Τα συνήθη σοφίσματα

σκίτσο του Βαγγέλη Χερουβείμ από την Αυγή

του Παναγιώτη Μπουκάλα

από την Καθημερινή

Νάτα πάλι τα πονηρά σοφίσματα, να και τα διλήμματα που θέτει με όλη της την έπαρση μια σχολή σκέψης που αρέσκεται να παριστάνει την κοινή λογική, τη στέρεη τάχα και την απελευθερωμένη από ιδεολογικά συμπλέγματα και πολιτικές μεροληψίες: «Αν δεν είστε αναφανδόν υπέρ των βομβαρδισμών στη Λιβύη, τότε είστε αντικειμενικά υπέρ του σφαγέα Καντάφι». Νάτο, λοιπόν, και το δόλιο «αντικειμενικά», να υποκαθιστά αναλύσεις και ερμηνείες, να κηρύσσει ενόχους με συνοπτικές διαδικασίες και άνευ απολογίας, να κατεδαφίζει την ίδια την κοινή λογική, που κατά τα λοιπά την έχουμε λέει σε μεγάλη υπόληψη.

Νάτο, δηλαδή, άλλη μία φορά, εκβιαστικό, το δόγμα «όποιος δεν είναι μαζί μας, είναι εχθρός μας», το δόγμα του Μπους, ο οποίος, αν και «έπαιρνε εντολές απευθείας από τον Θεό», δεν είχε ακουστά ότι ο Υιός του Θεού πρέσβευε τα εντελώς αντίθετα («ος γαρ ουκ έστι καθ’ ημών, υπέρ ημών έστι»). Μερικά χρόνια πριν «ήταν με τον σφαγέα Σαντάμ Χουσεΐν» όσοι επέμεναν ότι μια χώρα δεν εκδημοκρατίζεται διά του ανελέητου βομβαρδισμού και μια επιχείρηση, όση ανθρωπιστική ρητορική κι αν χρησιμοποιηθεί, δεν εξαγιάζεται όταν θεμελιώνεται σε κατάφωρα ψέματα: τα «όπλα μαζικής καταστροφής» (το μέγιστο πρόσχημα) ουδέποτε εντοπίστηκαν, γιατί δεν υπήρξαν πουθενά αλλού παρά στα χαλκευμένα «ντοκουμέντα» των μυστικών υπηρεσιών.

Και βέβαια «ήταν με τον σφαγέα Μιλόσεβιτς» όσοι επέμεναν ότι ο βομβαρδισμός μιας ολόκληρης χώρας (και ξένων πρεσβειών και τηλεοπτικών σταθμών, αλλά και φαλάγγων σχηματισμένων από πρόσφυγες Κοσοβάρους, η προστασία των οποίων υποτίθεται πως ήταν ο μοναδικός στόχος της όλης επιχείρησης), δεν είχε σοβαρή σχέση με τα ανθρώπινα δικαιώματα. Απλώς αποδείκνυε ότι η μοναδική πλέον υπερδύναμη εννοεί ως ζωτικό της χώρο όλο τον πλανήτη.

Με αυτά τα προηγούμενα, «λογικό» μέσα στη διαστροφική του υφή φαίνεται τώρα το κατηγορητήριο πως είναι με τον σφαγέα Καντάφι και όχι με τη δημοκρατική επανάσταση των Λίβυων όσοι παρατηρούν ότι οι επιχειρούντες δεν έχουν καν δηλώσει σαφώς τους σκοπούς τους, ότι η συμμαχία τους αντιμετωπίζει εσωτερικά προβλήματα ήδη από τη συγκρότησή της και ότι η προστασία των αμάχων δεν εξασφαλίζεται με πλήγματα που γνωρίζουμε εκ πείρας πόσο «χειρουργικά» τυγχάνουν. Είναι άραγε ή όχι στόχος (και των όπλων) ο Καντάφι, ο πρώην φίλος και εταίρος των πολεμίων του (αλλά πρώην φίλος ήταν και ο Σαντάμ); Συμφωνούν, και πόσο, οι Αραβες, και ποιοι Αραβες; Ποιος ηγείται, ο Σαρκοζί, ο Ομπάμα ή ο Κάμερον; Ποιος συντονίζει; Και μήπως οι σύμμαχοι διαφωνούν όχι για θεωρητικούς λόγους, αλλά επειδή δεν συμπίπτουν τα υλικά συμφέροντά τους; Αλλά βέβαια και οι αντιτιθέμενοι, Ρωσία, Κίνα κ. ά., από συμφέροντα ορμώνται, όχι από αγαθότητα. Δεν ξύπνησε ξαφνικά μια μέρα ο πλανήτης απαλλαγμένος από την υποκρισία.