 |
| σκίτσο του Πάνου Ζάχαρη |
(προπαγάνδα).
Η Eλλάδα κάνει ό,τι μπορεί για να επιστρέψει στις αγορές (εννοεί να ξαναδανειστεί από τις αγορές).
(απάντηση). Προσφιλής δήλωση του πρωθυπουργού και όλοι του υπουργικού συμβουλίου. Και παρά τις καλές τους προσπάθειες θα τους έλεγες (και πάλι) αποτυχημένους. Η Ελλάδα δεν θα βγει στις αγορές όπως προβλέπει το μνημόνιο το 2012 κι όποιος έχει όρεξη δέχομαι και στοιχήματα (καλυμμένα με CDS).
Αλλά δεν ξεκίνησα ολόκληρη ερώτηση για να χτυπήσω τον πεσμένο ρουφιάνο (βλ. 3η ερμηνεία). Το ότι ο ΓΑΠ είναι ρουφιάνος των τραπεζιτών νομίζω το έχετε ψυχανεμιστεί, αλλά θα το εξηγήσουμε και παρακάτω. Θα μου πουν οι Πασόκοι, βρε εδώ είναι ο Oμπάμιας, ο ΓΑΠ γιατί να μείνει πίσω; Και θα έχετε δίκιο αγαπητοί μου. Αν μη τι άλλο βρισκόμαστε στην κόψη της μόδας οι πρωθυπουργοί να ωφελούν όσο πιο ξεδιάντροπα μπορούν τις τράπεζες.
Την ερώτηση την ξεκίνησα για να αναρωτηθώ ποιο είναι ακριβώς το κέρδος της επιστροφής στις αγορές. Κανείς δεν θα αμφισβητήσει πως είναι καλό να μπορείς να δανειστείς. Ξέρεις τώρα. Παντρεύεται η κόρη σου, σου λείπουν κάτι μίζες για τα υποβρύχια, θέλεις να δώσεις κανένα ψιλό σε καμιά τράπεζα και δεν σου περισσεύουν, γενικά η δυνατότητα δανεισμού είναι καλό πράγμα.
Παρ' όλα αυτά δεν είναι καθόλου αναγκαία για ένα κράτος. Ένα κράτος που διαθέτει πρωτογενές πλεόνασμα μπορεί για τα επόμενα 300 χρόνια να συνεχίσει να πορεύεται χωρίς να ξαναμιλήσει στους δανειστές του. Προς τι λοιπόν η μεγάλη σφαγή και ο μεγάλος πανικός να ξαναδανειστούμε;
Το κολπάκι του δανεισμού των κρατών είναι μια εξαιρετικά παλιά και επικερδής επιχείρηση. Στα παλιά χρόνια τα πράγματα ήταν πολύ πιο απλά. Τα κράτη δανείζονταν μόνο για να κάνουν πόλεμο. Άλλωστε δεν είχαν να πληρώνουν συντάξεις κι άλλες ειδεχθείς υποχρεώσεις που έχουν τα κατάπτυστα σημερινά κράτη. Όταν λοιπόν οι βασιλείς και οι αριστοκράτες αποφάσιζαν να πάνε σε πόλεμο, χρειάζονταν δανεικά. Αυτά τα έβρισκαν από διάφορους πλούσιους που -μάντεψτε- ήταν πολλές φορές οι ίδιοι άνθρωποι με αυτούς που έπαιρναν την απόφαση για πόλεμο (άντε να ήταν συγγενείς). Όταν με το καλό τελείωνε ο πόλεμος, το κράτος αύξανε την (έμμεση) φορολογία προκειμένου να αποπληρώσει το χρέος του μαζί με τους τόκους στους περιχαρείς ομολογιούχους. Σας θυμίζει μήπως τίποτα αυτό από τον σημερινό μας κόσμο; Αν ναι, καλά κάνει και σας θυμίζει.
Με τον καιρό βέβαια χάλασε λίγο η μαγιά και οι ομολογιούχοι άρχιζαν να είναι όλο και περισσότερο commoners δηλαδή κοινοί ποταποί θνητοί (με πολλά λεφτά) κι όχι γαλαζοαίματοι. Έτσι το μαγαζί χάλασε λίγο. Αυτούς τους κοινούς θνητούς θα τους ονομάσουμε αργότερα αστική τάξη. Αλλά γενικά οι πολλοί πλούσιοι κοινοί θνητοί πάντα έβρισκαν τρόπο να εισέλθουν στην αριστοκρατία.
Όλο αυτό το ωραίο σχηματάκι υπάρχει μέχρι σήμερα και ονομάζεται Regressive Taxation. Πρακτικά παίρνεις χρήματα από τους πολλούς και τα δίνεις στους λίγους. Στις αρχές του 20ου αιώνα με την εισαγωγή της άμεσης προοδευτικής φορολογίας (progressive taxation) και των υψηλών φόρων στην υπεραξία και το άεργο κέρδος των ομολογιούχων, το σχηματάκι χάλασε λίγο. Αλλά λίγο. Σήμερα βρισκόμαστε στην ευχάριστη θέση να σας ανακοινώσουμε πως το παιχνιδάκι συνεχίζει να λειτουργεί πολύ καλά. Και ο ΓΑΠ είναι ο ρουφιάνος της υπόθεσης.
Γι' αυτό και τον βλέπετε να καίγεται να επιστρέψουμε στις αγορές σαν να μην υπάρχουν άλλες προτεραιότητες. Γι’ αυτό όταν ο Γερμανός υπουργός οικονομικών Σόιμπλε εξηγεί πως πρέπει να πληρώσουν και οι ομολογιούχοι τα σπασμένα, ο ΓΑΠ εξεγείρεται γινόμενος βασιλικότερος του τραπεζίτη Τρισέ (ο οποίος υπόσχεται τις 7 πληγές του φαραώ σε όποιον τολμήσει να πειράξει τις τράπεζές του). Γι' αυτό και το καινούργιο σχέδιο της κυβέρνησης είναι να μας ξαναδανείσουν οι εταίροι μας, προκειμένου -λέει- να αγοράσουμε τα παλιά μας ομόλογα από την δευτερογενή αγορά (το γιατί αυτό είναι ηλίθιο και ποιον συμφέρει θα το εξηγήσουμε σε επόμενη εντολή)…
Αλλά μέχρι τότε μπορεί κάποιος να μου απαντήσει για ποιο λόγο ο υπέρτατος στόχος του ελληνικού κράτους είναι να ξαναδανειστεί από τις αγορές όταν αντιμετωπίζει 3 ντουζίνες άλλα πιο σοβαρά προβλήματα;
(απάντηση). Προσφιλής δήλωση του πρωθυπουργού και όλοι του υπουργικού συμβουλίου. Και παρά τις καλές τους προσπάθειες θα τους έλεγες (και πάλι) αποτυχημένους. Η Ελλάδα δεν θα βγει στις αγορές όπως προβλέπει το μνημόνιο το 2012 κι όποιος έχει όρεξη δέχομαι και στοιχήματα (καλυμμένα με CDS).
Αλλά δεν ξεκίνησα ολόκληρη ερώτηση για να χτυπήσω τον πεσμένο ρουφιάνο (βλ. 3η ερμηνεία). Το ότι ο ΓΑΠ είναι ρουφιάνος των τραπεζιτών νομίζω το έχετε ψυχανεμιστεί, αλλά θα το εξηγήσουμε και παρακάτω. Θα μου πουν οι Πασόκοι, βρε εδώ είναι ο Oμπάμιας, ο ΓΑΠ γιατί να μείνει πίσω; Και θα έχετε δίκιο αγαπητοί μου. Αν μη τι άλλο βρισκόμαστε στην κόψη της μόδας οι πρωθυπουργοί να ωφελούν όσο πιο ξεδιάντροπα μπορούν τις τράπεζες.
Την ερώτηση την ξεκίνησα για να αναρωτηθώ ποιο είναι ακριβώς το κέρδος της επιστροφής στις αγορές. Κανείς δεν θα αμφισβητήσει πως είναι καλό να μπορείς να δανειστείς. Ξέρεις τώρα. Παντρεύεται η κόρη σου, σου λείπουν κάτι μίζες για τα υποβρύχια, θέλεις να δώσεις κανένα ψιλό σε καμιά τράπεζα και δεν σου περισσεύουν, γενικά η δυνατότητα δανεισμού είναι καλό πράγμα.
Παρ' όλα αυτά δεν είναι καθόλου αναγκαία για ένα κράτος. Ένα κράτος που διαθέτει πρωτογενές πλεόνασμα μπορεί για τα επόμενα 300 χρόνια να συνεχίσει να πορεύεται χωρίς να ξαναμιλήσει στους δανειστές του. Προς τι λοιπόν η μεγάλη σφαγή και ο μεγάλος πανικός να ξαναδανειστούμε;
Το κολπάκι του δανεισμού των κρατών είναι μια εξαιρετικά παλιά και επικερδής επιχείρηση. Στα παλιά χρόνια τα πράγματα ήταν πολύ πιο απλά. Τα κράτη δανείζονταν μόνο για να κάνουν πόλεμο. Άλλωστε δεν είχαν να πληρώνουν συντάξεις κι άλλες ειδεχθείς υποχρεώσεις που έχουν τα κατάπτυστα σημερινά κράτη. Όταν λοιπόν οι βασιλείς και οι αριστοκράτες αποφάσιζαν να πάνε σε πόλεμο, χρειάζονταν δανεικά. Αυτά τα έβρισκαν από διάφορους πλούσιους που -μάντεψτε- ήταν πολλές φορές οι ίδιοι άνθρωποι με αυτούς που έπαιρναν την απόφαση για πόλεμο (άντε να ήταν συγγενείς). Όταν με το καλό τελείωνε ο πόλεμος, το κράτος αύξανε την (έμμεση) φορολογία προκειμένου να αποπληρώσει το χρέος του μαζί με τους τόκους στους περιχαρείς ομολογιούχους. Σας θυμίζει μήπως τίποτα αυτό από τον σημερινό μας κόσμο; Αν ναι, καλά κάνει και σας θυμίζει.
Με τον καιρό βέβαια χάλασε λίγο η μαγιά και οι ομολογιούχοι άρχιζαν να είναι όλο και περισσότερο commoners δηλαδή κοινοί ποταποί θνητοί (με πολλά λεφτά) κι όχι γαλαζοαίματοι. Έτσι το μαγαζί χάλασε λίγο. Αυτούς τους κοινούς θνητούς θα τους ονομάσουμε αργότερα αστική τάξη. Αλλά γενικά οι πολλοί πλούσιοι κοινοί θνητοί πάντα έβρισκαν τρόπο να εισέλθουν στην αριστοκρατία.
Όλο αυτό το ωραίο σχηματάκι υπάρχει μέχρι σήμερα και ονομάζεται Regressive Taxation. Πρακτικά παίρνεις χρήματα από τους πολλούς και τα δίνεις στους λίγους. Στις αρχές του 20ου αιώνα με την εισαγωγή της άμεσης προοδευτικής φορολογίας (progressive taxation) και των υψηλών φόρων στην υπεραξία και το άεργο κέρδος των ομολογιούχων, το σχηματάκι χάλασε λίγο. Αλλά λίγο. Σήμερα βρισκόμαστε στην ευχάριστη θέση να σας ανακοινώσουμε πως το παιχνιδάκι συνεχίζει να λειτουργεί πολύ καλά. Και ο ΓΑΠ είναι ο ρουφιάνος της υπόθεσης.
Γι' αυτό και τον βλέπετε να καίγεται να επιστρέψουμε στις αγορές σαν να μην υπάρχουν άλλες προτεραιότητες. Γι’ αυτό όταν ο Γερμανός υπουργός οικονομικών Σόιμπλε εξηγεί πως πρέπει να πληρώσουν και οι ομολογιούχοι τα σπασμένα, ο ΓΑΠ εξεγείρεται γινόμενος βασιλικότερος του τραπεζίτη Τρισέ (ο οποίος υπόσχεται τις 7 πληγές του φαραώ σε όποιον τολμήσει να πειράξει τις τράπεζές του). Γι' αυτό και το καινούργιο σχέδιο της κυβέρνησης είναι να μας ξαναδανείσουν οι εταίροι μας, προκειμένου -λέει- να αγοράσουμε τα παλιά μας ομόλογα από την δευτερογενή αγορά (το γιατί αυτό είναι ηλίθιο και ποιον συμφέρει θα το εξηγήσουμε σε επόμενη εντολή)…
Αλλά μέχρι τότε μπορεί κάποιος να μου απαντήσει για ποιο λόγο ο υπέρτατος στόχος του ελληνικού κράτους είναι να ξαναδανειστεί από τις αγορές όταν αντιμετωπίζει 3 ντουζίνες άλλα πιο σοβαρά προβλήματα;
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου