Αθώοι οι 9 από τους 11 ανήλικους "τρομοκράτες" της Λάρισας μετά από 2 χρόνια ομηρείας
από Πρέζα tvΗ δίωξη και παραπομπή σε δίκη των 11 ανήλικων μαθητών της Λάρισας (διαδηλωτών και μη), που κατηγορήθηκαν (μεταξύ άλλων κακουργημάτων και πλημμελημάτων) και για σύσταση εγκληματικής οργάνωσης, κατά τα γεγονότα της 8ης Δεκεμβρίου 2008 στη Λάρισα, υπήρξε η σοβαρότερη θεσμική εκτροπή των τελευταίων χρόνων.
Επιβεβαίωσε με τον πιο δραματικό τρόπο τους φόβους όλων εκείνων που αντέδρασαν και αντιδρούν στην ψήφιση των τρομονόμων.
Απέδειξε ότι στόχοι της αντι-τρομοκρατικής νομοθεσίας δεν είναι οι δήθεν ένοπλες ομάδες, αλλά κάθε μαζικό, μαχητικό, κοινωνικό κίνημα και άρα κάθε αγωνιζόμενος που κατεβαίνει στο δρόμο, αντιδρά, διαμαρτύρεται, διεκδικεί και αμφισβητεί. Πριν απ' όλα όμως κατέδειξε ότι δίπλα στον κρατικό αυταρχισμό αναπτύσσεται κι ένας ιδιόμορφος ρατσισμός απέναντι στη νεολαία και το κίνημά της, για τα οποία φαίνεται να καθιερώνεται πλέον ένα μόνιμο τεκμήριο υποψίας, ενώ οι ποινικές δίκες μετατρέπονται σε αιχμηρότατο πολιτικό εργαλείο.
Η απόφαση του Τριμελούς Δικαστηρίου Ανηλίκων Λάρισας, με την πλήρη απαλλαγή των 9 από τους 11 κατηγορουμένους ανηλίκους από κάθε κατηγορία, υπήρξε μια -εν μέρει- γενναία απόφαση.
Ο εφιάλτης όμως που έζησαν τα παιδιά αυτά, βρισκόμενα σε δικαστική ομηρία για δύο ολόκληρα χρόνια, ασφαλώς σημάδεψε την ψυχοσύνθεσή τους σε μια πολύ ευαίσθητη ηλικία, γεγονός που θέλω να πιστεύω ότι δεν θα αποτελέσει τροχοπέδη για την ομαλή εξέλιξη της πολιτικής και κοινωνικής τους συνειδητοποίησης.
Είναι άλλωστε χαρακτηριστικό ότι τα δύο ανήλικα παιδιά, που σύμφωνα με την απόφαση «τέλεσαν τα αδικήματα της έκρηξης και των διακεκριμένων φθορών (ο ένας εξ αυτών κατ' εξακολούθηση)», υπήρξαν οι πιο αδύναμοι κρίκοι αυτής της αλυσίδας, αφού είχαν το «μειονέκτημα» ο μεν ένας να είναι αλβανικής καταγωγής, ο δε άλλος να έχει ιδιαίτερα υψηλό ανάστημα..!
Κι από την άλλη πλευρά, η πόρτα των τρομονόμων παραμένει μισάνοιχτη. Είναι προφανές ότι κινούμαστε με ιλιγγιώδη ταχύτητα προς έναν διοικητικό ολοκληρωτισμό, που κυριαρχείται από το δόγμα της «μηδενικής ανοχής», την άμεση και εντατική ποινικοποίηση των διαδηλώσεων και κάθε διαμαρτυρίας και τη θεαματική αύξηση των αυθαίρετων και τυχαίων συλλήψεων.
Ευθύνη όλων μας να υπερασπιστούμε σταθερά και επίμονα τα κοινωνικά δικαιώματα και τις πολιτικές ελευθερίες και να αντισταθούμε με κάθε τρόπο στην πολιτική αυθαιρεσία και βαρβαρότητα, που όπως φαίνεται συμβαδίζουν απόλυτα με τον εργασιακό μεσαίωνα που μας επιφυλάσσουν.
Θεσσαλονίκη 17 Δεκεμβρίου 2010
Αρετή Σκουνάκη,
Συνήγορος υπεράσπισης μίας (εκ των αθωωθέντων) ανήλικης μαθήτριας
Επιβεβαίωσε με τον πιο δραματικό τρόπο τους φόβους όλων εκείνων που αντέδρασαν και αντιδρούν στην ψήφιση των τρομονόμων.
Απέδειξε ότι στόχοι της αντι-τρομοκρατικής νομοθεσίας δεν είναι οι δήθεν ένοπλες ομάδες, αλλά κάθε μαζικό, μαχητικό, κοινωνικό κίνημα και άρα κάθε αγωνιζόμενος που κατεβαίνει στο δρόμο, αντιδρά, διαμαρτύρεται, διεκδικεί και αμφισβητεί. Πριν απ' όλα όμως κατέδειξε ότι δίπλα στον κρατικό αυταρχισμό αναπτύσσεται κι ένας ιδιόμορφος ρατσισμός απέναντι στη νεολαία και το κίνημά της, για τα οποία φαίνεται να καθιερώνεται πλέον ένα μόνιμο τεκμήριο υποψίας, ενώ οι ποινικές δίκες μετατρέπονται σε αιχμηρότατο πολιτικό εργαλείο.
Η απόφαση του Τριμελούς Δικαστηρίου Ανηλίκων Λάρισας, με την πλήρη απαλλαγή των 9 από τους 11 κατηγορουμένους ανηλίκους από κάθε κατηγορία, υπήρξε μια -εν μέρει- γενναία απόφαση.
Ο εφιάλτης όμως που έζησαν τα παιδιά αυτά, βρισκόμενα σε δικαστική ομηρία για δύο ολόκληρα χρόνια, ασφαλώς σημάδεψε την ψυχοσύνθεσή τους σε μια πολύ ευαίσθητη ηλικία, γεγονός που θέλω να πιστεύω ότι δεν θα αποτελέσει τροχοπέδη για την ομαλή εξέλιξη της πολιτικής και κοινωνικής τους συνειδητοποίησης.
Είναι άλλωστε χαρακτηριστικό ότι τα δύο ανήλικα παιδιά, που σύμφωνα με την απόφαση «τέλεσαν τα αδικήματα της έκρηξης και των διακεκριμένων φθορών (ο ένας εξ αυτών κατ' εξακολούθηση)», υπήρξαν οι πιο αδύναμοι κρίκοι αυτής της αλυσίδας, αφού είχαν το «μειονέκτημα» ο μεν ένας να είναι αλβανικής καταγωγής, ο δε άλλος να έχει ιδιαίτερα υψηλό ανάστημα..!
Κι από την άλλη πλευρά, η πόρτα των τρομονόμων παραμένει μισάνοιχτη. Είναι προφανές ότι κινούμαστε με ιλιγγιώδη ταχύτητα προς έναν διοικητικό ολοκληρωτισμό, που κυριαρχείται από το δόγμα της «μηδενικής ανοχής», την άμεση και εντατική ποινικοποίηση των διαδηλώσεων και κάθε διαμαρτυρίας και τη θεαματική αύξηση των αυθαίρετων και τυχαίων συλλήψεων.
Ευθύνη όλων μας να υπερασπιστούμε σταθερά και επίμονα τα κοινωνικά δικαιώματα και τις πολιτικές ελευθερίες και να αντισταθούμε με κάθε τρόπο στην πολιτική αυθαιρεσία και βαρβαρότητα, που όπως φαίνεται συμβαδίζουν απόλυτα με τον εργασιακό μεσαίωνα που μας επιφυλάσσουν.
Θεσσαλονίκη 17 Δεκεμβρίου 2010
Αρετή Σκουνάκη,
Συνήγορος υπεράσπισης μίας (εκ των αθωωθέντων) ανήλικης μαθήτριας
.-.-.-.-.-.-.-.-.-.-.
Ανήλικοι "τρομοκράτες", εξιλαστήρια θύματα
της Ελεάννας Ιωαννίδου
Αφορμή γι αυτές τις σκέψεις είναι η δίκη έντεκα εφήβων στο Τριμελές Δικαστήριο Ανηλίκων Λάρισας. Στο εδώλιο βρέθηκαν κατηγορούμενοι ως τρομοκράτες -ουσιαστικά «για παραδειγματισμό»- εννιά αγόρια και δύο κορίτσια, που συμμετείχαν, μαζί με χιλιάδες άλλους συνομηλίκους τους σε ολόκληρη τη χώρα, στις πορείες διαμαρτυρίας που ακολούθησαν τη δολοφονία του Αλέξανδρου Γρηγορόπουλου του 2008.
Πλέον, μέσα στο πλαίσιο των νέων νόμων "για την προστασία του πολιτεύματος", οποιαδήποτε συμμετοχή σε δημόσια διαμαρτυρία, η οποία τυχόν εκτραπεί σε τέλεση αξιόποινων πράξεων, μπορεί να στοιχειοθετήσει κατηγορία για τρομοκρατία. Και η λέξη «τρομοκρατία» έχει βαρύνουσα σημασία. Δεν είναι ένα απλό κακούργημα, είναι ένα κακούργημα που στρέφεται, στη συνείδηση των πολλών, κατά της δημοκρατίας και φορτίζει ισοδύναμα τις πράξεις ενός νεαρού διαδηλωτή με αυτές των εκτελεστών της 11ης Σεπτεμβρίου.
Ο «τρόμος» είναι μια λέξη που απευθύνεται στο συλλογικό θυμικό. Ο τρόμος της τρομοκρατίας πατάει πάνω στον φόβο της κοινωνίας. Κι επιτελεί μια μαγική λειτουργία: φέρνει τον κοινωνικό φόβο σε ανταγωνιστική θέση με την κοινωνική αγανάκτηση. Σε συνθήκες επίτασης της κοινωνικής αδικίας, το μοναδικό αντίδοτο της εξουσίας, για να μην εκραγεί η δικαιολογημένη κοινωνική αγανάκτηση, είναι ο φόβος: Ο φόβος για τη ζωή, ο φόβος απέναντι στον νόμο, ο φόβος για την ανατροπή της όποιας κοινωνικής δομής. Οι νέοι, όμως, που η αλαζονεία της ηλικίας τους δεν είναι γόνιμο έδαφος για τον φόβο, μια και έχουν άγνοια κινδύνου, είναι αστάθμητος παράγοντας για τη συντήρηση του κοινωνικού, οικονομικού και πολιτικού συστήματος. Και μάλιστα ενός συστήματος που δεν αφήνει πλέον παρά ελάχιστους ικανοποιημένους. Για την έσχατη αυτοπροστασία του, το σύστημα αυτό κρέμασε πάνω απ’ τα κεφάλια μιας ολόκληρης γενιάς μια νέα κατηγορία: αυτήν του τρομοκράτη. Κατηγορία που μπορεί να χρησιμοποιηθεί με πολιτικά και όχι νομικά κριτήρια: ως απειλή της απαξιωτικής τιμωρίας σε απλούς (και όχι ποινικούς) εκφραστές της κοινωνικής αγανάκτησης.
Οι νέοι, όμως, πάντα αποζητούν ένα όραμα που να προβάλλει στα μάτια τους με όρους δικαιοσύνης. Πού θα διοχετεύσουν οι νέοι την ορμή της ηλικίας τους; Και τι άλλο μπορούν να εκφράσουν στις παρούσες κοινωνικές συνθήκες, παρά την αγανάκτησή τους για τον κόσμο που τους παραδίδουμε; Αφού εμείς βολευτήκαμε, εξασφαλίσαμε τις δουλίτσες μας που κατέφαγαν το μέλλον των παιδιών μας, τις κατ’ αποκλειστικότητα συντάξεις μας, τα δάνεια, τα σπίτια, τα οικόπεδα και τα αυτοκίνητά μας, δεν αφήσαμε στα παιδιά μας ούτε καν χρόνο να σκεφτούν ή να χαρούν την εφηβεία τους. Τους μαθαίνουμε να δουλεύουν. Να δουλεύουν ασταμάτητα και μηχανικά, χωρίς κριτική σκέψη – μ' αυτήν δεν περνάς στο πανεπιστήμιο. Αυτοί οι νέοι, όμως, που τόσο απαξιώνουμε, ήταν εκείνοι που, δυο χρόνια πριν, σχεδόν προφητικά εξεγέρθηκαν απέναντι σ’ αυτό που ζούμε σήμερα. Κεντρικό σύνθημα της διαμαρτυρίας τους ήταν «στις τράπεζες λεφτά και στα παιδιά σας σφαίρες». Είδαν αυτό που μόλις είχε έρθει και προσπάθησαν να μας αφυπνίσουν. Με τον δικό τους τρόπο, έστω και με ακρότητες.
Τους νέους αυτούς δεν πρέπει να τους τιμωρούμε για την αγανάκτησή τους. Η αγανάκτηση αυτή είναι απελευθερωτική, γιατί εδράζεται στην αίσθηση της κοινωνικής δικαιοσύνης, που, όσο παραμένει ζωντανή, αποτελεί εγγύηση πως η κοινωνία μας είναι ακόμη ανθρώπινη, έχει ακόμη τους σπόρους αλληλεγγύης, πρόνοιας και ουσιαστικής ισότητας, που μπορούν κάποτε να ανθίσουν. Χρέος των νέων είναι να παλέψουν για να δημιουργήσουν τις συνθήκες ώστε να αναπτυχθούν αυτές οι αξίες. Και δικό μας χρέος είναι να βρούμε τους τρόπους να τους βοηθήσουμε να διοχετεύσουν δημιουργικά και όχι καταστροφικά τη νεανική ορμή τους.
Γράφει ο Χριστιανόπουλος «και τι δεν κάνατε, για να με θάψετε, αλλά ξεχάσατε πως ήμουν σπόρος» και μας θυμίζει πως οι σημερινές συνθήκες της αστυνομικής καταστολής, του τρομονόμου και της οικονομικής και κοινωνικής αφαίμαξης είναι αυτές που δημιουργούν εύφορο έδαφος για τον σπόρο του Δεκέμβρη και δικαστήρια σαν το σημερινό μόνο σε νέους Δεκέμβρηδες μπορούν να οδηγήσουν.
- Η Ελεάννα Ιωαννίδου είναι δικηγόρος, εκπρόσωπος Τύπου των Οικολόγων Πράσινων
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου