 |
| (πηγή) |
του Βαγγέλη Καραμανωλάκη
Είναι σαν να μην μπορούμε να πούμε μια πειστική κουβέντα. Και δεν είναι ότι δεν πονέσαμε ή δεν τα αγαπήσαμε όλα αυτά, με μια αγάπη και ένα πείσμα που κανείς από τους σχολιαστές των life style περιοδικών, τους όψιμους τιμητές της δικής τους ανοησίας, δεν πρόκειται να καταλάβει ποτέ. Έφηβοι τραγουδήσαμε τα ίδια τραγούδια στις ταβέρνες και στα φεστιβάλ, μπλέκοντας τα λαϊκά με τα αντάρτικα, μιμούμενοι τα μεγάλα μας αδέλφια τυλιγμένα με το μύθο της δικής τους εξέγερσης. Μεγαλώσαμε έπειτα δίχως να στερηθούμε τα περισσότερα, όχι με ευκολία οικονομική αλλά και χωρίς ανυπέρβλητα εμπόδια. Καταραστήκαμε τον «ψεύτη κι άδικο ντουνιά», υπερασπιστές κάθε αδικημένου, μειοψηφίες μιας γενιάς που πιστεύαμε ότι μπορεί ν’ αλλάξει τον κόσμο. Μόνο που ο κόσμος άλλαζε όπως δεν είχαμε δει ούτε στα χειρότερα όνειρά μας, πιο σύνθετος και όλο και πιο δύσκολος: από μια Αριστερά που βγάζοντας τα παραπετάσματα έδειξε το πιο απεχθές της πρόσωπο, από έναν αδικημένο κόσμο που περιθωριοποιούνταν συνέχεια, πολύχρωμος τώρα, πολύγλωσσος, πολυεθνικός στοιβαγμένος στο Γκάζι και στον Άγιο Παντελεήμονα, εκεί που έμπλεξε ο φόβος και ο θυμός των κατοίκων με την ακροδεξιά. Εκεί που μπορούσαμε να τον παρακολουθούμε αμήχανοι μες στις μεγαλόπνοες αναλύσεις μας, αμέτοχοι μέσα στην ασφάλεια της καταγγελίας μας. Παρακολουθώντας τον κόσμο, σιωπηροί απέναντι στο βίαιο ξέσπασμα εκείνων που εξορκίσαμε ή κολακέψαμε, χωρίς να καταλάβουμε γρι από τη δική τους αγωνία.
Και τώρα που η ώρα της κρίσης ήλθε, μοιάζει όλο και πιο πολύ να βουλιάζουμε σ’ αυτή τη σιωπή, είτε ψελλίζοντας φληναφήματα για τη νέα Μεταπολίτευση είτε μιλώντας στο όνομα ενός κόσμου που δεν μπορούμε κατ’ ουσίαν να νιώσουμε τη δική του απελπισία, είτε ευαγγελιζόμενοι νέα επαναστατικά μέτωπα, ενώ έχουμε πειστεί ότι δεν υπάρχει άλλος δρόμος. Νιώθοντας για πρώτη φορά τόσο κοντά σε μας την απελπισία της απόλυσης, της περικοπής των δικαιωμάτων, της περιστολής των ονείρων. Έχοντας πάντα στο νου μας αυτόν τον κόσμο των 2/3 που μας περιβάλλει, τιμητές για τις μικροκομπίνες εκείνων που αγωνίζονται για την επιβίωση, την ώρα που το ένα μετά το άλλο τα δικαιώματα χρόνων καταργούνται, όχι με μια κανονιά αλλά ούτε καν με ένα μικρό βρόντο.
Κάπου ανάμεσα στα 40 και στα 50 τώρα, αμήχανοι ίσως και ενοχικοί. Για τις αυταπάτες που διαλύθηκαν, για αυτά που μοιάζει να μην μπορούμε να υπερασπιστούμε, έτσι καθώς το είπαν οι αριθμοί και οι στατιστικές, για εμάς τους ίδιους που δεν μπορούμε να καμωνόμαστε πια τους αθώους, ούτε τους ανεύθυνους.
Και τώρα που η ώρα της κρίσης ήλθε, μοιάζει όλο και πιο πολύ να βουλιάζουμε σ’ αυτή τη σιωπή, είτε ψελλίζοντας φληναφήματα για τη νέα Μεταπολίτευση είτε μιλώντας στο όνομα ενός κόσμου που δεν μπορούμε κατ’ ουσίαν να νιώσουμε τη δική του απελπισία, είτε ευαγγελιζόμενοι νέα επαναστατικά μέτωπα, ενώ έχουμε πειστεί ότι δεν υπάρχει άλλος δρόμος. Νιώθοντας για πρώτη φορά τόσο κοντά σε μας την απελπισία της απόλυσης, της περικοπής των δικαιωμάτων, της περιστολής των ονείρων. Έχοντας πάντα στο νου μας αυτόν τον κόσμο των 2/3 που μας περιβάλλει, τιμητές για τις μικροκομπίνες εκείνων που αγωνίζονται για την επιβίωση, την ώρα που το ένα μετά το άλλο τα δικαιώματα χρόνων καταργούνται, όχι με μια κανονιά αλλά ούτε καν με ένα μικρό βρόντο.
Κάπου ανάμεσα στα 40 και στα 50 τώρα, αμήχανοι ίσως και ενοχικοί. Για τις αυταπάτες που διαλύθηκαν, για αυτά που μοιάζει να μην μπορούμε να υπερασπιστούμε, έτσι καθώς το είπαν οι αριθμοί και οι στατιστικές, για εμάς τους ίδιους που δεν μπορούμε να καμωνόμαστε πια τους αθώους, ούτε τους ανεύθυνους.
!
ΑπάντησηΔιαγραφή