 |
| σκίτσο του Σπύρου Δερβενιώτη από Cartoon Movement |
από Τα Νέα
Οι Ναπολέοντες ξανάπιασαν πάλι τα λάβαρά τους και µε ένα όργιο ηθικολογίας ανασυγκροτούν τη «συµµαχία των προθύµων». Τα πράγµατα όµως σήµερα είναι αλλιώς. Εκρηκτικές κρίσεις ξεσπούν η µία µετά την άλλη. Και είναι όλες τους τόσο σοβαρές, που καµιά τους δεν προφταίνει να διαλυθεί µέσα στην άλλη.
Η Λιβυκή κρίση ξέσπασε πριν ακόµη προλάβει να ξεχαστεί η τραγωδία στην ίαπωνία. Επειδή αυτή η φονική φυσική καταστροφή ανέδειξε µιαν άλλη που θα µπορούσε να αποδειχτεί πολύ πιο φονική: τον ανταγωνισµό των πυρηνικών υπερδυνάµεων για την κατάκτηση της παγκόσµιας αγοράς πυρηνικής τεχνολογίας. Την ίδια ώρα, οι Ναπολέοντες ξεδιπλώνουν τις σηµαίες τους στη Μεσόγειο για το καλό του λιβυκού λαού. Όµως, οι υπόλοιποι εξεγερµένοι αραβικοί λαοί εξακολουθούν να σφάζονται από τους µονάρχες και τους τυράννους του αραβικού Συνδέσµου. Γιατί άραγε εγκαταλείπονται στην τύχη τους από τους «ανθρωπιστές»; Επειδή αυτοί οι µονάρχες και οι τύραννοι είναι δικοί τους. Με την ίδια λογική, οι εξεγερµένοι σιίτες του Μπαχρέιν αφήνονται να σφαγούν από το σουνιτικό και φιλοδυτικό καθεστώς της χώρας, µε κίνδυνο να επέµβει το σιιτικό ίράν. Πιο πέρα, οι κρίσεις στο Αφγανιστάν και στο γειτονικό Πακιστάν βρίσκονται σε πλήρη εξέλιξη, συντηρώντας την αστάθεια στην ασιατική ήπειρο. Στο εσωτερικό των ΗΠΑ, οι λαϊκές αντιδράσεις κατά των πολιτικών της δηµοσιονοµικής και κοινωνικής λιτότητας εξαπλώνονται από το Ουισκόνσιν µέχρι την ίντιάνα, το Οχάιο, το Τενεσί και το Τέξας. Και σε όλον τον κόσµο, η παγκόσµια οικονοµική κρίση επιµένει, καθώς το πετρέλαιο απειλεί µε ένα κύµα ακρίβειας των τροφίµων και των πρώτων υλών.
«Καλύτερα να ήµουν ένας χωριάτης και να φορούσα τσόκαρα. Καλύτερα να ζούσα σε ένα καλύβι, µε µια κληµαταριά να σκεπάζει την πόρτα και µε σταφύλια να κοκκινίζουν κάτω από τα φιλιά του φθινοπωριάτικου ήλιου. Καλύτερα να ήµουν ένας φτωχός αγρότης µε µια συµβία που να µε αγαπάει στο πλευρό µου, να πλέκει µε το σβήσιµο της µέρας, µε τα παιδιά στα γόνατά µου να µε σφιχταγκαλιάζουν. Καλύτερα να ήµουν ένας τέτοιος αγρότης και να είχα σβήσει µέσα στην άλαλη σιωπή µιας σκόνης χωρίς όνειρα παρά να είχα υπάρξει εκείνος ο άνθρωπος, εκείνη η αυτοκρατορική ενσάρκωση της βίας και του φόνου».Αυτά σκεφτόταν πριν από πολλά χρόνια ο Ρόµπερτ Ίνγκερσολ, αποδίδοντας σε έναν µόνο άνθρωπο, τον Ναπολέοντα, τα δεινά τα οποία είχε συσσωρεύσει κάποτε στον κόσµο ο ανταγωνισµός των µεγάλων δυνάµεων.
Τέτοια όνειρα είναι βέβαιο πως κάνει σήµερα κάθε απλός άνθρωπος που βλέπει τους σύγχρονους ναπολέοντες να βουλιάζουν τον κόσµο µας στη σύγχυση και το χάος. Η µία κρίση διεισδύει µέσα στην άλλη, η µία επηρεάζει την άλλη, σαν να πρόκειται για µια γενικευµένη κρίση του συστήµατος. Άραγε αυτή η ταχύτατη και πρωτοφανής συσσώρευση κρίσεων θα παραµένει εσαεί ανεξήγητη; Ή µήπως, για να ξεδιαλύνει, είµαστε υποχρεωµένοι να αναζητήσουµε τη ρίζα του κακού µέσα στο ίδιο αυτό σύστηµα;
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου