 |
| από την Αυγή |
Η εθνική επέτειος, εξ ορισμού, παραπέμπει στην πρωτογενή αρχή συγκρότησης ενός εθνικού κράτους, που είναι η ενότητα ανάμεσα σε όσους αισθάνονται ότι ανήκουν στην ίδια πολιτισμική και πολιτική κοινότητα. Αυτή η αντίληψη του συνανήκειν δεν καταργεί τις υπαρκτές κοινωνικές - πολιτικές και ιδεολογικές διαφορές, που εξ αρχής είχαν εμφανιστεί και στη διάρκεια του ελληνικού κράτους απέκτησαν νέες μορφές και περιεχόμενα. Άλλωστε η ίδια η καθιέρωση της 25ης Μαρτίου ως εθνικής επετείου έχει τις ρίζες της στην αντι-οθωνική διαδήλωση της νεολαίας της εποχής. Δηλαδή εξ αρχής σηματοδοτεί τον δημοκρατικό - κοινωνικό χαρακτήρα της εθνικής προσπάθειας.
Η εθνική ενότητα δεν νοείται ως "νεκροταφείο" ούτε ο εορτασμός των επετείων ως μουσείο. Σε κάθε καμπή της Ιστορίας, ο εορτασμός "διεκδικείται" από την κοινωνία και τον λαϊκό παράγοντα απέναντι στην καθεστωτική οικειοποίηση. Στα πρόσφατα χρόνια η επέτειος της 25ης Μαρτίου υπήρξε αφορμή για να στοχαστούμε γύρω από την έννοια της νεοελληνικής ταυτότητας, αντιπαρατιθέμενοι με τον κλειστοφοβικό εθνοκεντρισμό, που συχνά συμπαρατάχθηκε με τη μισαλλόδοξη πρόσληψη του Άλλου.
Κατά τη χθεσινή μαθητική παρέλαση στην Αθήνα η κυβέρνηση, φοβούμενη τον ίδιο της τον εαυτό, σε συνέχεια της πρωθυπουργικής προτροπής "να μην κλειστούν οι υπουργοί στα σπίτια τους", έστειλε τα ΜΑΤ και περικύκλωσε την Πλατεία Συντάγματος, συνέλαβε εκπαιδευτικούς οι οποίοι με ειρηνικό και κόσμιο τρόπο διετύπωσαν τις διαφωνίες τους και την ακολουθούμενη πολιτική αφανισμού του δημόσιου σχολείου.
Με την τακτική της αυτή η κυβέρνηση διέστρεψε το νόημα της παρέλασης και της επετείου. Οι μαθητές δεν παρήλασαν ενώπιον των πολιτών, οι γονείς δεν κατόρθωσαν να καμαρώσουν τα παιδιά τους, διότι η αστυνομοκρατία υπονόμευσε το κλίμα χαράς και συμμετοχής. Η εθνική επέτειος στιγματίστηκε από την επιδίωξη της κυβέρνησης να αντιμετωπίσει τον "εσωτερικό εχθρό". Αυτή τη φορά ο "εσωτερικός εχθρός" στοχοποιήθηκε στο πρόσωπο των εκπαιδευτικών, με κίνδυνο να πυροδοτηθεί το κλίμα στον ευαίσθητο χώρο του σχολείου, όπως ορθώς προειδοποιεί η ΟΛΜΕ.
Φαίνεται ότι η κ. Διαμαντοπούλου ζήλωσε τη δόξα του κ. Πάγκαλου. Και οι υπουργοί αποφάσισαν ότι, για να βγουν από τα σπίτια τους, πρέπει να συνοδεύονται από διμοιρίες ΜΑΤ! Πρόκειται για διχαστική και αδιέξοδη τακτική, που δεν λαμβάνει υπόψη τη γνησιότητα των κοινωνικών αντιδράσεων που προκαλεί η αντικοινωνική πολιτική του Μνημονίου.
Η εθνική ενότητα δεν νοείται ως "νεκροταφείο" ούτε ο εορτασμός των επετείων ως μουσείο. Σε κάθε καμπή της Ιστορίας, ο εορτασμός "διεκδικείται" από την κοινωνία και τον λαϊκό παράγοντα απέναντι στην καθεστωτική οικειοποίηση. Στα πρόσφατα χρόνια η επέτειος της 25ης Μαρτίου υπήρξε αφορμή για να στοχαστούμε γύρω από την έννοια της νεοελληνικής ταυτότητας, αντιπαρατιθέμενοι με τον κλειστοφοβικό εθνοκεντρισμό, που συχνά συμπαρατάχθηκε με τη μισαλλόδοξη πρόσληψη του Άλλου.
Κατά τη χθεσινή μαθητική παρέλαση στην Αθήνα η κυβέρνηση, φοβούμενη τον ίδιο της τον εαυτό, σε συνέχεια της πρωθυπουργικής προτροπής "να μην κλειστούν οι υπουργοί στα σπίτια τους", έστειλε τα ΜΑΤ και περικύκλωσε την Πλατεία Συντάγματος, συνέλαβε εκπαιδευτικούς οι οποίοι με ειρηνικό και κόσμιο τρόπο διετύπωσαν τις διαφωνίες τους και την ακολουθούμενη πολιτική αφανισμού του δημόσιου σχολείου.
Με την τακτική της αυτή η κυβέρνηση διέστρεψε το νόημα της παρέλασης και της επετείου. Οι μαθητές δεν παρήλασαν ενώπιον των πολιτών, οι γονείς δεν κατόρθωσαν να καμαρώσουν τα παιδιά τους, διότι η αστυνομοκρατία υπονόμευσε το κλίμα χαράς και συμμετοχής. Η εθνική επέτειος στιγματίστηκε από την επιδίωξη της κυβέρνησης να αντιμετωπίσει τον "εσωτερικό εχθρό". Αυτή τη φορά ο "εσωτερικός εχθρός" στοχοποιήθηκε στο πρόσωπο των εκπαιδευτικών, με κίνδυνο να πυροδοτηθεί το κλίμα στον ευαίσθητο χώρο του σχολείου, όπως ορθώς προειδοποιεί η ΟΛΜΕ.
Φαίνεται ότι η κ. Διαμαντοπούλου ζήλωσε τη δόξα του κ. Πάγκαλου. Και οι υπουργοί αποφάσισαν ότι, για να βγουν από τα σπίτια τους, πρέπει να συνοδεύονται από διμοιρίες ΜΑΤ! Πρόκειται για διχαστική και αδιέξοδη τακτική, που δεν λαμβάνει υπόψη τη γνησιότητα των κοινωνικών αντιδράσεων που προκαλεί η αντικοινωνική πολιτική του Μνημονίου.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου