Parfumarias…

(πηγή)

του Κώστα Θεριανού 

από alfavita (13/12)

Πριν από 4 περίπου χρόνια, το περιοδικό Αντιτετράδια της Εκπαίδευσης είχε καλέσει από την Αργεντινή τον Eduardo Rosenzvaig, καθηγητή στο Πανεπιστήμιο του Τουκουμάν, για μια ομιλία στην Ελλάδα. Στο περιοδικό έχει δημοσιευθεί και ένα άρθρο που θυμίζει πολύ την Ελλάδα και πρέπει να ξαναδιαβασθεί (βλ. για το άρθρο http://www.antitetradia.gr/site/newmagaz.php?mid=1&tid=3 )

Το κείμενο δείχνει ανάγλυφα τι θα συμβεί και εδώ αν δεν αντισταθούμε. Όμως, στην ομιλία του ο Rosenzvaig ανέφερε κάτι που δεν αναλύεται στο κείμενο.

Μας πληροφόρησε ότι οι μισθοί των εκπαιδευτικών σταδιακά περικόπτονταν μέχρι που έφτασαν να μην μπορούν να τους συντηρήσουν. Στο διάστημα των σταδιακών περικοπών, οι εκπαιδευτικοί δεν ξεσηκώθηκαν. Άλλοι γιατί είχαν πεισθεί ότι τα μέτρα είναι αναγκαία, άλλοι γιατί πίστευαν ότι «μπόρα είναι και θα περάσει».

 Όμως, σταδιακά άρχισαν να ανακαλύπτουν ότι δεν φτάνει ο μισθός τους για να ζήσουν. Και μέσα σε ένα τοπίο διάλυσης και κατάρρευσης των σωματείων και των συλλογικών αναπαραστάσεων βρήκαν μια … ατομική λύση: να βγαίνουν το απόγευμα, μετά το σχολείο, και να πουλούν parfumarias [(κολόνιες)! Μας έκανε εντύπωση η λέξη και για αυτό την γράφουμε όπως την πρόφερε] για να συμπληρώσουν το εισόδημα τους.

Το 1985, αρκετά πιο κοντά αυτή την φορά, στην Σμύρνη της Τουρκίας (με πρωθυπουργό τον Οζάλ και με προσφυγή στο ΔΝΤ) ο κάθε τουρίστας μπορούσε να αντικρίσει ένα περίεργο θέματα. Ανθρώπους ευγενικούς, που φαίνονταν από το βλέμμα και την ομιλία ότι δεν είναι επαγγελματίες μικροπωλητές, να πωλούν … κολόνιες! Αυτοί οι άνθρωποι ήταν … εκπαιδευτικοί! Που όταν ο μισθός τους δεν τους έφτανε πια για να ζήσουν άρχισαν να πουλούν λιανικά κολόνιες! Parfumarias… και εκεί λοιπόν!

Εδώ καλλιεργείται δυστυχώς το ίδιο κλίμα. Μπόρα είναι και θα περάσει, λένε πολλοί. Και κουκουλώνονται στο παλτό τους βλέποντας τα πάθη των ανθρώπων γύρω τους σαν ένα κινούμενο ντεκόρ στη ζωή τους. Νομίζοντας ότι αυτοί θα την βγάλουν καθαρή με τις λιγότερες απώλειες!

«Εγώ είμαι παλιά και έχω οργανική», είπε κάποια συνάδελφος. Μόνο που σε ένα χρόνο έχασε από το μισθό, από την μελλοντική σύνταξη, από τα επικουρικά - μπορεί και όλο το εφάπαξ - και σχεδόν όλα τα δώρα. Γιατί να μην χαθεί και η οργανική; Και το σχολείο; Και η μονιμότητα; Άλλωστε, αυτά έχουν προκύψει από συσχετισμούς κοινωνικών δυνάμεων. Σήμερα που οι συσχετισμοί είναι σε βάρος των δυνάμεων της εργασίας τα πάντα μπορεί να χαθούν, αν δεν αγωνιστούμε. Οι νόμοι και το Σύνταγμα δεν είναι οι «Δέκα εντολές του Μωυσή» (αν και αυτές – όπως ξέρουμε – τις παραβίασαν!). Εκφράζουν κοινωνικούς και πολιτικούς συσχετισμούς και αλλάζουν μαζί με αυτούς!

Κοντολογίς, όλοι οι επίδοξοι μεθαυριανοί απεργοσπάστες να έχουν κατά νου… ότι στην γωνία τους περιμένουν οι parfumarias! Και ότι αυτή θα είναι στο τέλος η μόνη ατομική λύση, αν ψάχνουν για τέτοια…

Άλλη λύση, εκτός από το συλλογικό αγώνα, δεν υπάρχει.

Χωρίς ψευδαισθήσεις… όλοι στην απεργία στις 15/12.

Για την ζωή μας, για τους μαθητές μας, για το δημόσιο σχολείο.