η τρόικα είναι μη διαχειρίσιμο χωρίς την παράταση της αποπληρωμής του.
- Ότι καθ’ οδόν βρίσκεται ένα Μνημόνιο 2, με νέα απομύζηση των φτωχών στρωμάτων.
- Ότι, εν ολίγοις, η «σωτηρία» της ελληνικής οικονομίας δεν είναι παρά ένας μηχανισμός ελεγχόμενης χρεωκοπίας της, που δεν αποκλείεται να πάρει και θεσμική υπόσταση στο υπό αναθεώρηση Σύμφωνο Σταθερότητας.
- Ότι η «λύση» που προωθήθηκε διασφαλίζει απλώς τα κέρδη των πιστωτών, ακόμη και των καταγγελλομένων κερδοσκόπων, που κάνουν τώρα «ταμείο» με τρελές αποδόσεις από την πτώση των σπρεντ.
- Ότι ο πρωθυπουργός, που προσποιήθηκε πως μετά τις εκλογές έπεσε από τα σύννεφα, γνώριζε τη δημοσιονομική τρύπα (όπως αποκάλυψε ο πρώην υπουργός Οικονομικών της Γερμανίας).
- Ότι η «σωτηρία» δεν έσωσε καν το ευρώ, το οποίο εμπλέκεται στη δίνη ενός παγκόσμιου νομισματικού πολέμου.
- Ότι η δικτατορία της τρόικας δεν ήταν η μοναδική διέξοδος, όπως παραπλανητικά αλλά σχεδόν μόνη πια διατείνεται η κυβέρνηση.
- Και το πιο σημαντικό: ότι το 66% των πολιτών έχει κατανοήσει πια πως το ΔΝΤ μπορούσε να αποφευχθεί. Και την ίδια ώρα σε ποσοστό έως και 90% εκφράζει τη δυσφορία του για τα δύο κόμματα εξουσίας.
Υπάρχει κάτι από όλα αυτά που, με διαβαθμίσεις και διαφοροποιήσεις, δεν έχει επικρίνει, καταγγείλει, αποκαλύψει, υποστηρίξει η αριστερά, οι επιμέρους πόλοι της, έστω και σε συνθήκες κανιβαλικής αντιπαλότητας; Όχι; Ωραία. Μπορεί τώρα να κεφαλαιοποιήσει τα κέρδη της; Πάλι όχι. Δεν εννοώ μικρές διακυμάνσεις στην εκλογική κλίμακα, αλλά μια κεφαλαιοποίηση που θα της επιτρέψει να παίξει καταλυτικό ρόλο σ’ ένα σκηνικό κατάρρευσης του κομματικού συστήματος, πράγμα όχι και τόσο απίθανο πια.
Το γιατί είναι μάλλον προφανές: ανεξάρτητα από τον βαθμό «δικαίωσης» της ιδιαίτερης ανάλυσης ενός εκάστου πόλου της αριστεράς, στο πεδίο της προβολής τους ως εναλλακτικής λύσης υπάρχει μια μελαγχολική ισομοιρία. Στ’ αυτιά και στα μάτια των πολιτών κυριαρχεί η εικόνα της αποσύνθεσης αντί της σύνθεσης. Το κατακερματισμένο σύμπαν της αριστεράς περιορίζεται στον ρόλο του υποδοχέα, το πολύ, μιας ψήφου διαμαρτυρίας. Ή και απελπισίας.
Αλλά, πέρα από τον συνήθη θρήνο για τις χαμένες ευκαιρίες, ο γέγονε, γέγονε. Καλώς ή κακώς ηγεσίες, πρόσωπα, συλλογικότητες επέλεξαν μοναχικές πορείες στο «λαμπρό» πεδίο της καταγραφής στις εκλογές του Νοέμβρη. Μετά, τι θα γίνει; Ποιος θα αναλάβει την πρωτοβουλία ανασύνθεσης στο «ταπεινό» πεδίο της κοινωνίας; Ποιος απ’ τους μικρούς και μεσαίους «νικητές» θα θυμίσει ότι η αριστερά υπάρχει υπέρ της κοινωνίας και θα βουτήξει άφοβα στα βαθιά της αντιμνημονιακής ψήφου πριν το σύστημα εξουσίας την επεξεργαστεί, την αφομοιώσει και τη μεταμορφώσει σε γαλάζια ή πρασινογάλαζη εναλλακτική του λύση;
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου