Μάθημα ανατομίας επί ζώντος οργανισμού

του Ηλία Κουτσούκου

από Press In Action

Παρακολουθώντας τη χειρουργική της Κυβέρνησης επί των εργασιακών, μπορεί ο καθένας να φανταστεί που πηγαίνει το πράγμα.

Ο σύγχρονος σοσιαλισμός ή η Σοσιαλδημοκρατία επειδή ανακάλυψε τελικά πως ο μόνος τρόπος συνέχειας της ζωής, είναι η συνέχεια της… συνεχούς επέκτασης του υπάρχοντος καπιταλισμού, προχωρεί σε καινοτόμες λύσεις όλων των στρεβλώσεων του κοινωνικού μοντέλου.

Δηλαδή, αν ένας Οργανισμός δεν πάει καλά επειδή έτσι τον είχες φτιάξει -ή έχεις δεχθεί πως ήταν φτιαγμένος- με λάθος σχεδιασμό, απλά τον καταργείς ή κόβεις τους μισθούς στο 40 τοις εκατό κι ο Οργανισμός έρχεται στα ίσια του.

Πριν το κάνεις, βάζεις επιλεκτικά στο επικοινωνιακό σου όπλο ένα μέσο παχουλό μισθό των εργαζομένων που εσύ τους στούμπωσες στον Οργανισμό και το κοινωνικό Σύνολο μένει έκπληκτο απ’ τη ρεμούλα ή φωνάζει «φάτε τους».

Αυτό το μοντέλο, στη συνέχεια, το επεκτείνεις σ όλη τη ραχοκοκαλιά  του Δημοσίου. Επειδή το Δημόσιο ήταν πάντα μια κρυφή λαχτάρα σιγουριάς για τον μέσο πολίτη αλλά και σάκος του μποξ στις σαχλοκαφενειακές κουβέντες, καταφέρνεις ν’ αποκόψεις τη συνοχή του ιστού με τις άκρες της υπόλοιπης κοινωνίας χωρίς να τρέξει αίμα.

Κατόπιν προχωρείς στα άλλα δύο άκρα που τα αποτελούν, τα ιδιωτικά συμφωνητικά εργασίας  κι οι κλαδικές συμβάσεις. Αφήνεις τους βοηθούς σου χειρουργούς να προχωρήσουν σε κάθετες τομές, χρησιμοποιώντας αντισηπτικό άμεσης κάθαρσης, δηλαδή την διαιτησία των «εταίρων» που επιθεωρούν απλώς το κάθετο της διείσδυσης του νυστεριού στις βαθιές τομές των εργαζομένων.

Όταν τελειώσεις την επέμβαση σου, κι ο ασθενής συνέλθει, αισθάνεται κατ’ αρχήν ικανοποιημένος που δεν έχασε τη ζωή του και ευγνώμων που τον απάλλαξες από το περιττό λίπος που είχε συσσωρευτεί στους ιστούς του.

Με αυτό το μάθημα Ανατομίας, αποδεικνύεις πως μπορείς να σώσεις ένα σχεδόν χαμένο κορμί, που παραλίγο να καταφαγεί από μικρόβια και μορφώματα, γιατί στο κάτω-κάτω της γραφής σημασία έχει η συνέχεια της ζωής, με όποιο τίμημα κι όχι το προηγούμενό της, ως άσκηση συμπαθούς μνήμης του αρρώστου.

Άλλωστε έχει αποδειχθεί ότι ασθενείς που επλήγησαν από εγκεφαλικά ή βίαια καρδιακά νοσήματα -και πριν το περιστατικό είχαν γουρουνίσια συμπεριφορά- μόλις συνέλθουν, επανέρχονται σταδιακά στις συνήθειες του πρότερου βίου τους.

Δεν ξέρω αν η Ιστορία έχει κοντή μνήμη. Ξέρω όμως πως το μάθημα της Ανατομίας είναι το πλέον σημαντικό στην Ιατρική επιστήμη. Αυτό το μάθημα το αποθέωσε με τον χρωστήρα του ο Ρέμπραντ κι ο πίνακας του θεωρείται από τους κορυφαίους στην ιστορία του πολιτισμένου κόσμου.

Βεβαίως στον πίνακα δεν βρίσκεται ασθενής εργαζόμενος των ΔΕΚΟ ή του ιδιωτικού δικαίου, αλλά ένα πτώμα.


Οι επτά ασκεπείς άνδρες -τα μέλη της συντεχνίας των πρακτικών χειρουργών του Άμστερνταμ, ουδεμία σχέση έχουν με τους εκπροσώπους της τρόικα στη χώρα μας, ούτε μπορείς να παρομοιάσεις τον δόκτορα Τουλπ με τον δόκτορα Στρος Καν. Αυτό θα ήταν μια Καλβινιστική αυθαίρετη προσέγγιση. Ωστόσο, υπάρχει μια ζωντάνια και δραματικότητα στο μακάβριο του θέματος 378 χρόνια μετά (ο πίνακας ζωγραφίστηκε το 1632) και όπως καλώς γνωρίζετε η ζωγραφική του μπαρόκ, είναι η απεικόνιση της ζωής με σοβαρό, τελετουργικό και συμβολικό τρόπο…