Η προπαγάνδα της ζούγκλας...

(πηγή)

του Ρούσσου Βρανά

από Τα Νέα

Οποιος θέλει να κάνει έναν δυσαρεστηµένο εργαζόµενο να τα πάρει στο κρανίο δεν έχει παρά να του δείξει τον χειρότερο «εχθρό» του: έναν δηµόσιο υπάλληλο. Αυτό κάνουν σήµερα οι κυβερνήσεις. Για να αποφύγουν την οργή των εξαθλιωµένων εργαζοµένων του ιδιωτικού τοµέα, τους δείχνουν τους χαρτογιακάδες που «ροκανίζουν τα λεφτά των φορολογουµένων». Αυτό κάνουν στην Ευρώπη. Αυτό κάνουν και στην Αµερική. Μια αµερικανική έρευνα, όµως, που έγινε στις ανατολικές ΗΠΑ από το Κέντρο Οικονοµικής Πολιτικής και Ερευνας και από το Ερευνητικό Ινστιτούτο Πολιτικής Οικονοµίας, έρχεται να διαλύσει τον µύθο των «κακοµαθηµένων» δηµοσίων υπαλλήλων. ∆ιαπιστώνει µάλιστα πως οι δηµόσιοι υπάλληλοι είναι αδικηµένοι, αφού «αµείβονται λιγότερο από όσο οι συνάδελφοί τους του ιδιωτικού τοµέα». Πέρα από τη σύγκριση, όµως, µπαίνει ένα ερώτηµα: Γιατί άραγε ο δηµόσιος τοµέας έχει γίνει ένας τόσο εύκολος στόχος για τους απανταχού δηµαγωγούς πολιτικούς; Στο περιοδικό «Ατλάντικ» η δηµοσιογράφος Μισέλ Τσεν δίνει την απάντηση:  

«Αυτή η ύπουλη εκστρατεία κατά των εργαζοµένων του δηµόσιου τοµέα έχει για στόχο της το τελευταίο οχυρό της συνδικαλισµένης εργασίας».  

Στην περίπτωση της Αµερικής, το 37% των δηµοσίων υπαλλήλων είναι µέλη συνδικαλιστικών οργανώσεων, δηλαδή πενταπλάσιοι από τους συνδικαλισµένους εργαζόµενους του ιδιωτικού τοµέα. Και αποτελούν εµπόδιο στις κυβερνητικές πολιτικές των περικοπών και των ιδιωτικοποιήσεων της δηµόσιας περιουσίας, που προωθούνται µε το ίδιο πείσµα τόσο στην Αµερική όσο και στην Ευρώπη. Κατεστραµµένοι από την ύφεση, κάποιοι εργαζόµενοι του ιδιωτικού τοµέα µπορεί να βρίσκουν παρηγοριά επιτιθέµενοι στους δασκάλους των παιδιών τους ή στους οδοκαθαριστές της γειτονιάς τους. Ναι, είναι πιο εύκολο αυτό, αλλά δεν θα τους βγάλει ποτέ από τη δύσκολη θέση αν δεν αναζητήσουν τους πραγµατικούς υπαίτιους για την αθλιότητά τους.

Στο βιβλίο της «Ενα άλλο είδος δηµόσιας εκπαίδευσης», η Πατρίσια Χιλ Κόλινς εξηγεί πώς φτάσαµενα ταυτίζουµε το δηµόσιο µε το υποδεέστερο. 

«Οι ιδέες για τα οφέλη των ιδιωτικοποιήσεων ενθάρρυναν τον λαό να πιστέψει πως οτιδήποτε δηµόσιο είναι χαµηλότερης ποιότητας», γράφει η συγγραφέας. «Η παρακµή των σχολείων, της δηµόσιας υγείας, των δρόµων, των γεφυρών και των µεταφορών, η οποία προέκυψε από την απροθυµία του κράτους να χρηµατοδοτήσει αυτούς τους δηµόσιους θεσµούς, οδήγησε στη διάβρωση και στον ευτελισµό του δηµοσίου». 

Και ο καθαγιασµός του ιδιωτικού κέρδους εξέθρεψε την εχθρότητα του λαού προς καθετί δηµόσιο, προσθέτει η Ιβ Γιούιν, πάλι στο περιοδικό «Ατλάντικ»: 

«Αντί να υποκύπτουµε, καθώς οι βιβλιοθήκες µας, τα σχολεία µας, οι δρόµοι µας, ακόµη και τα παρκόµετρα περνούν στα χέρια σκοτεινών συµφερόντων που δεν ασκούµε πάνω τους κανέναν έλεγχο, πρέπει να διεκδικήσουµε ξανά το δηµόσιο, το οποίο εδώ και χιλιάδες χρόνια εξασφάλιζε την επιβίωσή µας».  

Η απόρριψη του δηµόσιου, του συλλογικού, προκειµένου να ασπαστούµε την ελευθερία των αγορών, δεν µας προσφέρει παρά µονάχα µια απατηλή και ρηχή απελευθέρωση: την απελευθέρωση από εκείνους ακριβώς τους θεσµούς που κρατούν τις κοινωνίες µας αλληλέγγυες και ενωµένες.