 |
| Gary Varvel, Indiana -- The Indianapolis Star-News (πηγή) |
Οταν η ανθρωπότητα τρέχει πανικόβλητη μακριά από τον εφιάλτη της πυρηνικής καταστροφής, μια χούφτα «τρελών» τρέχει προς την αντίθετη κατεύθυνση: ίσια στην καρδιά του αντιδραστήρα 3, στο εργοστάσιο της Φουκουσίμα.
Δεν πρόκειται για ηρωικούς στρατιώτες, εθελοντές ή παράξενους τύπους: είναι, απλώς, οι εργάτες που έμειναν πίσω και προσπαθούν να ελέγξουν τη ζημιά. Δεν ξέρουμε τα πρόσωπα, ούτε τα ονόματά τους, ούτε καν πόσοι ακριβώς είναι αυτοί οι λιγοστοί που προτάσσουν τα σώματά τους ως φράγμα ανάμεσα στην Ιαπωνία και την πυρηνική καταστροφή. Δεν ξέρουμε αν είναι Ιάπωνες ή ξένοι εργαζόμενοι, αν η δουλειά αυτή ήταν «στο συμβόλαιό τους», ή αν προσφέρθηκαν να μείνουν στον τόπο της έκρηξης.
Μη φανταστείτε ότι εκτελούν τίποτα περίπλοκες εργασίες: εργάτες είναι στην πλειονότητά τους, εξειδικευμένοι μεν, αλλά πάντως εργάτες. Το πιο εξελιγμένο τους εργαλείο είναι ασύλληπτα μεγάλες ποσότητες νερού που πρέπει να αδειάζουν στον τεράστιο «κουβά» του αντιδραστήρα. Νύχτα-μέρα, στο πυρηνικό καμίνι, οι μόνοι ζωντανοί άνθρωποι σε μια περιοχή που έχει εκκενωθεί σε ακτίνα χιλιομέτρων. Με τις ειδικές στολές τους και τις ασήκωτες μπότες με τα μολύβδινα περιβλήματα: με την ελπίδα να «κρυώσει» ο πυρήνας του αντιδραστήρα και να τεθεί υπό έλεγχο η ζημιά.
Οι πολυεθνικοI κολοσσοί απασχολούνται να «επιδιορθώσουν» τη φούσκα της αυταπάτης μέσα στην οποία μας έμαθαν να ζούμε σχετικά με την πυρηνική ενέργεια. Οι επιστήμονες σφάζονται προκειμένου να αποδείξουν αν τελικά μας συμφέρει ή όχι αυτή η τεχνολογία. Εμείς, οι υπόλοιποι, οι «αναλώσιμοι», αναζητούμε μάταια ένα καταφύγιο, φυσικό ή πνευματικό, για να ξεφύγουμε από την οργή της φύσης και την ανοησία του ανθρώπου, τη δική μας ανοησία. Στο μεταξύ, αυτοί, οι λίγες δεκάδες, έχουν μείνει και πολεμούν στα ίσια με το θεριό.
Τώρα που οι άγγελοι είναι πολύ απασχολημένοι να ανοίγουν μία μία τις τρομερές τους σφραγίδες, η τελευταία μας ελπίδα είναι αυτοί οι ανώνυμοι ήρωες: οι εκατόν ογδόντα της Φουκουσίμα... Εστω κι αν δεν μάθουμε ποτέ τα πρόσωπα και τα ονόματά τους, η ανθρωπότητα τους οφείλει πολλά.
Δεν πρόκειται για ηρωικούς στρατιώτες, εθελοντές ή παράξενους τύπους: είναι, απλώς, οι εργάτες που έμειναν πίσω και προσπαθούν να ελέγξουν τη ζημιά. Δεν ξέρουμε τα πρόσωπα, ούτε τα ονόματά τους, ούτε καν πόσοι ακριβώς είναι αυτοί οι λιγοστοί που προτάσσουν τα σώματά τους ως φράγμα ανάμεσα στην Ιαπωνία και την πυρηνική καταστροφή. Δεν ξέρουμε αν είναι Ιάπωνες ή ξένοι εργαζόμενοι, αν η δουλειά αυτή ήταν «στο συμβόλαιό τους», ή αν προσφέρθηκαν να μείνουν στον τόπο της έκρηξης.
Μη φανταστείτε ότι εκτελούν τίποτα περίπλοκες εργασίες: εργάτες είναι στην πλειονότητά τους, εξειδικευμένοι μεν, αλλά πάντως εργάτες. Το πιο εξελιγμένο τους εργαλείο είναι ασύλληπτα μεγάλες ποσότητες νερού που πρέπει να αδειάζουν στον τεράστιο «κουβά» του αντιδραστήρα. Νύχτα-μέρα, στο πυρηνικό καμίνι, οι μόνοι ζωντανοί άνθρωποι σε μια περιοχή που έχει εκκενωθεί σε ακτίνα χιλιομέτρων. Με τις ειδικές στολές τους και τις ασήκωτες μπότες με τα μολύβδινα περιβλήματα: με την ελπίδα να «κρυώσει» ο πυρήνας του αντιδραστήρα και να τεθεί υπό έλεγχο η ζημιά.
Οι πολυεθνικοI κολοσσοί απασχολούνται να «επιδιορθώσουν» τη φούσκα της αυταπάτης μέσα στην οποία μας έμαθαν να ζούμε σχετικά με την πυρηνική ενέργεια. Οι επιστήμονες σφάζονται προκειμένου να αποδείξουν αν τελικά μας συμφέρει ή όχι αυτή η τεχνολογία. Εμείς, οι υπόλοιποι, οι «αναλώσιμοι», αναζητούμε μάταια ένα καταφύγιο, φυσικό ή πνευματικό, για να ξεφύγουμε από την οργή της φύσης και την ανοησία του ανθρώπου, τη δική μας ανοησία. Στο μεταξύ, αυτοί, οι λίγες δεκάδες, έχουν μείνει και πολεμούν στα ίσια με το θεριό.
Τώρα που οι άγγελοι είναι πολύ απασχολημένοι να ανοίγουν μία μία τις τρομερές τους σφραγίδες, η τελευταία μας ελπίδα είναι αυτοί οι ανώνυμοι ήρωες: οι εκατόν ογδόντα της Φουκουσίμα... Εστω κι αν δεν μάθουμε ποτέ τα πρόσωπα και τα ονόματά τους, η ανθρωπότητα τους οφείλει πολλά.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου