Φωνάζει ο κλέφτης...

σκίτσο του Τάσου Αναστασίου από την Αυγή

του Μπάμπη Γεωργούλα

από την Εποχή 

Αν ήταν να μιλήσουμε πάλι περί του ύφους και του ήθους του κ. Πάγκαλου, δεν θ’ άξιζε τον κόπο. Δεν πρόκειται, όμως, περί αυτού. Η λαλίστατη σιωπή του πρωθυπουργού και η αμέριστη υποστήριξη του κυβερνητικού εκπρόσωπου προς τον αντιπρόεδρο της κυβέρνησης πείθουν ότι δεν έχουμε να κάνουμε με μια προσωπική παραφορά, αλλά με μια καλά σχεδιασμένη κυβερνητική επίθεση.

 

Ξεκίνησε ως επιχείρηση ενοχοποίησης των ίδιων των θυμάτων της κυβερνητικής πολιτικής. Ο χαρακτηρισμός «κοπρίτες» και ο κυνισμός της φράσης «μαζί τα φάγαμε» δεν συνιστούν απλώς χυδαιότητα. Συνθηματοποιούν μια πολιτική που αποσκοπεί στο να αποδεχτούν τα θύματα της κυβερνητικής πολιτικής τη συνενοχή τους με τον θύτη, αλλά και τη συνακόλουθη τιμωρία τους ως λύτρωση.
 

Πριν από μερικούς μήνες δεν ήταν λίγα τα θύματα της κυβερνητικής πολιτικής, που έδειχναν να πείθονται ότι ήταν κι αυτοί ένοχοι για την υπερχρέωση της χώρας και άξιζε να πληρώσουν το μερτικό τους.
 

Σήμερα πια αυτό που βλέπουν, είναι ότι έχουν παρασυρθεί σ’ ένα φαύλο κύκλο θυσιών, που γεννούν την ανάγκη για ακόμα μεγαλύτερες θυσίες, αντί να φέρνουν τη λύτρωση.

Η οργή των αμνών

Όταν αρχίσει μια τέτοια διαδικασία, ο θύτης κινδυνεύει πια να χάσει την εξουσία του πάνω στο θύμα και τη νομιμοποίηση να αναλαμβάνει το ρόλο του τιμωρού-λυτρωτή.
 

Σ’ αυτό το σημείο βρισκόμαστε τώρα. Οι «κοπρίτες» και οι «συνδαιτυμόνες» έχουν αρχίσει να απορρίπτουν την ενοχοποίησή τους. Γι’ αυτό και τίθεται σε εφαρμογή η μετεξέλιξη του αρχικού σχεδίου: αν δεν συναινούν στην ενοχοποίησή τους ως συνεργοί στην καταστροφή της οικονομίας, οφείλουν να ενοχοποιηθούν επειδή αντιδρούν στη διαφημιζόμενη ανόρθωσή της εμποδίζοντας το κυβερνητικό έργο.
 

Όποιος αντιδρά στην εφαρμοζόμενη πολιτική, δεν είναι απλώς αντίπαλος του κυβερνητικού σχηματισμού, είναι επικίνδυνος εχθρός της νομιμότητας, της πατρίδας, της κοινωνίας, της τάξης, είναι απόβλητος, ξένο σώμα στο κοινοβούλιο. Είναι μίασμα. Αυτό είναι το μήνυμα, που δείχνει και πώς καταλαβαίνουν κάποιοι το τέλος της μεταπολίτευσης: σαν επιστροφή στη δεκαετία του ’50…

Η μεταμφίεση του θύτη

Και επειδή το θύμα κερδίζει συνήθως τη συμπάθεια του κοινού, η κυβέρνηση αντιστρέφει προκλητικά την πραγματικότητα και εμφανίζει τον εαυτό της ως θύμα βίαιης συμπεριφοράς, αυτή που, ως φορέας της κρατικής βίας, πνίγει κάθε προσπάθεια καταγραφής της λαϊκής θέλησης. Ολοφύρεται, γιατί τάχα εμποδίζουν την επικοινωνία της με το λαό, αυτή, που έχει στα πόδια της όλα τα μαζικά μέσα ενημέρωσης, ιδιωτικά και δημόσια, έτοιμα να της κάνουν κάθε χατίρι και να μας κάνουν πλύση εγκεφάλου.
 

Εκείνοι λοιπόν που οφείλουν να νιώθουν ένοχοι, δεν είναι εκείνοι που μας βιάζουν καθημερινά, αλλά εκείνοι που προβάλλουν προσκόμματα στη βίαιη μετατροπή τους σε αιώνια θύματα. Αυτή είναι η λογική τους.
 

Πολύ περισσότερο, εκείνοι που ισχυρίζονται ότι υπάρχει κι άλλος δρόμος, άλλη, ριζικά διαφορετική πολιτική. Αυτοί πρέπει να απομονωθούν ως επικίνδυνοι και εκτός νόμου. Αυτό κάνει σήμερα το κυβερνητικό επιτελείο: στοχοποιεί όποιους αντιστέκονται, όποιους δείχνουν άλλη διέξοδο.

Γιατί ο ΣΥΡΙΖΑ;

Γιατί, όμως, εστιάζουν στον ΣΥΡΙΖΑ; Γιατί ο ΣΥΡΙΖΑ, όσο αδύναμος κι αν είναι από τους εσωτερικούς διχασμούς του, όσο ατελής κι αν είναι η πολιτική πρότασή του, είναι εκείνη η πολιτική δύναμη της αριστεράς, που δεν παραπέμπει σε κάποιο μακρινό μέλλον τη διεκδίκηση μιας ριζικά διαφορετικής πολιτικής, όταν θα ωριμάσουν οι συνθήκες για το σοσιαλισμό (όπως κάνει το ΚΚΕ, γι’ αυτό η κυβέρνηση το θέτει τώρα στο απυρόβλητο), αλλά καλεί σε αγώνες –και υποστηρίζει τα κινήματα– που διεκδικούν σήμερα τη ρήξη με την αντιλαϊκή και αδιέξοδη πολιτική, τη σύμπηξη ενός συνασπισμού κοινωνικών και πολιτικών δυνάμεων ικανού να επιβάλει μια πολιτική αναδιαπραγμάτευσης και γενναίας περικοπής του χρέους, καταπολέμησης της ύφεσης και της ανεργίας, ενίσχυσης του δημόσιου τομέα, αναδιανομής του πλούτου και πολιτικού-κοινωνικού ελέγχου της οικονομίας. Μια πολιτική που αρχίζει να συζητιέται και είναι σε θέση να πείσει ότι ο κυβερνητικός δήθεν μονόδρομος είναι φενάκη.
 

Η ενοχοποίηση αυτής της πολιτικής επιχειρείται. Και επιλέγεται ο ΣΥΡΙΖΑ για στοχοποίηση για… καλό και για κακό, δηλαδή:
 

Πρώτον, επειδή ο ΣΥΡΙΖΑ δεν αρκείται σ ‘αυτό που μας παραχωρεί «απλόχερα» η κυβέρνηση, δηλαδή στο «δικαίωμα έκφρασης της γνώμης» με αντίτιμο την υποταγή στην κυβερνητική πολιτική, σύμφωνα με το δόγμα «λέγε ό,τι θες και κάνε ό,τι σου λέμε».
 

Διεκδικεί για κάθε κίνημα το δικαίωμα να αγωνίζεται για την ανατροπή της κυβερνητικής πολιτικής –ζητάει τώρα δημοψήφισμα ή εκλογές– δεν νομιμοποιεί αυτή την κυβέρνηση και την πολιτική της και καλεί κάθε πολίτη να μην τη νομιμοποιήσει. Να μην υπακούσει, να αντισταθεί. Εμπράκτως και όχι απλώς συμβολικά.

Θα δυναμώσει ο «αδύναμος κρίκος»;

Δεύτερον, επειδή ο ΣΥΡΙΖΑ, κατά την εκτίμησή τους, μπορεί να είναι ο αδύναμος κρίκος. Εκτιμούν ότι δεν έχει τους μηχανισμούς αντίδρασης εκείνους, που θα μπορέσουν να αντικρούσουν αποτελεσματικά την γκεμπελικής έμπνευσης προπαγάνδα τους, ούτε να προστατευτεί από πιθανές προβοκάτσιες.
 

Γι αυτό και επιχειρούν να τον παρασύρουν σε ένα είδος βεντέτας με τον Πάγκαλο, όπου όλα είναι δυνατά.
 

Αν ο ΣΥΡΙΖΑ αφήσει τους συκοφάντες να βαυκαλίζονται και τα δώσει όλα για να μπορέσει η οργή του ασφυκτικά πιεσμένου νέου, μισθωτού, συνταξιούχου, αυτοαπασχολούμενου να συναντήσει την ελπιδοφόρα αγωνιστική πολιτική πρόταση της ανανεωτικής και ριζοσπαστικής αριστεράς, κανένα κυβερνητικό ή άλλο επικοινωνιακό επιτελείο δεν θα κατορθώσει να πετύχει τους αντιδημοκρατικούς και αντιλαϊκούς στόχους του.
 

Όλοι όσοι βυσσοδομούν σήμερα εναντίον του προσποιούμενοι τα θύματα, θα υποχρεωθούν τότε να δώσουν λόγο σ’ αυτούς που προσπαθούν να πείσουν με κάθε τρόπο ότι μόνος δρόμος σωτηρίας είναι η αποδοχή της “μοίρας”, το “σφάξε με, αγά μου, ν’ αγιάσω”.