Σάββατο 16 Ιουλίου 2011

Περνάμε στην επόμενη φάση


Ένας προσεκτικός παρατηρητής, τριγυρνώντας στα μπλογκ θα δει πως η έναρξη για την επόμενη φάση – την πιο οδυνηρή – έχει ξεκινήσει. Η φάση μιας τιμωρίας που δυστυχώς θα ζήσουμε όλοι, φταίχτες και μη, μια τιμωρία που θα την συνειδητοποιήσουν επί τέλους με το χειρότερο τρόπο, και οι απόντες από όλα τα καλέσματα.  

Πολλοί εδώ μέσα, μπλόγκερς, όχι απλά τους τελευταίους μήνες, αλλά τα τελευταία χρόνια, έχοντας αυτό το ελεύθερο «βήμα» προς το κόσμο προσπάθησαν να κάνουν ότι πέρναγε από το χέρι στα πλαίσια μιας ηλεκτρονικής ενημέρωσης, για να βάλουν ένα λιθαράκι στην αφύπνιση.  

Άλλοι με στοιχεία και γνώσεις, άλλοι με το ταλέντο τους, τη χαρισματικότητά τους, άλλοι λέγοντας τα «χοντρά έξω από τα δόντια» και στο τέλος με κινήσεις ακόμα πιο προχωρημένες, πολλοί μαζί με μια κοινή ιδέα πως η αντίδραση δεν μπορούσε να γίνει μόνο με το πληκτρολόγιο, έβαλαν τα δυνατά τους να γίνει η σπίθα των αγανακτισμένων, ποτάμι ίσως και θάλασσα.  

Και υπήρξε πολύς κόσμος που άκουσε τα καλέσματα και κατέβηκε στους δρόμους. Φωνάξαμε, μοιραστήκαμε τις αγωνίες μας, τα προβλήματά μας, όσοι κατεβήκαμε με τους συνανθρώπους μας. Βιώσαμε σκηνές πρωτόγνωρες για τα ελληνικά δεδομένα. Μοιραστήκαμε τους προβληματισμούς μας. Αναρωτηθήκαμε πολλές φορές τι μπορεί να γίνει. Μιλήσαμε όχι μέσα από χαρτιά και κομματικές υποδείξεις αλλά με λόγια δικά μας αυθόρμητα. Χωρίς τυφλοσούρτες και παπαγαλισμούς.  

Κακά τα ψέματα όμως η μεγάλη μάζα δεν ακολούθησε. Η μάζα που επιβαλλόταν να είναι παρούσα σύσσωμη λόγω της τραγικότητας των στιγμών που ζούμε. Ο λαός που θα υποστεί απανωτά χτυπήματα χωρίς έλεος. Και η μάζα που δεν ακολούθησε περιείχε εκείνους που δεν έχουν ξεκολλήσει ακόμα από το καναπέ τους και ζουν τα προσωπικά τους παραμύθια, ανίδεοι για τη λαίλαπα που έρχεται, περιέχει όμως κι εκείνους που ενώ γνωρίζουν θεώρησαν πως το κίνημα της πλατείας απειλούσε τα δικά τους κάστρα...  

Ένα μεγάλο μέρος του πληθυσμού είναι ακόμα φυλακισμένο σε διαφόρων είδους φυλακές. Δεν μπορεί να αισθανθεί ούτε να κατανοήσει τι παιχνίδι έχει παιχτεί και στην Ελλάδα και γενικότερα στην Ευρώπη και το κόσμο. Υπάρχει κόσμος που έχει σταματήσει το χρόνο σταθερό σε ένα σημείο κάτι χρόνια πριν και δεν έχει αντιληφθεί τις αλλαγές που έρχονται γοργά σε όλη την ανθρωπότητα. Ακόμα και πολιτικές δυνάμεις που σέρνονται σαν φαντάσματα άλλων καιρών αγνοώντας πως έχουν πεθάνει. Πολλοί άνθρωποι θα καταλάβουν τι ακριβώς έχει συμβεί όταν θα τραβηχτεί το χαλί κάτω από τα πόδια τους και θα πέσουν στο σκληρό δάπεδο χωρίς κανένα χέρι να τους προλάβει από το τσάκισμα.  

Πολλοί άλλοι θα καταλάβουν, όταν, μέσα στη γενική δυστυχία σε ένα κράτος γκρεμισμένο και πτωχευμένο, τα κόμματά τους που ακόμα τώρα συνεχίζουν να βλέπουν σαν αλάθητους Πάπες, θα ξεσκεπαστούν αναγκαστικά γιατί δεν θα μπορούν να δώσουν πλέον καμιά πειστική εξήγηση είτε για την ανικανότητά τους είτε για τον ύποπτο και προδοτικό ρόλο τους, είτε γιατί απλά ο κόσμος έχει γυρίσει ανάποδα κι εκείνα ξέμειναν στη ανάποδη μεριά.

Πολλούς από τους παλιούς εδώ μέσα τους βλέπω ήδη να στέκονται απέναντι, παρατηρητές πλέον όσων θα συμβούν. Δεν ξέρω πόσοι θα έχουν την αντοχή να μείνουν στη πρώτη γραμμή, έστω κι αν βλέπουν την απαξίωση της πλειοψηφίας να κάνει κάτι σημαντικό για τη ζωή και τη ζωή των παιδιών της. Δεν ξέρω πόσοι θα αρνηθούν να δείξουν κατανόηση σε όσους τόσο αισχρά αδιαφόρησαν την ώρα που όλα ακόμα είχαμε καιρό να τα κάνουμε αλλιώς.  

Κι εγώ δεν ξέρω αν κάποια στιγμή θα πω απλά άντε να χαθείτε ανθρωπάκια. Να πέσετε για να καταλάβετε την ανοησία σας και τη δειλία σας. Να πέσετε και να πονέσετε όλοι εσείς που η ανθρώπινη δυστυχία μπορεί να σας αγγίξει μόνο όταν χτυπάει τη δική σας πόρτα κι όταν μάλιστα τη χτυπάει ανεπανόρθωτα.

Πριν δεν υπάρχετε για το κόσμο και ο κόσμος είναι αόρατος για εσάς.

Ειλικρινά δεν έχω αποφασίσει αν αξίζει να γράψουμε έστω και μια ρίγα επί πλέον για όλα αυτά, ή απλά ήρθε καιρός να αναλάβουν τις ευθύνες τους όσοι δεν κούνησαν το δαχτυλάκι για να προστατέψουν το σπίτι τους που γκρεμιζόταν.

Ο καιρός των προειδοποιήσεων πέρασε. Τώρα ήρθε η ώρα να πληρώσουμε όλοι μαζί το λογαριασμό.

2 σχόλια:

  1. 1.000.000 αριστεροί ψήφοι στις τελευταίες εκλογές και πού είναι; Πού ήταν όλα αυτά τα χρόνια που στις διαδηλώσεις μας για τον γκρεμό που ερχόταν είχαμε φτάσει να γνωριζόμαστε με τα μικρά μας ονόματα; Πού είναι τώρα με την λαίλαπα του αγοραίου νεοφιλελευθερισμού; Πού είναι στις γειτονιές να δείχνουν οργανωμένα το δρόμο της αλληλεγγύης, πού είναι στα συνδικάτα να νοιάζονται ΚΑΙ για τους επόμενους, πού είναι στον πολιτισμό να οπλίζουνε μυαλά, πού είναι στα σχολειά να φτιάχνουνε πολίτες, πού είναι στην πρωτογενή αγροτική παραγωγή μας να δίνουν στίγμα με σεβασμό στη γη που δανειστήκαμε από τα παιδιά μας, πού είναι στη κτηνοτροφία με σεβασμό στους συγκατοίκους μας στον πλανήτη, πού στο διάολο είναι;

    Ελάχιστες ατομικές προσπάθειες, αποσπασματικές κινήσεις ομάδων, η γενική εικόνα χαμένη... Να ξαναπώ μια φράση που επαναλαμβάνω χρόνια. Παλιά οι αριστεροί δίνανε ζωές για τον καλύτερο κόσμο που ΔΕΝ θα ζούσανε, τώρα δεν ανέχονται ούτε μια στάλα ιδρώτα πάνω τους για να αφήσουν ζωή στους επόμενους... 30 βαθμούς καλοκαιριάτικα; Φουλ τα "ερκοντίσια"... Και ψώνια στο σόύπερ μάρκετ κι όχι στο μπακάλικο, μανάβικο γιατί "είναι πιο φτηνά" κι ας μην είναι έτσι, κι ας φτιάχνει αυτή η εικονική "φτήνια" λιγότερες και κοκοπληρωμένς θέσεις εργασίας, κι ας στερεί ανθρώπινες σχέσεις... Και κουβέντες για την μπάλα και τα κουςκους και τις φυλλάδες των νταβατζηδων για ενημέρωση... Και εθελούσια μετατροπή τους σε ψηφοφόρους σαν όλους τους άλλους, μια στα 4 χρόνια να δηλώνουν αριστεροί, όταν αριστερός δεν είναι παρά τρόπος ζωής, καθημερινότητα, ο λόγος να είναι πράξη αλλιώς "δεν έχει λόγο να λέγεται"...

    Δεν ξέρω ούτε εγώ αν υπάρχει καιρός, ή συνεχίζουμε για το γαμώτο, πάντως τα ελάχιστα παιδιά της πλατείας χορό του Ζαλόγγου θυμίζουνε κι όχι χορό της Άνοιξης... Μαζί τους έστω κι έτσι, αλλά όσο θα είναι πολλαπλάσια τα νέα παιδιά στην αθλιότητα του MAD της Πρωτοψάλτη, του Sakis και της Βίσση, όσο αφήνουν τους γονείς τους να τους στερούν τη ζωή και να βουίζουν τα κλιματιστικά με 30 βαθμούς νύχτες Ιούλη στην Ελλάδα, όσο δεν διεκδικούν εκείνα τη ζωή που αρχίζουν... ΠΑΝΤΑ, μα ΠΑΝΤΑ η νέα γενιά πήγαινε τον κόσμο ένα βήμα παραπέρα... Τι να κάνουν τα 2-3000 παιδιά της πλατείας και των Εξαρχείων, τι να κάνουμε κι οι άλλοι τόσοι μεσόκοποι αν ΔΕΝ εκείνα;

    Σόρι για την απογοήτευση, αλλά...

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  2. {Και για να μην τα ξαναγράφω copy-paste από την ανάρτηση πριν 15 μήνες}:

    Οι παλιοί σιωπούν, "Έχουν βλέπεις πίσω τους την λάμψη του 60, καθάρισαν αυτοί!" Και την ενοχή τους -ελπίζω- γιατί συμμετείχαν ή άφησαν να συμβεί η λεηλασία του αύριο τα τελευταία 30 χρόνια...

    Οι νέοι δεν ξέρουν το πως. Άλλωστε εκπαιδεύτηκαν όλα αυτά τα χρόνια, σε ύπνο βαθύ κι ηχηρή μοναξιά... Πως να φωνάξουν τώρα ξαφνικά, μαζί;

    Άλλωστε, όταν τον Δεκέμβρη του 2008, βγήκαν άτσαλα στους δρόμους και πέταξαν πέτρα στη τζαμαρία της αλητείας που τους στερούσε το μέλλον, δεξιά κι αριστερά τους είπαν αλήτες... Κι όσοι προσπάθησαν να μιλήσουν για το δίκιο, όχι της ατσαλοσύνης τους αλλά της οργής τους, εισέπραξαν την χλεύη των πολλών και την πολιτική τους τιμωρία...

    Άκουσα τώρα το τραγούδι, "Γυρίζω την πλάτη μου στο μέλλον"... Αυτό το τραγούδι ήταν ΓΙΑ ΤΟΤΕ που γράφτηκε. Τότε που κάποιοι, γύρισαν την πλάτη στη λεηλασία του αύριο που έστηνε η κλεπτοκρατία με την συναίνεση των βολεμένων μικροαστών.

    Αποκλεισμένοι από παντού όσοι δεν εκμαυλίστηκαν, προτίμησαν να παλέψουν από το "περιθώριο" να "σώσουν οτιδήποτε, αν σώζεται...".

    ΣΗΜΕΡΑ όμως, αυτό το αγαπημένο τραγούδι μου ακούγεται παράταιρο, δεν ταιριάζει! Σήμερα οι βάρβαροι της ληστοκρατίας, ζητούν να πληρώνουν τα κλεμμένα τους, οι γέροντες και τα νέα παιδιά. Οι γονείς μας και τα παιδιά μας!

    Κόβουν τις συντάξεις πείνας στα γερόντια και βάζουν 580 ευρώ μισθό στους νέους! Πως θα ζήσουν; Υπάρχει μεγαλύτερο έγκλημα από το να στερείς την ελπίδα σε ένα παιδί, το ελάχιστο μέσο διαβίωσης στον ανήμπορο;

    Αν και σήμερα μείνουμε "μόνοι στο παρόν μας" δεν θα είναι λάθος... Θα είναι ανήθικο!

    ΑπάντησηΔιαγραφή