Ποιος έχει σειρά για την ... αρένα;

(πηγή)

γράφει το Μαρικάκι

στο Ποντίκι
 

Πριν δυο χρόνια τέτοιο καιρό ήταν τα επεισόδια και οι κινητοποιήσεις για τη δολοφονία του Γρηγορόπουλου που κρατούσαν τον κόσμο μακριά από το κέντρο και απειλούσαν τα εμπορικά μαγαζιά με λουκέτα. Ασχέτως αν τα μαγαζιά των συνοικιών έβαζαν λουκέτα και χωρίς επεισόδια. Σήμερα, με την κρίση να αποτυπώνεται στα ενοικιαστήρια και τα λουκέτα που κατά δεκάδες συναντά κανείς εδώ και μήνες στους πιο κεντρικούς εμπορικούς δρόμους της Αθήνας, είναι οι απεργιακές κινητοποιήσεις των εργαζομένων στα Μέσα Μαζικής Μεταφοράς που και πάλι απειλούν με λουκέτα την αγορά, σύμφωνα με το επιχείρημα μερίδας του εμπορικού κόσμου.

Μάλιστα ο έχων άποψη επί παντός του επιστητού Μίχαλος βγήκε όχι απλώς να ζητήσει από τους απεργούς την αναστολή κινητοποιήσεων για τους ευνόητους εμπορικούς λόγους. Μέχρι εδώ, άντε να το καταλάβουμε. Αλλά τους έκανε και υποδείξεις –μιλώντας εξ ονόματος της κοινωνίας!– να τελειώνουν με τις κινητοποιήσεις και ν’ αποδεχτούν τις λύσεις που τους προτείνονται. Όπως είπε όχι μόνο η κυβέρνηση οφείλει «να κυβερνήσει προς όφελος της οικονομίας και της κοινωνίας» (να δείξει την απαιτούμενη «πυγμή» δηλαδή) αλλά και «οι εργαζόμενοι στις συγκοινωνίες αλλά και γενικότερα στις ΔΕΚΟ, όμως, οφείλουν να κατανοήσουν και αυτοί ότι τα προβλήματα των Δημόσιων Επιχειρήσεων στις οποίες εργάζονται πρέπει να επιλυθούν καθώς έχουν γίνει πλέον αβάσταχτα για το σύνολο της ελληνικής κοινωνίας» (Μίχαλε, σου έλειψε το κυνηγητό που έφαγες στη ΔΕΘ μου φαίνεται). Αφού, προηγουμένως τους είχε χαρακτηρίσει και «συντεχνίες» που στο πόλεμό τους με την κυβέρνηση κρατούν ομήρους τις επιχειρήσεις και τους πολίτες! Μάλιστα. Επιχειρήσεις και πολίτες, ώρα είναι να συμπήξουν μέτωπο κατά της κρίσης με πρωτοβουλία του Μίχαλου!

Εν πάσει περιπτώση, το θέμα είναι ότι ποτέ τελικά σ’ αυτή τη χώρα δεν φταίει η ίδια η οικονομία και η πολιτική που την οδηγεί στα Τάρταρα. Όσοι εύκολα –λόγω ενδεχομένως και της ταλαιπωρίας που πράγματι υφίστανται– παραδίνονται στον κοινωνικό αυτοματισμό ας σκεφτούν:

• Πως όταν το λιανεμπόριο περιμένει τις τρεις τελευταίες εβδομάδες του έτους για να αναστηθεί, σημαίνει ότι αντιμετωπίζει ένα τρομακτικό αδιέξοδο το οποίο ίσως ανακουφίζεται αλλά δε λύνεται με τη χριστουγεννιάτικη αγορά και σαφώς αιτία για τον μαρασμό του δεν είναι οι απεργίες.

• Ότι τα λουκέτα εξαπλώνονται λόγω της γενικής πτώσης της κατανάλωσης η οποία οφείλεται στην πολιτική περικοπών σε μισθωτούς και συνταξιούχους και την δραματική αύξηση της ανεργίας, στις αλλεπάλληλες αυξήσεις του ΦΠΑ και τον υψηλό πληθωρισμό, καθώς και στον αμείλικτο ανταγωνισμό που υφίστανται οι μικροί έμποροι από τις μεγάλες αλυσίδες των πολυεθνικών με τις ευλογίες της κυβέρνησης. Η χαριστική βολή δε, πιθανότατα ήρθε από την περαίωση που άφησε πολλές μικρές επιχειρήσεις στον τόπο, και όχι από τις απεργίες. Μιλάμε δηλαδή για στοχευμένες πολιτικές επιλογές της κυβέρνησης που στην ούγια γράφουν «μνημόνιο».

Η κυβέρνηση έχοντας πλάνο να απαξιώσει και να συκοφαντήσει ό,τι είναι για πλιάτσικο και για πούλημα τροφοδοτεί διαρκώς τον κοινωνικό αυτοματισμό, δια της συκοφάντησης των απεργιών οι οποίες έχουν φτάσει πια να θεωρούνται από την κυρίαρχη πολιτική τάξη της χώρας όχι δικαίωμα και νόμιμο πολιτικό μέσο άμυνας των εργαζομένων απέναντι στο δίκαιο του ισχυρού, αλλά ψυχανώμαλη συμπεριφορά του καλοπερασάκια έλληνα! Ότι ο κόσμος χάνει μεροκάματα γιατί του κάπνισε να δημιουργήσει προβλήματα στην υπόλοιπη κοινωνία!

Όμως πλέον όλο και περισσότερες κοινωνικές ομάδες έρχονται αντιμέτωπες με τις συνέπειες της ούλτρα νεοφιλελεύθερης πολιτικής της κυβέρνησης Παπανδρέου που μοιραία τους καθιστά εν δυνάμει απεργούς. Οι αγρότες οι ναυτεργάτες, οι φορτηγατζήδες, οι βυτιοφορείς, οι δεητζήδες, οι εργαζόμενοι στην Ολυμπιακή, οι εκπαιδευτικοί, οι νοσοκομειακοί γιατροί και το υγειονομικό προσωπικό, οι εργαζόμενοι στις συγκοινωνίες, οι σιδηροδρομικοί, οι εργαζόμενοι στην καθαριότητα, οι δημοσιογράφοι* και όσοι ίσως ξεχνώ έχουν ήδη βρεθεί στην αρένα του κοινωνικού αυτοματισμού η οποία περιμένει τον επόμενο...

 

*Ας ελπίσουμε ότι ο κλάδος μας, ο οποίος συχνά ανέχτηκε ή και συνέβαλλε στην στοχοποίηση κλάδων εργαζομένων, πήρε το μάθημά του στις πρόσφατες κινητοποίησεις του (οι οποίες δυστυχώς είναι μόνο η αρχή), υποβαλλόμενος στον αυτοματισμό που απερίσκεπτα υπέθαλψε...