Γαλέρες στον ορίζοντα...

(πηγή)

του Δημήτρη Χρήστου 

από την Αυγή

Στην αρχή της μεταπολιτευτικής περιόδου, η κυρίαρχη άποψη στο ΚΚΕ για τη μορφή του συνδικαλιστικού κινήματος ήταν ξεκάθαρη και αδιαπραγμάτευτη. Ένα σωματείο, μία ομοσπονδία, μία ΓΣΕΕ. Τότε, τέτοιου είδους συνδικαλιστικό μοντέλο στην Ευρώπη είχε μόνον ή κυρίως η Γερμανία. Στη Γαλλία και στην Ιταλία το συνδικαλιστικό κίνημα είχε διαχωριστεί κάθετα με βάση τις δύο κυρίαρχες πολιτικές δυνάμεις, την αριστερά και τη δεξιά. Το γερμανικό μοντέλο όπου όλες οι μορφές εργασίας εκφράζονταν συνδικαλιστικά από επτά ομοσπονδίες, χαρακτηριζόταν από την ηγεσία του ΚΚΕ, ως πρότυπο ταξικού συνδικαλισμού.

Για πολλά χρόνια το ΚΚΕ τήρησε ευλαβικά αυτήν την αρχή, ακόμα και σε περιπτώσεις που τα σωματεία ή οι ομοσπονδίες όπως για παράδειγμα των οικοδόμων στην οποία είχαν ξεμείνει κάτι χουντικοί, κρατούσαν κλειστές τις πόρτες. Με υπομονή επιμονή και συστηματική δουλειά εργάστηκαν οι κομματικές δυνάμεις για την ανατροπή των συσχετισμών και τελικά κατάφεραν πολλά. Τα έμπειρα στελέχη του, είχαν απόλυτο δίκιο για τον απλούστατο κλασικό λόγο. Εν τη ενώσει η ισχύς.

ΠΕΡΑΣΑΝ τα χρόνια, μετά τη διάσπαση του '90 η νέα ηγεσία του ΚΚΕ τα ανέτρεψε όλα αυτά και ουσιαστικά τερμάτισε κάθε πολιτική συνεργασιών. Η μόνη πολιτική που γίνεται δεκτή είναι αυτή της αόριστης συμμαχίας κοινωνικών δυνάμεων υπό την καθοδήγηση του κόμματος. Καθώς οι ισχυρές συνδικαλιστικές ενώσεις εκπροσωπούσαν κυρίως ή και μόνο τον Δημόσιο Τομέα, ατρόφησαν σταδιακά από την πολιτική συμβιβασμών της κομματικής νομενκλατούρας, κυρίως του ΠΑΣΟΚ που κυριαρχούσε σε ΓΣΕΕ, ΑΔΕΔΥ και ΔΕΚΟ. Τα συνδικάτα ήταν τελικά σταθμοί διαχείρισης του πελατειακού πολιτικού συστήματος. Στον ιδιωτικό τομέα οι εργαζόμενοι που τολμούσαν να συνδικαλιστούν ήταν λιγοστοί και διαρκώς μειώνονταν. Τα πράγματα αργά αλλά σταθερά άρχισαν να αλλάζουν. Η πανίσχυρη ομοσπονδία του τραπεζικού κλάδου η ΟΤΟΕ έχει ουσιαστικά εκφυλιστεί και αντικατασταθεί από εργοδοτικά σωματεία κυρίως στα μαγαζιά του ιδιωτικού τομέα.

ΕΝΑ από τα ισχυρότερα συνδικαλιστικά σωματεία όλα αυτά τα χρόνια, ήταν των δημοσιογράφων. Κυριαρχούσαν βεβαίως οι συντεχνιακές αντιλήψεις, σε βαθμό που να σνομπάρεται συστηματικά κάθε προσπάθεια δημιουργίας Ομοσπονδίας Εργαζομένων στον Τύπο. Πολύ πιο γρήγορα από ό,τι θα περίμενε κανείς, ειδικά τώρα στην εποχή του Μνημονίου, ήρθε η μεγάλη κρίση που απειλεί την ΕΣΗΕΑ με πλήρη διάλυση. Αν και υπήρχε αριστερή πλειοψηφία, το ΚΚΕ αρνήθηκε να συναινέσει με τις υπόλοιπες δυνάμεις μένοντας τυφλά δογματικό στη γραμμή της απομόνωσης. Αν το μόνο πρόβλημα ήταν ο Σόμπολος εύκολα θα μπορούσαμε να το λύσουμε. Όταν όμως χάνονται μαζικά θέσεις εργασίας, είναι ουτοπική κάθε προσπάθεια για την υπεράσπισή τους, χωρίς προτάσεις για το πώς αυτό μπορεί να γίνει εφικτό.


ΠΟΙΑ ασφάλεια έχουν για παράδειγμα οι εργαζόμενοι της Ελευθεροτυπίας, όταν η επιχείρησή τους είναι ζημιογόνα, όπως όλες πλέον οι επιχειρήσεις ενημέρωσης στην Ελλάδα; Πουλήθηκε η “Χρυσή Ευκαιρία”, θα πουληθεί και το ακίνητο των γραφείων και μετά, τι άλλο υπάρχει και για πόσο καιρό επαρκεί; Πολύ ωραία έντυσαν με δικαιολογίες για το λειτούργημα και την ενημέρωση των πολιτών τη μαζική διασπαστική κίνηση οι συνάδελφοι εκεί, αλλά η πληγή στο σωματείο, τώρα που η ενότητα είναι απαραίτητη περισσότερο από κάθε άλλη φορά, δύσκολα θα επουλωθεί.

ΑΣ ΠΟΥΜΕ, η κ. Μάνια υπογράφει μονομερώς τη συλλογική σύμβαση με την ΕΣΗΕΑ, καθώς και τα μισά μέσα ενημέρωσης. Τι θα κάναμε όλοι μαζί μετά; Θα απαιτούσαμε να γίνει απεργία στους άλλους και εμείς να δουλεύουμε χάριν ενημέρωσης των πολιτών, επειδή έχουμε καλούς εργοδότες; Και οι συνάδελφοι εκεί με τους κακούς εργοδότες, θα πρέπει να βαστάνε με νύχια και δόντια την απεργία μέχρι να μείνουν οριστικά άνεργοι; Αστείες δικαιολογίες. Τότε θα υπογράφαμε και το τέλος του επαγγέλματος, αφού η διάλυση θα ήταν ολοκληρωτική. Όχι πως το αποφύγαμε, απλά τώρα κερδίζουμε -υποθέτω- κάποιο χρόνο. Το ερώτημα είναι τι θα τον κάνουμε αυτόν το χρόνο; Αν δεν κινητοποιηθούμε όλοι για τη μεγίστη δυνατή ενότητα, τζάμπα κόπος. Τα δημοσιογραφικά γραφεία θα γίνουν σύντομα γαλέρες. Κάποια μάλιστα ήδη έχουν γίνει.

d.xristou@avgi.gr