Οι καλοί, οι κακοί και ο Πάγκαλος

σκίτσο του Στάθη από την Ελευθεροτυπία

του Μπάμπη Γεωργούλα

από  REDNotebook

Έχουν απίστευτη ικανότητα αυτοί που διευθύνουν τα «Νέα» –μαζί με όσους τους ακολουθούν ή τους εμπνέουν στην εναντίον του ΣΥΡΙΖΑ εκστρατεία τους– να εμφανίζουν την πραγματικότητα ακριβώς αντίθετη απ’ ό,τι είναι. Παρουσιάζουν τον κ. Πάγκαλο προπηλακιζόμενο, υβριζόμενο, απειλούμενο, θύμα τραμπουκισμών, φιλήσυχο και ειρηνικό πολιτικό που αντιμετωπίζεται με βία.

Η πραγματικότητα, όμως, βοά. Ο κ. Πάγκαλος είναι που προπηλακίζει τους πολιτικούς του αντιπάλους επί μονίμου βάσεως, που βρίζει όσους πολίτες δεν συμφωνούν με τις αποφάνσεις του, που τραμπουκίζει ακατάπαυστα, που προκαλεί συστηματικά ακόμη και για φτηνούς επικοινωνιακούς λόγους, που ανατρέπει βίαια κάθε προσπάθεια διατήρησης ενός ανθρώπινου κλίματος πολιτικής αντιπαράθεσης.

Ο πρώτος που άκουσε τις ύβρεις του ήταν ο ίδιος ο σημερινός πρωθυπουργός, που ο κ. Πάγκαλος τον έβγαλε τελείως άχρηστο, πριν γίνει, βέβαια, αντιπρόεδρος στην κυβέρνησή του.

Κατόπιν όλα τα ηγετικά στελέχη των κομμάτων της αντιπολίτευσης. Ποιος δεν θυμάται τον «κ. Τίποτα» που ήταν αντίπαλός του στην εκλογή για τον δήμο της Αθήνας; Ή τα «γλυκά» λόγια που διάλεξε τόσες φορές για τον Αλέξη Τσίπρα ή για την Αλέκα Παπαρήγα και το ΚΚΕ.

Εκεί, όμως, που αποδεικνύεται πραγματικά πολιτικός τραμπούκος, ειδικός στη φραστική βία, είναι όταν καταπιάνεται με τον απλό πολίτη.

Όταν χαρακτηρίζει, έστω ένα τμήμα, των εργαζομένων στο δημόσιο «κοπρίτες», ή όταν αποφαίνεται πως «όλοι μαζί τα φάγαμε».

Μπορεί στους κύκλους που συχνάζει ο κ. Πάγκαλος και οι προστάτες του κάτι τέτοια να ακούγονται ως φιλοφρονήσεις, γι’ αυτό και το κύριο άρθρο των «Νέων» χαρακτηρίζει τις προκλήσεις του κ. Πάγκαλου «δικαίωμα» έκφρασης «με το δικό του ύφος»! Για ήθος ας μη μιλήσουμε…

Όταν φτάνουν, όμως, στ’ αφτιά ανθρώπων που παλεύουν μια ζωή να βγάλουν το ψωμί τους και μέχρι τώρα το κατάφερναν με δυσκολία, ενώ στη μετά Μνημόνιο εποχή βλέπουν ό,τι βγάζουν να μη τους βγαίνει ούτε για τα στοιχειώδη, μετασχηματίζονται σε λόγια βιασμού της απλής λογικής, σε λόγια περιφρόνησης, απαξίωσης και πολιτικής πρόκλησης, που γεννούν οργή και αγανάκτηση, ιδίως όταν εκφέρονται από έναν πολιτικό της αισθητικής του κ. Πάγκαλου.

Δεν είναι «φρασεολογία καταγωγίου» αυτή για την οποία τόσο καίγονται τα «Νέα»; Δεν είναι «ακραία και αντιδημοκρατική συμπεριφορά» μια τέτοια απαράδεκτη στάση;

Αν δεν βλέπουμε ότι αυτή η συμπεριφορά προκαλεί κάθε ταλαίπωρο και βασανισμένο πολίτη, τον προετοιμάζει για την απαξίωση όλου του πολιτικού συστήματος, τον ωθεί στη συλλήβδην απόρριψή του, υποθάλπει το φασισμό, τότε με πόσο θράσος και πόση υποκρισία τολμούν κάποιοι να πουν ότι η μη καταδίκη του γιαουρτώματος αποτελεί υπόθαλψη των εχθρών της δημοκρατίας;

Δεν «αναλαμβάνουν βαριές ευθύνες» μ’ αυτό τον τρόπο ο κ. Πάγκαλος και τα «Νέα» που τον καλύπτουν για την «υποκατάσταση της πολιτικής αντιπαράθεσης με τη βία»;

Αντί να ζητούν, λοιπόν, τα «Νέα» δηλώσεις από τον ΣΥΡΙΖΑ, που η άρνησή του στην άσκηση ατομικής βίας αρχίζει από την άρνηση της βίας που ασκεί ο κ. Πάγκαλος καθημερινά στον καθένα μας προσωπικά, ας απευθυνθούν αλλού: σ’ αυτούς που γίνονται με τα λόγια και τις πράξεις τους κόκκινο πανί για τους πολίτες. Ας τους ζητήσουν, έστω για μία φορά, να μην προκαλούν κι από πάνω αυτούς που βιάζουν –κι όχι μόνο φραστικά– κάθε μέρα.

Κι ας μην ελπίζουν (και απειλούν) ότι μπορεί να κινητοποιήσει ο κ. Πάγκαλος «άλλους τόσους ή και περισσότερους ψηφοφόρους του και οπαδούς του ΠΑΣΟΚ», γιατί ακόμα κι αν έκλειναν όλους τους «αντιφρονούντες» (όχι μόνο του ΣΥΡΙΖΑ…) σε στρατόπεδα συγκέντρωσης, ο κ. Πάγκαλος δεν θα απέφευγε τον κίνδυνο να βρεθεί αντιμέτωπος με τα δικά του έργα. Άλλωστε κι εκείνο το βράδυ στη Λαυρεωτική θα μπορούσε να αναγνωρίσει αρκετούς γνωστούς του.

 

 

 

- αρχική δημοσίευση στην Εποχή