Τεχνοκράτες και πολιτική

(πηγή)

από την Αυγή

Καθώς ο "κανένας" αναδεικνύεται στις δημοσκοπήσεις ο καταλληλότερος για πρωθυπουργός και τα δύο μεγάλα κόμματα βυθίζονται στη λαϊκή ανυποληψία, εμφανίζονται προτάσεις για κυβερνητικές λύσεις που ανταποκρίνονται, εκ πρώτης όψεως, σε "εξωπολιτικά" κριτήρια για την αντιμετώπιση της οικονομικής κρίσης.

Στην προχθεσινή δημοσκόπηση της GPO το 41,9% των ερωτηθέντων απαντά ότι πιο κατάλληλη κυβέρνηση είναι εκείνη από "πολιτικά πρόσωπα και τεχνοκράτες". Το ενδιαφέρον είναι ότι η λύση αυτή, που έρχεται πρώτη σε προτίμηση, καταγράφει ακόμη μεγαλύτερη αποδοχή στον χώρο της αριστεράς, καθώς την υποστηρίζει το 57% των ψηφοφόρων του ΣΥΡΙΖΑ και το 42,1% των ψηφοφόρων του ΚΚΕ. Επίσης την προκρίνει το 76% των ψηφοφόρων του ΛΑΟΣ. Οι ψηφοφόροι των μικρότερων κομμάτων απορρίπτουν τις κυβερνήσεις των κομμάτων του δικομματισμού, χωρίς, ωστόσο, να θεωρούν ότι μπορεί να υπάρξει άλλη λύση με καθοριστικό ρόλο των μικρότερων κομμάτων.

Σε περίοδο κρίσης, όπου η πολιτική απογοητεύει τους πολίτες, φαντάζει περίπου ως "από μηχανής θεός" η φιγούρα του τεχνοκράτη. Ανταποκρίνεται στο στερεότυπο της αποϊδεολογικοποιημένης πολιτικής. Ικανοποιεί το κενό που δημιουργείται από την ανικανότητα των επαγγελματιών πολιτικών να ασκήσουν τα καθήκοντά τους. Όμως η λύση των τεχνοκρατών είναι πολιτική λύση.

Θα ήταν απλουστευτικό να απορρίψει κανείς συλλήβδην τους "τεχνοκράτες" ή, καλύτερα, τους επιστήμονες οι οποίοι διαθέτουν γνώσεις και εμπειρία για να αντιμετωπίσουν τα κοινωνικά προβλήματα. Υπάρχουν δεξιοί και αριστεροί "τεχνοκράτες". Υπάρχουν οικονομολόγοι που ακολουθούν τη νεοφιλελεύθερη ορθοδοξία και άλλοι, λιγότερο ή περισσότερο, αιρετικοί.

Στον δημόσιο διάλογο, όμως, αυτή την εποχή οι προτάσεις διακυβέρνησης με "τεχνοκράτες" παραπέμπει σε κυβερνητικά σχήματα πιο σκληρής διαχείρισης προς όφελος του συστήματος. Δηλαδή για υπουργούς οι οποίοι δεν υπολογίζουν το "πολιτικό κόστος" ή, ακριβέστερα, αρνούνται τον ρόλο της πολιτικής ως διαμεσολάβησης για την εξισορρόπηση αντιτιθέμενων συμφερόντων. Με αυτή την έννοια, η προσφυγή στις υπηρεσίες των "τεχνοκρατών" συνιστά απειλή για τη δημοκρατική λειτουργία, καθώς με τον τρόπο αυτόν εγκαθίσταται μια ανεξέλεγκτη εξουσία, υπεράνω της λαϊκής θέλησης, η ελίτ των "αρίστων".

Δεν υπάρχουν πολιτικές λύσεις χωρίς επιστημονική γνώση των σύνθετων κοινωνικοπολιτικών προβλημάτων. Ούτε ουδέτερη τεχνοκρατική κυβερνητική διαχείριση, ερήμην των ενδιαφερομένων ή, το χειρότερο, εις βάρος τους. Οι οικονομολόγοι με τραπεζικές διασυνδέσεις είναι χαρακτηριστική περίπτωση στρατευμένων τεχνοκρατών, οι οποίοι πυροβολούν κάθε λύση υπέρβασης του Μνημονίου. Θα ήταν ανακόλουθο όμως η κοινωνία να παραδοθεί στην εξουσία τους, όταν σε ποσοστό 85% απορρίπτει το Μνημόνιο ως κοινωνικά αδιέξοδο και αναποτελεσματικό.

Η συζήτηση για τους "τεχνοκράτες" επιβάλλει στην αριστερά να αναζητήσει λύσεις ως απόρροια επιστημονικής - κοινωνικής ανάλυσης των προβλημάτων, μακράν της γενικολογίας των συνθημάτων και της αντίληψης ότι οι αριστεροί είμαστε... ειδικοί επί του γενικού!