Ούτε ράσα ούτε Μνημόνιο

σκίτσο του Γιάννη Ιωάννου

από την Αυγή

Η Εκκλησία δεν δικαιούται να πολιτικολογεί, επιδιδόμενη σε διχαστικό κήρυγμα. Οφείλει να απευθύνει ενωτικό κήρυγμα στη βάση των ηθικών αξιών που υπηρετεί και να λειτουργεί ως έκφραση κοινωνικής μαρτυρίας. Έχει καθήκον να στηλιτεύει την κοινωνική αδικία και να είναι δίπλα στα θύματα της κρίσης. Έμπρακτα και όχι με ρητορείες. Στους χώρους του κοινωνικού μαρτυρίου και όχι στους χρυσοποίκιλτους άμβωνες.

Η απανταχούσα που η Ιεραρχία απέστειλε προχθές στις ενορίες δεν υπηρετεί την επιβεβλημένη κοινωνική αποστολή της Εκκλησίας. Ακούγεται ως αντίλαλος της εποχής Χριστόδουλου, τότε που η Ιεραρχία επιδίωξε να λειτουργήσει ως ομάδα πίεσης.

Η Εκκλησία δεν είναι έξω από την κρίση. Ένα μέρος της πρωταγωνιστεί ακόμη και σε επίμεμπτες πλευρές της κρίσης, όπως είναι φαινόμενα τύπου "αγίου οφ σορ" και ευρύτερα κακοδιαχείρισης δημόσιου χρήματος. Η εκκλησιαστική ηγεσία εκμεταλλεύεται την εκκλησιαστική περιουσία ως ιδιωτική, παρ' ότι αυτή εκ της συστάσεως και της αποστολής της είναι κοινωνική.

Η Εκκλησία στη χώρα μας λειτουργεί ως ιδιόρρυθμος κρατικός θεσμός. Και μόνο η ιδιότητά της αυτή αρκεί για να εντάσσεται στο πολιτικό σύστημα και στην κρίση του. Ακόμη κι αν εμφανίζεται ως εξωπολιτική και υπερβατική δύναμη.

Θα περίμενε, λοιπόν, κανείς κάποια αυτοκριτική της Ιεραρχίας, χαρακτηριστικό άλλωστε της χριστιανικής ταπεινοφροσύνης. Αντ' αυτού, διαπιστώνουμε απόπειρα αλαζονικής επιστροφής στις μέρες Χριστόδουλου, με παράκαμψη του ψύχραιμου αρχιεπισκόπου Ιερώνυμου.

Η ευκολία με την οποία η Ιεραρχία εγκολπώνεται, συχνά απλοϊκές, εκτιμήσεις περί "κατοχής" και παλινδρομεί σε αντιευρωπαϊκό κήρυγμα οφείλει να προβληματίσει τις πολιτικές δυνάμεις και τους πολίτες, που συγκρούονται με την πολιτική και την ιδεολογία του Μνημονίου οργανώνοντας με ορθολογικό τρόπο τη λαϊκή παρέμβαση. Η κοινωνική αντίσταση για να είναι αποτελεσματική προϋποθέτει ενότητα. Προϋποθέτει όμως και σαφήνεια στη συγκρότηση των κοινωνικών μετώπων, στη βάση συμφερόντων και ιδεολογιών. Η επίκληση του "εξωτερικού εχθρού" υποβαθμίζει τη δύναμη του εσωτερικού κοινωνικού αντιπάλου και τον καθαγιάζει.

Δεν πρόκειται για αξίωση "καθαρότητας", αλλά για την ανάγκη η λαϊκή οργή να προσανατολιστεί έλλογα και δημοκρατικά σε διεξόδους. Διαφορετικά η κυβέρνηση και οι πιστοί του Μνημονίου θα επιχειρήσουν να παραπλανήσουν την κοινωνία, στήνοντας το απεχθές δίλημμα "ράσο ή Μνημόνιο", ισχυριζόμενοι ότι απέναντι στο σκότος υπάρχει το φως της τρόικας!