Στη μία άκρη του κόσμου η ενεργειακή ασφάλεια είναι το παν. Στην άλλη άκρη, η διατροφική ασφάλεια είναι ζήτημα ζωής και θανάτου. Πώς γίνεται οι δύο αυτές στρατηγικές ανάγκες να “εξυπηρετηθούν” αρμονικά μέσα σ' ένα παγκόσμιο “δίκτυο” αλληλοσυγκρουόμενων συμφερόντων και κερδοσκοπίας όπου διαρκώς αυξάνεται η εξάρτηση όλων, πλούσιων και φτωχών, από τους φυσικούς πόρους; Η απάντηση είναι δύσκολη. Οπωσδήποτε πίσω απ' τον προβληματισμό αναδύεται η εσχατολογική αντίληψη μίας επικείμενης αναπόφευκτης τελικής σύγκρουσης - αναμέτρησης που θα κρίνει την πορεία αυτού του κόσμου προς ένα δικαιότερο μέλλον.
Στις μύριες όσες κακοδαιμονίες -και αδυναμίες- του μοντέλου ανάπτυξης του Τρίτου Κόσμου όπου σε μόνιμη βάση η προσφορά τροφίμων δεν καλύπτει τη ζήτηση και όπου η πείνα ενδημεί, έρχεται τώρα να προστεθεί ακόμα μία: Η πιεστική ανάγκη των πλούσιων για “εναλλακτικά” καύσιμα των οποίων η πρώτη ύλη δεν είναι άλλη από τη διατροφική βάση των φτωχών αυτού του κόσμου: το καλαμπόκι, τη μανιόκα, την πατάτα, το ζαχαροκάλαμο...
Στις Ηνωμένες Πολιτείες, η απεξάρτηση απ' το πετρέλαιο, τις κερδοσκοπικές αγορές του και τα ασταθή καθεστώτα των χωρών που το παράγουν, επιστρέφει στο προσκήνιο μετά τις λαϊκές εξεγέρσεις στον αραβικό κόσμο που πυροδότησαν τη τελευταία κούρσα ανόδου των πετρελαϊκών τιμών. Η βιομηχανία παραγωγής αιθανόλης από καλαμπόκι, το κυριότερο, σήμερα, υγρό καύσιμο υψηλής ενεργειακής απόδοσης που δεν προέρχεται από ορυκτούς υδρογονάνθρακες, ανακάμπτει στην αμερικανική αγορά και σύμφωνα με τις στατιστικές πέρυσι καταγράφηκε παραγωγή ρεκόρ όγκου 13,2 δισ. γαλονιών (περίπου 50 δισ. λίτρα).
Ο στρατηγικός στόχος είναι να τετραπλασιαστεί η παραγωγή έως το 2022 με βάση τα επίπεδα του 2008 και να φτάσει τα 36 δισ. γαλόνια. Αυτό φυσικά σημαίνει δέσμευση ακόμα μεγαλύτερου ποσοστού σοδειάς για την παραγωγή καυσίμων, την ώρα που ο (υπόλοιπος) κόσμος πεινάει (ακόμα...) και οι τιμές των τροφίμων ακολουθούν ανοδική πορεία. Μιλώντας τον περασμένο μήνα σε ημερίδα του αμερικανικού υπουργείου Γεωργίας, ο πρώην πρόεδρος Μπιλ Κλίντον αναφέρθηκε στην ανάγκη να υπάρξει ισορροπία ανάμεσα στην καλλιέργεια για παραγωγή τροφίμων και σε εκείνη με σκοπό την παραγωγή καυσίμων, δεδομένης της διατροφικής ανασφάλειας που υποβόσκει στον αναπτυσσόμενο κόσμο και η οποία με την σειρά της προκαλεί πολιτική αστάθεια. Ας σημειωθεί ότι σχεδόν το 35% της εφετινής σοδειάς καλαμποκιού στις ΗΠΑ θα πάει για την παραγωγή αιθανόλης, ποσοστό που σύμφωνα με αναλυτές επηρεάζει αρνητικά τη σταθερότητα του παγκόσμιου συστήματος παραγωγής και διάθεσης τροφίμων.
Την ίδια ώρα οι επιστήμονες διατυπώνουν αντίθετη άποψη για την “καθαρότητα” των βιοκαυσίμων υποστηρίζοντας ότι η καλλιέργεια καλαμποκιού, η συγκομιδή του, η μεταφορά του σε εγκαταστάσεις διύλισης και η απόσταξη του, έχει εν τέλει το ίδιο “ενεργειακό αποτύπωμα” στο περιβάλλον με εκείνο της κατανάλωσης πετρελαϊκών προϊόντων. Πολλοί περιβαλλοντολόγοι υποστηρίζουν επίσης ότι οι κυβερνητικές επιδοτήσεις πρέπει να δοθούν για την ανάπτυξη της επόμενης γενιάς βιοκαυσίμων και όχι για την οικονομική υποστήριξη τεράστιων βιομηχανικών καλλιεργειών που τροφοδοτούν με πρώτη ύλη τις πετρελαϊκές εταιρίες και οι οποίες με την σειρά τους στρέφονται τώρα στην παραγωγή αιθανόλης.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου