Οταν τα ζόμπι κερδίζουν

(πηγή)

The New York Times

από την Ελευθεροτυπία 

Οταν οι ιστορικοί γυρίσουν πίσω στο 2008-2010, θα κληθούν να λύσουν το γρίφο αυτού του παράξενου θριάμβου αποτυχημένων ιδεών.

Οι φονταμενταλιστές της ελεύθερης αγοράς διαψεύστηκαν σχεδόν σε όλα, κυριαρχούν όμως στην πολιτική σκηνή περισσότερο από ποτέ. 

 Πώς συνέβη αυτό; Πώς, αφού οι αχαλίνωτες τράπεζες γονάτισαν την οικονομία, καταλήξαμε στην ατάκα του Ρον Πολ που προορίζεται για την επιτροπή εποπτείας της Βουλής: «Δεν χρειαζόμαστε ρυθμιστική αρχή».  

Πώς, μετά την εμπειρία των κυβερνήσεων Κλίντον και Μπους -ο πρώτος αύξησε τους φόρους και είδε τις θέσεις εργασίας να πολλαπλασιάζονται θεαματικά και ο δεύτερος μείωσε τους φόρους με αποτέλεσμα αναιμική ανάπτυξη ακόμη και πριν από την κρίση- καταλήξαμε σε δικομματική συμφωνία για περαιτέρω μείωση της φορολογίας; (...) 

Για να δανειστούμε τον τίτλο βιβλίου του Αυστραλού οικονομολόγου Τζον Κίγκιν για τις θεωρίες που η κρίση θα έπρεπε να σκοτώσει αλλά δεν σκότωσε, τελούμε ακόμη -ίσως περισσότερο από ποτέ- υπό τη διακυβέρνηση της «οικονομίας των ζόμπι». 

Γιατί; Εν μέρει διότι κάποιοι, αντί να μακελέψουν τις ιδέες-ζόμπι, επιχείρησαν να συμβιβαστούν μαζί τους. Μεταξύ αυτών ο πρόεδρος. (...) 

Ολοι αντιλαμβανόμαστε την ανάγκη να αντιμετωπίσουμε τους πολιτικούς μας αντιπάλους. Αλλο πράγμα όμως είναι να κάνεις συμφωνίες για να προωθήσεις τους στόχους σου και άλλο να ανοίγεις την πόρτα σε ιδέες-ζόμπι. Οταν επιλέξεις το δεύτερο, τα ζόμπι καταλήγουν να σου φάνε τον εγκέφαλο, πιθανώς και την οικονομία σου.