“Ευτυχία είναι να μη σε χτυπήσει σήμερα”

του Spi_Der

από Εκτός Καρέ

“Φέρτε γιρλάντες, φέρτε μου μπάντες, φτάνει ο Καλός μου κι έχουμε γιορτή” τραγουδάει χαρούμενη χορωδία εκσυγχρονιστών, πασόκων, φιλελεύθερων, “νηφάλιων”, “αυτονόητων” απο χθές.

Καταδικάζεται ο στείρος αρνητισμός, η μεμψιμοιρία, η “γκρίνια από κεκτημένη ταχύτητα”.

Ξεχνιούνται μεσ’ στη μέθη της γιορτής οι υποσχέσεις του μπαταχτσή Πρώθυ ότι “θα πληρώσουμε το χρέος μας στο ακέραιο, είναι θέμα τιμής” ξεχνιούνται και ενοχλητικά ερωτήματα όπως “από τι ακριβώς μας γλύτωσε το μεσοπρόθεσμο που έπρεπε να χυθεί αίμα για να περάσει”.

Καμία αμφιβολία, κανένας σκεπτικισμός δε σκιάζει την πίστη οτι “The Powers That Be” μας Ελέησαν εν τη Μεγαλοψυχία τους κι εμείς οι αχάριστοι ούτε καν έναν πανηγυρισμό στην Ομόνοια, μόνο ψάχνουμε να βρούμε τα στραβά.

Ποιά στραβά; Οι ΙΔΙΟΙ τύποι που σκίζανε τα καλσόν τους ότι “δεν υπάρχει σχέδιο Β’ για την Ελλάδα” και ότι στο άκουσμα μόνο της λέξης “χρεωκοπία” με οποιοδήποτε παράγωγο, θα σχισθεί το Παραπέτασμα, θα ανοίξουν οι Πύλες της Κολάσεως και θα βγούν οι Καβαλάρηδες της Αποκαλύψεως, τώρα συζητήσανε ποικιλία επιλογών, όλες με ευφάνταστες παραλλαγές της λέξεως “χρεωκοπία”, που είναι το περίεργο;

Και ο χαρούμενος θίασος των χειροκροτητών ακόμα δεν αναρωτιέται “γιατί”. Δεν πολυσκαλίζει τι δώσαμε σε αντάλλαγμα, δε θέλει να ξέρει σε ποιό σύστημα δίνουμε έτσι παράταση ζωής, κάνει πως δε θέλει να ξέρει ποιός πραγματικα θα ωφεληθεί, και κυρίως προτιμά να μη μάθει ποτέ ποιό σύστημα τους έφερε σ΄ αυτή την κατάσταση.

Σαν τις κακοποιημένες γυναίκες, τους αρκεί ένα “από αγάπη το κάνω” για να ξεχάσουν το μαυρισμένο μάτι και τα τσακισμένα πλευρά.

Στο κάτω κάτω…”πού να πάνε; πως θα ζήσουν;”

Έλα μου ντε… αφού προπαγανδίσανε σα να μην υπάρχει αύριο την κατάργηση των συνόρων, (χωρίς ούτε τότε να αναρωτιούνται γιατί οι champions του “ελεύθερου εμπορίου” τα δικά τους σύνορα τα χουν διπλοφραγμένα), όπου και να πάνε, θα τους βρεί…

Μαύρα γυαλιά, φουλάρι, λοιπόν, και η εσωτερική μάντρα “το κάνω για το παιδί”.

Στο κάτω κάτω θετικό πνεύμα ρε πούστη μου:

Χθες δε με χτύπησε.

Αρα μπορεί κάτι ν’ αλλάζει, δε μπορεί;