 |
| σκίτσο του Δημήτρη Γεωργοπάλη (πηγή) |
του Γιώργου Δελαστίκ
από το Πριν
Μαύρη, κατάμαυρη η χρονιά που πέρασε για τους εργαζόμενους, τους νέους, τους συνταξιούχους, τους περισσότερους μικρομεσαίους εξαιτίας της αντιλαϊκής και αντεργατικής πολιτικής της κυβέρνησης Παπανδρέου, της πιο επιθετικής κυβέρνησης του κεφαλαίου που πέρασε ποτέ από την Ελλάδα μέχρι τώρα. Εφιαλτική αναμένεται η χρονιά που έρχεται. Τηρουμένων των αναλογιών, τα φετεινά Χριστούγεννα μοιάζουν με εκείνα του 1941, της πιο εφιαλτικής περιόδου της γερμανικής κατοχής της Ελλάδας.
Η ζωή θα δείξει αν θα αποδειχθεί πιο δύσκολο να απαλλαγεί η χώρα από την κυβέρνηση των πολιτικών δωσιλόγων του Γ. Παπανδρέου από όσο ήταν να απαλλαγεί η Ελλάδα από τη ναζιστική κατοχή. Όπως και τότε η ξένη κατοχή στηρίχθηκε στους μαυραγορίτες και τους ταγματασφαλίτες, έτσι και τώρα η κυβέρνηση Παπανδρέου «Τσολάκογλου» σφυρηλατεί μεθοδικά τις πολιτικές συμμαχίες της σε οικονομική βάση. Ο Παπανδρέου διαμορφώνει σε θεσμικό επίπεδο ένα ασύλληπτα ευνοϊκό πλαίσιο για το κεφάλαιο, επαναφέροντας τους εργαζόμενους στην κατάσταση που ήταν πριν ακόμη από τη... δικτατορία του Μεταξά, το διάστημα 1936-1941! Τέτοιο ανεκτίμητο δώρο είναι αδύνατον να μην το εκτιμήσει όχι μόνο το ξένο, αλλά πρωτίστως το ελληνικό κεφάλαιο – τουλάχιστον εκείνα τα τμήματά του για τα οποία το κόστος αμοιβής των εργαζομένων αποτελεί αξιόλογο μέρος των εξόδων τους. Για την ώρα, βέβαια, το μεγάλο πρόβλημα της εγχώριας αστικής τάξης είναι ότι το καθεστώς ξένης κατοχής του Μνημονίου του Παπανδρέου με την ΕΕ και το ΔΝΤ δεν επιτρέπει στο ελληνικό κεφάλαιο να απομυζά τα δημόσια ταμεία που μέχρι τώρα, παρά τις προπαγανδιστικές μπούρδες περί ιδιωτικού τομέα, αποτελούσαν ανέκαθεν τον κύριο χρηματοδότη του ελληνικού καπιταλισμού.
Αυτό αναπότρεπτα θα φέρει ανακατατάξεις, ενδεχομένως ριζικές, στους κόλπους του ελληνικού καπιταλισμού. Όπως η ναζιστική κατοχή του 1941-1944 έσβησε κάποια τζάκια της προπολεμικής ελληνικής αστικής τάξης, γιγάντωσε κάποια άλλα που συνεργάστηκαν με τους κατακτητές και ανέδειξε πολύ δυναμικούς νέους ομίλους από τις τάξεις των μαυραγοριτών που στη συνέχεια συνεργάστηκαν με τους Αμερικανούς, το ίδιο θα προκαλέσει και η σύγχρονη «Κατοχή του Μνημονίου ΕΕ-ΔΝΤ». Κάποιοι σημερινοί Έλληνες καπιταλιστές ενδέχεται να εξοντωθούν στις συνθήκες του «μνημονιακού» κατοχικού καθεστώτος. Τη θέση τους όμως θα πάρουν άλλοι που θα έχουν την ικανότητα να προσαρμοστούν στη νέα πραγματικότητα, πολύ πιο εχθρική για τους εργαζόμενους, και να την αξιοποιήσουν ληστρικά και αδίστακτα, χωρίς θεσμικούς φραγμούς αφού η κυβέρνηση του «πολιτικού Κουίσλινγκ», του Γ. Παπανδρέου, έχει καταλύσει τα πάντα που αποτελούσαν εργατικές κατακτήσεις ενός αιώνα. Ο καπιταλισμός που θα αναδυθεί μέσα από αυτή την αναδιάρθρωση θα είναι φυσικά πολύ πιο απεχθής, αλλά σίγουρα επιθετικότερος.
Θα είναι δε και σαφώς ισχυρότερος, ας μην έχουμε αυταπάτες επ’ αυτού, αν το εργατικό κίνημα και η Αριστερά συνεχίσουν να είναι στη δράση τους τόσο κατώτεροι των αναγκών και των περιστάσεων όσο μέχρι τώρα. Δικαιολογίες μπορεί να υπάρχουν ή να εφευρίσκονται, αλλά η ανελέητη πραγματικότητα λέει ότι π.χ. ο συσχετισμός των δυνάμεων κεφαλαίου - εργασίας σήμερα είναι πολύ δυσμενέστερος ήδη από όσο ήταν πριν από τριάντα και πλέον χρόνια, τη δεκαετία του 1970. Η ανατροπή της κυβέρνησης Παπανδρέου είναι απολύτως επιτακτική και κάθε μέρα που αργεί αυτό να συμβεί, ο συσχετισμός δυνάμεων επιδεινώνεται εις βάρος των εργαζομένων, αλλά ας μην έχουμε αυταπάτες ότι οποιαδήποτε αστική κυβέρνηση αντικαταστήσει εκείνη του Παπανδρέου δεν θα αξιοποιήσει στο έπακρο υπέρ του κεφαλαίου το κολοσσιαίο αντεργατικό έργο των πολιτικών Κουίσλινγκ του ΠΑΣΟΚ. Η ανατροπή της κυβέρνησης Παπανδρέου θα αποτελέσει βεβαίως πλήγμα κατά του κεφαλαίου και των ξένων επικυρίαρχων της Ελλάδας, της ΕΕ και του ΔΝΤ, αφού θα χάσουν μια κυβέρνηση απολύτως αφοσιωμένων πολιτικοοικονομικών και ιδεολογικών πρακτόρων της πολιτικής τους που δύσκολα θα βρουν όμοιά της.
Η ανατροπή του Παπανδρέου αποτελεί σίγουρα άμεσο και αναγκαίο καθήκον του εργατικού κινήματος. Δεν αποτελεί όμως τη λύση του εργατικού προβλήματος. Θα την αντικαταστήσουν με άλλη, η οποία δεν αποκλείεται να μας εκπλήξει δυσάρεστα με την αποτελεσματικότητά της. Ποιος περίμενε ότι ο «βλάκας Γιωργάκης» θα αποδεικνυόταν ως η πιο επιθετική και πιο αποτελεσματική κυβέρνηση του κεφαλαίου στην κατάλυση των εργασιακών δικαιωμάτων; Απολύτως κανένας.
Η αλήθεια είναι πικρή. Όσο δεν υπάρχει ρωμαλέο εργατικό κίνημα και ισχυρή Αριστερά, οι εργαζόμενοι θα πηγαίνουν από το κακό στο χειρότερο. Τελεία και παύλα.
Μαύρη, κατάμαυρη η χρονιά που πέρασε για τους εργαζόμενους, τους νέους, τους συνταξιούχους, τους περισσότερους μικρομεσαίους εξαιτίας της αντιλαϊκής και αντεργατικής πολιτικής της κυβέρνησης Παπανδρέου, της πιο επιθετικής κυβέρνησης του κεφαλαίου που πέρασε ποτέ από την Ελλάδα μέχρι τώρα. Εφιαλτική αναμένεται η χρονιά που έρχεται. Τηρουμένων των αναλογιών, τα φετεινά Χριστούγεννα μοιάζουν με εκείνα του 1941, της πιο εφιαλτικής περιόδου της γερμανικής κατοχής της Ελλάδας.
Η ζωή θα δείξει αν θα αποδειχθεί πιο δύσκολο να απαλλαγεί η χώρα από την κυβέρνηση των πολιτικών δωσιλόγων του Γ. Παπανδρέου από όσο ήταν να απαλλαγεί η Ελλάδα από τη ναζιστική κατοχή. Όπως και τότε η ξένη κατοχή στηρίχθηκε στους μαυραγορίτες και τους ταγματασφαλίτες, έτσι και τώρα η κυβέρνηση Παπανδρέου «Τσολάκογλου» σφυρηλατεί μεθοδικά τις πολιτικές συμμαχίες της σε οικονομική βάση. Ο Παπανδρέου διαμορφώνει σε θεσμικό επίπεδο ένα ασύλληπτα ευνοϊκό πλαίσιο για το κεφάλαιο, επαναφέροντας τους εργαζόμενους στην κατάσταση που ήταν πριν ακόμη από τη... δικτατορία του Μεταξά, το διάστημα 1936-1941! Τέτοιο ανεκτίμητο δώρο είναι αδύνατον να μην το εκτιμήσει όχι μόνο το ξένο, αλλά πρωτίστως το ελληνικό κεφάλαιο – τουλάχιστον εκείνα τα τμήματά του για τα οποία το κόστος αμοιβής των εργαζομένων αποτελεί αξιόλογο μέρος των εξόδων τους. Για την ώρα, βέβαια, το μεγάλο πρόβλημα της εγχώριας αστικής τάξης είναι ότι το καθεστώς ξένης κατοχής του Μνημονίου του Παπανδρέου με την ΕΕ και το ΔΝΤ δεν επιτρέπει στο ελληνικό κεφάλαιο να απομυζά τα δημόσια ταμεία που μέχρι τώρα, παρά τις προπαγανδιστικές μπούρδες περί ιδιωτικού τομέα, αποτελούσαν ανέκαθεν τον κύριο χρηματοδότη του ελληνικού καπιταλισμού.
Αυτό αναπότρεπτα θα φέρει ανακατατάξεις, ενδεχομένως ριζικές, στους κόλπους του ελληνικού καπιταλισμού. Όπως η ναζιστική κατοχή του 1941-1944 έσβησε κάποια τζάκια της προπολεμικής ελληνικής αστικής τάξης, γιγάντωσε κάποια άλλα που συνεργάστηκαν με τους κατακτητές και ανέδειξε πολύ δυναμικούς νέους ομίλους από τις τάξεις των μαυραγοριτών που στη συνέχεια συνεργάστηκαν με τους Αμερικανούς, το ίδιο θα προκαλέσει και η σύγχρονη «Κατοχή του Μνημονίου ΕΕ-ΔΝΤ». Κάποιοι σημερινοί Έλληνες καπιταλιστές ενδέχεται να εξοντωθούν στις συνθήκες του «μνημονιακού» κατοχικού καθεστώτος. Τη θέση τους όμως θα πάρουν άλλοι που θα έχουν την ικανότητα να προσαρμοστούν στη νέα πραγματικότητα, πολύ πιο εχθρική για τους εργαζόμενους, και να την αξιοποιήσουν ληστρικά και αδίστακτα, χωρίς θεσμικούς φραγμούς αφού η κυβέρνηση του «πολιτικού Κουίσλινγκ», του Γ. Παπανδρέου, έχει καταλύσει τα πάντα που αποτελούσαν εργατικές κατακτήσεις ενός αιώνα. Ο καπιταλισμός που θα αναδυθεί μέσα από αυτή την αναδιάρθρωση θα είναι φυσικά πολύ πιο απεχθής, αλλά σίγουρα επιθετικότερος.
Θα είναι δε και σαφώς ισχυρότερος, ας μην έχουμε αυταπάτες επ’ αυτού, αν το εργατικό κίνημα και η Αριστερά συνεχίσουν να είναι στη δράση τους τόσο κατώτεροι των αναγκών και των περιστάσεων όσο μέχρι τώρα. Δικαιολογίες μπορεί να υπάρχουν ή να εφευρίσκονται, αλλά η ανελέητη πραγματικότητα λέει ότι π.χ. ο συσχετισμός των δυνάμεων κεφαλαίου - εργασίας σήμερα είναι πολύ δυσμενέστερος ήδη από όσο ήταν πριν από τριάντα και πλέον χρόνια, τη δεκαετία του 1970. Η ανατροπή της κυβέρνησης Παπανδρέου είναι απολύτως επιτακτική και κάθε μέρα που αργεί αυτό να συμβεί, ο συσχετισμός δυνάμεων επιδεινώνεται εις βάρος των εργαζομένων, αλλά ας μην έχουμε αυταπάτες ότι οποιαδήποτε αστική κυβέρνηση αντικαταστήσει εκείνη του Παπανδρέου δεν θα αξιοποιήσει στο έπακρο υπέρ του κεφαλαίου το κολοσσιαίο αντεργατικό έργο των πολιτικών Κουίσλινγκ του ΠΑΣΟΚ. Η ανατροπή της κυβέρνησης Παπανδρέου θα αποτελέσει βεβαίως πλήγμα κατά του κεφαλαίου και των ξένων επικυρίαρχων της Ελλάδας, της ΕΕ και του ΔΝΤ, αφού θα χάσουν μια κυβέρνηση απολύτως αφοσιωμένων πολιτικοοικονομικών και ιδεολογικών πρακτόρων της πολιτικής τους που δύσκολα θα βρουν όμοιά της.
Η ανατροπή του Παπανδρέου αποτελεί σίγουρα άμεσο και αναγκαίο καθήκον του εργατικού κινήματος. Δεν αποτελεί όμως τη λύση του εργατικού προβλήματος. Θα την αντικαταστήσουν με άλλη, η οποία δεν αποκλείεται να μας εκπλήξει δυσάρεστα με την αποτελεσματικότητά της. Ποιος περίμενε ότι ο «βλάκας Γιωργάκης» θα αποδεικνυόταν ως η πιο επιθετική και πιο αποτελεσματική κυβέρνηση του κεφαλαίου στην κατάλυση των εργασιακών δικαιωμάτων; Απολύτως κανένας.
Η αλήθεια είναι πικρή. Όσο δεν υπάρχει ρωμαλέο εργατικό κίνημα και ισχυρή Αριστερά, οι εργαζόμενοι θα πηγαίνουν από το κακό στο χειρότερο. Τελεία και παύλα.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου